ΑΝΑΛΥΣΗ: Πρέπει να «χτίσει» νοοτροπία νικητή

Xιλιοπαιγμένη ιστορία, ταινία σε επανάληψη, χιλιοδιαβασμένο σενάριο. Ο καθένας μπορεί να επιλέξει και να βάλει τη δική του λεζάντα. Η ουσία είναι πως ο Παναθηναϊκός για ακόμα μια φορά εκεί που έχει να χτίσει πάνω σε κάτι καλό και να...απογειωθεί, πέφτει και γκρεμοτσακίζεται. Θυμάστε τι είχα γράψει μετά το παιχνίδι με τον Απόλλωνα; Οι «πράσινοι» ψάχνουν ισορροπία πάνω σε...ναρκοπέδιο. Όχι δεν είμαι προφήτης, όχι δεν περίμενα να χάσει σήμερα το «τριφύλλι» στα Γιάννενα, ωστόσο ακριβώς επειδή το σενάριο το ξέρω τόσο καλά πλέον που κοντεύω να το μάθω απ' έξω, τέτοιες βραδιές σαν τη σημερινή θα έρχονταν με γεωμετρική πρόοδο, αργά ή γρήγορα. Και για να...παραφράσω τα περί ισορροπίας σε ναρκοπέδιο, ο Παναθηναϊκός επιζητά εναγωνίως διάρκεια, καλά αποτελέσματα και πνεύμα νικητή. Και το πνεύμα του νικητή, το χτίζεις στην επαρχία, σε ματς σαν το αποψινό, σε ματς που ενίοτε δεν παίζεις και καλά. 

Τα καμπανάκια δεν ακούστηκαν

Συνεχίζοντας να το παίζω...έξυπνος, ως κλασσικός Έλληνας οπαδός- δημοσιογράφος της σχολής «εγώ σας τα έλεγα», στο κείμενο της προηγούμενης εβδομάδας, παρά την τεσσάρα, είχαν επισημανθεί και κάποια αρνητικά. Ένα από αυτά ήταν του πόσο δυσλειτουργικό είναι το δίδυμο Πέρεθ- Μαουρίτσιο και πόσο επιτακτική είναι η παρουσία του Αλεξανδρόπουλου στην ενδεκάδα. Και για να μην παρεξηγηθώ, η δυσλειτουργία αυτή δεν συμβαίνει συγκεκριμένα εξαιτίας κάποιου εκ των δύο. Το πρόβλημα είναι πως έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά, με τον έναν να «τρακάρει» πάνω στον άλλον. Ο Αλεξανδρόπουλος από την άλλη στο ματς της πρεμιέρας μπήκε στο ημίχρονο, ομόρφυνε τους «πράσινους», κέρδισε την αποβολή, έβαλε ένα εκπληκτικό γκολ και απόψε δεν έπαιξε δευτερόλεπτο! Οξύμωρο...Το δεύτερο λάθος έχει να κάνει με τη -λανθασμένη κατ' εμέ- χρησιμοποίηση του Αϊτόρ για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι στο δεξί «φτερό», σε μια θέση που υπάρχουν ο Χατζηγιοβάννης και ο Παλάσιος. Παρακάμπτω το γεγονός πως οι «πράσινοι» μέχρι τελευταία αγωνιστική έψαχναν τρόπο να πουλήσουν τον Ισπανό, ωστόσο ακόμα και στο διάστημα που αγωνίστηκε, τόσο με τον ΠΑΣ, όσο και με τον Απόλλωνα ήταν κάκιστος. Διστακτικός, με κακές εκτελέσεις στις στημένες φάσεις, με πολλές λάθος μεταβιβάσεις, άφησε πολλές φορές τον Κώτσιρα εκτεθειμένο. Και ψάχνεις ένα λόγο να δικαιολογήσεις τα 70 λεπτά που έπαιξε στους «Ζωσιμάδες» και δεν βρίσκεις ούτε μισό. 

O Γκαρντάφσκι έβαλε το γκολ της ζωής του!

