Η φρεσκάδα που λείπει από το μυαλό του Αλμέιδα και η πίεση υπεράσπισης του τίτλου

Με το χτεσινό παιχνίδι να είναι ακόμη νωπό στην μνήμη και τον τρόπο ισοφάρισης να πονάει, ο Νίκος Κιοσσές προσπαθεί να βάλει σε μια σειρά τις σκόρπιες σκέψεις των ωρών που πέρασαν και να δώσει μια εξήγηση για το φετινό φαινόμενο των χαμένων βαθμών στα τελευταία λεπτά, αλλά έχοντας πίστη στην ομάδα του «Πελάδο» και δείχνει τον δρόμο για να κόψει για δεύτερη σερί σεζόν πρώτη το νήμα του πρωταθλήματος.

Τρίτο συνεχόμενο ντέρμπι στα Play-off που η ΑΕΚ δεν ήταν καλή, δεύτερη τιμωρία και τώρα....τρεχάτε ποδαράκια μου. Με το χτεσινό 2-2 να μένει με μια πικρή γεύση στον μέσο «Ενωσίτη» παρότι η ομάδα έκανε εξαιρετικό πρώτο 60λεπτό έχοντας προηγηθεί μάλιστα με 2-0 και δείχνοντας να εξουδετερώνει τα ατού της ομάδας του Λουτσέσκου, μόλις ο Ρουμάνος έκανε τις απαραίτητες τακτικές αλλαγές στην ομάδα του και με σύμμαχο την μαχητικότητα που χαρακτηρίζει τον ΠΑΟΚ τα τελευταία χρόνια, ο «δικέφαλος του Βορρά» κατάφερε να φτάσει στην ισοφάριση μοιάζοντας να νοιώθει και αδικημένος καθώς εάν υπήρχαν μερικά ακόμη λεπτά παιχνιδιού οι παίχτες του έδειχναν αποφασισμένοι να γυρίσουνε το ματς. 

Αντιθέτως οι παίχτες της ΑΕΚ υπέπεσαν σε τραγικά λάθη για ακόμη ένα παιχνίδι όπου είχαν το προβάδισμα, μη μπορώντας να σιγουρέψουν την νίκη και δείχνοντας επιπολαιότητα, χάνοντας την συγκέντρωσή τους και έδωσαν δώρο τον βαθμό της ισοπαλίας στον ΠΑΟΚ, όπου τον κρατάει στην κορυφή της βαθμολογίας, με την ΑΕΚ να μπαίνει σε έναν κύκλο θεωρητικά «ευκολότερων» αγώνων, έχοντας όμως δυσκολότερο πρόγραμμα στον δεύτερο γύρο των Play-off και όντας ουσιαστικά αναγκασμένη να ψάξει μεγάλα αποτελέσματα μέσα σε Καραϊσκάκη, Τούμπα, Βικελίδης καθώς και να επιδιώξει νίκη με Παναθηναϊκό σε «Αγιά Σοφιά», ενώ ελπίζει σε περισσότερες απώλειες βαθμών από ότι τις δικιές της από τους υπόλοιπους συνδιεκδικητές του τίτλου.

Οι ευθύνες του Αλμέιδα και ο παράγοντας που άλλαξε την φετινή ΑΕΚ.

Οι ευθύνες όμως δεν βαρύνουν μόνο τους παίχτες πλέον αλλά και τον ίδιο τον Αλμέιδα, που πλέον είναι επιρρεπής στα ίδια λάθη από την άκρη του πάγκου και δείχνοντας πως πρέπει να κοιτάξει μέσα του τις ευθύνες της φετινής καθίζησης της ΑΕΚ σε αρκετά παιχνίδια. Η «Ένωση» σε αρκετά φετινά παιχνίδια της δεν βγάζει την περσυνή φρεσκάδα και δείχνει να της λείπουν οι αυτοματισμοί, η συνεχή πίεση στον αντίπαλο καθώς και οι ατομικές ενέργειες που της έδωσαν αρκετά κρίσιμα γκολ στην κατάκτηση του περσυνού τίτλου. Αρκετοί παίχτες έχουν περιοριστεί σε περισσότερο βοηθητικούς ρόλους φέτος με τα γκολ τους λείπουν(Πινέδα, Μάνταλος, Γκατσίνοβιτς), ενώ λόγω της επιπλέον κούρασης της Ευρώπης, η ομάδα έχει φορτωθεί με κούραση και αρκετούς μυϊκούς τραυματισμούς, απόρροια του πιεσμένου προγράμματος της από την αρχή της σεζόν ακόμη και τα προκριματικά του Champions League.

