''Nα το πιούμε αγάπες μου, όλο το μπουκάλι''

O Aντώνης Παναγόπουλος θαύμασε την εκπληκτική φετινή πορεία του ΠΑΟΚ και γράφει για τη διαφαινόμενη κατάκτηση του πρωταθλήματος, στην ιδέα της οποίας μια ολόκληρη πόλη μένει ξάγρυπνη και ετοιμάζεται να το πανηγυρίσει. 

 Αλήθεια, καθένας από εσάς που διαβάζετε αυτό το άρθρο, έχει αποτυπωμένη στο πίσω μέρος του μυαλού του μια δήλωση, μια συνέντευξη, μια κατάθεση ψυχής ενός ανθρώπου, ενός αθλητή, ενός καταξιωμένου προπονητή, που συχνά- πυκνά αναδύεται μέσα στο μυαλό σας, όντας ουσιαστικά χαραγμένη μέσα σε αυτό. Για να σας μιλήσω επί προσωπικού, μια τέτοια ατάκα που έχει παραμείνει ανεξίτηλα στη μνήμη μου είναι αυτή του Ντούσαν Ίβκοβιτς μετά την πρόκριση του Ολυμπιακού ''Στην Ελλάδα βλέπω ανθρώπους να πηγαίνουν στα μπουζούκια να διασκεδάσουν και αφήνουν το μπουκάλι μισογεμάτο. Εμείς δε θα το αφήσουμε μισό. Να το πιούμε αγάπες μου, όλο το μπουκάλι''. Ο Σέρβος, είτε υπηρέτησε στην ομάδα σου είτε όχι υπήρξε από τους μεγαλύτερους οραματιστές, από τους ανθρώπους που ήξεραν να εμπνέουν, να αφήνουν πάντα το στίγμα τους και να εξιτάρουν για το ήθος του. Εγώ τυχαία σε ηλικία 13 ετών έπεσα πάνω σε εκείνη τη δήλωση και συνδυάζοντάς την με την μετέπειτα πορεία του Ολυμπιακού με ''μάγεψε'', οφείλω να το παραδεχτώ. Λίγες μέρες αφότου οι ''ερυθρόλευκοι'' είχαν κατακτήσει το ευρωπαικό στην Κωνσταντινούπολη, η συγκεκριμένη ατάκα έπαιζε σε πρωτοσέλιδο γνωστής αθλητικής εφημερίδας. Το θεώρησα τότε ότι ήταν το κλειδί όσων ακολούθησαν, γιατί καλώς ή κακώς σε κάθε μεγάλη επιτυχία υπάρχει ένας εμπνευστής, μια ιντριγκαδόρικη ιστορία και ακόμα ξετρυπώνει στο μυαλό μου σε αρκετές περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα σε αυτή του φετινού ΠΑΟΚ.

 Ξέρω, σας κούρασε ο πρόλογος, ωστόσο έπρεπε να δικαιολογήσω τον τίτλο και τον παραλληλισμό που έκανε το μυαλό μου πριν ξεκινήσω να εκθειάζω την εκπληκτική φετινή πορεία του ''δικέφαλου'' του Βορρά. Μια ομάδα που από το τέλος της σεζόν έχει δεχτεί έναν ανελέητο πόλεμο. Ο συμπαθής ΠΑΟΚ της προ Σαββίδη εποχής έγινε η ''ανιστόρητη ομάδα των δύο πρωταθλημάτων'', η συστημική ομάδα που δε μπορεί να κερδίσει...ούτε στημένο πρωτάθλημα, η ''φτάστε πρώτα τον Άρη σε πρωταθλήματα και μετά μιλήστε'', η ομάδα που η οπαδοί της... πούλησαν την Μακεδονία για ένα πρωτάθλημα (!). Όλα αυτά για μια ομάδα που πέρυσι αν είχε όλους τους...θεούς και δαίμονες μαζί της θα μπορούσε να έχει γλιτώσει τις εξοντωτικές ποινές (που δίκαια εφαρμόστηκαν), οι οποίες της στέρησαν τον τίτλο. Η αλήθεια είναι πως από την ομάδα της Θεσσαλονίκης ακούστηκαν κάποιες βαρύγδουπες δηλώσεις, από όλους τους φορείς, όμως η διαφορά σε σχέση με άλλες περιπτώσεις ήταν πως οι ''ασπρόμαυροι'' μπόρεσαν να τις υποστηρίξουν, να τους δώσουν σάρκα και οστά, μεγαλώνοντας το εύρος του θριάμβου, φλερτάροντας με το αήττητο 4 αγωνιστικές πριν το φινάλε. Επειδή μάλιστα πολλοί έχουν κοντή μνήμη, μιλάμε για μια ομάδα που τα παλαιότερα ''κρυστάλλινα'' χρόνια του ελληνικού πρωταθλήματος, δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που είχε αδικηθεί κατάφωρα, είχε χάσει την ευκαιρία να διεκδικήσει μεγάλες νίκες και τρόπαια. Ίσως για αυτό ήταν πάντα ο...συμπαθής ΠΑΟΚ.

