ANALYSIS: Φαβορί ήταν, είναι και παραμένει ένα

 

  Γράφει ο Αντώνης Παναγόπουλος 

Στην αποψινή εκπομπή «Big 5» ειπώθηκαν πολύ ωραία πράγματα, τα οποία αξίζει κανείς να κάτσει να τα ακούσει. Είναι έτσι δομημένο το φετινό ελληνικό πρωτάθλημα, που σου δίνει την ευκαιρία να το αναλύσεις περισσότερο, να το ψάξεις αρκετά. Εκεί που μέχρι πέρυσι, όλοι έλεγαν «Ναι, ο Ολυμπιακός θα το πάρει, πάμε να βρούμε τον επόμενο», φέτος υπάρχει μια αίσθηση πως κάτι διαφορετικό μπορεί να συμβεί. Ακόμα κι αν ο πρωταθλητής είναι ο ίδιος, τουλάχιστον ίσως δούμε μάχη. Ψευδαίσθηση θα την πω εγώ, κυρίως επειδή ο Ολυμπιακός δημιούργησε δεδομένα για να τον αμφισβητήσεις, αλλά πάμε σιγά σιγά να ξετυλίξουμε το κουβάρι και να δούμε τι πραγματικά μπορούμε να περιμένουμε.

Σας πηγαίνω στη σεζόν 2017-2018. Γιατί διάλεξα αυτή τη χρονιά; Επειδή είναι η μοναδική της τρέχουσας χιλιετίας, που ο Ολυμπιακός ΔΕΝ διεκδίκησε μέχρι τέλους το πρωτάθλημα. Ακόμα και τη σεζόν 2009-10, που ήταν μια από τις χειρότερες της σύγχρονης ιστορίας των «ερυθρόλευκων», τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος, βρίσκονταν στο -4 από τον Παναθηναϊκό, με ρεαλιστικές ελπίδες για την κούπα. Κάποιοι, προφανώς ανίδεοι με το σπορ, προσπαθούν να μας πείσουν λοιπόν ότι ο Ολυμπιακός φέτος δεν είναι φαβορί. Έφαγε τέσσερα από τη Μακάμπι Χάιφα, άλλαξε τον προπονητή του, δεν παίζει καλή μπάλα. Προσπαθούν δηλαδή να μας εξηγήσουν, να μας βάλουν στο μυαλό, πως μια ομάδα που ζει και πεθαίνει κάνοντας πρωταθλητισμό, φέτος δεν είναι φαβορί για το πρωτάθλημα. Με αντιπάλους ποιους; Τον Παναθηναϊκό, που έχει να διεκδικήσει το πρωτάθλημα ουσιαστικά από το 2012, ενώ είχε κάνει και μια χλιαρή προσπάθεια το 2015. Τον ΠΑΟΚ, που έχει αφοσιωθεί στο rebuilding που κάνει και έχοντας αποδεχτεί πια πως η παλιά φρουρά γέρασε, θέλει να δώσει τόπο στα νιάτα και να χτίσει ένα καλό σύνολο για το μέλλον. Την ΑΕΚ, η οποία από τότε που πήρε το πρωτάθλημα, μετατράπηκε σε μια ασόβαρη ομάδα, που αλλάζει τους προπονητές σαν τα πουκάμισα, δεν έχει μείνει πιστή σε καμία από τις αρχές που έχει σκεφτεί να υπηρετήσει και εμμένει στα ίδια λάθη κάθε χρόνο. Και τον Άρη, ο οποίος τελευταία φορά πρωταγωνίστησε το 1980, που έπαιξε στο μπαράζ του Βόλου, τελευταία φορά έπαιξε σε τελικό κυπέλλου το 2010 και έχει ήδη αλλάξει τον προπονητή του από τον μήνα Αύγουστο. 

