Αυτός δεν είναι Παναθηναϊκός

 

Ιστορική συντριβή υπέστη ο Παναθηναϊκός στο Βελιγράδι από τον Ερυθρό Αστέρα με 81-48 για την 8η αγωνιστική της Euroleague, βιώνοντας έτσι τη μεγαλύτερη ήττα της ιστορίας του στα Κύπελλα Ευρώπης.

Βλέποντας τον Παναθηναϊκό από πιτσιρικάς έχοντας προλάβει λίγους βέβαια αλλά " ρομαντικούς". ( Διαμαντίδης, Μπατίστ, Φώτσης, Ντρου Νίκολας, Αλβέρτης, Τσαρτσαρής αλλά και πολλούς ακόμα.) Έχοντας δει σε Βίντεο και ακούσει από τους μεγαλύτερους για Ντομινίκ Γουίλκινς, Μποτιρόγκα κλπ.

Θυμάμαι για ώρες να κάθομαι να βλέπω σε βίντεο που μου έπαιρνε ο πατέρας μου στιγμές με τις μεγάλες νίκες, τα πρώτα ευρωπαϊκά, αλλά και τους αγώνες απέναντι στους αιώνιους αντιπάλους και να δακρύζω κάθε φορά που βλέπω τις συνεντεύξεις του Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου. 

Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια ο Παναθηναϊκός δεν έχει καταφέρει κάποιο μεγάλο επίτευγμα, τουλάχιστον σε ευρωπαϊκά επίπεδα. Θλιβερό για μία ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό που και αντικειμενικά να το πάρεις ήταν μία ομάδα που κάθε αντίπαλος φοβόταν να αντιμετωπίσει. 

Αυτός λοιπόν ο Παναθηναϊκός που κάποτε έφερνε παίκτες όχι απλά μεγάλης κλάσης αλλά παίκτες που το ελληνικό πρωτάθλημα δύσκολα θα μπορούσε να είχε δει, τώρα βλέπουμε παίκτες που μάλλον έχουνε χάσει λίγο την ουσία και δεν ξέρουν τι πραγματικά σημαίνει να παίζεις για την φανέλα του Παναθηναϊκό.

Λυπηρό. Λυπηρό για μία ομάδα που έχει προσφέρει τόσα στο Ελληνικό μπάσκετ αλλά και στο ευρωπαϊκό τα τελευταία χρόνια να περνάει αυτή την άθλια κατάσταση που δεν θυμίζει Παναθηναϊκό. 

Δεν θα μακρηγορήσω παραπάνω ούτε θα αναφερθώ σε συγκεκριμένα πρόσωπα προέδρους προπονητές, παίκτες, και τα λοιπά ούτε θα επικεντρωθώ στα λόγια του Φραγκίσκου Αλβέρτη "Στις χαρές και στις λύπες μαζί", αλλά θα αναρωτηθώ για το πότε ο Παναθηναϊκός θα γίνει ο Παναθηναϊκός ο οποίος με έκανε να λατρέψω το άθλημα που ονομάζεται μπάσκετ.