Μπένετον: Η... απόλυτη ομάδα των 90s, οι δύο τίτλοι Σουμάχερ και τα 102 βάθρα

Αν και μας... συστήθηκε στην F1 τη σεζόν του 1986, η Μπένετον αποτελεί την... απόλυτη ομάδα των 90s. Την δεκαετία του 1990 κυρίως συνέδεσε το όνομα της με νίκες, βάθρα και τους καλύτερους οδηγούς, με αποτέλεσμα να κατακτήσει μεταξύ άλλων εκείνη την περίοδο ένα πρωτάθλημα κατασκευαστών, μια δεύτερη θέση και πέντε τρίτες θέσεις. Η Μπένετον είναι πιο γνωστή στο ευρύτερο κοινό και λόγω του ότι ο Μίκαελ Σουμάχερ με το μονοθέσιο της κατέκτησε τα δύο πρώτα του πρωταθλήματα τις σεζόν 1994 και 1995, αλλά και γιατί οδηγοί τις ήταν μεταξύ άλλων οι Πικέ, Πατρέζε, Βερστάπεν, Μπέργκερ, Φισικέλα και Μπάτον. Παρακάτω θα αναλύσουμε την ιστορία της ομάδας συνοπτικά και θα δούμε πως εξελίχθηκε μέσα στα χρόνια.

Η Μπένετον πρωτοεμφανίστηκε στην F1 την δεκαετία του 1980 ως χορηγός των Τίρελ (1984), Άλφα Ρομέο (1984,1985) και Τόλεμαν (1985). Το ντεμπούτο...ως ομάδα το έκανε το 1986 με κινητήρα BMW και τεχνικό διευθυντή, τον Πίτερ Κόλινς που προερχόταν από την Γουίλιαμς.

Η πρώτη χρονιά ήταν αναγνωριστική με τους Τέο Φάμπι και Γκέραρντ Μπέργκερ στο τιμόνι. Ο Αυστριακός σημείωσε και την πρώτη νίκη της Μπένεττον στην F1 στο GP του Μεξικού. Η έκτη θέση στο πρωτάθλημα Κατασκευαστών, έδειξε ότι η ομάδα αυτή ήρθε για να μείνει και θεωρείται αξιόλογο στατιστικό για μια πρωτοεμφανιζόμενη ομάδα .

Την επόμενη σεζόν, έγινε η αλλαγή των κινητήρων και ξεκίνησε η συνεργασία με την Ford. Ο Μπέργκερ αναχώρησε για την Φερράρι και ως team-mate του Φάμπι αποκτήθηκε ο Τιέρρι Μπόουτσεν. Η 5η θέση στο πρωτάθλημα των κατασκευαστών έδειχνε πως η ομάδα ανεβαίνει σταδιακά επίπεδα και εξελίσσεται στον μαγικό κόσμο της F1, ενώ τα καλύτερα αποτελέσματα της ομάδας αποτελούν οι τρίτες θέσεις των Φάμπι και Μπόουτσεν στα GP των Αυστρία και Αυστραλία αντίστοιχα.

Το 1988... έγινε το βήμα παραπάνω στην εξέλιξη της Μπένετον, η οποία με 39 βαθμούς τερμάτισε στην τρίτη θέση με 39 βαθμούς στο πρωτάθλημα κατασκευαστών πίσω από τις ΜακΛάρεν και Φερράρι. Στα μεταγραφικά, ο Ναννίνι αντικατέστησε τον Φάμπι, ενώ ο Μπόουτσεν εντυπωσίασε με τις εμφανίσεις του και τις πέντε τρίτες θέσεις και για αυτό το λόγο πήρε μεταγραφή για την Γουίλιαμς τον επόμενο χρόνο.

Η Μπένετον είχε πια ανέβει επίπεδο και τα ηνία της ομάδας ανέλαβε ο Φάμπιο Μπριατόρε ως διευθυντής του εμπορικού τμήματος. Το 1989 αποκτήθηκε και ο Τζόνι Χέρμπερτ, που θεωρήθηκε δυνατή μεταγραφή, αλλά μόλις υπέγραψε, χτύπησε τα πόδια του πολύ άσχημα σε ατύχημα στην Formula 3000 και για αυτό το λόγο έτρεξε μόνο τους έξι πρώτους αγώνες της σεζόν, ενώ για το υπόλοιπο της σεζόν τον αντικατέστησε ο Εμανουέλ Πίρρο. Ο Ναννίνι από την άλλη μεριά έκανε μια αξιόλογη σεζόν, της οποίας ορόσημο αποτελεί η νίκη στο Ιαπωνικό GP λόγω του συμβάν με τους Σέννα-Πρόστ, η δεύτερη θέση στην Αυστραλία και η τρίτη θέση στην Ίμολα.

