Τσίπουρο, Τέμπη και... Αργεντινή: Όλα όσα είδαμε την περασμένη Κυριακή στην... "old school" Λάρισα!

 

Μακριά από το... glamour και τα φώτα της πολυδιαφημιζόμενης Super League, ίσως - σύμφωνα με τα λεγόμενα των ίδιων των πρωταγωνιστών - στο χειρότερο επαγγελματικό πρωτάθλημα της "Γηραιάς Ηπείρου", την περασμένη Κυριακή (24/02) στήθηκε στον κάμπο της Λαρίσης μία ποδοσφαιρική γιορτή. Επρόκειτο για την αναμέτρηση της τοπικής ΑΕΛ με αντίπαλο τον Λεβαδειακό, το μεγάλο ντέρμπι του βορείου ομίλου, το οποίο έδωσε αφορμή σε μία πόλη η οποία "διψάει" για ποδόσφαιρο και είναι ποτισμένη από μία... διαφορετική οπαδική κουλτούρα, να παρουσιάσει κάτι το μοναδικό.

"Δίψα" για τη νίκη και ένα αίσθημα αδικίας

Από την περασμένη κιόλας Δευτέρα (19/02) ολόκληρη η πόλη ξεκίνησε να συζητά για την πολυαναμενόμενη μάχη. Βλέπετε η βαθμολογική διαφορά των πρωτοπόρων Βιωτών οι οποίοι φιγούραραν στη κορυφή όντας στο +9 (σ.σ. με παιχνίδι περισσότερο), έδωσε στην αναμέτρηση χαρακτήρα "do or die" για τους "βυσσινί", οι οποίοι στόχευαν μόνο στη νίκη που θα "ροκάνιζε" τη διαφορά ενόψει play offs. Παράλληλα κυριαρχούσε στην ατμόσφαιρα ένα αίσθημα αδικίας, καθώς η φιλοξενούμενη ομάδα ερχόταν από νίκη με αντίπαλο τον Μακεδονικό, σε αναμέτρηση η οποία κρίθηκε στις καθυστερήσεις με ανύπαρκτο πέναλτι υπέρ της, την ίδια στιγμή που η τηλεοπτική κάλυψη είχε διακοπεί μετά το 80ο λεπτό.

Προσέλευση που θα ζήλευαν τα "μεγάλα σαλόνια"

Και έτσι από στόμα σε στόμα και από γειτονιά σε γειτονιά, η "φλόγα" άναψε ξανά για το κοινωνικό φαινόμενο που ονομάζεται ΑΕΛ, με αποτέλεσμα τα εισιτήρια της αναμέτρησης να κάνουν "φτερά". Η αυτοψία έδειξε πάνω από 10 χιλιάδες αγορασμένα, με αποτέλεσμα το στολίδι της Θεσσαλίας, το "AEL FC Arena", να γεμίσει στις περισσότερες θύρες του ασφυκτικά.

Όλα αυτά σε ένα παιχνίδι της δεύτερης της τάξεως κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπου ο κόσμος έχει συνηθίσει να βλέπει στους δέκτες του άδειες κερκίδες, σαθρών γηπέδων τα οποία πολλές φορές μοιάζουν υπό κατάρρευση. Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς, ότι η δυναμική της "βασίλισσας του κάμπου" τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι μεγαλύτερη από τις περισσότερες  - αν όχι όλες της ομάδες πλην του Big 5 - παρότι αυτή βρίσκεται για τρίτη διαδοχική σεζόν μακριά από την Super League 1.

Ατμόσφαιρα βγαλμένη από άλλη εποχή, ίσως και από άλλη Ήπειρο

Ξημέρωσε λοιπόν η Κυριακή και παρά το βροχερό τοπίο, ο κόσμος πήρε τον δρόμο του για το γήπεδο από πολύ νωρίς. Εκατοντάδες φιλάθλων σύρρεε στα πέριξ αλλά και εντός του γηπέδου για να πάρει "μυρωδιά" του τι έπεται να ακολουθήσει. Η διάσημη για τους ντόπιους "καντίνα του Τάκη" έγινε πόλος έλξης, με μικρούς και μεγάλους, οπαδούς και απλούς φιλάθλους να μοιράζονται τα "σταντάκια", πίνοντας τον καφέ, την μπύρα ή το τσίπουρο τους με την συνοδεία "βρώμικου"... και συζητώντας για την ενδεκάδα που θα θέλανε να παρουσιάσει ο Παύλος Δερμιτζάκης.

