Ήθελαν αλλά μπορούσαν μέχρι ενός σημείου

 Ο Θανάσης Μαγκλάρας σχολιάζει τα πεπραγμένα του ελληνικού «El Classico», το πως κατάφερε να κλειδώσει ο Γιοβάνοβιτς τα ατού του Ολυμπιακού, το πως εγκλώβισε τον εαυτό του ο Μαρτίνς, ενώ έχει και υστερόγραφα.

Καλημέρα καλή εβδομάδα να έχετε, χωρίς αγωνία για πρωτάθλημα καθώς έχουμε τη διακοπή για τις Εθνικές ομάδες. Θα τα πούμε όμως αναλυτικά για την Εθνική μας τις επόμενες μέρες. Χθες είχαμε το «αιώνιο» ντέρμπι της Ελλάδας, ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Ένα παιχνίδι που κάθε χρόνο όλοι το περιμένουν με αγωνία, ανεξαρτήτως της κατάστασης που βρίσκονται οι δύο ομάδες. Πάντα θα είναι ντέρμπι αυτό το παιχνίδι.

Μια ατάκα που χρησιμοποιούν συνεχώς οι προπονητές είναι «αν δεν μπορείς να κερδίσεις ένα παιχνίδι, τότε μην το χάσεις». Άθελά του χθες ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς το έπραξε. Στις δηλώσεις του τόνισε πως ήθελε να κάνουν περισσότερα πράγματα επιθετικά. Πράγματι η ενδεκάδα που παρέταξε ήταν βασισμένη σε αυτό το σκεπτικό. Παρά τα όσα ακούγονταν όλη τη βδομάδα για την προσθήκη τρίτου χαφ, ο Σέρβος τεχνικός δε δίστασε στιγμή να παίξει με τη γνωστή του τακτική στο ντέρμπι, τακτική που η ομάδα του έχει παραταχθεί σε 13 από τα 14 παιχνίδια που έχει δώσει, μαζί με τα φιλικά. Αν χθες είχε και τον Ιωαννίδη, θεωρώ πως οι αλλαγές που θα γίνονταν θα ήταν μόνο στην άμυνα και αυτές αναγκαστικά, λόγω των απουσιών που προέκυψαν. 

Η στόχευση του Παναθηναϊκού στην αναμέτρηση φάνηκε στο πρώτο ημίχρονο. Ήθελε να πιέσει ψηλά, να κλέψει μπάλες και να βγάλει άμεσες επιθέσεις. Η επιλογή να είναι κεντρικά ο Παλάσιος και στο πλάι ο Βιτάλ, είχε να κάνει με την καλύτερη επαφή που έχει με το γκολ ο Αργεντινός, έναντι του Βραζιλιάνου, από τον οποίο ήθελε να κρατάει απασχολημένους τους Λαλά και Μασούρα. Οι «Πράσινοι» δεν μπόρεσαν να βγάλουν πολλές και αξιόπιστες τελικές, καθώς τα μπακ τους είχαν λίγα ανεβάσματα για να δώσουν βοήθειες επιθετικά, ενώ και τα κεντρικά χαφ, που έκαναν τρομερή δουλειά, πάτησαν πολλά μέτρα στο γήπεδο, πήραν μπάλες, ειδικά ο Πέρεθ όπου σε αυτό το κομμάτι ήταν ξανά εξαιρετικός, όμως έπρεπε να έχουν και το νου τους στο κεντρικό αμυντικό δίδυμο, όπου αγωνίζονταν ο 4ος και ο 5ος στόπερ της ομάδας.

Για αυτό και ο Ισπανός επιχειρούσε πολλές βαθιές μπαλιές προς τη τετράδα των επιθετικών, μπαλιές που με την απουσία του Ιωαννίδη δεν ήταν δυνατό να τις κερδίσει ο Καρλίτος και ο Παλάσιος, ενώ και ο Μακέντα ήταν αρνητικός στο διάστημα που αγωνίστηκε. Οι αλλαγές του Γιοβάνοβιτς αναγκαστικά έκαναν την ομάδα του πιο αργή, καθώς όλοι οι γρήγοροι που διέθετε βρίσκονταν στο βασικό σχήμα. Στο δεύτερο ημίχρονο πάντως δεν μπορούσε να βγάλει επίθεση με αξιώσεις και δεν είναι τυχαίο ότι από το 33', η επόμενη τελική είναι το πολύ μακρινό σουτ του Αλεξανδρόπουλου στο 74'. Θετικοί οι Σάρλια και Πούγγουρας, γιατί χθες αγωνίζονταν και στα λίγα μέτρα και δεν έδιναν χώρο στα φορ του Ολυμπιακού να γυρίσουν, ενώ και ψηλά ήταν σχεδόν αλάνθαστοι, όπως και τα ακραία μπακ. Εξαιρετικό ντεμπούτο από τον Μπρινιόλι, που έδειξε γιατί βγήκε MVP στην περσινή Serie B, δίνοντας και άλλη ψυχολογία στην άμυνά του.

