Εμείς από τους πρόποδες της γης...

 

Πέρασαν εβδομάδες πολλές από το "Spanoulis Out", την ανακοίνωση που έσπασε καρδιές, ωστόσο ο μύθος του ίδιου του αθλητή μας κάνει να συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με το πρόσωπο του σε καθημερινή βάση. Πόσο μάλλον μετά και από την υπέροχη εκδήλωση στο ΣΕΦ, όπου η διοίκηση των ερυθρόλευκων κατάφερε να κάνει τους φίλους της ομάδας (και όχι μόνο) να συγκινηθούν μπροστά από μία οθόνη. Η "Σπανουλιάδα" δεν σκοπεύει να κοπάσει σύντομα και δεν πρέπει να κοπάσει καθώς ο ίδιος ο Βασίλης αξίζει στο υπέρτατο βαθμό τις εκδηλώσεις αγάπης των ημερών.

Ένα παιδί που ονειρεύτηκε να παίξει μπάσκετ

Το παραμύθι του σπουδαίου Έλληνα της σημερινής εποχής είναι ασύγκριτο σε παγκόσμια βάση, ωστόσο υπάρχουν και διαφορετικά παραμύθια στον μαγικό κόσμο της καλαθοσφαίρισης. Και όπως ο Γιάννης ο Αντετοκούνμπο έχει μία ιστορία άξια γραφής για βιβλίο best seller, έτσι και ο Σπανούλης έχει την δική του ιστορία. Από τα γηπεδάκια των παιδικών τμημάτων του Κεραυνού Λάρισας, μέχρι τις ευρωπαϊκές διακρίσεις με τον Παναθηναϊκό. Την μετάβαση στον μαγικό κόσμο του NBA για λογαριασμό των Ρόκετς, ώσπου να βρει σύμφωνα με τα δικά του λεγόμενα την Ιθάκη του. Τον Ολυμπιακό των αδερφών Αγγελόπουλων που τον μετέτρεψε στον μεγαλύτερο σύγχρονο θρύλο της ευρωπαϊκής καλαθοσφαίρισης.

Αφού όμως αναφέρομαι σε τοποθετήσεις του V-Span, θέλω να σταθώ σε μία από τις πιο απλές του, μία από τις πιο αυθόρμητες. « Είμαι ένα παιδί που ονειρεύτηκε να παίξει μπάσκετ » ανέφερε και νομίζω ότι οι λέξεις αυτές αντικατοπτρίζουν στον ύψιστο βαθμό την καριέρα αυτού του σπουδαίου αθλητή. Διότι στο τέλος αυτό που πραγματικά μένει στο μυαλό όσων είχαν την τύχη να τον παρακολουθήσουν δεν είναι σε καμία περίπτωση τα ρεκόρ και οι κορυφές που έχουν χιλιοειπωθεί. Είναι αδιαμφισβήτητα τα παρανοϊκά, πέρα από κάθε λογική σουτ, οι ασίστ που θύμιζαν κάτι σε Jason Williams τα οποία συνέβεναν στις πιο κρίσιμες στιγμές. Ο Βασίλης έβαλε καλάθια βγαλμένα από τα όνειρα ενός μικρού παιδιού που ονειρεύεται να παίξει το άθλημα και έβγαλε την πάσα! Δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι μία πάσα μπορεί να μείνει στην ιστορία ως κάτι μεγαλύτερο από ένα καλάθι. Εδώ καταρρίπτεται η λογική.

Έτσι ο μεγάλος ηγέτης με την προσωπική του συμβολή κατάφερε να πετύχει σχεδόν τα πάντα σε ομαδικό επίπεδο. Γιατί στην τελική τον άθλημα είναι ομαδικό και πέρα από κάθε ατομική διάκριση, μπροστά στην κούπα όλα φαντάζουνε μικρά. Κατέκτησε επτά πρωταθλήματα Ελλάδας, τέσσερα κύπελα, τρεις Euroleague, ένα διηπειρωτικό και ένα ευρωπαϊκό με την εθνική. Άντε θέλετε να το αναφέρω και αυτό, κορυφαίος σκόρερ και πασέρ όλων των εποχών σε Ελλάδα και Ευρώπη. Αυτά τα ρεκόρ όμως κάποια στιγμή μπορούν να σπάσουν, ο μύθος του αθλητή ποτέ. Τί να του πουν του Kill Bill για κατάθλιψη μετά την σύνταξη. Ο άνθρωπος έφυγε πετυχαίνοντας παραπάνω από όσα είχε ποτέ ονειρευτεί. Πώς να μην απαντάει με τον πλατύ χαμόγελου μικρού παιδιού;

Ολυμπιακός και Σπανούλης

Σπανούλης και Ολυμπιακός. Το ένα και το αυτό. Μία αμφίδρομη σχέση παθολογική λατρείας σε όλα τα επίπεδα. Ο άνθρωπος ο οποίος άλλαξε όλον τον ρου της ιστορίας και έμεινα πλέον σε αυτή ως ο θρυλικός αρχηγός. Πιθανότατα ο μεγαλύτερος αθλητής που φόρεσε την ερυθρόλευκη, στην πολυετή και λαμπρή ιστορία του συλλόγου σε όλα τα τμήματα. Από που να πρωτοπιαστώ...

