Επιζητείται μπασκετική λογική...

          Αναλύει ο Αντώνης Παναγόπουλος

 Αν πριν την έναρξη των δύο σημερινών αγώνων μου έλεγαν ότι την Δευτέρα θα χρειαζόμαστε νίκη επί των Τσέχων με 12 πόντους για να περάσουμε, θα το αγόραζα με μάτια κλειστά...Όχι γιατί είναι εύκολος αντίπαλος η Τσεχία, αλλά επειδή πάντα υπάρχει στο μυαλό το χειρότερο σενάριο. Και αν κάποιος προσέγγιζε ακόμα και στοιχηματικά τα ματς, η πιο πιθανή δυάδα νικητών ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες μαζί με τη Βραζιλία, κάτι που εάν επιβεβαιωνόταν, εμείς θα σκεφτόμασταν από σήμερα τους ανούσιους αγώνες κατάταξης για τις θέσεις 9-16. Και από τη στιγμή που απέναντι στους Αμερικανούς ήταν δύσκολο να ορίσουμε τη μοίρα μας, το γεγονός ότι ακόμα είμαστε ολοζώντανοι στη μάχη της πρόκρισης, είναι ένα ευπρόσδεκτο προνόμιο, που ακόμα δεν έχω κατασταλάξει για το αν το αξίζουμε...
 Στην σημερινή μας μονομαχία με τους Αμερικανούς, χάσαμε εύκολα, αλλά ίσως διαφορετικά απ'ότι περιμέναμε, ίσως και να βρήκαμε κι άλλους λόγους για να προβληματιστούμε. Οι 49 πόντοι που δεχτήκαμε στο δεύτερο ημίχρονο με τη Βραζιλία, οι 97 σε ολόκληρο παιχνίδι με τη Νέα Ζηλανδία μας έκαναν να αναρωτιόμαστε πώς θα μπορέσουμε να ματσάρουμε μια ομάδα με πολύ πιο ποιοτικούς παίκτες, πολύ πιο εύστοχους και με πολλές παραστάσεις.  Κι όμως σε αυτό το κομμάτι ανταποκριθήκαμε μια χαρά. Είτε με τη ζώνη, είτε με man to man, δεν αντιμετωπίσαμε ποτέ πρόβλημα, οι ΝΒΑers δεν βρήκαν ποτέ ρυθμό και τους κρατήσαμε μόλις στους 69 πόντους, αριθμό που με μια αξιοπρεπής εμφάνιση στην επίθεση θα μπορούσαμε τουλάχιστον να πλησιάσουμε. Εκεί ωστόσο ήταν που σήμερα...την πατήσαμε. Και αυτό δεν οφείλεται τόσο στην καλή άμυνα των Αμερικανών, αλλά στο φόβο, τη χαμηλή αυτοπεποίθηση και την πνευματική ανετοιμότητα ορισμένων παικτών για το συγκεκριμένο ματς. Άπειρα άστοχα τρίποντα, νευρικότητα ακόμα και σε φαινομενικά εύκολα σουτ κοντά στο καλάθι, μεγάλη αστοχία και στις βολές. Με τέτοια νούμερα φυσικά και δεν κερδίζεις την Αμερική. Το ποιος κάνει και ποιος δεν κάνει, το ποιος παίζει καλά και ποιος δεν παίζει είναι μια κουβέντα η οποία έχει πολύ ''ζουμί'' και σίγουρα πρέπει κάποια στιγμή να γίνει και να κριθούν όλοι. Παίκτες, προπονητές, ομοσπονδία, κανένας δεν πρέπει να είναι στο απυρόβλητο. Όλα αυτά μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο όμως. Όσο είμαστε μέσα σε αυτό, θα μιλάμε μπασκετικά, θα αναλύουμε τα ματς και θα κριτικάρουμε διακριτικά, αυτή είναι η δουλειά μας. Το μόνο που θέλω να πω για απόψε είναι πως πραγματικά μόνο ο Αντεντοκούνμπο φάνηκε να είναι πνευματικά έτοιμος, να παίζει με πάθος και να...το λέει η καρδούλα του, όλοι οι υπόλοιποι ούτε καν στο μέτριο.