Η παροιμία «όλα τα είχε η Μαριορή, ο φερετζές της έλειπε», ταιριάζει γάντι στα μισά ματς που δίνει κάθε χρόνο ο Παναθηναϊκός. Οι «πράσινοι» έχοντας να διαχειριστούν τον ενθουσιασμό μετά την επιβλητική εμφάνιση της πρεμιέρας, πριν προλάβουν να μπουν στο κλίμα του παιχνιδιού δέχτηκαν ένα απίθανο γκολ από τον Γκαρντάφσκι, το οποίο έφερε και την πρώτη...ψυχρολουσία της σεζόν. Από μία καραμπόλα η μπάλα στρώθηκε στα πόδια του Πολωνού, ο οποίος με ένα εκπληκτικό σουτ από τα 30 μέτρα έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα του Διούδη. Αυτό ήταν το πρώτο γκολ του Γκαρντάφσκι μετά από τρία ολόκληρα χρόνια. Με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο, πριν ο αντίπαλος προλάβει να μπει στο πνεύμα του αγώνα. Αν (δεν) έχεις τύχη διάβαινε...

Αδικαιολόγητη διστακτικότητα...

Πάμε και στο ζουμί της υπόθεσης. Ο Παναθηναϊκός ήταν υποφερτός σήμερα, δεν έπαιξε τόσο άσχημα και δεν παραδόθηκε άνευ όρων. Προσπάθησε να παίξει ποδόσφαιρο, έπαιξε αρκετά με τη μπάλα κάτω, έβγαλε καλούς συνδυασμούς και ενίοτε αυτοματισμούς. Δεν χρειαζόσουν ηρεμιστικά για να δεις το παιχνίδι με λίγα λόγια. Ωστόσο αυτό δεν έφτανε. Παρά τη συντριπτική κατοχή, παρότι οι «πράσινοι» έφταναν σχετικά εύκολα μπροστά στα καρέ των γηπεδούχων, ήταν απίστευτα διστακτικοί. Σούταραν λιγότερο από όσο έπρεπε, ήταν αναποτελεσματικοί στην τελική πάσα, ενώ υπήρχαν περιπτώσεις που τα μπακ είχαν εξαιρετικές προϋποθέσεις για σέντρα, ωστόσο προτιμούσαν να γυρίζουν τη μπάλα προς τα πίσω. Σαν να μην ξεπέρασαν το σοκ του 1-0, σαν τα πόδια να ήταν «μαγκωμένα», σαν να μην ήξεραν ποιος πρέπει να πάρει την ευθύνη. Και κάπως έτσι, αν κάποιος δει τα στιγμιότυπα του παιχνιδιού θα δει έναν Παναθηναϊκό να μη δημιουργεί ούτε μια κλασική ευκαιρία, ενώ η εικόνα του αγώνα έδειχνε τους «πράσινους» επί 80 λεπτά να πολιορκούν τον ΠΑΣ, να κερδίζουν διαρκώς κόρνερ και φάουλ κοντά στην περιοχή του Λοντίγκιν, να βρίσκονται συνεχώς γύρω από αυτήν και να προσπαθούν να παίξουν ποδόσφαιρο. Κάτι που (για να είμαστε ρεαλιστές) δεν έκαναν πέρυσι. Τι έλειπε; H νοοτροπία του νικητή. Η φιλοσοφία του «ήρθα εδώ για να κερδίσω και δε θα φύγω από εδώ αν δεν κερδίσω». Το πνεύμα του «αν χρειαστεί θα κάνω 40 σουτ, αλλά είμαι καλύτερος και κάποια στιγμή θα μπει». Αυτό δεν έχει ο Παναθηναϊκός και γι' αυτό όταν ένα ματς του στραβώσει, βραχυκυκλώνει και αδυνατεί να αντιδράσει σαν μεγάλη ομάδα. Αν το διορθώσει αυτό εγκαίρως, δεν έχει να φοβηθεί απολύτως τίποτα...