Xάθηκες μέσα στ'απόβραδο...

 
 Μετά τη νέα απογοητευτική εμφάνιση του Παναθηναικού στα Γιάννενα και την ήττα με 1-0 από τον ΠΑΣ προτίμησα να αφήσω λίγο το χρόνο να κυλήσει πριν καταθέσω τις σκέψεις για αυτό που συμβαίνει στο ''τριφύλλι''.

  Ξεκινώντας από το αγωνιστικό κομμάτι, οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να πει το παραμικρό για αυτά τα παιδιά, για αυτή την ομάδα και για τον Γιώργο Δώνη. Ακόμα και στις κακές της μέρες, ακόμα κι όταν η απογοήτευση γίνεται έκδηλη, όλοι γνωρίζαμε εκ προοιμίου ότι έχει συγκεκριμένο ταβάνι και δυνατότητες. Στην αρχή ίσως και να το...τρύπησε το ταβάνι αυτό, ίσως να αύξησε τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες, ωστόσο όπως φάνηκε δε μπόρεσε να αντέξει σε διάρκεια να κάνει αυτά που έκανε στον πρώτο γύρο( Οι λόγοι, οι συγκυρίες και τα νούμερα που οδήγησαν σε αυτή την αγωνιστική καθίζηση χρίζουν αρκετά μεγάλης ανάλυσης, ωστόσο δε θέλω να ξεφύγω από το ''ζουμί'' του άρθρου). Σίγουρα, έχουν γίνει ιδιαίτερα κλισέ οι ατάκες του τύπου ''Ο Μπουζούκης δεν κάνει για τον Παναθηναικό'', ''ο Ινσούα σε παλιές εποχές δε θα πέρναγε ούτε απ'έξω από την Παιανία'', οι οποίες υποβαθμίζουν ορισμένους ποδοσφαιριστές και είναι λανθασμένες. Για τους πιτσιρικάδες αρχικά, ναι μεν ταλέντο υπάρχει άφθονο, ωστόσο ποδοσφαιριστές όπως ο Μαυρομάτης, ο Μπουζούκης και ο Χατζηγιοβάννης δεν εντάχθηκαν σταδιακά στην ομάδα, παίρνοντας παραστάσεις δίπλα σε έμπειρους και ποιοτικούς παίκτες. Αντίθετα ρίχτηκαν απευθείας στο βαθιά, όντας υποχρεωμένοι να αποκτήσουν ηγετικά χαρακτηριστικά σε μια σεζόν που για το ''τριφύλλι'' δεν είναι σαν τις προηγούμενες, αλλά πρόκειται για μια αναρρίχηση σε τεντωμένο σχοινί, με τα πράγματα εντός ομάδας να είναι αβέβαια και...επικίνδυνα. Απολύτως λογικό λοιπόν όσο περνάει ο καιρός οι νεαροί παίκτες να ''σκάνε'', οι μέτριοι προς καλοί να μη μπορούν πια να ανταποκριθούν όπως στην αρχή και ο Δώνης να ξεμένει από επιλογές.

  Το πρόβλημα στην ομάδα, χωρίς καμία αμφιβολία πλέον είναι το χαμένο DNA του νικητή. Το μεγαλύτερο πλήγμα από όλη αυτή την ιστορία που έχει δημιουργηθεί αυτά τα χρόνια είναι ακριβώς η αντιμετώπιση της σημερινής ήττας. Ο Παναθηναικός έχασε στα Γιάννενα και είναι απλά...Σάββατο. Καμία αντίδραση, καμία εξέλιξη και ένας Δώνης να παλεύει κυριολεκτικά μόνος με ένα πολύ περιορισμένο μπάτζετ, απέναντι σε μια ομάδα μέτρια φέτος, που στα καλά του χρόνια ο Παναθηναικός θα ήταν...κάζο να μην κερδίσει, όχι απλώς μια ακόμα μέρα στη δουλειά. Και πώς έχασε ο Παναθηναικός στην Ήπειρο; Με μια εμετική διαιτησία από τον Κομίνη, ο οποίος στο πρώτο 20λεπτο αρνήθηκε δύο κόκκινες κάρτες σε παίκτες των γηπεδούχων, η οποία ήταν απλώς η συνέχεια του...εντυπωσιακού σερί που έχει δημιουργηθεί μέσα στο 2019. Στη Λιβαδειά δεν δόθηκε καθαρό πέναλτι στον Χατζηγιοβάννη σε μια φάση που σταμάτησε για ανύπαρκτο οφσάιντ, στο Αγρίνιο δόθηκε αυστηρή δεύτερη κίτρινη στον Κάτσε και με τη Λάρισα δε δόθηκε καθαρό πέναλτι στον Μακέντα στο 88'...Μετρήστε πόσοι χαμένοι βαθμοί είναι αυτοί, ασχέτως αν ο Παναθηναικός αποδίδει ή όχι καλό ποδόσφαιρο. Μπροστά σε όλο αυτό το σκηνικό, μια ΠΑΕ χωρίς καμία υπόσταση παραμένει απαθής και αδρανής μπροστά σε όλα αυτά, έχοντας ουσιαστικά αποδεχτεί το ρόλο του...φτωχού συγγενή σε σχέση με ΟΣΦΠ, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, οι οποίοι πέρα από το γεγονός ότι έχουν καλές ομάδες, είναι ισχυρές και επικοινωνιακά, κάτι που καλώς ή κακώς μετράει και με το παραπάνω στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Με λίγα λόγια η ομάδα έχει απαξιωθεί και δεν προστατεύεται από πουθενά, ίσως ακουστεί υπερβολικό αλλά πλέον μια θέση του Ατρόμητου, της Λαμίας ή της ΑΕΛ (χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης των ομάδων αυτών) έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από μια ανακοίνωση της ΠΑΕ Παναθηναικός.

                                 Το συλλαλητήριο του τότε και του...τώρα

  Σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσω και κάτι ακόμα. Επειδή ήμουν αρκετά νέος όταν έγινε το συλλαλητήριο του 2008 από 30.000 φίλους του Παναθηναικού κατά της οικογένειας Βαρδινογιάννη, δεν είμαι αρμόδιος να κρίνω αν αυτό ήταν σωστό ή όχι και άλλωστε θα ήταν άδικο να το κάνω μόνο εκ του αποτελέσματος. Αυτό που με παραξενεύει όμως, είναι πώς οι ίδιοι άνθρωποι που τότε διαδήλωναν κατά του Τζίγγερ επειδή δεν έβγαζε την ομάδα πρώτη, έχουν συμβιβαστεί σε μια τόσο μεγάλη μιζέρια, σε μια τόσο μεγάλη απαξίωση του Παναθηναικού σαν ποδοσφαιρικό κλαμπ, σε έναν πρωτοφανή συμβιβασμό με την ιδέα της ήττας, σε μια πρωτοφανή μείωση των απαιτήσεων από την ομάδα, πράγματα που δεν συνάπτουν με όσα πρεσβεύει ο σύλλογος. Οι γκέλες σε Γιάννινα, Λιβαδειά και Λαμία, όχι απλά είναι πλέον ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, αλλά πλέον υπάρχει και τεράστια ανοχή σε τέτοιες ''στραβοτιμονιές'', και πιστέψτε με αυτό είναι που ''τρομάζει'' περισσότερο.