Ψάχνοντας ισορροπία σε...ναρκοπέδιο!

Το ότι οι οπαδοί του Παναθηναϊκού ψάχνουν μια σπίθα, ένα μικρό φυτίλι για να γεμίσουν ενθουσιασμό νομίζω είναι...ηλίου φαεινότερο και με την πάροδο των χρόνων αυτό γίνεται όλο και πιο έκδηλο. Παραπάνω από έκδηλο ωστόσο είναι πως αυτός ο ενθουσιασμός μπορεί με αστραπιαία ταχύτητα να μετατραπεί σε γκρίνια, μιζέρια και εσωστρέφεια. Και όχι άδικα. Δεν ξύπνησε μια μέρα ξαφνικά ο μέσος φίλαθλος του «τριφυλλιού» και αποφάσισε να γίνει ο πιο αυστηρός κριτής των πάντων. Βαραίνει στην πλάτη μια δεκαετία, που πέρα από τίτλους, χάθηκε η ποδοσφαιρική λογική και αλλοιώθηκε το DNA του συλλόγου. Και μέσα σε όλο αυτό τον παραλογισμό, με την ομάδα να βρίσκεται εκτός Ευρώπης, την κόντρα κόσμου- διοίκησης να έχει περάσει στη σφαίρα του «και δέκα Τσάμπιονς Λιγκ να μου πάρεις, εγώ θα σε βρίζω», υπήρχε χθες μια Λεωφόρος που...κόχλαζε και ένα «Πρωταθλητή σε θέλουμε Παναθηναϊκέ» να δονεί την ατμόσφαιρα. Κάτι εισέπραξε χθες ο κόσμος από την ομάδα, κάτι της γύρισε πίσω και μετά από χρόνια είχαμε πρεμιέρα με...χαμόγελα. 

Ο Βιτάλ έδωσε το σύνθημα

Η περίπτωση του Βιτάλ είναι η επιτομή του «να τι έλειπε από τον Παναθηναϊκό όλα αυτά τα χρόνια». Τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως. Ένας παίκτης απόλυτα κοντρολαρισμένος, με πολύ καλές κινήσεις, «μανούλα» στο ένας εναντίον ενός (πόσα χρόνια είχε το «τριφύλλι» να δει παίκτη που να μπορεί να τριπλάρει), ενίοτε...φαντεζί και με ώριμες επιλογές στο παιχνίδι του. Στο ελληνικό πρωτάθλημα δε χρειάζεται να είσαι ο Εμπαπέ ή ο Νεϊμάρ για να κάνεις τη διαφορά. Και επίσης είναι πολύ μεγάλος μύθος όλα τα...περί προσαρμογής ή πίστωσης χρόνου, περισσότερο δημοσιογραφικά και προπονητικά «κλισέ», παρά η πραγματικότητα. Ένα κοντρόλ, μια ατομική ενέργεια, μια κάθετη πάσα αρκεί για να δείξει ένας παίκτης την ποδοσφαιρική του αξία. Ο Βιτάλ μπήκε μέσα και τα έκανε όλα αυτά. Ακόμα και στο διάστημα που οι «πράσινοι» ήταν χώμα (μέχρι το 25'), ο Βραζιλιάνος ήταν ένα σημείο αναφοράς, ένας παίκτης που ομόρφαινε το παιχνίδι. Κάθε φορά που έπαιρνε τη μπάλα στα αριστερά, είτε παίζοντας πάνω στη γραμμή, είτε (πιο συχνά) συγκλίνοντας, σου έδινε την εντύπωση ότι μπορείς να περιμένεις κάτι καλό από αυτόν. Ο 23χρονος εξτρέμ του «τριφυλλιού» έχει συμμετοχή στα 3 από τα 4 γκολ:

- Στο πρώτο γκολ παίρνει τη μπάλα περίπου στη γραμμή, συγκλίνει προς τον άξονα, κάνει ένα πολύ δύσκολο φαλτσαριστό σουτ με το δεξί, ο Βέρχουλστ αποκρούει προς στιγμήν και έρχεται ο Μαουρίτσιο από κοντά να γράψει το 1-0. 

- Στο δεύτερο γκολ παίρνει τη μπάλα κάτω από τη μεσαία γραμμή, «ζαλίζει» την άμυνα του Απόλλωνα, σπάει τη μπάλα αριστερά στον εντελώς αμαρκάριστο Χουάνκαρ και αυτός «σερβίρει» το 2-0 στον Καρλίτος. 

- Στο τρίτο γκολ γίνεται και...κλέφτης και δημιουργός. Αποσπάει τη μπάλα στη μεσαία γραμμή πανεύκολα από τον Λισγάρα και με κάθετη πάσα- αλφαδιά βρίσκει τον Καρλίτος, ο οποίος έκανε χωρίς να δυσκολευτεί το 3-0. 

