Η Εθνική δεν χρειάζεται άλλον προπονητή , χρειάζεται μυαλό, τόσο απλό

Η ήττα με 3-1 από τη Δανία αποκάλυψε ξανά όλα όσα μας κρατούν στάσιμους ως ομάδα και όχι, δεν φταίει σαφώς πάντα ο προπονητής. Σε απλά ελληνικά δεν γίνεται κάθε τρεις και λίγο να αλλάζουμε τεχνικό και να νομίζουμε ότι λύσαμε το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο και είναι της γενικότερης νοοτροπίας μας και έλλειψης καθαρού μυαλού μέσα στο γήπεδο.

Ο Γιοβάνοβιτς πρέπει να μείνει , όχι γιατί είναι αλάνθαστος κάθε άλλο και σας το λέει άνθρωπος που αν θυμάστε καλά είχα δηλώσει και μετά την αποτυχία της Εθνικής μας επί Πογέτ πως ήμουν υπερ της παραμονής του Ουρουγουνού. Ο Γιοβάνοβιτς έχει κάνει κι αυτός τα λάθη του, ειδικά στα τελευταία τρία ματς. Όμως το ζητούμενο δεν είναι να ψάχνουμε διαρκώς τον «επόμενο σωτήρα» είναι κουραστικό πλέον. Το ζητούμενο είναι να βρεθεί τι φταίει και να στρώσει επιτέλους αυτό το πράγμα. Αν στρώνεται…

Το Nations League ως καθρέφτης και μάθημα

Η Εθνική θα βρεθεί στο Nations League απέναντι στην ελίτ της Ευρώπης και είναι μία πρώτης της τάξεως ευκαιρία να δουν το κάθε παιχνίδι ξεχωριστά ως μάθημα, όχι απλώς αγγαρεία. Να μάθουν πώς αντιμετωπίζονται οι κρίσιμες στιγμές, πώς διαχειρίζεσαι πίεση, πώς αντιδράς όταν όλα στραβώνουν ή και αντιθέτως εάν όλα βαίνουν καλώς.

Αντί να κοιτάνε οθόνες και στατιστικά, να κοιτάνε τα λάθη τους παίκτες και τεχνικό team, γιατί στο τρίτο γκολ με τη Δανία δεν θα κρύψω την πικρία μου, πολλοί στον πάγκο απλώς… παρακολουθούσαν οθόνες, ενώ έπρεπε σαφώς να υπάρξει μια κάποια αντίδραση έστω... τυπική.

Δεν χρειάζεται τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς  ο Μαυροπάνος για να αντιληφθεί επιτέλους πως δεν θα πρέπει να κάνει ντρίπλες στην άμυνα, το οποίο έχει συμβεί εκατό φορές. Δεν χρειάζεται οδηγία από τον πάγκο για να καταλάβεις ότι σε κρίσιμα χρονικά σημεία του παιχνιδιού πετάς τη μπάλα και τελειώνει η φάση. Χρειάζεται ο Γιοβάνοβιτς για να μάθει ο Ιωαννίδης τι να κάνει σε φάση δύο εναντίον ενός; Αυτά είναι βασικά πράγματα. Λάθη που δεν αρμόζουν σε παίκτες με τόση ποιότητα και εμπειρία. 

Το ποδόσφαιρο είναι απλό και το έχουμε περιπλέξει... ακατανόητα πολύ.

Η φανέλα θέλει ευθύνη, όχι... δικαιολογίες

Μέσα σ' όλα έχουμε και το γνωστό φαινόμενο που σε κάθε ήττα επανεμφανίζεται. Οπαδικές παρωπίδες μέσα στην Εθνική, κάθε φορά που γίνεται λάθος ο κόσμος δεν βλέπει το λάθος, βλέπει τη φανέλα του συλλόγου. Αν ο παίκτης είναι της ομάδας μας, τον «προστατεύουμε» και αν είναι του «αντιπάλου», τον «σταυρώνουμε».

Φτάνει πια, έχει κουράσει και πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους μας πως η Εθνική δεν είναι ούτε Ολυμπιακός, ούτε Παναθηναϊκός, ούτε ΑΕΚ και ούτε ΠΑΟΚ.  Όποιος φοράει το εθνόσημο, οφείλει συγκέντρωση 90 λεπτών και αν δεν μπορεί, ας το πει και ας αποχωρήσει με αξιοπρέπεια, γιατί δεν τιμάς τη φανέλα με δηλώσεις τη τιμάς με πράξεις, με πάθος, με μυαλό.

Η νοοτροπία του «να ανέβει το κασέ»

Δυστυχώς, υπάρχει κι αυτή η πικρή αλήθεια, την οποία θέλω να πιστεύω πως δεν την κατέχουν οι διεθνείς μας και εξηγώ... Αρκετοί βλέπουν την Εθνική ως βιτρίνα, μία πιθανή πρόκριση σε μεγάλη διοργάνωση δεν σημαίνει γόητρο, αλλά «ευκαιρία για αύξηση του κασέ τους» λες και τα εκατομμύρια που έχουν ήδη δεν φτάνουν. Είναι κάτι που γίνεται ευκόλως κατανοητό τριγύρω μας και επαναλαμβάνω ελπίζω πως κάτι τέτοιο δεν υφίσταται στο σκεπτικό των δικών μας παιδιών, γιατί αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο, είναι ποδόσφαιρο χωρίς ψυχή και με αυτή τη λογική, όσο ταλέντο κι αν υπάρχει δεν θα πάμε πουθενά, γιατί την πρόκριση την παίρνει όποιος έχει μυαλό, όχι μόνο τεχνική.

Επανεκκίνηση, αλλά με σεβασμό

Έχω κάνει τεράστια υπομονή με αυτή την ομάδα και πίστεψα σε κάθε προπονητή, ακόμα και στον Μαρκαριάν, γιατί το ταλέντο το βλέπεις ότι ξεχειλίζει. Αλλά μυαλό; Όχι ακόμα. Και το μυαλό ξεκινά από τον πάγκο, περνάει στους παίκτες και καταλήγει στο χορτάρι.

Ώρα για επανεκκίνηση. Όχι με φωνές και αλλαγές, αλλά με αυτοκριτική και δουλειά, κάτι στο οποίο στάθηκε και ο ομοσπονδιακός μας τεχνικός μετά το πέρας του χθεσινού 90λεπτου που οδήγησε στον αποκλεισμό μας απ' το Μουντιάλ του 2026.

Γιατί η φανέλα αυτή θέλει πράξεις, όχι λόγια.