Φάκελος Εθνική u19: Οι πραγματικοί λόγοι της αποτυχίας...

Ο Αντώνης Παναγόπουλος αναλύει την πορεία της Εθνικής Εφήβων στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Κρήτης και τους λόγους που πρέπει να υπάρξει αναπροσαρμογή του τι ζητάμε από τους νέους παίκτες...

Η αλήθεια είναι πως οι προσδοκίες από το απερχόμενο παγκόσμιο πρωτάθλημα που διοργανώθηκε στην Κρήτη ήταν σαφώς μεγαλύτερες για την Εθνική ομάδα των Εφήβων. Χωρίς να γνωρίζει κανείς όλους τους παίκτες και...από πού κρατάει η σκούφια τους, επειδή έχουμε συνηθίσει σε επιτυχίες από τις μικρές Εθνικές, πολλές φορές υπάρχει η ψευδαίσθηση πως όλα δημιουργούνται με τον αυτόματο πιλότο. Είχαμε επιτυχίες το 2009, είχαμε επιτυχίες το 2015, το 2017, γιατί να μην έχουμε και τώρα; Δυστυχώς οι παίκτες του Γιάννη Καστρίτη, όχι απλά διέψευσαν όσους περίμεναν ένα μετάλλιο, αλλά ήταν και από τις λίγες φορές που σε τέτοια τουρνουά βλέπουμε την Ελλάδα χωρίς τσαμπουκά, χωρίς αρχή, μέση και τέλος στο παιχνίδι της, χωρίς νεύρο. Η 10η θέση ίσως είναι και επιτυχία μπροστά σε αυτό που παρουσιάσαμε...

                     ΔΥΟ- ΤΡΕΙΣ ΞΕΧΩΡΙΣΑΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ...ΤΟ ΧΑΟΣ

 Το δυσάρεστο για την Εθνική μας ομάδα δεν είναι η τελική της κατάταξη. Εξάλλου δεν είναι και το ζητούμενο σε αυτές τις ηλικίες το πλασάρισμα, ένα τρόπαιο, ένα μετάλλιο. Το πραγματικά ανησυχητικό είναι πως είδαμε παίκτες με πολύ χαμηλό ταβάνι και χωρίς ιδιαίτερο ταλέντο. Αρσενόπουλος, Ρογκαβόπουλος και Καράμπελας έδειξαν πως είναι σε καλό δρόμο, ωστόσο κι αυτοί χάθηκαν στη μετριότητα των υπολοίπων. Χουγκάζ, Σωτηρίου και ο Βουλγαρόπουλος λόγω του ύψους αν δουλέψουν μπορούν να είναι ρολίστες σε μια ομάδα της Α1 και πέραν αυτών...ουδείς που να έδειξε κάτι θετικό. Θα μου πείτε, στις φουρνιές που κέρδιζαν μετάλλια ήταν όλοι σε τοπ επίπεδο; Θα σας πω όχι... Ωστόσο ακόμα και οι μέτριοι κατάφερναν να παρασύρονται από τους πιο ποιοτικούς παίκτες και να κάνουν δουλειές στο παρκέ που τους καθιστούσαν εξαιρετικά χρήσιμους για τη λειτουργία της ομάδας. Φέτος μάλλον είδαμε το αντίθετο, δηλαδή οι λιγότερο ποιοτικοί παίκτες να μη δίνουν καμία απολύτως βοήθεια, ώστε να αναπτύξουν τις αρετές τους οι υπόλοιποι.

                           Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ

 Μέσα σε όλα αυτά τα ειδικά που λέμε παραπάνω σχετικά με τη συγκεκριμένη φουρνιά αθλητών, ας γενικεύσουμε και λίγο με την ''διαπαιδαγώγηση'' των παικτών από μικρές ηλικίες. Δυστυχώς, το ''σκεπτόμενο μπάσκετ'' που σαν φιλοσοφία μας έφερε όλες τις διακρίσεις, τείνει να εξελιχθεί σε βραχνά και σε παγίδα. Τι εννοώ: σκεπτόμενο μπάσκετ, αυτό το αργό τέμπο, ο έλεγχος του ρυθμού, τα πολλά συστήματα, εφαρμόστηκε από προπονητές ''μετρ του είδους'' και υπηρετήθηκε από ισορροπημένους, πολυδιάστατους παίκτες. Αυτό ναι, ήταν κατάλληλο για να μας φέρει στις επιτυχίες. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει ότι κάθε φουρνιά πρέπει να παίζει αυτού του είδους το μπάσκετ. Το μπάσκετ εξελίσσεται, ορισμένοι παίκτες δε μπορούν να ταιριάξουν σε αυτή τη φιλοσοφία και οι προπονητές είναι υποχρεωμένοι να το ''ξεψαχνίζουν'' το θέμα. Δε γίνεται να υπάρξει εξέλιξη, όταν οι παίκτες μαθαίνουν 500 συστήματα, αλλά δεν έχουν μάθει να σουτάρουν, να πασάρουν, να βλέπουν γήπεδο. Όσο καλό και να είναι ένα σύστημα, αν το σουτ δε μπει είναι δώρον άδωρον. Δεν είναι δυνατόν επίσης οι παίκτες να επιστρατεύονται σε διαφορετικούς ρόλους από αυτούς στους οποίους μπορούν να διακριθούν, μόνο και μόνο για να βοηθήσουν την εκάστοτε ομάδα τους να κερδίζει, χωρίς όμως οι ίδιοι να προοδεύουν. Και είναι εντελώς λάθος η κατεύθυνση να κοιτάμε τα τρόπαια και τις επιτυχίες, αντί να μας ενδιαφέρει να βγουν 2-3 αξιόλογοι παίκτες από κάθε φουρνιά. Αυτά...

- Ξεκινάει αύριο το ευρωπαικό πρωτάθλημα νέων και θα έλεγε κανείς ότι η συγκεκριμένη ομάδα με Μωραίτη, Καλαιτζάκη κλπ έχει τα φόντα να φτάσει ψηλά. Όλα θα κριθούν όμως στις τέσσερις γραμμές...