Δε θα συνεχίσω να...πλέκω το εγκώμιο ενός παίκτη που τον είδα να παίζει για πρώτη φορά στη ζωή μου. Δε θα είναι σε όλα τα ματς έτσι ο Βραζιλιάνος, δεν αποτελεί το πιο ασφαλές δείγμα ένας αγώνας με τον Απόλλωνα Σμύρνης. Αλλά αν διακρίνετε έναν ενθουσιασμό στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, απλά σκεφτείτε πότε ήταν η τελευταία φορά που περιμένατε πώς και πώς να ξαναδείτε τον Παναθηναϊκό, για έναν και μόνο παίκτη. 

Ο παρεμβατικός Γιοβάνοβιτς «τελειοποίησε» το ματς

Η εικόνα και το κοουτσάρισμα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς αποτελούν ακόμα έναν βασικό λόγο για χαμόγελα. Όχι μόνο για την παρεμβατικότητά του στο ματς, αλλά και για την ορθότητα των αποφάσεων που έλαβε. Αλήθεια, πόσοι είναι οι προπονητές που κάνουν δύο αλλαγές στο ημίχρονο με την ομάδα τους να κερδίζει 2-0; Και για να επεκτείνω το ερώτημα, πόσοι προπονητές με το σκορ στο 2-0 βγάζουν τον σκόρερ του πρώτου γκολ στην ανάπαυλα, όσο μέτριος κι αν είναι αυτός; Ε, ο Σέρβος σε αυτό τον τομέα δεν δίστασε να επέμβει. Εντόπισε την αχίλλειο πτέρνα της ομάδας, που ήταν το ασύνδετο κέντρο. Μαουρίτσιο και Πέρεθ, όπως έχουμε πει και μετά τα πρώτα φιλικά, είναι δύο αρκετά όμοιοι παίκτες, με αποτέλεσμα ως δίδυμο να φαίνονται κάπως δυσλειτουργικοί. Αυτό φάνηκε και στο παιχνίδι του Σαββάτου. Ο ένας «χαντάκωνε» τον άλλον, το κέντρο του «τριφυλλιού» ήταν εντελώς ασύνδετο. Σε αυτό το διάστημα, ο Πέρεθ ήταν αυτός που προσπαθούσε να κάνει πράγματα. Ο Ισπανός έτρεξε περισσότερο, γυρνούσε στα στόπερ να πάρει μπάλα, έπαιρνε περισσότερες πρωτοβουλίες με τη μπάλα στα πόδια, είχε και ένα σουτ στο δοκάρι, που ουσιαστικά λειτούργησε ως «ξυπνητήρι» για να αφυπνιστούν οι «πράσινοι». Στο ίδιο διάστημα ο Μαουρίτσιο ήταν αρκετά διστακτικός, κρυβόταν και δεν πήρε επ' ουδενί πρωτοβουλίες. Έβαλε μεν το γκολ και αυτό είναι πολύ σημαντικό, ωστόσο αυτό δεν αναιρεί πως η συνολική του εικόνα ήταν μέτρια. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Γιοβάνοβιτς έβγαλε τον Βραζιλιάνο για να περάσει στο παιχνίδι τον Αλεξανδρόπουλο. Και η εικόνα του νεαρού χαφ τον δικαίωσε απόλυτα. Το κέντρο ανέβηκε ένα επίπεδο τουλάχιστον και ο Αλεξανδρόπουλος βρισκόταν σε...τρελά κέφια, ανεβάζοντας κι άλλο τον ήδη θετικό Πέρεθ. Κέρδισε μια αποβολή, πέτυχε ένα εκπληκτικό γκολ και έδειξε, όχι απλά ότι πρέπει να υπολογίζεται, αλλά και ότι πρέπει να ξεκινάει βασικός. 

Η δεύτερη αλλαγή έχει να κάνει με την έξοδο του Λούντκβιστ και την είσοδο του Ιωαννίδη στο ματς. Ο Σουηδός ήταν αρκετά «μαγκωμένος» στο ντεμπούτο του, αν και είχε να επιδείξει δυο- τρεις πολύ καλές ενέργειες, σε γενικές γραμμές ήταν «χαμένος». Στη θέση του πέρασε ο Ιωαννίδης και στο «10» κατέβηκε ο Καρλίτος. Αυτή δεν ήταν μια κίνηση...απονεννοημένη, αλλά ένα σχήμα που το δοκίμασε αρκετά και στην προετοιμασία ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, με τον Ισπανό φορ να χρησιμοποιείται αρκετά στον άξονα όταν πρόκειται να συνυπάρξει με τον Ιωαννίδη. Και την αποστολή αυτή την έφερε μια χαρά εις πέρας, για όσο χρειάστηκε. Aκόμα μια «πινελιά» του Γιοβάνοβιτς, αν και εδώ πρέπει να δοθούν τα credits και στον Καρλίτος, ο οποίος έχει γυρίσει εντελώς διαφορετικός παίκτης, έχει «στεγνώσει» και αυτό τον βοηθάει αρκετά να ανταποκρίνεται σε όσα του ζητάει ο προπονητής του. 

