ΑΝΑLYSIS: Για πόσο ακόμα ο Λουτσέσκου θα απορροφά τους κραδασμούς ;

 

Όταν ο ΠΑΟΚ είχε ξεκινήσει με 10 βαθμούς στα πρώτα 4 παιχνίδια του πρωταθλήματος, είχα πει και είχα γράψει πως «δεν γίνεται να ξεγράφεις και να έχεις του πεταματού μια ομάδα και έναν προπονητή που τα τελευταία έχουν το know how του πρωταθλητισμού». Ακόμα κι αν η εικόνα του ΠΑΟΚ στα επόμενα ματς, η εικόνα του ίδιου του Λουτσέσκου ήρθαν για να με διαψεύσουν πανηγυρικά, μένοντας στην ουσία εκτός κούρσας πρωταθλήματος από την 7η αγωνιστική, δεν μετάνιωσα για την οπτική που είχα τότε. Ο ίδιος ο ΠΑΟΚ πρέπει να μετανιώσει που απαρνήθηκε το DNA του, δείχνει να φοβάται να κερδίσει και μοιάζει να ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί. 

                               Γράφει ο Αντώνης Παναγόπουλος

Για να μιλήσουμε με τη γλώσσα των αριθμών, αν και δεν το συνηθίζω και δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, ο «δικέφαλος» στα πρώτα επτά παιχνίδια, είχε σε όλα το αποτέλεσμα που ήθελε, κανένα δεν του στράβωσε, σε κανένα δεν έμεινε πρώτος πίσω στο σκορ. Απέναντι σε Παναιτωλικό, Ατρόμητο, Λαμία, ΟΦΗ, Παναθηναϊκό και Λεβαδειακό, οι Θεσσαλονικείς ήταν αυτοί που άνοιξαν το σκορ. Πριν μπω στο παρασύνθημα, να τονίσω απλώς πως οι ανταγωνιστές του ΠΑΟΚ δεν είχαν την ίδια τύχη. Η ΑΕΚ για παράδειγμα, στο ματς με τον Βόλο έμεινε πίσω στο σκορ στην πρώτη ευκαιρία των «Θεσσαλών». Ο Άρης το ίδιο σε αρκετά παιχνίδια (Παναιτωλικός, Βόλος, Ολυμπιακός κλπ), το ίδιο και οι «αιώνιοι». Τι έκανε ο ΠΑΟΚ στα παιχνίδια που προηγήθηκε λοιπόν; Νίκες με τον Παναιτωλικό με το εύθραυστο 1-0, με τη Λαμία με το ίδιο σκορ και...ταμπούρι στο φινάλε και με τον Ατρόμητο με 2-1, σε ένα ματς που το έφαγε στο 92' και το έβαλε με τον Νάρεϊ στο 96'. Από την άλλη, στο «Γεντί Κουλέ» ισοφαρίστηκε στις καθυστερήσεις από στημένη φάση, στη Λιβαδειά το ίδιο, ενώ από τον Παναθηναϊκό στην Τούμπα έχασε (1-2), σε ένα ματς που ήταν το καλύτερο των «ασπρόμαυρων» και το χειρότερο των «πράσινων» ως τώρα στη σεζόν. Υπάρχει και η λευκή ισοπαλία στο «Χαριλάου», ένα αποτέλεσμα που θεωρητικά δεν ήταν κακό τότε για τον ΠΑΟΚ. Έξι ματς στα επτά η ομάδα του Λουτσέσκου προηγήθηκε, πήρε 11 βαθμούς. Ήταν άτυχη; Σε καμία περίπτωση. Όπως ανέφερα και στην εισαγωγή, ο ΠΑΟΚ χάλασε το DNA του, έγινε μια ομάδα που πλέον όταν κερδίζει, αντί να προσπαθήσει να «σκοτώσει» τον αντίπαλο οπισθοχωρεί αδικαιολόγητα και το πληρώνει. 

