Στέλιος Σέκερης:«Χρειάζεται θάρρος και θράσος να αντιμετωπίσεις την καθημερινότητα»

Ο Στέλιος Σέκερης είναι πρωταθλητής της κολύμβησης, αρκετά ταλαντούχος και πολλά υποσχόμενος. Στα 23 του χρόνια,έχει ήδη στο ενεργητικό του 13 συμμετοχές σε πανελλήνια πρωταθλήματα και 2 ατομικά ρεκόρ.
Παράλληλα, κάνει και το μεταπτυχιακό του στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.  Εμείς τον συναντήσαμε σε ένα διάλειμμα του από τις καθημερινές υποχρεώσεις του και είχαμε μαζί του μια πολύ όμορφη και ενδιαφέρουσα συζήτηση.

-Πώς συνδυάζεις τις αμέτρητες ώρες προπονήσεων με τις μεταπτυχιακές σου σπουδές στα λογιστικά;
Είναι ένα αρκετά δύσκολο πρόγραμμα να μπορέσεις να συνδυάσεις σπουδές και πρωταθλητισμό ταυτόχρονα. Απαιτούνται πολλές ώρες προπονήσεων καθημερινά,αλλά και διαβάσματος, ειδικά αν υπάρχει και κάποιος στόχος για τις σπουδές. Σε γενικές γραμμές υπάρχει πειθαρχία που πρέπει να τηρείται σε ένα απαιτητικό πρόγραμμα, γιατί θα προκύψουν και κάποιες εξωτερικές δουλειές,αλλά και οικογένεια και φίλοι, που θες να μοιραστείς χρόνο μαζί τους.

-Μετράς ήδη 13 συμμετοχές σε πανελλήνια πρωταθλήματα και 2 ατομικά ρεκόρ. Επόμενός σου στόχος;
Στόχος μου είναι η συμμετοχή στο πανελλήνιο πρωτάθλημα τον Ιούνιο. Πριν από αυτό υπάρχει μια διεθνής ημερίδα με αθλητές τόσο από τα Βαλκάνια, όσο και από τον υπόλοιπο κόσμο, που γίνεται τον Μάρτιο-Απρίλιο,στην Πτολεμαΐδα. Τώρα κυρίως προετοιμάζομαι για αυτούς τους αγώνες. Στόχος μου λοιπόν είναι κάτι πρωτόγνωρο για εμένα:να συμμετέχω κυρίως στο πανελλήνιο, σε 4 αγωνίσματα,για πρώτη φορά.Πέρυσι συμμετείχα στα 3 βασικότερα της κατηγορίας μου-50 ελεύθερο,50 ίπτιο,50 μπρόσθιο- και κατέκτησα και στα 3 ένα μετάλλιο. Πολλοί λίγοι το καταφέρνουν αυτό και η χαρά ήταν μεγάλη για εμένα και τους προπονητές μου.

-Η συμμετοχή σου σε Παραολυμπιακούς αγώνες υπάρχει σαν σκέψη;
Κάθε αθλητής έχει στο μυαλό του να καταφέρει να φτάσει σε Παραολυμπιακούς αγώνες. Είναι η ύψιστη τιμή για έναν αθλητή,γιατί δοξάζεις την χώρα και τον εαυτό σου. Όσον αφορά εμένα, τα όρια είναι υψηλά στην κολύμβηση.Δεν είμαι απαισιόδοξος, πιστεύω ότι με πολλή δουλειά και  προπόνηση θα τα καταφέρεις. Όμως είμαι και μετριόφρων,ξέρω ότι είναι πολύ μικρές οι πιθανότητες,αλλά αυτές τις πιθανότητες προσπαθώ να κυνηγάω κάθε φορά.

