Ο Νίκολιτς που βγάζει vibes... εποχής Χιμένεθ και Αλμέιδα μαζί !

Το μόνο σίγουρο από εχθές είναι πως για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι, τη νίκη τη φέρνει ένας φοβερός Βίντα. Ένας παίκτης που κάποιοι τον θεωρούσαν «τελειωμένο», αλλά συνεχίζει να απαντά εκεί που πρέπει, στο γήπεδο. Και κάπου εδώ, πώς να μη νιώσεις πόσο έλειψαν ο Κουτέσα και ο Ελίασσον. Παίκτες που δίνουν ένταση, ποιότητα και καθαρό μυαλό τη στιγμή που η μπάλα καίει.

Αυτό που έχει καταφέρει φέτος η ΑΕΚ στην Ευρώπη είναι εντυπωσιακό, αν αναλογιστεί κανείς ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα η ομάδα έπαιζε μη ορθολογικά. Παρ’ όλα αυτά, από το καλοκαίρι όταν και εφόσον ήρθε η πρόκριση για την τελική φάση του Conference League σχεδόν άπαντες συμφωνούσαν πως το ελάχιστο που έπρεπε να πετύχει η Ένωση στη διοργάνωση ήταν η είσοδος στους «8». Οτιδήποτε λιγότερο, με βάση τη δυναμικότητα των αντιπάλων, θα αποτελούσε αποτυχία και τελικά, η ΑΕΚ όχι μόνο το πέτυχε, αλλά το έκανε με τρόπο που δείχνει χαρακτήρα και μέταλλο. Θα πρέπει όμως να θυμόμαστε ότι ουσιαστικά αυτό που πέτυχε η Ένωση ήταν κάτι αναμενόμενο και έτσι θα πρέπει να το αντιμετωπίζουμε.

Όταν η ΑΕΚ αρνείται να χάσει, κάτι μεγάλο έρχεται

Αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο είναι πως βλέπουμε μια ΑΕΚ να ανατρέπει συνεχώς σκορ και να αρνείται πεισματικά να χάσει. Και αυτό δεν είναι κάτι τυχαίο. Κάθε φορά που η ΑΕΚ αποκτά αυτή τη νοοτροπία, καταλήγει να κατακτά σοβαρά πράγματα.

Το είδαμε το 2018 με τον Χιμένεθ, μια ομάδα που δεν ήταν πάντα καλύτερη, αλλά γύριζε συνεχώς παιχνίδια εις βάρος της, έβρισκε πάντοτε τον τρόπο, με ένστικτο επιβίωσης και ψυχή.

Το είδαμε την πρώτη χρονιά του Αλμέιδα, όταν το παιχνίδι ξεκινούσε και ήξερες από το πρώτο λεπτό ότι θα κερδίσεις. Εκείνη η ΑΕΚ δεν περίμενε την ανατροπή, την επέβαλλε από το πρώτο δευτερόλεπτο.

Και φθάνουμε στο σήμερα, με τον Νίκολιτς στον πάγκο να βλέπουμε κάτι διαφορετικό αλλά εξίσου ουσιαστικό, δηλαδή μια ομάδα , ένα σύνολο που μπορεί να μην είναι πάντα καταιγιστική, αλλά απλώς δεν δέχεται να χάσει και χτίζει πάνω σε αυτό με την ψυχολογία πλέον να είναι στα ύψη.

Νίκολιτς, Χιμένεθ,  Αλμέιδα - Διαφορετικοί δρόμοι, ίδιο αποτέλεσμα

Τολμώ να πω πως δεν περίμενα τέτοια ανατροπή σκηνικού με τον Νίκολιτς. Ό,τι είχα γράψει μέσα από το site και είχα πει μέσα από το κανάλι μας στο Youtube, το πιστεύω ακόμη. Η κριτική που ασκήθηκε στον τρόπου που έπαιζε η ομάδα αλλά και τον τρόπο που ο ίδιος ο Σέρβος τεχνικός αντιμετώπιζε συνθήκες βασίστηκε σε όσα βλέπαμε στο γήπεδο και εκτός αυτού. Λάθη έγιναν, και μάλιστα σοβαρά αλλά ανήκουν πλέον στο παρελθόν και είναι ξεκάθαρο πως έμαθε αλλά το πιο σημαντικό είναι πως έμαθαν όλοι.