                            Μην εκθέτεις τον Βιεϊρίνια

Ο Λουτσέσκου όλα αυτά τα χρόνια είχε μάθει να δουλεύει με ένα γκρουπ παικτών συγκεκριμένο. Τον Βιεϊρίνια πρώτο και καλύτερο, τον Ελ Καντουρί, τον Μπίσεσβαρ, τον Βαρέλα, τον Κρέσπο και λοιπούς. Με αυτούς διεκδίκησε το πρωτάθλημα και πήρε κύπελλο το 2017-18, με αυτούς πήρε αήττητο πρωτάθλημα την επόμενη σεζόν ο Ρουμάνος και πλέον αδυνατεί να βγει από το «comfort zone», από την ασφάλεια του να δουλεύει με ένα γκρουπ παικτών που αισθάνεται ο ίδιος οικεία, ακόμα κι αν αυτό πλέον δεν αποδίδει. Και η προσπάθεια «απογαλακτισμού» του ΠΑΟΚ από την προηγούμενη φουρνιά γίνεται με πολύ αργά βήματα. Δεν είναι δυνατόν ο Βιεϊρίνια, η ζωντανή ιστορία του ΠΑΟΚ, ίσως ο πιο εμβληματικός παίκτης του συλλόγου να ξεκινάει βασικός αριστερός μπακ σε ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, ενώ σωματικά πλέον δεν αντέχει, ο αντίπαλος να χτυπάει στα αργά του πόδια και ο Πορτογάλος σε όλο το δεύτερο ημίχρονο να κυνηγάει τον Αϊτόρ και να γίνεται περίγελος. Είναι κρίμα για την πορεία αυτού του παίκτη να τρώει όλο το ανάθεμα ενός τραγικού σχεδιασμού. 

                   Χωρίς φορ, χωρίς δεκάρι και με ελάχιστα σημεία αναφοράς 

Στην προσπάθεια να χτιστεί ο «ΠΑΟΚ της νέας εποχής», είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο σχεδιασμός είναι τσαπατσούλικος, οι επιλογές από το 4ο και 5ο ράφι, απλά για να πούμε ότι έγιναν μεταγραφές. Φαίνεται αυτό από το γεγονός ότι ο «δικέφαλος» δεν έχει επιτελικό μέσο (θυμίζει έντονα Παναθηναϊκό του Μπόλονι αυτό το ανέκδοτο) και αυτό το ρόλο προσπαθούν ενίοτε να τον αναλάβουν Μπίσεσβαρ και Ελ Καντουρί, στην κορυφή της επίθεσης επέλεξε να πορευτεί με έναν επιθετικό αμφιβόλου αξίας (Τομάς) και τον τίμιο αλλά απίστευτα επιρρεπή στους τραυματισμούς, Νέλσον Ολιβέιρα. Και οι ανορθογραφίες δεν τελειώνουν εκεί. Ο «δικέφαλος» υποτίθεται έχει κάνει στροφή σε νεαρούς ποδοσφαιριστές, άλλαξε τη φιλοσοφία του και επενδύει στο μέλλον. Μόνο που δεν βαπτίζεται το...κρέας ψάρι και κυρίως ποτέ στην Ελλάδα δεν έχει πετύχει η απόπειρα κάποιας μεγάλης ομάδας να εξελίξει παράλληλα τόσους πολλούς νεαρούς παίκτες. Και Κουλιεράκης και Τσαούσης και Λύρατζης και Κωνσταντέλιας και Γκορντετζιάνι. Να μπαίνουν με το ζόρι όλοι αυτοί και να παίρνουν χρόνο συμμετοχής και να...καίγονται, πληρώνοντας την δική τους απειρία (είναι δύσκολο να παίζουν όλοι μαζί και να διαχειρίζονται πιεστικές καταστάσεις) και τη γενική προβληματική κατάσταση που επικρατεί στον ΠΑΟΚ. Σημειωτέον, ο Κούτσιας, ο οποίος σε μια σεζόν που ο ΠΑΟΚ δεινοπαθεί στην κορυφή της επίθεσης και θα μπορούσε να μείνει και να στηριχτεί, έχοντας πολλά να προσφέρει, προτιμήθηκε να δοθεί δανεικός στον Βόλο...