Από την "καρυδάτη" απόφαση να αφήσει τον αιώνιο αντίπαλο που τότε μεσουρανούσε, για να περάσει στο αντίπαλο στρατόπεδο ρισκάροντας την καριέρα του και την υστεροφημία του. Βρίσκοντας τους Πειραιώτες σε οριακή κατάσταση με μία αποτυχημένη σεζόν βάση ρόστερ η οποία οδήγησε στην αποσύνθεση του συνόλου. Το μόνο που είχε μείνει ήταν ο Ντούντα, αυτός και οι πρόεδροι να δηλώνουν ότι πρόκειται να αφήσουν την ομάδα. Και όμως παρέα με μερικούς αμούστακους ομοεθνείς και κάποιους low budget ξένους (που στην πορεία αποδείχθηκαν παιχταράδες), κατάφερε να πραγματοποιήσει το αδιανόητο. Ο Ολυμπιακός στην κορυφή έπειτα από 14 χρόνια απέναντι στην ΤΣΣΚΑ του Κιριλένκο, με ασύγκριτα μπάτζετ και μία μυθική ανατροπή. Το ομορφότερο παραμύθι στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Δια χειρός του ίδιου και του τωρινού αρχηγού Γιώργου Πρίντεζη. Για να ακολουθήσει το back2back με θύμα την Ρεαλ, αφού προηγήθηκε το τρίποντο κρεσέντο του στο δεύτερο ημίχρονο. Δύο κατακτήσεις, άλλες δύο παρουσίες σε final four και ένα τρίποντο που έμεινε στα βιβλία, μπροστά στον έτερο σπουδαίο της εποχής που μας πέρασε. Τον Δημήτρη Διαμαντίδη στην τελευταία του αναμέτρηση στο ΟΑΚΑ.

Όλα αυτά και ακόμη περισσότερα οδήγησαν τον Kill Bill στο πάνθεον των καρδιών του ερυθρόλευκου λαού, ωστόσο η εκτίμηση και ο σεβασμός χτίστηκε στις λεπτομέρειες. Το ίδιο το πάθος του, η ειλικρίνεια και η αγάπη του προς την ομάδα τον γιγάντωσαν στις συνειδήσεις. Όπως ανέφερε και ο ίδιος, σε ολόκληρο το πέρασμα του με την ερυθρόλευκη δεν πούλησε στιγμή οπαδιλίκι. Ούτε καν στην μετάβαση του από τους πράσινους, όπου χρειαζόταν πραγματικά την εκτίμηση των Πειραιωτών. Άφησε τις πράξεις του να μιλήσουν γι' αυτόν. Όσον αφορά τις ανανεώσεις των συμβολαίων στα γραφεία της Arcadia, οι απευθείας υπογραφές δίχως συζητήσεις ήταν γεγονός ευρέως γνωστό. Δε χρειαζόταν υπενθύμιση. Όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει ο Βασίλης για τον Ολυμπιακό και την σχέση του με τους προέδρους. Και όλα αυτά ενώ υπήρχαν προτάσεις με "παχουλά" συμβόλαια από ομάδες όπως η Εφές και η Μπαρτσελόνα.

Όλα αυτά ωστόσο με το αζημίωτο. Δεν αναφέρομαι προφανώς στις οικονομικές αποδοχές. Αυτές ήταν πάντοτε ικανοποιητικές, ωστόσο ο Σπανούλης το 2010 ήρθε στους ερυθρόλευκους αναζητώντας ψυχική ολοκλήρωση. Ήθελε τον σεβασμό και τον ηγετικό ρόλο που θεωρούσε ότι άξιζε, επιδίωκε την καθιέρωση του σαν κορυφαίος και εν τέλει έπειτα από έντεκα χρόνια κατάφερε όλα όσα αποσκοπούσε. Νομίζω ότι όλα όσα γνώριζε για τη αξία του επικυρώθηκαν με την επίσκεψη του ερυθρόλευκου κόσμου στο σπίτι του στην Γλυφάδα. Τεράστια η συγκίνηση όπως ανέφερε η υπέροχη Ολυμπία, για τον Μπίλι και την οικογένεια του. Διότι στο τέλος της ημέρας ότι έκανε το έκανε ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Για την αγάπη του προς την ομάδα. Τον Σπανούλη δεν τον σταματάει ούτε ο κορονοϊός, ούτε τίποτα. Ακόμη και με κλειστά γήπεδα, ένιωσε την αποθέωση και ο ίδιος έκανε σαν μικρό παιδί. 

Για τον άνθρωπο Βασίλη θα μπορούσα να γράφω για μέρες, ίσως αυτό είναι που με έκανε να δηλειάζω να γράψω από την ανακοίνωση του μέχρι και σήμερα. Ωστόσο η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο ΣΕΦ, με έκανε να νιώσω λίγο από την μαγεία και την συγκίνηση του 2012, όταν ήμουν ακόμη μικρό παιδί. Το χαμόγελο του V-Span με γέμισε χαρά και τα βίντεο γεμάτο αναμνήσεις της ΚΑΕ μου υπενθύμισαν το τεράστιο κενό που αφήνει στο μπάσκετ. Ο τίτλος του κειμένου, όπως αρκετοί θα γνωρίζετε αποτελεί το ρεφρέν από τραγούδι του Ρέμου και της Μαντώ. Το άκουσα τυχαία πρόσφατα και συνειδητοποίησα πόσο κολλάει στον έρωτα μεταξύ Ολυμπιακού και Σπανούλη. "Εμείς από τους πρόποδες της γης, κατακτητές της κορυφής, με την σημαία μας ψηλά. Εμείς τι και αν γεμίσαμε πληγές, βγήκαμε πάλι νίκητες...".

«Εσύ πήρες τη σκυτάλη από τον Γκάλη κι εγώ προσπαθώ να πάρω τη σκυτάλη από εσένα». Γιάννης Αντετοκούνμπο.

Kill Bill OUT