Εδώ βρίσκεται το κοινό σημείο και των τριών προπονητών. Ο Χιμένεθ έφτιαξε ομάδα επιβίωσης με ρόστερ για 4η θέση και όχι πρώτης... Ο Αλμέιδα έφτιαξε ομάδα κυριαρχίας από το πρώτο λεπτό και ο Νίκολιτς χτίζει πλέον μια ομάδα αντοχής μέσα στο 90λεπτο που δεν θα τα παρατάει.

Κανείς τους δεν ξεκίνησε τέλειος όμως και στις τρεις περιπτώσεις, όταν ήρθε η στιγμή, υπήρξε θέληση από όλους. Από τον προπονητή, από τους παίκτες, από τον οργανισμό συνολικά. Αν δεν υπήρχε αυτή η θέληση και φέτος, θα βλέπαμε ακόμα την προβληματική εικόνα των πρώτων δυόμισι μηνών. Το γεγονός ότι η εικόνα άλλαξε τόσο δραστικά σημαίνει ότι κάτι γίνεται σωστά  τόσο από τον κόουτς όσο και από τη διοίκηση.

Η Κραϊόβα, ο πιο δύσκολος αντίπαλος

Με βάση αποκλειστικά όσα είδα στο γήπεδο και όχι με βάση ονόματα ή φανέλες, η πιο δύσκολη ομάδα που αντιμετώπισε η ΑΕΚ ήταν η Κραϊόβα. Μια εξαιρετικά συμπαγής ομάδα, με συνεχή τρεξίματα, σωστές καλύψεις και απόλυτη τακτική προσήλωση για 90 λεπτά. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο έκλεινε χώρους στη μεσαία γραμμή αλλά και η πίεση που ασκούσε ψηλά κι όμως, ακόμα κι έτσι, η ΑΕΚ βρήκε τον τρόπο.

Το ρόστερ και η… υποχρέωση

Η ΑΕΚ πέρσι είχε αν όχι το καλύτερο σίγουρα ένα από τα καλύτερα ρόστερ που έχουμε δει ποτέ στην Ελλάδα και δεν τα κατάφερε στο τέλος της χρονιάς κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και έως άδικο  και άλλο τόσο άδικο θα ήταν φέτος να μην προχωρήσει στο Conference League με τέτοιο ρόστερ. Όταν χάνεις με κατεβασμένα τα χέρια από την Τσέλιε ή πετάς βαθμούς με τη Σάμροκ Ρόβερς, λες «γιατί να συμβεί αυτό με τέτοια ποιότητα» ; 

Υπάρχουν όμως πάντα και κάποιοι παράγοντες, πέρσι ο Αλμέιδα δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει για τους γνωστούς λόγους, φέτος ο Νίκολιτς άργησε να προσαρμοστεί, επίσης για γνωστούς λόγους. Όπως και να έχει, όμως, το ρόστερ παραμένει τρομακτικά ποιοτικό και είναι ένας από τους κύριους λόγους που κατάφερε η ΑΕΚ μέχρι στιγμής να βρίσκεται στο «κόλπο» για κάθε διοργάνωση που συμμετέχει.

Η νίκη με 3-2 επί της Κραϊόβα, η 3η θέση στον πίνακα και η απευθείας πρόκριση στους «16» ως μία από τις πρώτες οκτώ ομάδες της διοργάνωσης, δεν είναι απλώς ένα αποτέλεσμα είναι απόδειξη ότι αυτή η ΑΕΚ έχει χαρακτήρα πλέον, βάθος και θέληση για να πετύχει κάτι στην Ευρώπη και ας είναι στην τρίτη της τάξεως διασυλλογική διοργάνωση.

Μην ξεχνάμε πως η ιστορία δείχνει κάτι ξεκάθαρα, όταν η ΑΕΚ αρνείται να χάσει, συνήθως στο τέλος σηκώνει κάτι σοβαρό.