Τι αξίζει μέχρι στιγμής από τον φετινό ΠΑΟΚ; Ο Ντάντας δείχνει κάποια πολύ καλά χαρακτηριστικά ως τώρα, ακρίβεια στην πάσα, πολύ καλές μεταβιβάσεις, πολύ καλό πρέσινγκ και άμεση ανάκτηση, μπορεί να παίξει και στο «6» και στο «8», ενώ στον φετινό ΠΑΟΚ, δεν θα παραξενευτούμε αν τον δούμε να επιτελεί χρέη επιτελικού χαφ. Ο Νάρεϊ από την άλλη, είναι ένας ταχυδυναμικός εξτρέμ, πάντα μέσα στις φάσεις, έχει πετύχει και 3 γκολ και μέχρι στιγμής είναι από τους λίγους παίκτες που εγκυμονούν πραγματικά κινδύνους για τις αντίπαλες άμυνες και μπορεί να πει κανείς πως κάνει τη διαφορά. Από τις φετινές μεταγραφές, με βαριά καρδιά μπορεί να βάλει κανείς στην συζήτηση και τον Κοτάρσκι, ο οποίος για το νεαρό της ηλικίας του δείχνει ωριμότητα και εξαιρετικά skills, αν και έχει κάνει και αυτός τα λαθάκια του. Η ουσία είναι πως με δυόμιση παίκτες, δεν γίνεται δουλειά...

                             Το ερωτηματικό της διοίκησης και ο «μετέωρος» Λουτσέσκου 

Αυτό που προκαλεί αίσθηση στον ΠΑΟΚ σε σχέση με την ομάδα που προ διετίας χτυπούσε πρωταθλήματα και ήταν πρωταγωνιστής και στο παρασκήνιο είναι η ανεξήγητη «σιωπή» που παρατηρείται διοικητικά. Ποιοι είναι οι πραγματικοί στόχοι της ομάδας; Γιατί μια ομάδα που μέχρι πριν δύο χρόνια διεκδικούσε επί ίσοις όροις τους τίτλους, δεν άφηνε τίποτα να...πέσει κάτω, ξαφνικά αναλώνεται σε ένα recruiting, με παίκτες που κινούνται στην απόλυτη μετριότητα; Πόσο ήταν το μπάτζετ του καλοκαιριού που δόθηκε προς διαχείριση σε Μπότο και Λουτσέσκου και για ποιο λόγο οι τελικές επιλογές ήταν εν τέλει «φθηνές» και άφησαν στον κόσμο μια αίσθηση...ξενέρας και απογοήτευσης; 

Πάμε και στον Λουτσέσκου. Άλλο κεφάλαιο εδώ, σηκώνει πολύ μεγάλη συζήτηση. Αν ήταν άλλος θα είχε φύγει ήδη, δεδομένο και το υπογράφω με χέρια και πόδια. Αυτό που εξαργυρώνει ακόμα ο Ρουμάνος είναι η πρώτη του θητεία στην ομάδα και οι επιτυχίες που τη συνόδευσαν. Ίσως και η αδιαφορία πλέον της διοίκησης, που μοιάζει σαν να έχει σβήσει τις μηχανές και να μην κόπτεται να κάνει πρωταθλητισμό. Η φυσιογνωμία του Λουτσέσκου προσφέρει ακόμα μια ηρεμία, στην τελική αν κάποιος προπονητής από όσους πέρασαν από τους Θεσσαλονικείς τα τελευταία 20 χρόνια δικαιούται να έχει στήριξη και να είναι «καπετάνιος» στα δύσκολα, είναι αυτός. Για πόσο όμως ακόμα θα απορροφά τους κραδασμούς; Τι θα γίνει αν ο ΠΑΟΚ χάσει σε Καραϊσκάκη και OPAP Arena, σενάριο που μοιάζει και είναι αρκετά πιθανό; Θα επιλέξει η διοίκηση να του δώσει πίστωση χρόνου και να τον αφήσει να «τρέξει» το νέο πρότζεκτ, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων; Ίδωμεν...