Ύπνος βαθύς...

Η αρχική μου προθυμία , να αναλάβω τον σχολιασμό του αγώνα μεταξύ της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού, διαδέχτηκε ένα εφιαλτικό δίωρο συνεχούς πάλης, να κρατηθώ αρχικά ξύπνιος και εν συνεχεία να βγάλω κάποιο ποδοσφαιρικό συμπέρασμα.
Σε ένα από τα χειρότερα ματς που έχω παρακολουθήσει εδώ και πολύ πολύ καιρό λοιπόν, οι δύο αθηναϊκές ομάδες, έμειναν στο μηδέν, παίρνοντας επάξια την σκυτάλη από το προηγούμενο ματς της ημέρας ( Ξάνθη-Αστέρας Τρίπολης) που τελείωσε και αυτό 0-0.

Στο πρώτο ημίχρονο οι δύο ομάδες εξουδετέρωσαν απόλυτα η μια την άλλη και κατέβασαν τον ρυθμό με σκοπό να διαφυλάξουν τα νώτα τους. Σε αυτό το κομμάτι και οι δυο προπονητές ασφαλώς και θα έμειναν απόλυτα ευχαριστημένοι, από εκεί και πέρα όμως…Χάος. Στο δεύτερο ημίχρονο, τα πράγματα έμειναν ακριβώς ίδια, με την μόνη διαφορά, ότι οι παίχτες έβγαλαν λίγο παραπάνω πάθος στις μονομαχίες τους και ο ρυθμός ανέβαινε όσο περνούσε η ώρα, χωρίς όμως κάποια ουσιαστική διαφορά. Το παιχνίδι ήταν τόσο ισορροπημένο που ελάχιστες είναι οι ξεχωριστές παρατηρήσεις που μπορούσε να κάνει κάποιος. Ήταν φανερό ότι η ΑΕΚ θα έπαιρνε την μπάλα και θα προσπαθούσε να παράξει παιχνίδι και ότι ο Παναθηναϊκός θα περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσει, με γνώμονα βέβαια και την προοδευτική αύξηση των πρωτοβουλιών του, κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο. Νομίζω ότι και οι 2 ομάδες υπηρέτησαν το πλάνο τους χωρίς να ενοχλήσει η μια την άλλη και αναπόφευκτα αυτό μας οδήγησε στο πιο δίκαιο 0-0 που θα μπορούσαμε να περιμένουμε. Είναι συνηθισμένο σε ένα ματς να μην μπει γκολ, αλλά να μην μπει γκολ και αυτό να αξίζει απόλυτα και στις ομάδες είναι πραγματικά σπάνιο.

Αν έπρεπε με το ζόρι να βγάλω νικητή κάποιον προπονητή στην σημερινή αναμέτρηση, νομίζω ότι το βραβείο θα ήταν πιο σωστό να πάει στον Γιώργο Δώνη. Διάβασε σωστά τις αδυναμίες της ΑΕΚ και το σχέδιο του έμοιαζε πιθανότερο να ευοδωθεί, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, ιδίως όσο περνούσε η ώρα. Αυτό που τον πρόδωσε πιστεύω ήταν η δεδομένη έλλειψη ποιότητας που υπάρχει στο φετινό ρόστερ της ομάδας που δεν μπορούσε να κάνει το κάτι παραπάνω. Πήγε με την εμπειρότερη 11αδα που θα μπορούσε να παρατάξει, ενώ η χρησιμοποίηση του Ατλμαν, αν και αρχικά μου ξένισε, νομίζω ότι τελικά τον δικαιώνει. Από την άλλη, ο Μανόλο Χιμένεθ επέλεξε να πάει την μπάλα στο πλάι και να στηριχθεί σε παίχτες που δεν είναι εξτρεμ. Όπως και ο προκάτοχός του, έτσι και ο Ισπανός, χρησιμοποιεί στα εξτρέμ παίχτες σαν το Μπακασέτα ή τον Μάνταλο με συνέπεια να δημιουργεί από μόνος του προβλήματα στην ανάπτυξη της ομάδας. Στα θετικά βεβαίως ότι η ΑΕΚ δεν έχασε σχεδόν καθόλου τον έλεγχο του παιχνιδιού και δεν απειλήθηκε ουσιαστικά ποτέ.

Το παιχνίδι δεν μένει κάτι άλλο, πέρα από το να διαγραφεί πολύ γρήγορα από τις μνήμες μας, αφήνοντας Παναθηναϊκό και ΑΕΚ χωρίς νίκη σε όλα τα φετινά ντέρμπι.

ΥΓ. Ήταν που ήταν το ματς κάκιστο από μόνο του, ο διαιτητής φρόντισε να ενισχύσει κι αυτός με τα συνεχόμενα σφυρίγματά του, την τρομερή δυσκολία των ομάδων να παίξουν λίγο δημιουργικό ποδόσφαιρο. Φάνηκε όμως πολύ διαβασμένος και προσαρμόστηκε αμέσως στο ελληνικό στυλ διαιτησίας…