(Vasil)Ice In His Vains

Είναι αναμφισβήτητα ο μεγαλύτερος "εγωιστής" μετά τον Γκάλη. Είναι ο παίκτης που θα προτιμούσε να σουτάρει το τελευταίο σουτ απ' την είσοδο του γηπέδου (κι ας το χάσει). 

Έχει βάλει άπειρα μεγάλα σουτ. Με τη Ρεάλ, με την Εθνική, με τον Παναθηναϊκό. Με την Τσσκ πολλά. Μέχρι και με την Dream Team. Ποιος μπορεί να σταματήσει έναν άνθρωπο που δε σταματιέται. Όχι επειδή είναι (απλά) τόσο καλός. Επειδή στις πολύ κακές βραδιές του, αρνείται να τα παρατήσει. Πάντα μεταξύ του και του Διαμαντίδη θα υπάρχει η κόντρα για το ποιος υπήρξε καλύτερος. Έχω πανηγυρίσει τόσες φορές και με τους δυο, χωρίς να υποστηρίζω απαραίτητα την ομάδα τους, που πραγματικά…έχει σημασία ;

Ένα σουτ όμως το πανηγύρισα πιο πολύ απ' όλα. Ένα σουτ που, ομολογουμένως, αφότου μπήκε, κάποιος σα να καθάριζε κρεμμύδια στο πλάι μου…

Μυστήριο πράμα. Το μεγαλύτερο σουτ του Σπανούλη είναι αυτο:

 Μαδρίτη, 15 Μαΐου 2015. Final Four. Ολυμπιακός-Τσσκ Μόσχας.

Δε θα μπω στις γνωστές λεπτομέρειες του παιχνιδιού. Δε θα ασχοληθούμε ούτε με το γεγονός πως είναι άφαντος σε όλο το ματς, ούτε με όλα τα υπόλοιπα μεγάλα σουτ που βάζει. Θα αναλύσουμε απλούστατα, το σουτ που θεωρώ εγώ πως είναι το δυσκολότερο και το σημαντικότερο-το μεγαλύτερ βρε αδερφέ-στην καριέρα του Killbill. 

 Το σκορ ειναι 63-64. Απομένουν 1:38 για τη λήξη, απ' τη στιγμή που ο Σπανούλης έχει την κατοχή και ετοιμάζεται να παίξει ένας εναντίον ενός με τον πελώριο Βορονσέβιτς. Ο οποίος μάλιστα, πέρα από πολύ ψηλός, είναι και ιδιαίτερα ευκίνητος. Κουνιέται με πηδηματάκια μπροστά απ' τον Σπανούλη, κουνώντας τα χέρια και βάζοντας (στα κλεφτά) το ένα μπροστά στο πρόσωπο του επιθετικού, για να περιορίσει την ορατότητά του.

Χαρακτηριστικό της φάσης είναι το ότι ο Έλληνας γκαρντ αναγνωρίζει την αστάθεια του ψηλού στο πόδια και τη δυσκολία που θα' χει στο να μεταφέρει το πόδι και το σώμα του προς τα πίσω. 

Αυτό είναι το…μόνο σωστό που κάνει ο Σπανούλης σε αυτή τη φάση. Ο Βορονσέβιτς πράγματι τον χάνει ελαφρώς στο πρώτο stepback του Σπανούλη που μαζεύει την μπάλα, όσο "κοντοστέκεται". Έχει δημιουργήσει πολύ καλές προϋποθέσεις για σουτ εκεί, καθώς και απόσταση με τον θεώρατο ψηλό. 

Παρ' όλα αυτά ΔΕΝ σουτάρει. Το οποίο είναι λάθος.

Ποιος είμαι εγώ για να πω ότι είναι λάθος κάτι που κάνει ο Σπανούλης ; κανένας. Αλλά ναι, είναι λάθος. Γιατί ; θα δείτε.

