Τον λένε Ολυμπιακό και τον φωνάζουν Θρύλο!

Οι παλμοί αρχίζουν να πέφτουν (σιγά, αλλά σταθερά) έπειτα από τον μύθο που γράφτηκε στην "OPAP Arena" και το SNG προσπαθεί να αποτυπώσει τα highlights μιας θρυλικής βραδιάς, με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς.

Με μεγάλη δυσκολία συντάσσεται το παρόν κείμενο, καθώς εκατοντάδες θέματα θα μπορούσαν να το περικλείουν, τα οποία ωστόσο έχουν χιλιογραφτεί και χιλιοειπωθεί, είτε μέσω της παρούσας ιστοσελίδας, είτε από τα υπόλοιπα Μέσα. Εν τέλει έπειτα από μία πιο νηφάλια σκέψη δημιουργήθηκε το συμπέρασμα πως οι αριθμοί και τα κομπιούτερ δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα στον απόηχο ενός τέτοιου θριάμβου, οπότε πιο ωφέλιμη μοιάζει η εστίαση στα συναισθήματα, τις στιγμές και φυσικά τους πρωταγωνιστές της Νέας Φιλαδέλφειας. 

Διότι κατά τα φαινόμενα, παραπάνω από ένα 24ωρο μετά την "ερυθρόλευκη" κατάκτηση του Conference League, η συγκίνηση και το δέος όχι απλά δεν καταλαγιάζουν αλλά γίνονται και πιο έντονα, καθώς η πλειοψηφία του κοινού το οποίο πανηγύρισε στα πέρατα της Γης είχε κατακλυστεί από ένα ντελίριο... ένα "δεν ξέρω που βρίσκομαι και που πατάω". Ιδού λοιπόν το aftermath που λένε και οι Εγγλέζοι... 

"Καρφωτοί" μετά το οκτάωρο 

Ξημέρωσε λοιπόν εκείνη η μαγική Τετάρτη και ο κόσμος των Πειραιωτών κοιτούσε (χωρίς καμία υπερβολή) κάθε πέντε λεπτά το ρολόι με την ώρα να κυλάει βασανιστικά. Και αφού χτύπησε το κουδούνι του σχολάσματος από το σχολείο, αφού τελείωσαν οι βάρδιες από την δουλειά, άπαντες έτρεξαν σπίτια τους ώστε να φορέσουν την ριγωτή με τον "Έφηβο", να πάρουν μαζί τα κασκόλ τους και να πάρουν τον δρόμο για το πόστο. Το πόστο το οποίο βρισκόταν είτε στις πλατείες του μεγάλου λιμανιού, είτε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, δημιουργώντας από τις 4 το μεσημέρι μία εντυπωσιακή λαοθάλασσα! Μπορεί λοιπόν ο τελικός να ξεκίνησε με το πρώτο σφύριγμα του διαιτητή στις 22:00 ωστόσο στην πραγματικότητα η τελετή είχε εκκινήσει πολύ νωρίτερα.

Δόξα στα παιδιά σου

Στο αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι και ιδιαίτερα κατά την διάρκεια του 90λεπτου, η Φιορεντίνα έδειχνε να είναι η καλύτερη ομάδα στο τερέν της Νέας Φιλαδέλφειας, ωστόσο την πίεση και το build up της αναχαίτισαν δύο παιδιά από τα "σπλάχνα" των ακαδημιών του συλλόγου. Ο λόγος για τον Κωνσταντή Τζολάκη και τον Παναγιώτη Ρέτσο, οι οποίοι με την εικόνα τους αποτέλεσαν τους πολυτιμότερους παίκτες της αναμέτρησης. Τρομερή ιστορία και των δυο τους την φετινή σεζόν.

Από την μία ο φέρελπις πορτιέρο που πήρε την θέση του Πασχαλάκη κάτω από τα γκολπόστ και κατέβασε ρολά (με αποκορύφωμα την εμφάνιση απέναντι στην Φενέρμπαχτσε στην Πόλη), στον δρόμο για τον τελικό και από την άλλη ο γεννημένος στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νοτίου Αφρικής, κεντρικός αμυντικός. Ναι, αυτός που δέχτηκε τα πυρά για ότι κακό συνέβαινε στην φετινή πορεία της ομάδας του και συνέχισε να δηλώνει παρόν, όντας εξαιρετικός στην σειρά με την Άστον Βίλα και απροσπέλαστος στον τελικό. Ειδικά μετά από την διάσειση όπου πραγματικά έμοιαζε να πήρε υπερδυνάμεις, βγαίνοντας παντού πρώτος στην μπάλα και καθαρίζοντας κάθε μονομαχία.