  Μετά λοιπόν από ακόμα ένα προβληματικό παιχνίδι, πάμε στο ματς της Δευτέρας απέναντι στους Τσέχους. Αν κερδίσουμε με 12 και πάνω, ελάχιστη σημασία έχουν όσα έχουν συμβεί έως τώρα, θα διαγραφούν. Θα είμαστε στους ''8'', θα έχουμε πιάσει τον μίνιμουμ στόχο και θα έχουμε ένα ακόμα νοκ άουτ ματς για να μπούμε στη ζώνη των μεταλλίων. Ελάχιστη σημασία θα έχει αν θα αντιμετωπίσουμε Γαλλία ή Αυστραλία, αυτό είναι κάτι που θεωρητικά δεν θα το γνωρίζαμε ακόμα και αν ήμασταν πρώτοι. Αν δεν πιάσουμε αυτή τη διαφορά, ετοιμάζουμε βαλίτσες, μπαγκάζια, χειραποσκευές, μιλώντας πια για μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες του σύγχρονου Ελληνικού μπάσκετ, αν αναλογιστεί κανείς τις προσδοκίες που είχαν αναπτυχθεί λίγο καιρό πριν. Απέναντι μας μια ομάδα που πριν τη διοργάνωση ξέραμε καλά μόνο έναν παίκτη της, τον Τόμας Σατοράνσκι. Από εκεί και πέρα απαρτίζεται από παίκτες- εργαλεία, αποτελούμενη κυρίως από τον βασικό κορμό της πρωταθλήτριας Νίμπουργκ. Το πλεονέκτημα που έχει έναντι της ''γαλανόλευκης'' είναι πως έχει βρει χημεία και παίζει στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων της και με μαέστρο τον Σατοράνσκι και τους υπόλοιπους να ακολουθούν με ευλάβια παίζει ελκυστικό μπάσκετ. Ωστόσο, σε αυτό το σημείο επιζητείται μπασκετική λογική...Η οποία λέει ότι σε όλες τις θέσεις, από τον πρώτο παίκτη της πεντάδας μέχρι τον τελευταίο, έχουμε παίκτες ατομικά καλύτερους από αυτούς, παίκτες με τρομερές δυνατότητες μέσα στο παρκέ. Όταν λοιπόν πριν ξεκινήσει η διοργάνωση ακούγαμε βαρύγδουπες δηλώσεις για μετάλλιο, δεν νοείται να θεωρείται υπέρβαση να κερδίσεις με 12 πόντους την Τσεχία. Δεν είναι εύκολη μάχη, όπως δε θα χαρακτήριζα εύκολη τη μάχη ακόμα κι αν έπρεπε να κερδίσουμε για έναν πόντο, αλλά σε καμία περίπτωση μια πιθανή πρόκριση δεν θα είναι υπέρβαση. Είναι καθήκον, είναι υποχρέωση και κάτι απολύτως εφικτό...Οτιδήποτε λιγότερο πρέπει να θεωρείται αποτυχία.

- Δυστυχώς βλέπουμε τραγικές διαιτησίες στο Μουντομπάσκετ. Δεν είναι άλλοθι, δεν λέω καν ότι αδικούμαστε, αλλά μέσα σε μια εβδομάδα, πριν καν μπούμε στην πιο κρίσιμη καμπή του τουρνουά, έχουμε δει απίστευτα διαιτητικά όργια... Αποκορύφωμα η αποψινή σφαγή της Λιθουανίας, που την αφήνει εκτός συνέχειας...

- Αύριο δεν θα έχουμε μετάδοση, θα υπάρξει όμως εκπομπή το βράδυ με τον απόηχο του μεγάλου ντέρμπι Ισπανία- Σερβία και το pre game του αγώνα Ελλάδα- Τσεχία