Αυτό που όμως θεωρώ πραγματικά έχει στοιχίσει στην ομάδα είναι η προσπάθεια της να παίξει το χαρακτηριστικό ποδόσφαιρο του Αλμέιδα, με το οποίο κυριάρχησε στην προηγούμενη αγωνιστική σεζόν και της χάρισε τον τίτλο όντας αναμφισβήτητα η καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος. Αυτό το ποδόσφαιρο με την συνεχή πίεση ψηλά στις γραμμές του αντιπάλου, τους αυτοματισμούς σε μικρούς χώρους με σκοπό να διασπάσει κλειστές άμυνες και την υπερφόρτωση της αντίπαλης περιοχής με υπεράριθμία παιχτών, έχοντας σαν αποτέλεσμα σε αρκετές φορές να βλέπουμε μέχρι και τα πλάγια μπακ να συμμετέχουν σε φάσεις μέσα σε αυτή. Και η διαφορά βρίσκεται στην κατάσταση στην οποία παρέλαβε την ομάδα με τον ερχομό του ο Αλμέιδα σε σύγκριση με την κατάσταση της ομάδας του μετά το τέλος της περσυνής χρονιά. 

Όταν ανέλαβε την ΑΕΚ ο «Πελάδο» παρέλαβε μια ομάδα αγύμναστη, χωρίς την σπίθα του νικητή και τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά, σωματικά και ψυχικά, να υποστηρίξει το παιχνίδι που ήθελε να εφαρμόσει ο Αργεντίνος προπονητής. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η  πρώτη του προετοιμασία με την ΑΕΚ να στοχεύσει στο να χτιστούνε τα σωματικά αποθέματα και αντοχές στο να μπορούνε οι παίχτες να πιέζουν σε μεγάλα διαστήματα του αγώνα. Μια διαδικασία που άφησε τους παίχτες της «Ένωσης» με αρκετή κούραση στην αρχή της σεζόν κάτι που φάνηκε και από το νωθρό ξεκίνημα της σεζόν 2022-23 και τις αρκετές γκέλες στις πρώτες αγωνιστικές, με τους παίχτες να προσπαθούνε να συνηθίσουνε τους νέους ρυθμούς που έπρεπε να εξυπηρετήσουν στην τακτική αυτή, αλλά να έχουνε σύμμαχο την αποχή από τις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Και όταν τα πόδια και το μυαλό συνήθισαν τους νέους αυτούς ρυθμούς η ομάδα έδειξε τις πραγματικές της δυνατότητες κατακτώντας το πρωτάθλημα έπειτα από 23 χρόνια και παίζοντας αντικειμενικά το καλύτερο ποδόσφαιρο της σεζόν ανάμεσα στους διεκδικητές του τίτλου. 