Ντύθηκε Μασούρας ο Έσε και ο Ελ - Κααμπί κατέρριψε τη λογική

Πως τα φέρνει έτσι η μοίρα... Άπαντες θα θυμάστε το ιστορικό γκολ του Ολυμπιακού στο Emirates, αυτό του Γιουσέφ Ελ - Αραμπί, που έστειλε την Άρσεναλ στο "καναβάτσο" και τους "ερυθρόλευκους" στους "16" του Europa League. Αυτή την φορά έμελλε να γράψει με "χρυσά" γράμματα το όνομα του στην ιστορία ένας άλλος Μαροκινός "killer", ο απόλυτος ρέκορντμαν, Αγιούμπ Ελ - Κααμπί. Με τρόπο τέτοιο που κανείς δεν έχει κατανοήσει ακόμη, με μία αδιανόητη κεφαλιά που μοιάζει με glitch, καθώς δεν γίνεται αντιληπτός ο τρόπος και η κατεύθυνση την οποία παίρνει το κεφάλι του.

Ωστόσο αξία έχει να εστιάσουμε και στον τρόπο με τον οποίον προήλθε το 1-0. Με το αργεντίνικο "pitbull" όπως τον φωνάζουν οι φίλοι του συλλόγου, τον Σαντιάγκο Έσε, ο οποίος έχει καταπιεί άπειρα χιλιόμετρα φέτος και εκεί που "έκαιγε" η μπάλα είπε να μιμηθεί τον Μασούρα. Όπως στο Λονδίνο ο διεθνής Έλληνας εξτρέμ δεν είχε σεντράρει με την μία, αλλά "έκοψε" την μπάλα στο καλό του πόδι, το ίδιο υλοποίησε και ο μόλις 22 ετών Λατινοαμερικάνος μέσος. Και η κατάληξη... ηδονική! 

«Ο Γιαννάκης όλων των ομάδων»

Αδιαμφισβήτητα το πρόσωπο της φετινής σεζόν για το ελληνικό ποδόσφαιρο αποτελεί παραδόξως ένας μη αθλητής, ένας μη προπονητής, αλλά ο Γιαννάκης από την Θεσσαλονίκη. Το ΑμεΑ παιδί με την τεράστια ψυχή, παράδειγμα προς μίμηση για την κοινωνία, αναφορικά με την δύναμη που πηγάζει από μέσα του για ζωή, αλλά και την προσέγγιση του για τον ποδόσφαιρο που αποδομεί τον οπαδικό οχετό. Αυτόν που παρότι υποστηρίζει τον ΠΑΟΚ, τον σύλλογο που ουσιαστικά του δίνει ζωή, ευχήθηκε στον Τζολάκη να σηκώσουν οι Πειραιώτες την ευρωπαϊκή κούπα.

Και εν τέλει προς τιμήν του Ολυμπιακού βρέθηκε καλεσμένος στην μεγάλη γιορτή της "OPAP Arena", με την ΠΑΕ να μη σταματάει εκεί, ενσωματώνοντας τον στους ξέφρενους πανηγυρισμούς μετά τον σφύριγμα της λήξης. Τα έφερε έτσι λοιπόν η ζωή, ώστε ο αρχηγός των θριαμβευτών, μαζί με τον άλλοτε πορτιέρο του "Δικέφαλου του Βορρά", του Αλέξανδρου Πασχαλάκη, να σηκώσουν το βαρύτιμο τρόπαιο μαζί του... τοποθετώντας το στα χέρια του. "Κερασάκι στην τούρτα", η μαγική δήλωση του, καθώς δήλωσε μπροστά στον τηλεοπτικό φακό πως "δεν είναι ο Γιαννάκης του ΠΑΟΚ, αλλά όλων των ελληνικών ομάδων".