Τα βυσσινί κασκόλ είχαν την τιμητική τους, μπλούζες από τη "χρυσή" δεκαετία του 80' μέχρι και σήμερα έκαναν την παρουσία τους και τα συνθήματα για την επάνοδο της ομάδας ξεκίνησαν να ηχούν. Πέρα από τα γνωστά πανό, μία αργεντίνικη σημαία εμφανίστηκε στο προσκήνιο, όχι από κάποιον λατινοαμερικάνο αλλά από Έλληνες φίλους, οι οποίοι ήθελαν να ανυψώσουν το ηθικό των λάτιν παικτών του συλλόγου.

Τα "μαύρα" πανιά

Μέσα στο οικογενειακό κλίμα γιορτής που κυριάρχησε στο "AEL FC Arena" υπήρξαν και δύο στιγμές έντονης συναισθηματικής φόρτισης. Πριν τη σέντρα του παιχνιδιού η διαιτητική τριάδα κράτησε ενός λεπτού σιγή εις την μνήμη του Ηλία Σελιώνη, του άλλοτε αμυντικού των "βυσσινί" (1976-1981), ο οποίος απεβίωσε σε ηλικία 65 ετών. Δύο πανιά έκαναν την παρουσία τους στη Θύρα 1, στο πέταλο που στεγάζει τους οπαδούς, οι οποίοι δεν ξέχασαν την πολύπλευρη προσφορά του στο σύλλογο. Με το που σφύριξε ο Αριστοτέλης Διαμαντόπουλος την έναρξη, λευκά χαρτάκια υψώθηκαν στον αέρα και οι ιαχές κατέκλυσαν τον αγωνιστικό χώρο. 

Με την έναρξη του δευτέρου μέρους αναρτήθηκε ακόμη ένα μήνυμα, το οποίο αφορούσε την τραγωδία των Τεμπών και την επερχόμενη "μαύρη" επέτειο ενός χρόνου που συμπληρώνεται στις 28 του Φλεβάρη. Ο κόσμος ζήτησε και συνεχίζει να ζητά δικαιοσύνη για τα 57 θύματα, εκφράζοντας την οργή του στο γήπεδο αλλά και στους δρόμους.

Απογοήτευση, αλλά και ένα πολύ, πολύ "ζεστό" χειροκρότημα

Σε μία αναμέτρηση ανάμεσα στις δύο ποιοτικότερες ομάδες του ομίλου θα περίμενε κανείς να δει βελτιωμένο θέαμα συγκριτικά με τον μέσο όρο της κατηγορίας. Ωστόσο η αγωνιστική εικόνα ήταν εντελώς διαφορετική, με ελάχιστες τελικές προσπάθειες (σ.σ. 3-6) και ακόμη λιγότερες σημαντικές ευκαιρίες. 

Παρά το γεγονός ότι η "λευκή" ισοπαλία βρίσκει τη γηπεδούχο με το "ένα πόδι έξω" από τη διεκδίκηση του τίτλου, ο κόσμος της έδειξε για ακόμη μία φορά την ποιότητα του. Σχεδόν άπαντες παρέμειναν στον αγωνιστικό χώρο με το πέρας του παιχνιδιού, με το τραγούδι να μην λαμβάνει τέλος και το ζεστό χειροκρότημα για την προσπάθεια των παιχτών να έχει την τιμητική του.

Στο ρεζουμέ... αν ο δρόμος σας βγάλει ποτέ στην Λάρισα αξίζει πραγματικά να επισκεφθείτε αυτό το πανέμορφο γήπεδο. Είτε η ΑΕΛ αγωνίζεται στην πρώτη είτε στην τρίτη κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου όπως έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια. Είτε διακυβεύεται η άνοδος είτε πρόκειται για ένα απλό παιχνίδι με τρεις ή τέσσερις χιλιάδες κόσμο. Διότι στην "καρδιά" του Θεσσαλίας το ποδόσφαιρο και η "βασίλισσα" της αποτελούν έννοιες ιερές, αλλά και αφορμή γιορτής, πάντα με σεβασμό την ιστορία του συλλόγου, αλλά και της "στρογγυλής θεάς" η οποία τα τελευταία χρόνια στον τόπο μας βρίσκεται σε σήψη.