Φέτος η μεγαλύτερη επιτυχία δεν ήταν ούτε η εκπληκτική συγκομιδή βαθμών στα ντέρμπι, ούτε η κυνικότητα που αντιμετώπιζε η ομάδα του Ρασβάν Λουτσέσκου τις δύσκολες έδρες και τις επικίνδυνες αποστολές. Το μεγαλύτερο παράσημο πιστώνεται στο γεγονός ότι οι Θεσσαλονικείς ήταν τόσο καλά δομημένοι, που τίποτα δεν μπορούσε να τους στερήσει τον τίτλο. Και αυτό φάνηκε με τον καλύτερο με τον πιο πανηγυρικό τρόπο μετά την φυγή του πρώτου σκόρερ της ομάδας και ηγέτη στην επίθεση τα δύο τελευταία χρόνια, Αλεξάντερ Πρίγιοβιτς, όπου η ομάδα όχι απλά δεν επηρεάστηκε, αντιθέτως έδειξε να λειτουργεί ακόμα καλύτερα, συνδυάζοντας την ουσία με το θέαμα, θυμίζοντας...λερναία ύδρα, που της κόβουν ένα κεφάλι και φυτρώνουν άλλα. Οι υπόλοιποι άφησαν τα ποδοσφαιρικά ζητήματα και ασχολήθηκαν με...τρίχες. Γνωστή η παροιμία, δεν θα την αναπολήσω γιατί δεν το επιτρέπει η δημοσιογραφική δεοντολογία. Ο Λουτσέσκου για παράδειγμα κρίθηκε για το πόσο γραφικός είναι, όχι για την δουλειά που έχει κάνει στον ΠΑΟΚ τα τελευταία δύο χρόνια, ο Βιειρίνια ακόμα χαρακτηρίζεται ''μπασκετμπολίστας'', λες και αυτός ευθύνεται που ο διαιτητής δεν έδωσε το πέναλτι (σε ένα ματς που ο ΠΑΟΚ κατά τα άλλα δεν ευνοήθηκε, γιατί δεν του δόθηκε καθαρό πέναλτι), ο Μάτος κρίνεται για τον ευέξαπτο χαρακτήρα του, όχι για τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες, που τον καθιστούν ως ένα από τα πιο χαρισματικά μπακ της λίγκας. Σε μια χρονιά λοιπόν που η δίψα για τον τίτλο έμοιαζε αποπνικτική, η πιθανότητα δεύτερης σερί αυτοκτονίας φάνταζε εφιάλτης, τα βάρος των 35 χρόνων έμοιαζε ασήκωτο, ο ''δικέφαλος'' ήταν τρομερά ώριμος, κάνοντας πράξη αυτού που λέμε ''παιχνίδι με το παιχνίδι''. Μπορεί να μην ήταν εντυπωσιακός σε όλα τα ματς, αλλά σε όλα αποδείχθηκε ''αρκετός'' για να πάρει αυτό που θέλει. Κάθε αγώνας αντιμετωπιζόταν σαν τελικός, ένα ακόμα βήμα προς τη λύτρωση, ώρες ώρες έμοιαζε με αιώνας, αλλά τώρα ο ''δικέφαλος'' απέχει μόλις 5 βαθμούς από το όνειρο.

Με όλα αυτά τα δεδομένα, άπαντες δικαιούνται να πανηγυρίσουν υπέρ του δέοντος. Μπορεί πολλοί να λένε για γραφικότητες και άλλα τέτοια, ωστόσο αυτό το πρωτάθλημα το αξίζουν πέρα για πέρα. Και αξίζει να πιουν όλο το μπουκάλι αυτής της επιτυχίας...