Μία "ερυθρόλευκη" λαοθάλασσα

Εικόνες άφιξης Λάγιος Ντέταρι έφεραν στις θύμησες των παλιών οι πανηγυρισμοί στην Πλατεία Κοραή και το Δημαρχείο του Πειραιά, εκεί όπου πάνω από 100 χιλιάδες εκστασιασμένοι φίλοι των πρωταθλητών Ευρώπης έστησαν ένα ανεπανάληπτο πάρτι. Μόνο που σε αντίθεση με την έλευση του τότε Ούγγρου σούπερσταρ, ο κόσμος τώρα ήταν περισσότερος, καθώς ήταν σκορπισμένος σε ολόκληρο το Λιμάνι, σε συνοικίες των Αθηνών, αλλά και στην υπόλοιπη επικράτεια.

Άνθρωποι με δάκρυα στα μάτια, ημίγυμνοι, μεθυσμένοι, εκστασιασμένοι και εμφανώς αδειασμένοι από όλη αυτή την έκρηξη συναισθημάτων, κάθισαν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες στα χώματα που αποκαλούν "σπίτι" τους για να πανηγυρίσουν μαζί με τους θριαμβευτές. Κατά τις 05:00 τα ξημερώματα κατέφτασε από τη Φιλαδέλφεια η αποστολή της ομάδας τους, ώστε οι ανεπανάληπτες εικόνες που ακολούθησαν να μείνουν για πάντα στα κιτάπια της ιστορίας.

«Μαζί με μας να δούνε και οι νεκροί μας...» 

«Το όνειρο τρελό» που τραγουδούσαν οι φίλοι του Ολυμπιακού μέχρι και τον δεύτερο ημιτελικό με την Άστον Βίλα, παύει πλέον να υφίσταται. Όχι μόνο είδαν όσοι έφυγαν από την ζωή τον «Θρύλο τους στον τελικό», αλλά πανηγύρισαν από τον ουρανό και την ευρωπαϊκή κούπα. Αυτή που ποτέ κανείς δεν είχε κατακτήσει μέχρι και σήμερα, το "αγκάθι" ενός βασιλιά χωρίς "στέμμα", το οποίο μπήκε επιτέλους πάνω από το στεφάνι με τις δάφνες. Έμελλε λοιπόν ο μεγάλος στόχος να υλοποιηθεί την περίοδο που που ο σύλλογος διανύει τα 100 χρόνια ζωής του.

Προς τιμήν λοιπόν όλων όσων εργάζονται στην ΠΑΕ και λαμβάνουν τις αποφάσεις, το τρόπαιο μεταφέρθηκε μετά τους πανηγυρισμούς στην πλατεία θυμάτων της Θύρας 7 και την αμέσως επομένη στο μνήμα του αείμνηστου Σάββα Θεοδωρίδη. Του ανθρώπου που πέρασε ολόκληρη την ζωή του υπηρετώντας τον σύλλογο, αυτόν που ήταν παρόντας στην πρώτη ευρωπαϊκή αναμέτρηση των "ερυθρόλευκων" τον Σεπτέμβρη του 1959 και αυτόν που μαζί με τον Κριστιάν Καρεμπέ πίστευαν όσο κανείς άλλος την εκτός των συνόρων καταξίωση, η οποία εν τέλει ήρθε αφότου "έφυγε" από τα έγκατα ετούτου του κόσμου. Και στην όψη αυτών των εικόνων, δεδομένα μεγάλη μερίδα των "γαύρων" λύγισε.

Αυτά και άλλα πολλά συνέβησαν το βράδυ της 29ης Μαΐου. Αυτά είναι το καρέ της μεγαλύτερης, της πιο ένδοξης επιτυχίας του ελληνικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο... μέχρι την επόμενη. Είκοσι χρόνια μετά το θαύμα της Εθνικής στο Ντα Λουζ, 33 ακριβώς από την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του Μπάρι από τον Ερυθρό Αστέρα (29/05/1991 - 29/05/2024), ο Ολυμπιακός έγραψε το όνομα του ανεξίτηλα στην ευρωπαϊκή ιστορία. Αφήνει μοναδική παρακαταθήκη για το μέλλον και το μόνο που μπορεί να κάνει πλέον είναι να συνεχίζεται να ονειρεύεται...