 Αντί να σουτάρει, ξαναξεκινάει ένα μικρό drive το οποίο ευνοεί τον ψηλό που έχει παραμείνει πίσω, αφού τον "έχασε" στο μπροστινό (που θα' πρεπε να κάνει) βήμα. Ο Βορονσέβιτς είναι ολόκληρος μπροστά του πλέον και ο Σπανούλης τείνει να "κλειστεί" απ' τον Χάινς, που βρίσκεται στα δεξιά του. Ξαναξεκινάει διείσδυση επομένως, κλείνεται και κάνει ένα απότομο σταμάτημα ξανά. Στο οποίο η λογική λέει ότι θα δοκιμάσει να διορθώσει το προηγούμενο "λάθος". Το δεξί χέρι του Βορονσέβτις, για όποιον ξαναδεί αναλυτικά τη φάση, μόλις ο Σπανούλης σταματάει, τεντώνεται για να κλέψει την μπάλα. Με μπασκετικούς όρους, δεν πάει για "τάπα", αλλά κατεβάζει το χέρι προς τα δεξιά, όπου ντρίμπλαρε ο επιθετικός. Ο Σπανούλης μαζεύει την μπάλα, επειδή βλέπει το δεξί χέρι του Χάινς να απλώνεται μπροστά. Ο Σπανούλης αξιοποιεί το "μη τεντωμένο προς τα πάνω" χέρι του Βορονσέβιτς…με το να κάνει προσποίηση. Είναι το δεύτερο λάθος του. 

Και εν τέλει, σηκώνεται για σουτ, στη λήξη του χρόνου, έχοντας δώσει στον ψηλό όσο χώρο και χρόνο χρειάζεται για να τεντωθεί και να κολλήσει το χέρι του πάνω στην μπάλα, ενω προηγουμένως βρισκόταν σε χαμηλωμένη άμυνα "ποδιών". Ο Βορονσέβιτς, όσο και να αιφνιδιάστηκε, παραμένει κοντά του. Και θα είχε μπλοκάρει την μπάλα…αν ο "Βασιλάρας" δε μαζευόταν, κυριολεκτικά, την τελευταία στιγμή, μετατρέποντας το σουτ του από "catch and shoot jumper" σε "fadeaway".

Αλλά, όπως στα μαθηματικά με τους αρνητικούς αριθμούς, φαντάζομαι ότι δύο "λάθη"...κάνουν το σωστό. 

 Ένα ακόμη γεγονός που θα ανακλύψετε αν κάνετε ζουμ συνεχώς στον Σπανούλη, είναι το ότι δεν έχει κοιτάξει καθόλου το καλάθι μέχρι να σουτάρει. Και όταν καταφέρνει να "κλέψει" μια ματιά για μα ευθυγραμμίσει το σουτ, το κάνει μέσα από όποια "τρυπούλα" βρίσκει απ' το χέρι του Βορονσέβιτς.

 "Και ΠΩΣ ΜΠΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΟΥΤ;" εν τέλει θα με ρωτήσετε με ειρωνικό ύφος.

Η απάντηση είναι απλή. Δε θα πω το "δε θα' πρεπε να μπει" που θα' λεγε ένας ρομαντικός σπορτκάστερ. Θα πω ότι δε θα έμπαινε με ΚΑΜΙΑ άλλη μηχανική που δεν είχε την καμπύλη που έδωσε στην μπάλα. Η τροχιά της μπάλας είναι εξωφρενικά κατακόρυφη, φτάνει σε σημείο που δε θα έφτανε θεωρητικά αν σούτατε ένας ψηλότερος γκαρντ. Σε συνδυασμό πάντα με τις συγκυρίες που λένε:

 -λήγει ο χρόνος

-ο ολυμπιακός, αν δεν μπει το σουτ, κινδυνεύει να χάσει το προβάδισμα.

-ο συγκεκριμένος παίκτης είναι άφαντος σε όλο το ματς.

-και, σε αντίθεση με κάθε άλλο σουτ του (και με τη λογική) ΔΕΝ είναι τρίποντο με sidestep.

 Αυτό είναι (μακράν) το πιο δύσκολο, το πιο λάθος, το πιο μεγάλο καλάθι του Βασίλη Σπανούλη.