O Πειραιώτης Κυράστας είχε μέσα του μόνο ποδόσφαιρο, αγάπη για τον Παναθηναϊκό και όμως... "έφυγε" σαν ψέμα!

01/04/2004: 20 χρόνια συμπληρώθηκαν από την "μαύρη" εκείνη Πρωταπριλιά, όπου ένας εκ των κορυφαίων Ελλήνων ποδοσφαιρανθρώπων, ο Γιάννης Κυράστας, άφησε την τελευταία του πνοή...

Καθιερωμένη ως η μέρα της φάρσας και του... κακόγουστου αστείου είναι η Πρωταπριλιά, ωστόσο αυτή που βίωσε το ποδοσφαιρικό κοινό πριν από δύο δεκαετίες... δυστυχώς ήταν πέρα για πέρα αληθινή. Άπαντες θα ήλπιζαν ότι επρόκειτο για "ψέμα", ωστόσο η είδηση ότι ο Γιάννης Κυράστας "έφυγε" από την ζωή σε ηλικία μόλις 52 ετών αποτέλεσε γεγονός.

Υπήρξε μία από αυτές τις σπάνιες, αλλά αξιομνημόνευτες περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι συνέδεσαν άρρηκτα το όνομα τους τόσο με τον Ολυμπιακό όσο και με τον Παναθηναϊκό, παράγοντας έργο και φέρνοντας επιτυχίες και στα δύο στρατόπεδα, τελώντας μάλιστα σε αμφότερους τους συλλόγους ως αρχηγός. Γεννημένος στις 25 Οκτωβρίου του 1952 στον Πειραιά και με το αγωνιστικό του ταλέντο να γίνεται έκδηλο από νεαρή ηλικία, όπως ήταν λογικό εντάχθηκε στις ακαδημίες των "ερυθρόλευκων".

Στα 20 του χρόνια πραγματοποίησε το επαγγελματικό του ντεμπούτο με αντίπαλο την Καβάλα... ώστε να λάβει χρίσμα μία καριέρα γεμάτη καταξίωση. Αγωνιζόμενος σε όλες τις θέσεις της άμυνα, κατόρθωσε να κατακτήσει στο "λιμάνι" πέντε πρωταθλήματα και τρία κύπελλα, ενώ παράλληλα αγωνιζόταν με το εθνόσημο.

Εννέα σεζόν μετά, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης σε μία κίνηση με απώτερο σκοπό την αποδιοργάνωση του αντιπάλου δέους, τον έφερε στη "Λεωφόρο Αλεξάνδρας" πακέτο με τον Μάικ Γαλάκο. Με το "τριφύλλι" στο στήθος καθιερώθηκε στην θέση του λίμπερο, ενώ διηγήσεις της εποχής τον θέλουν πρωτοπόρο και διδάσκον στο συγκεκριμένο πόστο, από το οποίο συνέβαλε τα μέγιστα για να σηκώσει η ομάδα του δύο πρωταθλήματα και τρία κύπελλα.

Η πιο αξιομνημόνευτη ποδοσφαιρική του στιγμή ωστόσο, αποτέλεσε η παρουσία του στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1980 με την Εθνική Ελλάδος... Στην πορεία του χρόνου, καθώς διένυε το 34ο έτος της ζωής του και αφού είδε πως τα πλάνα των "πρασίνων" δεν τον χωρούσαν πλέον, αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση με αξιοπρέπεια.

Κομβική στιγμή... αφού από αυτό το σημείο και έπειτα ξεκίνησε το "ενήλικο" όνειρο της προπονητικής. Αφού εργάστηκε με επιτυχία και έκανε τα "αγροτικά" του σε ομάδες όπως η Προοδευτική, ο Εθνικός Πειραιώς, ο Πανηλειακός, ο Πανιώνιος και ο Ηρακλής, ακολούθησε η επιστροφή του στον Παναθηναϊκό (σ.σ. 1999/2000)... αυτή την φορά εργαζόμενος στην γωνία του πάγκου.

Ποιος να το περίμενε ότι η μεγάλη του επιστροφή θα συνοδευόταν με το βραβείο του κορυφαίου τεχνικού του πρωταθλήματος, σε μία σεζόν όπου έχασε το πρωτάθλημα από τον "αίωνιο αντίπαλο"... Ωστόσο παρά την ατομική του διάκριση, θεωρώντας τον εαυτό του υπεύθυνο για την απώλεια του τίτλου, αποχώρησε για την Θεσσαλονίκη και τον "Γηραιό"... μόνο για να επιστρέψει στην Αθήνα για λογαριασμό του "τριφυλλιού" την αμέσως επόμενη (σ.σ. 2001). 

Δύσκολα δεχόταν την ήττα, άλλωστε είχε γαλουχηθεί στις επιτυχίες, με αποτέλεσμα να παραιτηθεί μεσούσης της σεζόν έπειτα από μία ήττα από τον ΠΑΟΚ. Ωστόσο ο ίδιος είχε δημιουργήσει ένα εξαιρετικό σύνολο και έθεσε τις βάσεις, ώστε αυτή η ομάδα μετέπειτα να οδηγηθεί με τον Μακαριάν στις "οκτώ" κορυφαίες ομάδες του UEFA Champions League.

Fast forward... δύο χρόνια μετά, τότε που πλέον τα δυσάρεστα νέα ήταν ευρέως γνωστά. Ο Γιάννης Κυράστας ταλαιπωρούταν από μία σπάνια μορφή ασθένειας, τη γάγγραινα Φουρνιέ, η οποία όπως αποδείχθηκε τον οδήγησε σε βέβαιο... "τέλος". Λίγα 24ωρα πριν αφήσει τα "έγκατα" φαινόταν πως η κατάσταση της υγείας του είχε βελτιωθεί, ωστόσο αυτή επιδεινώθηκε ραγδαία με αποτέλεσμα να συγχωρεθεί εκείνη την αποφράδα Πρωταπριλιά.

Ωστόσο το φίλαθλο κοινό δεν θα τον ξεχάσει ποτέ. Μία σπάνια περίπτωση ανθρώπου, ένας μαχητής με μπόλικο ποδόσφαιρο μέσα του, ο οποίος γεννήθηκε στον Πειραιά, καταξιώθηκε με το καμάρι της γενέτηρας του, αλλά εν τέλει "δέθηκε" περισσότερο με το "τριφύλλι". Κι αυτό διότι ο κόσμος του έδωσε απλόχερη αγάπη, καθώς αυτός τους προσέφερε την ελπίδα ξανά, ιδιαίτερα όντας προπονητής τους, καθώς τους έκανε ξανά ανταγωνιστικούς απέναντι στον "αιώνιο αντίπαλο". Γι' αυτό και σύσσωμη η οικογένεια των "πρασίνων" αφιέρωσε το ιστορικό νταμπλ του 2004 στην μνήμη του!