Στα χρόνια της Γλυφάδας και του Μετς...

 

 Για κάθε καρφί του Ράπτη, κάθε πάσα του Γιάκομπσεν, κάθε μπλοκ του Ρανγκέλ, κάθε πανηγυρισμό του Πανταλέοντα, για κάθε πόντο που έφερνε τον Παναθηναικό ένα βήμα πριν το πρωτάθλημα, στο μυαλό μου ξεπηδούσαν διάφορες στιγμές, που αρκετοί δεν τις θυμούνται καν. Όχι επειδή ήταν παλιές και ξεθώριασαν στη μνήμη, αλλά επειδή -καλώς ή κακώς- όταν μια ομάδα βρίσκεται σε αγωνιστική απαξίωση, ένα μεγάλο κομμάτι των φιλάθλων της -οι όχι και τόσο αρρωστημένοι- γυρίζουν την πλάτη, απέχουν και εμφανίζονται πάλι στις χαρές. Δεν τους κακολογώ, ο Έλληνας στον 21ο αιώνα έχει πολύ σοβαρά προβλήματα, ώστε να κάθεται να σκάει επειδή οι ''πράσινοι'' πασχίζουν να κερδίσουν ομάδες όπως η Νίκη Αιγινίου και ο Μίλωνας και παλεύουν για την παραμονή στο Volley, που, κακά τα ψέματα, είναι λιγότερο δημοφιλές από ποδόσφαιρο και μπάσκετ.

                             Γράφει ο Αντώνης Παναγόπουλος

 Εγώ από την άλλη, λόγω ηλικίας δεν θυμάμαι καλά το πρωτάθλημα του 2006 και θυμάμαι πάρα πολύ αμυδρά εποχές Αγκάμεζ, Ντάντε, Ντε Πέστελε και των λοιπών παικταράδων που φόρεσαν- τίμησαν την πράσινη φανέλα. Οι εποχές που άρχισα να καταλαβαίνω, να λατρεύω το εν λόγω άθλημα στα πολύ μαύρα χρόνια αυτής της ομάδας. Και είχα αρκετά γερό στομάχι, ώστε να παρακολουθώ αναμετρήσεις που το ''τριφύλλι'' διασυρόταν, πάλευε να μαζεύει κάναν πόντο από εδώ και από εκεί και ευχόταν να βρεθεί έστω μια ομάδα στη Volley League , που θα είναι σε χειρότερη μοίρα, ώστε να μην υποβιβασθεί. Το 2011-12 θυμάμαι χαρακτηριστικά το ξέσπασμα του αθλητή των ''πρασίνων'', Στάθη Ντονά να κάνει έκκληση μέσω Youtube, αναφέροντας μεταξύ άλλων πως δεν έχει χρήματα να καλύψει τις βιοποριστικές του ανάγκες, κινούμενος ουσιαστικά στο ίδιο μήκος κύματος με τους περισσότερους παίκτες που είχαν την τύχη- ατυχία να φορέσουν τα ''πράσινα'' εκείνη την περίοδο. Τη σεζόν εκείνη το ''τριφύλλι'' γλίτωσε τον υποβιβασμό την τελευταία αγωνιστική και στη συνέχεια σώθηκε σε αγώνες μπαράζ απέναντι στην ΕΑΠ με μειονέκτημα έδρας. Μια χρονιά αργότερα, η κατάσταση δε βελτιώθηκε, ο Παναθηναικός έβαλε στην κανονική διάρκεια από κάτω μόνο τον Μίλωνα, έπαιξε στα play out, αγωνιστικά έπεσε κατηγορία, ωστόσο η αδυναμία του Ηρακλή να καλύψει τεράστιες οφειλές προς παίκτες του, επέτρεψαν στο ''τριφύλλι'' να γλιτώσει το ιστορικό κάζο και επί της ουσίας δεν υποβιβάστηκε ποτέ. Μια παρόμοια ιστορία επαναλήφθηκε και το 2018, όπου οι ''πράσινοι'' με ομάδα πιτσιρικάδων και κάποιους άσημους ξένους προσπέρασαν μονάχα τη διαλυμένη Παναχαική και τη Νίκη Αιγινίου στην τελευταία αγωνιστική των αγώνων μπαράζ. Κάπως έτσι κύλησε η τελευταία δεκαετία. Για όσους νομίζουν πως αυτό που συνέβη χθες ήταν κάτι φυσιολογικό. Υπήρχαν κάποιες φωτεινές αναλαμπές, όπου οι ''πράσινοι'' έφτασαν δύο φορές στην τετράδα του ελληνικού πρωταθλήματος, αλλά χωρίς συνέχεια.

 Καταλαβαίνετε λοιπόν, πόσο μεγάλη υπόθεση ήταν αυτό που συνέβη χθες. Πόσο ανατριχιαστικό φαντάζει, για ένα τμήμα που μέχρι προ διετίας έμοιαζε διαλυμένο και εγκαταλελειμμένο, να βλέπει κανείς εικόνες με τον γύρο θριάμβου στο κλειστό της Λεωφόρου μπροστά σε 2.000 οπαδούς της ομάδας που διψούσαν για επιτυχίες και διακρίσεις, να βλέπει τον Σωτηρή Πανταλέων να σηκώνει την κούπα, μια κούπα πιο γλυκιά από όλες. Και μιας και αναφέρθηκα στον Πανταλέων, ίσως είναι υπερβολή αυτό που θα πω, αλλά για μένα σπάνια βρίσκεις στον ελληνικό αθλητισμό περίπτωση παίκτη που να αντιπροσωπεύει τόσο τρανά την αγάπη, την πίστη και την αφοσίωση σε μια ομάδα. Αυτός, μαζί με τον πρωτεργάτη της επιτυχίας, τον Δημήτρη Ανδρεόπουλο, έβαλαν πλάτη στα δύσκολα, έμειναν απλήρωτοι, συσπείρωσαν την ομάδα στα δύσκολα χρόνια, γεύτηκαν όλη τη...μιζέρια (το λέω όσο πιο κόσμια μπορώ) και τώρα αξίζουν να γευτούν ολόκληρη την επιτυχία αυτού του νταμπλ, να...μεθύσουν από αυτή, βλέποντας τους κόπους τους να ανταμοίβονται.

Υ.γ 1: Ο κόσμος της ομάδας ήταν κινητήριος μοχλός για να συνεχίσει να υπάρχει τμήμα Volley. Το ''Εγώ θα σε αγαπώ και μη σε νοιάζει'' μετά τη συντριβή από τον ΠΑΟΚ στον ημιτελικό του 2015 στην Κυψέλη, για μένα είναι η πιο δυνατή στιγμή της δεκαετίας, θα μπορούσε να γίνει...στάτους για ολόκληρο το σύλλογο.

Υ.γ 2: Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ήταν ο άνθρωπος που ανάστησε αυτό το τμήμα. Δεν γίνεται να μην του αναγνωριστεί η απίστευτη δουλειά που έκανε δύο χρόνια στον Ερασιτέχνη. 

Υ.γ 3: Η φωτογραφία είναι από την αναμέτρηση με την ΕΑ Πατρών στο κλειστό του Μετς το 2011, όπου ο Παναθηναικός σε αγώνα ''do or die'' έσωσε την κατηγορία

Υ.γ 4: Όλοι μέλη στον Ερασιτέχνη