Με Σάρας έρχεται...εκτόξευση!

 Η σημερινή ημέρα δεν είναι υπερβολή να γράψουμε να πούμε ότι σηματοδοτεί μια νέα εποχή στο ευρωπαικό μπάσκετ. Τώρα που το καλοσκέφτομαι, καθόλου υπερβολή δεν είναι. Για να είμαι πιο ακριβής, αν τα πράγματα εξελιχθούν όπως περιμένουμε, η μετακίνηση του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους θα μνημονεύεται σε μια δεκαετία από σήμερα. Όπως και η ομάδα που ετοιμάζεται να παρουσιάσει στα παρκέ η ομάδα της Βαρκελώνης.

 Για να βάλουμε τα πράγματα σε ένα χρονοδιάγραμμα, να υπάρχει μια βάση δεδομένων, θα γυρίσω έναν χρόνο πίσω ακριβώς. Τέτοια εποχή πέρυσι οι Καταλανοί τίναζαν την μπάνκα στον αέρα, με εκτόξευση του μπάτζετ και κινήσεις τύπου Μίροτιτς, Ντέιβις, Χίγκινς και Ντιλέινι. Δε θέλω να φανώ ''μετά Χριστόν προφήτης'' και να γίνω από τους γραφικούς που λένε ''σας τα έλεγα εγώ'', ωστόσο για όσους με άκουγαν και με διάβαζαν από πέρυσι, ''έσκουζα'' πως οι ''μπλαουγκράνα'', παρά τις κινήσεις εντυπωσιασμού θα είναι από τις δυσάρεστες εκπλήξεις της σεζόν. Και δεν το έκανα για να πάω κόντρα στους διθυράμβους και τις...φαμφάρες, αλλά με μπασκετική λογική. Η ύπαρξη του Σβέτισλαβ Πέσιτς για να διαχειριστεί ένα τέτοιο υλικό δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη και μου δημιουργούσε έντονους προβληματισμούς και η απουσία ενός βαρβάτου PG έκανε ''μπαμ'' (προσωπικά πλην της σεζόν 2015-16 στην Κουμπάν, θεωρώ τον Ντιλέινι αρκετά υπερεκτιμημένο αθλητή, με αρνητική επιρροή στα αποδυτήρια). Για να είμαι απόλυτα δίκαιος, δεν γνωρίζω πως θα είχε εξελιχθεί η χρονιά εάν δεν υπήρχε η διακοπή λόγω του covid 19. Ενδεχομένως η εξέλιξη να ήταν εντελώς διαφορετική. Η ιστορία πάντως έγραψε πως το κύπελλο Ισπανίας κατέληξε στα χέρια της Ρεάλ Μαδρίτης, η Ευρωλίγκα δεν ολοκληρώθηκε και το πρωτάθλημα χάθηκε στον τελικό από την Μπασκόνια του πολύ χαμηλότερου μπάτζετ. Βάλτε στην εξίσωση και το γεγονός πως αναλογικά με τη δυναμική του ρόστερ, οι πραγματικά καλές εμφανίσεις της ''Mπάρτσα'' μέσα στη χρονιά ήταν μετρημένες στα δάχτυλα. Προφανώς και η ποιότητα ορισμένων παικτών έφτανε και περίσσευε για να κερδηθούν πολλά παιχνίδια, αλλά με μια ψύχραιμη μπασκετική ματιά, οι ''μπλαουγκράνα'' έμοιαζαν να υπολείπονται σαν σύνολο από την Εφές, την Ρεάλ, ίσως ακόμα και από την ΤΣΣΚΑ των πολλών προβλημάτων. Με αυτά τα δεδομένα, νομίζω πως οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν σε έναν αρκετά μεγάλο βαθμό.