Αν δεν σας έπεισαν κάποια απλά στατιστικά στοιχεία, πάμε να δούμε και το ρόστερ. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως ναι μεν τα νούμερα που παρέθεσα παραπάνω είναι η μια οπτική του πράγματος, αλλά το ρόστερ φέτος είναι αποδυναμωμένο. Αντί αυτού, όχι μόνο δεν έχει αποδυναμωθεί το ρόστερ, αλλά εδώ ίσως κρύβεται και η νούμερο ένα παγίδα για τους «ερυθρόλευκους». Είναι τόσο μεγάλη η γκάμα φέτος, σαν μια βεντάλια που ανοίγεις και απλώνεται, τόσες πολλές επιλογές, που αποτελεί μεγάλο «στοίχημα» για τον Κορμπεράν να μπορέσει να τα διαχειριστεί όλα αυτά. Παίκτες από το ανώτατο ράφι (Μαρσέλο, Χάμες, Βερσάλικο), παίκτες που δεν πρόκειται να δεχτούν να μην παίζουν (Μπιελ, Χουανγκ x2, Ελ Αραμπί, Εμβιλά), ποδοσφαιριστές με περίεργο, εκρηκτικό -και ενίοτε τοξικό- ταπεραμέντο (Σωκράτης, Μανωλάς). Και μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει ένας προπονητής που δεν είναι Βαλβέρδε, να έχει φάει...με το κουτάλι τέτοιες καταστάσεις, δεν είναι Μίτσελ, που όλοι τον σέβονταν λόγω του παρελθόντος, είναι ένας άσημος, εξελίξιμος, ελπιδοφόρος προπονητής, που πρέπει να κερδίσει τον σεβασμό χωρίς να είναι «γαλαζοαίματος», πρέπει να μάθει ο ίδιος να διαχειρίζεται τέτοιες καταστάσεις με επιτυχία, και μέχρι να φέρει χειροπιαστά αποτελέσματα, θα κρίνεται σε καθημερινή βάση. Παραθέτω ένα απλό παράδειγμα, για να αντιληφθεί κανείς την πίεση που θα έχει να αντιμετωπίσει ο Κορμπεράν. Μετά από μια περίοδο με μέτρια αποτελέσματα, ο Κορμπεράν κάνει αλλαγή τον Χάμες γιατί περπατάει στο γήπεδο και ο Χάμες τον στραβοκοιτάει και αρχίζει τη μουρμούρα. Εγώ ένα απλό παράδειγμα δίνω και το αφήνω εδώ. Τα υπόλοιπα αφήστε τα στον Τύπο, στο Twitter, στον κόσμο. 

Εάν ο Ισπανός καταφέρει γρήγορα να βρει μια ισορροπία σε όλα αυτά, όχι απλά θα πάρει το πρωτάθλημα, αλλά θα το κάνει και εύκολα. Θα έχει το βάθος που οι άλλοι δεν διαθέτουν, προσωπικότητες...αβέρτα για να βγουν μπροστά σε κλειστά παιχνίδια όπως αυτά με τον Βόλο και τον Αστέρα και να κάνουν τη διαφορά. Και φυσικά, για να κλείσω εδώ το θέμα, μην ξεγελιέστε επ ουδενί από το -4, ναι μεν κάνει το πρωτάθλημα πολύ πιο πικάντικο, σε καμία περίπτωση όμως δεν ανατρέπει τους συσχετισμούς και όλα όσα περιμέναμε πριν ένα- δυο μήνες. 

Υ.γ: Για τον Παναθηναϊκό θα τα πούμε πολύ σύντομα. Έχω πολλά πράγματα να γράψω, αλλά θα περιμένω πρώτα να δω τι θα γίνει με το χαφ. Εάν δεν αποκτηθεί, έστω ένας συμπληρωματικός παίκτης για τη μεσαία γραμμή (εδώ που φτάσαμε), θα μιλάμε για ιστορικό αυτογκόλ, την επιτομή του «βάζω τα χέρια μου και βγάζω τα μάτια μου», σε μια χρονιά που οι «πράσινοι», θα μπορούσαν να έχουν βάσιμες ελπίδες και προδιαγραφές για να είναι η ομάδα που θα κυνηγήσει τον Ολυμπιακό μέχρις εσχάτων. Με τρεις διαθέσιμους παίκτες, στην πιο νευραλγική θέση του γηπέδου, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. 

Υ.γ 2: Για την ΑΕΚ υπάρχουν πραγματάκια να πούμε, όμως πρώτα πρέπει να μας ξεμπερδέψει λίγο ο Αλμέιδα, ο οποίος έχει καταφέρει να μπερδέψει τον εαυτό του, την ομάδα του και εμάς. Ο Αργεντίνος, φαίνεται πως έχει ένα εκρηκτικό προφίλ, γουστάρει αυτό που κάνει και με το παραπάνω, πιστεύω θα μακροημερεύσει σε σχέση με τους προκατόχους του (Μιλόγεβιτς, Γιαννίκη, Οφρυδόπουλο), όμως καλό θα ήταν να μας εξηγήσει τι όνειρα είδε με Βόλο και Παναθηναϊκό. Και στα δύο ματς έχουν γίνει εγκλήματα, θα τα αναλύσουμε κι αυτά κάποια στιγμή, περιμένοντας όμως πρώτα να δούμε το πακέτο ολοκληρωμένο.