Παναθηναϊκός : Πετυχημένο πλάνο με μεγάλο ρίσκο

 

Ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε και στην Τρίπολη με 1-0 για την 20η αγωνιστική του πρωταθλήματος, πέφτοντας για πρώτη φορά από την πρώτη θέση της βαθμολογίας την φετινή αγωνιστική σεζόν και συνεχίζοντας ένα σερί μέτριων εμφανίσεων και κακών αποτελεσμάτων, με εξαίρεση το διπλό στα Γιάννενα. 

Το τριφύλλι πραγματοποίησε έναν σχεδόν τέλειο πρώτο γύρο, παίζοντας, στην πλειοψηφία των παιχνιδιών, όμορφο ποδόσφαιρο. Παράλληλα, ακόμα και σε μέρες που δεν έκανε καλή εμφάνιση, έβρισκε τον τρόπο να παίρνει το τρίποντο, κυρίως λόγω της αυτοπεποίθησης και της καλής ψυχολογίας που είχε ολόκληρος ο οργανισμός. Οι νίκες ερχόντουσαν, η παραμονή στην κορυφή έπαιρνε παράταση, τα κενά όμως και οι ελλείψεις έμπαιναν κάτω από το χαλάκι. Ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε άλλη ομάδα στον δεύτερο γύρο, έχοντας βραχυκυκλώσει αγωνιστικά. Το πλάνο δεν άλλαξε ούτε τώρα και η χρονιά φυσικά δεν χάθηκε ακόμα.

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς επέλεξε από πέρσι κιόλας, να έχει στα χέρια του ένα ευέλικτο και μικρό ρόστερ, από το οποίο θα διεκδικούσαν είσοδο στην 11αδα ένα γκρούπ περίπου 15-16 παιχτών. Τηρουμένων των συνθηκών, η περσινή χρονιά κρίνεται φυσικά επιτυχημένη, με τους πράσινους να κατακτούν το κύπελλο και να παίρνουν ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο για τα προκριματικά. Οι προσδοκίες είχαν ανέβει για φέτος και το καλοκαίρι που μεσολάβησε, έγιναν αρκετές προσθαφαιρέσεις, την ίδια στιγμή βέβαια που είχε μείνει ένας σταθερός κορμός παιχτών. 

Η μεταγραφική περίοδο του καλοκαιριού κύλησε ξανά σε ρυθμούς... Ιβάν Γιοβάνοβιτς, κάνοντας τις περισσότερες προσθήκες στο τέλος της και πολύ προσεκτικά, με βάση τα όσα έβγαιναν από το ρεπορτάζ. 

Στην άμυνα, Μάγκνουσον και Γκάνεα ήρθαν για να καλύψουν τα κενά των Βέλεθ και Χατζηθεωδορίδη. Στην μεσαία γραμμή, τους Βιγιαφάνιες, Μαουρίτσιο, Γκατσίνοβιτς, Αλεξανδρόπουλο και Λούντκβιστ ήρθαν να αντικαταστήσουν οι Μπερνάρντ, Τσέριν, Τσόκαι και Τρουιγιέ. Στα εξτρέμ ο Βέρμπιτς προστέθηκε στο έμψυχο δυναμικό ενώ αποχώρησαν οι Βιτάλ και Χατζηγιόβανης. Στην κορυφή της επίθεσης οι Μακέντα και Καρλίτος αποτέλεσαν παρελθόν, για να έρθει στην θέση τους ο Σπόραρ. Τέλος, επέστρεψε από τον δανεισμό του στην Β' Ολλανδίας ο Αργύρης Καμπετσής.

Μπορεί ποιοτικά το ρόστερ του Παναθηναϊκού να αναβαθμίστηκε, ποσοτικά όμως μίκρυνε. Ένα ρόστερ μάλιστα, το οποίο ήταν ήδη μικρό και ενόψει μιάς χρονιάς που υπήρχε η πιθανότητα, το τριφύλλι μεσοβδόμαδα να είχε και ευρωπαϊκά ματς. 