  Σκεπτόμενοι ήδη το μέλλον, οι άνθρωποι της Μπαρτσελόνα δεν άφησαν τον χρόνο να πάει χαμένο. Ναι, ο Πέσιτς είναι ένας άνθρωπος καθολικής αποδοχής και σεβασμού από τη διοίκηση, αλλά ας ρίξουμε μια μάτια στο... τι ακριβώς σημαίνει Σάρας. Μιλάμε για ένα εγκεφαλικό...κομπιούτερ, μιλάμε για το μέλλον του ευρωπαικού μπάσκετ. Ο Λιθουανός ανέλαβε ένα πρότζεκτ με τη Ζαλγκίρις το 2015 και την μετέτρεψε από μια ομάδα ''αδιάφορη', σε μια ομάδα μοντέλο, χωρίς μεγάλα μπάτζετ, έναν σύλλογο παράδειγμα προς μίμηση για κάθε σύλλογο στην Ευρώπη. Εξέλιξε μέτριους αγωνιστικά παίκτες, ανέλαβε παίκτες σχεδόν χαμένους με ελάχιστες προοπτικές (Μιλάκνις, Γκριγκόνις, Ουλάνοβας κλπ) και τους έβαλε στο μπασκετικό χρηματιστήριο, ήξερε να παράγει, με σημαντικότερο γνώρισμα πως είτε κέρδιζε, είτε έχανε, έπαιζε το μπάσκετ του. Όχι κάτι φαντεζί, αλλά κάτι απόλυτα στοχευμένο, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες του αντιπάλου, διαβάζοντας όλα τα miss match ή δημιουργώντας τις προυποθέσεις, ώστε να υπάρξουν αυτά. Γι' αυτό το λόγο μέσα σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα η Λιθουανοί έγιναν η...αποθέωση του απλού μπάσκετ. Δεν είχαν το υλικό να σηκώσουν ευρωπαικές κούπες, ωστόσο το 2018 έκαναν την απόλυτη υπέρβαση, φτάνοντας μέχρι το final four του Βελιγραδίου, ενώ και την επόμενη σεζόν, ξανά με χαμηλό μπάτζετ, έδωσαν ξανά το παρών στην οχτάδα.

  Εδώ το ερώτημα που εύλογα γεννιέται είναι αν μπορεί ο Σάρας να σταθεί στο επίπεδο της Μπαρτσελόνα, έχοντας πια ένα πολύ μεγαλύτερο μπάτζετ και περισσότερες προσδοκίες (μαζί με παίκτες- βεντέτες να διαχειριστεί). Και εδώ όμως η απάντηση είναι πολύ απλή και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη, έχει διπλό σκέλος. Αφενός, από τους ίδιους τους παίκτες ο Γιασικεβίτσιους θα έχει την καθολική αποδοχή και τον σεβασμό. Βλέπετε, δεν μιλάμε για έναν απλώς καλό προπονητή, που ξεφύτρωσε τα τελευταία 5 χρόνια στο μπασκετικό στερέωμα όπως τόσοι και τόσοι, αλλά για έναν ''θρύλο'' του ευρωπαικού μπάσκετ, που ακόμα και παίκτες όπως για παράδειγμα ο Μίροτιτς και οι λοιποί αστέρες της Μπαρτσελόνα θα τον ακούν με ευλαβική προσοχή. Αφετέρου, για όσους πιθανόν τους διαφεύγει, ο Σάρας γνωρίζει καλύτερα από πολλούς τον οργανισμό Μπαρτσελόνα. Εκεί έκανε το πρώτο σοβαρό συμβόλαιο στην καριέρα του, εκεί κατέκτησε την πρώτη του Ευρωλίγκα ως παίκτης το 2003, εκεί άλλωστε επέστρεψε το 2012 για να δώσει μία από τις τελευταίες του παραστάσεις σε υψηλό επίπεδο, πριν κλείσει την καριέρα του στη Ζαλγκίρις. Αγάπησε τους ''μπλαουγκράνα'' και αγαπήθηκε εκεί, οπότε ακόμα και η συγκεκριμένη μετάβαση δεν εμπεριέχει τόσο μεγάλο ρίσκο, ούτε αποτελεί ταξίδι στο άγνωστο για τον Λιθουανό προπονητή.

  Και μιας που τελείωσαν οι ''ύμνοι'' στον Σάρας, ας ρίξουμε και μια ματιά στο υλικό της νέας του ομάδας. Όχι σε ολόκληρο το ρόστερ, γιατί αυτό αναμένεται να διαφοροποιηθεί, αλλά στην πιθανή αρχική πεντάδα της επόμενης σεζόν. Καλάθης βασικός PG (με δίψα για κούπες και προσωπική δικαίωση), Χίγκινς βασικός SG (προερχόμενος από πολύ μεστή σεζόν), Κούριτς ή Χανγκά στο ''3'', και Μίροτιτς - Ντέιβις το δίδυμο των ψηλών. Μπασκετικός ''οργασμός'' με λίγα λόγια, που έρχεται να προσφέρει ανακατατάξεις στις πεποιθήσεις πολλών πως μόνο η ΤΣΣΚΑ Μόσχας θα θυμίζει πραγματική Superteam φέτος.

- Κοκόσκοφ στη Φενέρ. Τη ''διαλυμένη'' Φενέρ. Ανοίγει νέο κεφάλαιο ανάλυσης, η οποία θα γίνει πολύ σύντομα

- Αύριο ωστόσο θα επικεντρωθούμε στην πολυαναμενόμενη συνέντευξη τύπου Διαμαντίδη- Αλβέρτη- Τριαντόπουλου. Και θα πούμε πολλά...