Τα...καμπανάκια πρέπει να ακουστούν 

Η πρεμιέρα ήταν ιδανική, ίσως και καλύτερη από ότι θα περίμενε και ο πιο αισιόδοξος φίλος του Παναθηναϊκού. Τα καμπανάκια ωστόσο δεν πρέπει να τα αγνοήσουν οι αρμόδιοι. Εξάλλου όπως είπαμε δεν μιλάμε για ένα...βελούδινο 4-0, αλλά για ένα ματς που βάσει της εξέλιξής του το σκορ μοιάζει σχεδόν πλασματικό. Τι πρέπει να διορθωθεί; Διαστήματα σαν το πρώτο 20λεπτο του αγώνα θα στοιχίσουν αρκετούς βαθμούς στους «πράσινους» αν δεν μακιγιαριστούν όπως πρέπει. Και ναι, μεγάλο μέρος αυτής της εικόνας οφείλεται στο άγχος της πρεμιέρας, στην πίεση από την κερκίδα μέχρι να λυθούν τα πόδια των παικτών, ωστόσο υπάρχουν και άλλα σοβαρά ζητήματα, που είναι εδώ και θα μείνουν. Και το βασικότερο έχει να κάνει με την αμυντική λειτουργία της ομάδας, με τον Σάρλια να μοιάζει εκτός κλίματος, φοβισμένος και ανήμπορος να κάνει σωστή μεταβίβαση στα 2 μέτρα, τον Βέλεθ να είναι πιο θετικός, αλλά να μοιάζει επιρρεπής στο λάθος και τους πλάγιους μπακ, με τη μεστή αμυντική τους παρουσία να απορροφούν την πίεση, καλύπτοντας τόσο τα 2 στόπερ, όσο και τα χαφ που δεν είχαν καθόλου συνοχή μεταξύ τους. Εξαιρώντας το πρώτο 20λεπτο, σχεδόν όλα ήταν καλώς καμωμένα. Ωστόσο το 4-0 δεν πρέπει να κρύψει τα υπαρκτά προβλήματα, γιατί τότε η «κατραπακιά» που θα έρθει στην πορεία, θα είναι εξίσου εκκωφαντική με την εμφάνιση της πρεμιέρας. 

Υ.γ 1: Από τα υπόλοιπα πεπραγμένα της πρεμιέρας, κρατάω την αποκαρδιωτική εμφάνιση του ΠΑΟΚ και την ήττα από τα Γιάννενα μέσα στην Τούμπα. Ρίχνοντας μια ματιά στο ρόστερ του «δικεφάλου» δε βλέπω τρόπο η συγκεκριμένη ομάδα να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Δεν είναι η ήττα το πρόβλημα, αλλά το...καμένο ρόστερ από παλαιμάχους, δανεικούς και ποδοσφαιριστές με χαμηλό ποδοσφαιρικό ταβάνι. 

Υ.γ 2: Ο Ολυμπιακός παρότι δεν κέρδισε χθες, μπορώ να πω ότι μου άρεσε αρκετά, ειδικά μετά το 60' και ίσως δικαιούταν το τρίποντο. Έβγαλε πολύ μεγάλη πίεση, έβαλε άπειρες φορές τη μπάλα στην περιοχή του Ατρομήτου σε συνθήκες κλασικής ευκαιρίες, όμως η μπάλα δεν έμπαινε με τίποτα. Πλήγμα θεωρώ για τους «ερυθρόλευκους» η φυγή του Χασάν, ενός παίκτη που δεν είχε «ταβανιάσει», όπως ισχυρίζονταν πολλοί, απλώς είναι παίκτης που αρέσκεται να έρχεται από τον πάγκο, σε παιχνίδια σαν το χθεσινό, για τα οποία ο Αιγύπτιος ήταν «μανούλα». 

Υ.γ 3: Η ΑΕΚ θεωρώ ότι είναι η πιο ικανή ομάδα φέτος βάσει ρόστερ να χτυπήσει τον Ολυμπιακό και να διεκδικήσει τον τίτλο. Πολύ ωραία μπάλα χθες κατά διαστήματα, έστω και αν έπαιζε για πολλή ώρα με παίκτη παραπάνω. Βάσει ονομάτων, ποιότητας και βάθους πιστεύω πως διαθέτει καλύτερο ρόστερ από τη σεζόν που κατέκτησε το πρωτάθλημα, ωστόσο έχουν δυναμώσει αρκετά και οι υπόλοιπες ομάδες σε σχέση με τότε. Τσούμπερ μια κλάση πάνω, αυτό κρατάμε για αρχή, τα υπόλοιπα θα ειπωθούν σε πιο σοβαρά δείγματα.