ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

6/recent/ticker-posts

Ad Code



 

Είναι αυτό τελικά το σύγχρονο ποδόσφαιρο που θέλουμε;;;



Όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε τους ποδοσφαιριστές να παίζουν σημαντικό ρόλο στο μεταγραφικό παζάρι, αναλαμβάνοντας οι ίδιοι πολλές πρωτοβουλίες.
Αυτό δεν έχει να κάνει με την στελέχωση του υπόλοιπου ρόστερ που συχνά πυκνά ακούμε φήμες ότι τα πρωτοκλασάτα ονόματα επιλέγουν τους συμπαίχτες τους αλλά  αφορά τις μεταγραφές των ίδιων των ποδοσφαιριστών. Σαν μανιτάρια λοιπόν τα τελευταία χρόνια ξεπηδούν οι περιπτώσεις όπου οι ποδοσφαιριστές ασκούν πιέσεις στις ομάδες τους για να μπορέσουν να πάρουν μεταγραφή, ενώ πολλές φορές έχουν επιλέξει και τον επόμενο προορισμό τους. Αυτό φαίνεται να είναι η νέα τάση του σύγχρονου ποδοσφαίρου η οποία όμως έχει πολλές αιτίες ή αφορμές αν προτιμάτε και  αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς.

Το ερώτημα λοιπόν είναι αν θέλουμε οι παίχτες να παίρνουν τέτοιες πρωτοβουλίες ή αν οι ομάδες πρέπει να έχουν το πρώτο και τον τελευταίο λόγο;;;

Μόλις 13 μέρες ουσιαστικά μετά την έναρξη της καλοκαιρινής μεταγραφικής περιόδου και ήδη φέτος έχουμε πολλά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τον παραπάνω ισχυρισμό. Παίχτες όπως ο Αζάρντ, ο Γκριεζμάν, ο Νειμάρ, ο Έριξεν, ο Πογκμπά δηλώνουν φανερά και μπροστά στις κάμερες ότι επιθυμούν να αποχωρήσουν από τις ομάδες τους, ενώ  τα συμβόλαιά τους είναι σε ισχύ, είναι πολυετή και πλουσιοπάροχα. Ο Γκριεζμάν μάλιστα δεν αρκέστηκε στην δήλωση της επιθυμίας του, αλλά όπως ακούστηκε κιόλας, δήλωσε πρόθυμος  να πληρώσει ο ίδιος την ρήτρα του, ώστε να ξεπεραστούν τα εμπόδια με το Financial Fair Play. O Νειμάρ από την άλλη, έχει αφήσει να εννοηθεί μέσω κύκλων ότι δεν θα πηγαίνει στις προπονήσεις της ομάδας του, αδιαφορώντας για τα πρόστιμα που θα του επιβληθούν από την Παρί. Τέλος ο Πογκμπά δεν βρίσκεται καν στην προετοιμασία της Γιουνάιτεντ με πρόσχημα κάποια επιπλέον ξεκούραση που χρειάζεται.

Η UEFA, εκτιμώντας την κατάσταση προσπαθεί να επιβάλει κάπως την τάξη, τιμωρώντας ομάδες που έρχονται σε επικοινωνία με παίχτες πριν τους δοθεί το νόμιμο δικαίωμα ή που κινούνται παρανόμως σε σχέση με το μεταγραφικό κώδικα . Κάτι τέτοιο προς το παρόν δεν έχει βάλει φρένο στην όλη κατάσταση, πέρα από μεμονωμένες βαριές τιμωρίες ομάδων. Καμία μεταγραφή ως τώρα δεν έχει ακυρωθεί ενώ οι ομάδες που νιώθουν θύματα τέτοιων περιστατικών, πολύ πιθανό οι ίδιοι να έχουν υπάρξει παλαιότερα θύτες.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΙΤΙΑ

Προφανώς και όλα αυτά δεν συμβαίνουν τώρα πρώτη φορά, ούτε ξαφνικά τα τελευταία χρόνια οι παίχτες έγιναν τόσο εγωιστές που κοιτάνε μόνο το προσωπικό τους συμφέρον και δεν παίζουν για την φανέλα. Για μένα υπάρχει μια εξήγηση για την όξυνση του φαινομένου και όπως πάντα έχει να κάνει με τα ΧΡΗΜΑΤΑ! Το χρήμα πλέον ρέει άφθονο στο ποδόσφαιρο  και οι ομάδες δεν το χρειάζονται… Όσα λεφτά κι αν δώσει η μια ομάδα για έναν παίχτη, όταν αυτός θεωρείται αναντικατάστατος, το τωρινό του κλαμπ δεν θα δεχτεί να τον δώσει. Κι εκεί είναι που μπαίνει ο ρόλος του ποδοσφαιριστή! Όταν τα περισσότερα χρήματα δεν παίζουν καθοριστικό ρόλο στην απόφαση, οι παίχτες αναλαμβάνουν δράση και με τα στα τελεσίγραφα που βάζουν, επιτυγχάνουν τελικά τον στόχο τους. Οι ομάδες ξέροντας ότι δεν μπορούν να ‘’κρεμάσουν στο τοίχο’’ συμβόλαια των 10 και των 15 εκατομμυρίων, αρχικά δυσαρεστούνται, έπειτα υποκύπτουν κι όλα αυτά μέχρι να κάνουν ακριβώς το ίδιο εκεί που τους παίρνει. Αυτή νομίζω ότι είναι η κινητήριος δύναμη της τωρινής κατάστασης και όχι ότι ξαφνικά οι παίχτες έγιναν πιο αχάριστοι και πιο μισαλλόδοξοι από τους προηγούμενους.

ΛΥΣΕΙΣ

Το πώς θα αλλάξει αυτή η κατάσταση είναι ένα αρκετά περίπλοκο ζήτημα που θα πρέπει να είναι δομημένο και με γνώμονα της προστασία του παίχτη αλλά και της ομάδας. Η εκλογίκευση των τιμών (αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι οτιδήποτε έχει να κάνει με εκατομμύρια που ξοδεύονται στο χώρο του αθλητισμού) θα ήταν η πρώτη και πιο εύκολη λύση αν ξαφνικά ένα πρωί αποφάσιζαν να το κάνουν όλοι μαζί. Αυτό το σενάριο βέβαια δείχνει να μην λειτουργεί καθώς οι τιμές μέρα με την μέρα αυξάνονται από το χαμηλότερο μέχρι και το υψηλότερο στάδιο. Μια πιο σύνθετη και ίσως πιο αποτελεσματική λύση, θα ήταν τα χρονικά πλαφόν στα συμβόλαια των παιχτών. Αν δηλαδή ορίζονταν μια τριετία ως το μάξιμουμ χρονικό μάκρος ενός συμβολαίου ΚΑΙ τα χρήματα των μεταγραφών θα περιοριζόντουσαν αλλά ΚΑΙ τα τελεσίγραφα των ποδοσφαιριστών θα μειώνονταν. Οι παίχτες ξέροντας ότι η μεταγραφική τους ελευθερία κάθε φορά θα είναι και πιο κοντά, δεν θα θέλουν να μπαίνουν σε τέτοιες μη αγωνιστικές διαδικασίες. Τέλος ένα ακόμα πιο σύνθετο μέτρο και κάπως ριζοσπαστικό, θα ήταν να μεταφερόμασταν σε ένα καθεστώς ανταλλαγών με μικρή οικονομική ενίσχυση ρυθμιζόμενοι από αυστηρούς κανόνες. Μια αντιγραφή από το ΝΒΑ σε συνδυασμό με τις απαραίτητες ρυθμίσεις που θα ταιριάζουν στην ποδοσφαιρική αγορά ίσως έδινε την χρυσή τομή στο θέμα των μεταγραφών

Ξαναλέω όμως, όλα έχουν να κάνουν με το τι ποδόσφαιρο θέλουμε και τι ενοχλεί η όχι τον ρομαντισμό μας. Το σίγουρο είναι ότι η κατάσταση που επικρατεί σήμερα, όσο εύκολα μπορεί να μας χαροποιήσει όταν ουσιαστικά η ομάδα μας εκβιάζει και τελικά επιτυγχάνει μια μεταγραφή, άλλο τόσο μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε απέχθεια προς το ‘’σύγχρονο’’ ποδόσφαιρο όταν θα είναι η δικιά μας ομάδα το θύμα της όλης κατάστασης


Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια

 




Ad Code