Τα αποτελέσματα της εξυγίανσης στο ελληνικό ποδόσφαιρο

Χρόνια τώρα στην Ελλάδα το πρόβλημα του ποδοσφαίρου ήταν ποιος θα είναι ο χαλίφης και ο κουμανταδόρος του πρωταθλήματος. Αυτός που θα έχει τα αποτελέσματα που τον συμφέρον και θα δίνει τα ψίχουλα στους υπόλοιπους, σε μια κατανομή που όλοι την θεωρούσαν δίκαιη.
Γράφει ο Αντώνης Πακαλίδης

Οι αγώνες ποδοσφαίρου είχαν έναν ιδιότυπο ανταγωνισμό , με αποτελέσματα που άλλοτε προκαλούσαν εντύπωση και άλλοτε θεωρούνταν φυσιολογικά με βάση την δυναμικότητα των ομάδων. Πάντα όμως υπήρχε η καχυποψία ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.
Έχουμε ζήσει εποχές Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού, ΑΕΚ , τώρα ΠΑΟΚ και η μόνιμη επωδός ήταν πως γίνεται οι ίδιοι αυτοί παράγοντες να διαμαρτύρονται, να κάνουν δηλώσεις που αφορούσε την εύνοια των αντιπάλων, με την διαιτησία κ.ο.κ.
Οι ευνοούμενοι είχαν πάντα να καταγγείλουν γεγονότα  ώστε να είναι αδικημένοι και δαρμένοι λόγω ενός αποτελέσματος.Λογικό; Μπορεί. Μόνο που χάθηκε το δάσος κοιτώντας το δέντρο. Και τι δέντρο...καμένο. Ναι γιατί εδώ που φτάσαμε σήμερα υπάρχει η εικόνα του ποδοσφαίρου μας σε σχέση με την Ευρώπη. Η κάποτε ανυπόληπτη Κύπρος έχει περισσότερους βαθμούς στην UEFA. Χώρες που κάποτε δεν τις υπολογίζαμε ως αντιπάλους, μας έχουν ξεπεράσει και βγάζουν περισσότερες ομάδες στις διοργανώσεις. Καταλήξαμε να κυνηγάμε την ουρά μας για να πούμε ότι δαγκώσαμε το πρόβλημα. Μόνο που αυτοκαταστραφήκαμε.

Προσπαθώντας να εξυγιάνουν το ποδόσφαιρο έφτασαν στο σημείο οι ομάδες μας, να μην μπορούν να αποκλείσουν ισοδύναμες ή και κατώτερες ομάδες. Οι φοβερές έδρες μας αποδείχθηκαν βούτυρο στο ψωμί των ομάδων που ερχόντουσαν ως αντίπαλοι.
Η εξυγίανση αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων γιατί αντί να δυναμώσουν οι ομάδες στην απόδοση τους, αναλώθηκαν στο να δυναμώσουν στο παρασκήνιο και λιγότερο στο γήπεδο.
Δημιούργησαν συνθήκες στρεβλού ανταγωνισμού για να μπορούν να επιβιώνουν και να διοχετεύουν την χολή εναντίον των άλλων στους ορκισμένους οπαδούς, παρά να κερδίζουν μέσα στον αγωνιστικό χώρο.
Δυστυχώς για όλους εμάς που θέλουμε να βλέπουμε καλό ποδόσφαιρο , η νοοτροπία του ανίκητου παράγοντα είναι πιο σημαντική από την ομάδα. Η εξυγίανση αποτελεί σκοπό όταν όλοι αποδεχθούν την ποδοσφαιρική λογική. Την καλύτερη απόδοση, την ανάπτυξη των νέων παικτών, την οργάνωση σε όλους τους τομείς ώστε να έρθουν και τα ανάλογα αποτελέσματα.
Η Ευρώπη είναι καθρέφτης δυναμικότητας. Πέρα των χρημάτων που κερδίζει μία ομάδα από την συμμετοχή στις διοργανώσεις, έχει την δυνατότητα να αναδείξει νέους παίκτες, να ανταγωνιστεί και να γίνει καλύτερη παίζοντας με καλούς αντιπάλους, να αποκτήσουν οι παίκτες εμπειρία που είναι χρήσιμη για τους ίδιους και την διοίκηση, οι φίλαθλοι αποκτούν διαφορετική ποδοσφαιρική κουλτούρα κ.α.
Κι όμως όλα τα παραπάνω γίνονται θυσία στον βωμό των εγχώριων συμφερόντων. Αποκτούν μικρή σημασία μπροστά στη νίκη σε ένα ντέρμπι το οποίο δεν θέλουν να κερδίσει η καλύτερη , η πιο προετοιμασμένη , η πιο τυχερή ομάδα. Προτιμούν να το κερδίσουν με οποιονδήποτε τρόπο , αρκεί να κερδίσουν.
Φτάσαμε όμως πλέον στο χειρότερο σημείο μας. Κινδυνεύει το ποδόσφαιρο μας να μην έχει ομάδες στις μεγάλες διοργανώσεις της Ευρώπης. Έμεινε πίσω απ΄όλα τα πρωταθλήματα , ακόμα κι αυτά που θεωρούσαμε «καφενεία», και ανακαλύπτουν ότι η τεράστια δεξαμενή χρημάτων της UEFA θα είναι για τους άλλους. Εκεί που έρεε μετρητό στις πολύπαθες ομάδες μας, θα υπάρχει μόνο μια μικρή βρυσούλα που θα στάζει κέρδος χωρίς το ποσό να είναι τόσο σημαντικό για την οικονομική τους ανεξαρτησία.
Μπλέξαμε με  εξυγιαντές και βρέθηκε το ποδόσφαιρο στην χειρότερη θέση που είχε απ' όλα τα τελευταία χρόνια. Η εξυγίανση αν γίνει ποτέ σίγουρα πρέπει να εφαρμοστεί από ανθρώπους που θέλουν να την κάνουν. Που δεν έχουν εξαρτήσεις και κολλήματα.  Ακόμα τέτοιους δεν βλέπω στον ορίζοντα...