Παράλληλα σε αυτό το συντηρητικό πλάνο, ήρθαν να προστεθούν ως κερασάκι στην τούρτα και οι μεγάλες ατυχίες με τους τραυματισμούς των Αίτορ, Τρουιγιέ και Γκάνεα μετέπειτα. Κι αν ο Γάλλος με τον Ρουμάνο δεν πρόλαβαν να δείξουν και πολλά στον αγωνιστικό χώρο, καθώς είχαν έναν περισσότερο συμπληρωματικό ρόλο, ο Ισπανός ήταν ίσως ο καλύτερος παίχτης του πρωταθλήματος μέχρι τον τραυματισμό του. 

Το τριφύλλι πραγματοποίησε πιθανότατα τον καλύτερο πρώτο γύρο της ιστορίας του στο πρωτάθλημα. Αήττητος με 13 νίκες και 1 ισοπαλία, τερμάτισε πρώτος πρίν την διακοπή για το μουντιάλ, με 8 βαθμούς διαφορά από την δεύτερη ΑΕΚ. Στα περισσότερα παιχνίδια οι πράσινοι πήραν νίκες και έπαιξαν παράλληλα όμορφο ποδόσφαιρο. 

Η ψυχολογία και η αυτοπεποίθηση που είχε δημιουργηθεί σε ολόκληρο τον πράσινο οργανισμό, σε συνδυασμό με την πανηγυρική ατμόσφαιρα που υπήρχε στην Λεωφόρο ή και εκτός αυτής, έκαναν την ομάδα να μοιάζει σχεδόν αχτύπητη, παίρνοντας τρίποντα ακόμα και σε βράδια που δεν έπαιζε καλό ποδόσφαιρο. Τα κενά που υπήρχαν κρυβόντουσαν κάτω από το χαλάκι, όσο ερχόντουσαν οι νίκες και έπαιρνε εμφατικά παράταση η παραμονή στην κορυφή. 

Το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στην Λεωφόρο, ήταν το πρώτο καμπανάκι που ήχησε περίεργα, ενώ είχε προηγηθεί και ο σοβαρός τραυματισμός του Αίτορ, ο οποίος προκάλεσε το πρώτο αγωνιστικό σόκ, με την έλλειψη του να είναι εμφανέστατη εξ αρχής.

Εκεί κάπου άρχισε ένα αγωνιστικό βραχυκύκλωμα διαρκείας. Μετά την διακοπή οι πράσινοι- εκτός από τον αγώνα στα Γιάννενα- έμοιαζαν σαν να ήταν άλλη ομάδα. Τα πρώτα βιολιά του τριφυλλιού ήταν (και είναι ) σκιά του εαυτού τους, με τους περισσότερους παίχτες να δείχνουν σκασμένοι, πιθανόν από τα συνεχόμενα ματς των δύο τελευταίων ετών για τους περισσότερους. Ο Παναθηναϊκός κάθε αγωνιστική μοιάζει να βάζει και περισσότερη πίεση στον εαυτό του.

Η κόπωση που ήρθε δεν μπορεί κανείς να πεί ότι ήταν κάτι απρόοπτο. Ακόμα και παίχτες με παρατεταμένο ντεφορμάρισμά, παρέμεναν (και παραμένουν) στην 11αδα λόγω έλλειψης εναλλακτικών λύσεων. Η ομάδα έπεσε πάνω στο αδιέξοδο που έφτιαξε η ίδια.

Η πολυαναμενόμενη χειμερινή μεταγραφική περίοδο, βρήκε τους πράσινους να αρχίζουν τις προσθήκες τους από τον πολωνό Τιμοτέους Πούχατς. Ενός παίχτη δηλαδή που αγωνίζεται κυρίως στα αριστερά της άμυνας και ήρθε για να αντικαταστήσει τον Γκάνεα. Στην συνέχεια αποκτήθηκε ο Κλεινχέισλερ από την Όσιγιεκ, για να δώσει λύσεις στον άξονα, ενώ τελευταία μεταγραφή ήταν αυτή του Μαντσίνι, ο οποίος αποκτήθηκε έναντι 3 εκ. ευρώ από τον Άρη, για να αντικαταστήσει τον (εδώ και 3 μήνες) τραυματία Αίτορ.  Αποκτήθηκε ακόμα και ο Γιερεμέγιεφ, πρώτος σκόρερ στο Σουηδικό πρωτάθλημα, ο οποίος, προς έκπληξη των περισσότερων και εμένα προσωπικά, δόθηκε δανεικός στον Λεβαδειακό, με το τριφύλλι να μένει ως έχει (Ιωαννίδης - Σπόραρ και Καμπετσής) στην κορυφή της επίθεσης.