-Ποιες είναι οι συνθήκες στην κοινωνία για ένα άτομο με κινητικά προβλήματα;
Κατά κύριο λόγο όλοι γνωρίζουμε ότι τα άτομα με αναπηρία,λόγω ότι έτσι μας έμαθε η κοινωνία,μένουν στην άκρη.Πολλοί τα λυπούνται και θεωρούν ότι δεν μπορούν να συνυπάρξουν.
Είναι όμως στην επιλογή του κάθε ανθρώπου πως θα αντιμετωπίσει τον εαυτό του.Κάποιος με αναπηρία, πρέπει να βρει το θάρρος και το θράσος,αν θες, να ανοίξει την πόρτα του σπιτιού του και να διεκδικήσει τα δικαιώματά του στην εργασία,στην εκπαίδευση και σε όλους τους υπόλοιπους τομείς,χωρίς να τον ενδιαφέρει τι θα πει η κοινωνία, πως θα χαρακτηριστεί ή τι κριτική θα λάβει από κάθε άνθρωπο. Όλοι μας,ανεξαιρέτως, πρέπει να βρούμε το θάρρος να αντιμετωπίσουμε την καθημερινή μας αλήθεια.

-Εσύ έχεις πέσει ποτέ θύμα ρατσισμού;
Μπορώ να σου πω ότι όχι. Σίγουρα υπάρχουν στο δρόμο τα περίεργα βλέμματα,αλλά προσωπικά δεν τους δίνω σημασία. Κατάφερα από το περιβάλλον και τους γονείς μου,από μικρή ηλικία να μάθω κάποια πράγματα για τον σεβασμό και πως να χειρίζομαι τέτοιες καταστάσεις. Αυτό με έκανε πολύ δυνατό μέσα μου και "σκληρό". Ευτυχώς, πέρα από την οικογένεια, έπεσα και σε πολύ καλούς φίλους, οι οποίοι ποτέ δεν με αντιμετώπισαν σαν κάτι διαφορετικό  ή ότι υπάρχει και ένα αμαξίδιο μαζί μας. Πάντα ήταν κάτι απολύτως φυσιολογικό.

-Βοήθεια από το περιβάλλον σου,λοιπόν,υπάρχει. Από το κράτος;
Βοήθεια από το κράτος δεν υπάρχει. Το μόνο που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω ως βοήθεια είναι ότι σε ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα υπάρχει το δωρεάν ξενοδοχείο,που η ομάδα με την Ομοσπονδία έχει καταφέρει να συνεννοηθεί και το δωρεάν γεύμα που μας προσφέρουν. Από εκεί και πέρα, όλα τα υπόλοιπα, δηλαδή προπονήσεις, βενζίνες, επιπλέον εξοπλισμός που ίσως χρειαστεί, είναι όλα από την τσέπη μας. Και είναι πολύ ακριβό επάγγελμα ο πρωταθλητισμός, γιατί ετησίως απαιτούνται πολλά χρήματα.

-Κατά καιρούς πηγαίνεις σε σχολεία,μιλώντας σε παιδιά. Θεωρείς τον εαυτό σου πρότυπο;
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου πρότυπο. Σε σχολεία πηγαίνω για να προσπαθήσω να "φτιάξω" τις ψυχές των παιδιών. Ουσιαστικά, προσπαθώ να τους μάθω, ως ένα ζωντανό παράδειγμα, πως η ζωή με αναπηρία είναι απλή, πόσο απλός είναι ο πρωταθλητισμός,ποιες είναι οι κύριες βοήθειες των ατόμων με αναπηρία. Επιπλέον, τα παιδιά μιλάνε τόσο χύμα και απλά, δίνεις μια απάντηση και δε χρειάζεται επεξήγηση, θα το έχουν καταλάβει με την πρώτη αυτό που θα πεις.

-Τελειώνοντας την κουβέντα μας, θέλω να μου πεις τι εύχεσαι για το μέλλον σου σε προσωπικό,αθλητικό και επαγγελματικό επίπεδο.
Κύριος στόχος μου είναι η συμμετοχή μου στους επόμενους αγώνες. Σίγουρα όμως, στο μέλλον με φαντάζομαι να συμμετέχω και σε άλλα πρωταθλήματα, με ρεκόρ και μετάλλια. Κάθε χρονιά υπάρχουν διαφορετικοί στόχοι ,υψηλότεροι, όπως συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους. Είναι ένας τρόπος να καταφέρεις να φτάσεις τον εαυτό σου στα άκρα. Επίσης θέλω να καταφέρω να τελειώσω το μεταπτυχιακό μου στην ώρα του και να βρω μια δουλειά στο αντικείμενο σπουδών μου.