Από τη μεριά του Ολυμπιακού θεωρώ πως η εικόνα του χθες επικεντρώνεται στις δηλώσεις του Πέδρο Μαρτίνς οι οποίες έβγαλαν μόνο ένα πράγμα, σύγχυση. Ο Πορτογάλος τεχνικός φάνηκε στην αρχή του ματς να γνωρίζει πολύ καλά τις δυνάμεις που έχει η ομάδα του και η στόχευση ήταν μία και ξεκάθαρη. Μπαίνουμε με όλα τα όπλα στη φαρέτρα να επιβάλουμε το παιχνίδι μας και να πάρουμε το προβάδισμα. Λίγο η διακοπή από τα καπνογόνα στις αρχές των δύο ημιχρόνων, λίγο να βρουν τα πατήματά τους το δίδυμο Ελ Αραμπί-Τικίνιο, καθυστέρησαν την προσπάθεια του Ολυμπιακού να βάλει πίεση στην άμυνα του Παναθηναϊκού. Ειδικά στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου ο Ολυμπιακός έχει κάνει τρεις φάσεις σε τρία λεπτά και μετά έρχεται σχεδόν δεκάλεπτη διακοπή. Από εκεί και πέρα το ρίσκο που πήρε ο Πέδρο Μαρτίνς δεν απέδωσε.

Ο τεχνικός του Ολυμπιακού δεν κράτησε κάποιο από τα υπερόπλα του στον πάγκο και όταν η κούραση έκανε την εμφάνισή της δικαιολογημένα, οι επιλογές ήταν περιορισμένες, αν αναλογιστούμε και το τραυματισμό του Ονιεκουρού και την ανετοιμότητα του Γκάρι Ροντρίγκες. Ο Μασούρας έδειχνε καλά κλεισμένος, όπως και ο Τικίνιο, στους οποίους δύο δεν τους επέτρεπαν να γυρίσουν μέτωπο προς την εστία και εκεί θα έπρεπε να πάρουν περισσότερες πρωτοβουλίες οι Μπουχαλάκης-Καμαρά, που από ένα σημείο και μετά έδειχναν απίστευτα σκασμένοι στο γήπεδο. Αναγκαστικά λοιπόν το παιχνίδι των Πειραιωτών πήγε στα άκρα και στις σέντρες από τα ακραία μπακ, από τα οποία ήρθαν και οι δύο μεγαλύτερες ευκαιρίες του Ολυμπιακού, η κεφαλιά του Τικίνιο που πέρασε άουτ από το ένα μέτρο και η σέντρα του Λαλά που βρήκε το δοκάρι του Μπρινιόλι. 

Οι δύο ομάδες έφτασαν στο 70' για να κάνουν τις πρώτες τους αλλαγές, το χρονόμετρο έδειχνε 80' αλλά αναφέρω τα αγωνιστικά λεπτά, με τον Ολυμπιακό να είναι αυτός που έδειχνε ότι είχε πιο νωρίς ανάγκη τις διορθωτικές κινήσεις. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού στο χθεσινό παιχνίδι ήταν ο Λαλά, με πολλά ανεβάσματα και ο πιο πιθανός παίκτης να δημιουργήσει προϋποθέσεις τελικής προσπάθειας με βάση τη στατιστική κατηγορία, γιατί ήταν και ο πιο ξεκούραστος παίκτης από πλευράς ερυθρολεύκων.

Υ.Γ. 1) Για τον Παναθηναϊκό πρέπει να υπάρξει προβληματισμός σε δύο σημεία του παιχνιδιού. Αρχικά γιατί δεν μπήκε και στα υπόλοιπα εκτός έδρας με την ίδια νοοτροπία που μπήκε χθες στο Γεώργιος Καραϊσκάκης και έπειτα γιατί σε δύο παιχνίδια στη Λεωφόρο έχει 9 γκολ και σε τρία εκτός, ούτε υποψία τεράστιας ευκαιρίας.

Υ.Γ. 2) Ο Ολυμπιακός χθες έκανε 22 τελικές προσπάθειες, όμως μία πέρασε τον μέσο όρο του 10%, που διαθέτει μία τελική στο ποδόσφαιρο για να γίνει γκολ. Με απλά λόγια φάσεις υπήρχαν, με χαμηλή απειλή όμως.

Υ.Γ.3) Ο Μαρτίνς είναι ένας καλός προπονητής και άνθρωπος που σέβεται το χώρο του ποδοσφαίρου. Στα δύσκολα αποτελέσματα όμως δεν προστατεύεται από τον περίγυρο του Ολυμπιακού και οδηγείται σε δηλώσεις πάνω στον εκνευρισμό του. Είναι ευλογία ο Πορτογάλος για το ελληνικό πρωτάθλημα και πρέπει να προστατέψει και ο ίδιος τον εαυτό του.