Τη σεζόν του 1990 έγιναν... ριζικές αλλαγές, αφού ο Χέρμπερτ αποχώρησε για την Λότους, ο Κόλινς έφυγε από την ομάδα όπως και πολλά άλλα μέλη καίριων θέσεων. Οι αλλαγές... όμως ωφέλησαν αφού και πάλι τερμάτισε τρίτη στο πρωτάθλημα κατασκευαστών. Ο Ναννίνι συνέχισε στην Μπένετον ως οδηγός, με τον Νέλσον Πικέ να αντικαθιστά τον Χέρμπερτ, κάτι που πέτυχε ο Μπριατόρε, σύμφωνα με δημοσιεύματα εκείνης της εποχής, με την βοήθεια του Διευθύνου Συμβούλου τότε στην F1, Μπέρνι Έκλεστον. Δυστυχώς, ο Ναννίνι προς το τέλος της χρονιάς τραυματίστηκε θανάσιμα από πτώση ελικοπτέρου και στους τελευταίους δύο αγώνες αγωνίστηκε ως team-mate του Πικέ, ο Βραζιλιάνος οδηγός Ρομπέρτο Μορένο. Η Μπένετον έκανε το 1-2 στο GP της Ιαπωνίας το 1990, ενώ ο Πικέ νίκησε και στην Αυστραλία.

Το 1991 όλοι περίμεναν η Μπένετον να κάνει το κάτι παραπάνω, αλλά οι επιτυχίες περιορίστηκαν στην νίκη του Πικέ στο Καναδά. Στην μέση της χρονιάς ο Τομ Γουόλκινσον έγινε μέτοχος της Μπένετον και ήταν αυτός που έφερε τον Ρος Μπρόν ως τεχνικό διευθυντή στην ομάδα, με τον Μπάρναρντ να αποχωρεί. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει και για τον Μίκαελ Σουμάχερ, ο οποίος αντικατέστησε τον Βραζιλιάνο Μορένο από το 12ο GP και για το υπόλοιπο της σεζόν, ενώ έκανε... το μπαμ το 1992 με την νίκη του στο Σπα του Βελγίου και την τρίτη θέση στο πρωτάθλημα των οδηγών. Team-mate του Σούμι, ήταν ο Μάρτιν Μπράντλ, για τον οποίο γίνονταν λόγος ότι αποτελούσε τον αγαπημένο οδηγό του Γουόλκινσον αλλά είχε εξαιρετικές αγωνιστικές ικανότητες για αυτό και έκανε καλά πλασαρίσματα, για αυτό τερμάτισε έκτος στο πρωτάθλημα.

Την σεζόν 1993, η Μπένετον με τους Σουμάχερ και Πατρέζε προσπαθούσε να κάνει το βήμα παραπάνω, σε ένα πρωτάθλημα που οι Προστ και Σέννα ήταν σε άλλο επίπεδο και για αυτό η πρώτη και ηδεύτερη θέση της γενικής κατάταξης ήταν κατειλημμένη . Ο Σουμάχερ ανέβηκε επίπεδο, έδειξε το ταλέντο του και νίκησε στο GP της Πορτογαλίας, τερματίζοντας συνολικά στην τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα των οδηγών, με τον Πατρέζε να είναι πέμπτος.

Ο Γερμανός οδηγός και έπειτα εφτάκις πρωταθλητής της F1 κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο το 1994 με την Μπένεττον B194. Εκείνη η σεζόν, όμως σημαδεύτηκε από το ατύχημα του Άιρτον Σέννα στην Ίμολα, που του κόστισε την ζωή του. Η είδηση προκάλεσε αίσθηση σε όλο τον κόσμο, αφού ο Βραζιλιάνος οδηγός έγραψε την δική του ιστορία στον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Ο Σουμάχερ πάλεψε με τον Χιλ για το πρωτάθλημα και με 10 νίκες μεταξύ άλλων, κατάφερε να ξεπεράσει τον Βρετανό οδηγό για ένα βαθμό και κατάφερε να το κατακτήσει. Η σκληρή δουλειά της Μπένετον όλα αυτά τα χρόνια είχε επιβραβευτεί, αφού πέτυχε τον στόχο του πρωταθλήματος με τον Μίκαελ Σουμάχερ.