Αυτή όμως ήταν και η παγίδα που έπεσε ο Αλμέιδα και η ΑΕΚ την φετινή σεζόν και δείχνει να πληρώνει με τις συνεχείς γκέλες της στα τελευταία λεπτά των αγώνων. Φέτος στην εξίσωση μπήκαν τα προκριματικά του Champions League και Europa League καθώς και ότι αρκετοί παίχτες της είχαν υποχρεώσεις με τις εθνικές τους ομάδες αμέσως μετά το τέλος της σεζόν(πχ. Πινέδα, Βίντα, Μάνταλος, Ρότα κλπ) με αποτέλεσμα να έχουνε σημαντικά λιγότερο χρόνο για να ξεκουραστούνε ή και σχεδόν καθόλου όπως στην περίπτωσή του Μεξικανού όπου ουσιαστικά ξεκουράστηκε για μόλις 1 εβδομάδα μεταξύ των δύο χρονιών! Αυτό σε συνδυασμό με την επιμονή του Αλμέιδα να μείνει στον ίδιο τρόπο προετοιμασίας της ομάδας χωρίς να μειώσει τους ρυθμούς των προπονήσεων, έχοντας μια ομάδα κατά 80% ίδια με την προηγούμενη χρονιά και άρα ξέροντας την τακτική του προσέγγιση, και προσθέτοντας την επιπλέον καταπόνηση λόγω των επιπρόσθετων αγώνων των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, είχε σαν αποτέλεσμα όσο περνούσε ο καιρός να βλέπουμε τους παίχτες της ΑΕΚ να μένουν όλο και πιο συχνά από δυνάμεις και να χάνουν ευκολότερα την συγκέντρωσή τους όταν υπέπεφταν σε λάθη, κάτι που έχει οδηγήσει και στις αρκετές γκέλες στο δεύτερο μισό της σεζόν.

Η πίεση της πρωταθλήτριας και πίστη στο σχέδιο του Αλμέιδα

Σε αυτό έρχεται να προστεθεί και η πίεση υπεράσπισης του τίτλου που πότε δεν είναι εύκολο όταν βρίσκεσαι στην κορυφή έπειτα από τόσο μακροχρόνια απουσία όπως αυτή της «Ένωσης». Ενώ επιπλέον με κάθε νέα γκέλα ο Αλμέιδα θέλει να δείξει πίστη στο σχέδιο του και τους παίχτες που τον οδήγησαν στην κορυφή διστάζοντας να προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές στην τακτική του προσέγγιση και σε πρόσωπα, και αυτό βγαίνει και μέσα στα παιχνίδια, έχοντας παίχτες όπου μπαίνουν πολύ αργά σαν αλλαγή ή και δεν αγωνίζονται καθόλου(Λιούμπισιτς, Πήλιος, Φερνάντες), ενώ υπάρχουν παίχτες όπου βγάζουν σημάδια κόπωσης και αυτό εκ του αποτελέσματος δείχνει πως έχει στοιχίσει στην ομάδα.

Παρόλα αυτά όμως ο δρόμος εξακολουθεί να παραμένει ο ίδιος μέχρι την τελευταία αγωνιστική και την στέψη του πρωταθλητή, είτε αυτός είναι η ΑΕΚ είτε κάποιος από τους υπόλοιπους 3 διεκδικητές. Ο Αλμέιδα και οι παίχτες του πρέπει να πιστέψουν στους εαυτούς τους, στο σχέδιο που τους έφερε στην κορυφή πέρυσι και τους έχει φέρει στη δεύτερη θέση σήμερα βρισκόμενος μόλις 1 βαθμό πίσω από την πρώτη θέση. Τίποτα δεν έχει χαθεί ακόμη και όλα είναι ακόμη ανοιχτά με 6 αγώνες να απομένουν στην διαδικασία των Play-off είναι σίγουρο πως θα υπάρξουν απώλειες για όλους. Σκοπός της ΑΕΚ όμως είναι να καταφέρει να κάνει λιγότερες από τους συνδιεκδικητές του τίτλου και να καταφέρει να εξαλείψει τα κενά διαστήματα στην απόδοση της, τα οποία δίνουν την ευκαιρία στους αντιπάλους της να αμφισβητούνε την πρωταθλήτρια. Επίσης πρέπει να προστεθούνε στην εξίσωση πλέον παίχτες που είναι σίγουρο πως μπορούνε να βοηθήσουνε είτε με τις ενέργειες τους(πχ. Φερντάντεζ)είτε ξεκουράζοντας βασικά γρανάζια της ομάδας που δείχνουν να βρίσκονται σε κακό φεγγάρι και αυτό επηρεάζει την κρίση τους και την απόδοση τους μέσα στα παιχνίδια.