Εάν ρωτούσες κάποιον φίλο των πρασίνων το καλοκαίρι, πως θα ένιωθε αν η ομάδα του τον Φεβρουάριο βρίσκεται στην 2η θέση, δύο μόλις βαθμούς διαφορά από την κορυφή, εκείνος θα σου έλεγε πως θα ήταν φυσικά ευχαριστημένος. Πολύ ευχαριστημένος.

Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα όμως και οι προσδοκίες στην πορεία...πολλαπλασιάστηκαν, δεν γνωρίζω κατά πόσο υπάρχει αυτή η αισιόδοξη προσέγγιση τώρα. Μάλλον αδίκως. 

Η μεταγραφική περίοδο που πέρασε, έδινε την δυνατότητα στο τριφύλλι να ενισχύσει το ρόστερ του και ποιοτικά και ποσοτικά, γεμίζοντας το και κυνηγώντας μέχρι εσχάτων την ευκαιρία...τίτλου που του παρουσιάστηκε. Το έκανε; Η γνώμη μου είναι πως όχι. Ο προπονητής του πάντως, που ξέρει καλύτερα από όλους μας φυσικά, ακολουθεί το ίδιο συγκεκριμένο πλάνο. Πλάνο με ρίσκο, αλλά επιτυχημένο, αν σκεφτούμε που βολόδερνε ο Παναθηναϊκός λίγα χρόνια πρίν.

Θα τα καταφέρουν οι πράσινοι; Θα μπορέσουν να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα μέχρι τέλους; Αυτό φυσικά είναι μία ερώτηση, που κανείς δεν μπορεί να δώσει απάντηση με σιγουριά. Παράλληλα όμως υπάρχουν και κάποια δεδομένα, που μπορούν να μπουν στην συζήτηση. 

Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην δεύτερη θέση της βαθμολογίας και πραγματοποιεί μία επιτυχημένη πορεία στο φετινό πρωτάθλημα. Ειδικά αν σκεφτεί κάποιος, σε ποιό ακριβώς σημείο ήταν οι πράσινοι,  πρίν αναλάβει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς τα ηνία της τεχνικής ηγεσίας. Το πλάνο του δεν έχει αλλάξει εδώ και δύο χρόνια, ως προς το ρόστερ και την προσέγγιση των παιχνιδιών. Αυτή είναι η μία πλευρά.

Αν όμως για τον έναν ή τον άλλον λόγο, μείνουν εκτός, παίχτες πρώτης γραμμής όπως ο Σένκενφελντ, ο Πέρεζ, ο Μπέρναρντ, ο Σπόραρ ή ο Ιωαννίδης κλπ το τριφύλλι δεν έχει ένα βάθος πάγκου τέτοιο, που να σου δίνει την αίσθηση ότι θα μπορέσει να αναπληρώσει την απουσία τους. Σε αντίθεση μάλιστα με τους άμεσους ανταγωνιστές, οι οποίοι αν και έχασαν παίχτες, κατάφεραν να αναπλήρώσουν τα κενά. Το αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να πάρει ξανά το ρίσκο ο σύλλογος και να έχει ένα ρόστερ μικρό, θα το δείξει η ιστορία και θα το ξέρουμε σε λίγους μήνες από τώρα. 

Η χρονιά φυσικά δεν έχει χαθεί. Ο δρόμος μέχρι το τέλος είναι μακρύς και το παιχνίδι με την Λαμία την Κυριακή είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για την επανεκκίνηση που χρειάζεται η ομάδα του Γιοβάνοβιτς, τόσο αγωνιστικά όσο και ψυχολογικά.