Η Μπένετον συνέχισε την καλή δουλειά με τους Σουμάχερ και Χέρμπερτ στις θέσεις των οδηγών. Ο Σούμι με ιδιαίτερη ευκολία, έκανε εννιά νίκες και κατέκτησε back to back το δεύτερο πρωτάθλημα της καριέρας του, ενώ η τέταρτη θέση του Μπέργκερ, βοήθησε την Μπένετον να κατακτήσει το πρώτο και όπως αποδείχθηκε τελευταίο πρωτάθλημα της κατασκευαστών (1995), στην πρώτη χρονιά με κινητήρα Ρενό. Με εννιά νίκες ο Γερμανός οδηγός κατόρθωσε να βρεθεί στην πρώτη θέση με διαφορά 33 πόντων από τον δεύτερο Χιλ.

Εκείνη την χρονιά, ο Γουόλκινσον αποχώρησε για την Λιζιέρ, την οποία αγόρασε ο Μπριατόρε από το 1994 και έγιναν μερικές αλλαγές, οι οποίες συνεχίστηκαν σε μεγαλύτερο βαθμό την επόμενη σεζόν, αφού ο Σουμάχερ αποχώρησε για την Φερράρι, όπως και οι Μπρον και ο Μπέρν και ο Χέρμπερτ για την Ρεντ Μπουλ Ζάουμπερ Φόρντ. Οι δύο νέοι οδηγοί ήταν οι Ζαν Αλεζί και Τζέραρντ Μπέργκερ, που πρόσφεραν στην Μπένετον εμπειρία, δεξιότητες, αλλά όχι τις νίκες που είχε με τον Σουμάχερ. Παρόλα αυτά, η ομάδα τερμάτισε στην τρίτη θέση στο πρωτάθλημα Κατασκευαστών έχοντας πολύ καλά πλασαρίσματα.

Το 1997 το δίδυμο Αλεζί-Μπέργκερ παρέμεινε στην Μπένετον, με τον Βούρτς να αντικαθιστά τον Μπέργκερ σε τρεις αγώνες λόγω ασθένειας και κακής ψυχολογικής κατάστασης του Αυστριακού οδηγού, ο οποίος στην επιστροφή του νίκησε στην Γερμανία. Ιδιαίτερα αυτή η νίκη είναι η τελευταία της ομάδας χρονικά στην ιστορία της. Ο Βουρτς πήρε την τρίτη θέση στο Silverstone και εξασφάλισε θέση στην ομάδα την επόμενη σεζόν, αφού ο Μπέργκερ βγήκε στην συνταξιοδότηση. Το 1997 ο Ντέιβιντ Ρίτσαρντς ανέλαβε για τεχνικός διευθυντής και ήθελε να κάνει μια συνεργασία-ορόσημο με την Φόρντ, την οποία βέβαια η οικογένεια της Μπένετον δεν την δέχθηκε, με αποτέλεσμα ο Ρίτσαρντς να αποχωρήσει τον Οκτώβριο του 1998. Στην θέση του βρέθηκε ο 28χρονος Ρόκκο Μπένετον που δεν ήταν σχετικός με το αντικείμενο και βρέθηκε στην F1 από τον Σεπτέμβριο του 1997 ως υπεύθυνος του εμπορικού τμήματος.

Τις επόμενες τρεις σεζόν (1998-2000) το δίδυμο Φισικέλα-Βούρτς αν και δεν έκανε τις μεγάλες εμφανίσεις, πήρε βάθρα και αντιπροσώπευσε αξιοπρεπώς την Μπένετον στην F1. Στις αρχές του 2000, έγινε γνωστό ότι η Ρενό αγόρασε την ομάδα και για αυτό το λόγο ο Μπριατόρε ξαναπήρε τα ηνία, με τον νεαρό τότε Τζέισον Μπάτον τη σεζόν του 2001 να είναι team-mate με τον Τζιανκάρλο Φισικέλα. Την σεζόν του 2001 δεν πήραν τις μεγάλες διακρίσεις, αλλά η ομάδα αναδιοργανώθηκε υπό τις οδηγίες του Μάικ Γκασκόινε.