Weak Side: Προμηθέας- Κασιμίρο: Μια συνταγή που δεν πέτυχε...

   

 

H αρχή γεμάτη...υποσχέσεις. Δεν ήταν λίγοι, όσοι το καλοκαίρι ξαφνιάστηκαν και ενθουσιάστηκαν συνάμα με την κίνηση του Προμηθέα Πατρών να φέρει στην Ελλάδα έναν από τους πιο μπαρουτοκαπνισμένους Ισπανούς προπονητές. Τα είχαμε γράψει και εδώ, μέσω της στήλης άλλωστε, πως η επιλογή του Ίβηρα τεχνικού για τον πάγκο των «Αχαιών» έχει τρομερό ενδιαφέρον. Μόνο και μόνο αν σκεφτεί κανείς πως ο Λουίς Κασιμίρο έχει κατακτήσει την ACB με τη Μανρέσα, αν αναλογιστεί κανείς πως οδήγησε τη Γκραν Κανάρια στην Ευρωλίγκα για πρώτη φορά στην ιστορία της, σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αμελητέα ποσότητα ως προπονητής. Άλλωστε, εδώ και 30 χρόνια πάντα έβρισκε δουλειές, άλλοτε πιο λαμπερές, άλλοτε με λιγότερη λάμψη, πάντα όμως στην κορυφαία κατηγορία του Ισπανικού μπάσκετ.

Για τον Προμηθέα ο Casimiro είναι ο πρώτος ξένος προπονητής στην ιστορία του, ενώ για τον Ισπανό είναι η πρώτη φορά στην καριέρα του που θα δουλέψει εκτός Ισπανίας. Ελπίζουμε πως αυτή η συνταγή θα φέρει επιτυχίες και ευχόμαστε στο νέο coach του Προμηθέα να πετύχει τους στόχους του σε Ελλάδα και Ευρώπη.». 

Το παραπάνω απόσπασμα ανήκει στην ανακοίνωση πρόσληψης του Κασιμίρο από την ΚΑΕ Προμηθέας. Τότε, όλοι είχαμε την ανυπομονησία και την περιέργεια να δούμε αν θα υλοποιηθεί η ελπίδα των ανθρώπων της Πατρινής ομάδας, όπως αναγράφεται στο κείμενο. Αν το «κοκτέιλ» που δημιουργήθηκε θα μπορούσε να φέρει επιτυχίες ή αν αυτό το...ταξίδι στο άγνωστο θα έφερνε τα αντίθετα αποτελέσματα. Τελικά συνέβη το δεύτερο. Ή μάλλον, επειδή δε μας αρέσει να τα μηδενίζουμε όλα, το έργο του πλάνο του Ισπανού έμεινε ημιτελές. Θα μπορούσε να αλλάξει την εικόνα του Προμηθέα αν είχε πίστωση χρόνου ο Κασιμίρο; Πιθανόν...Δικαιολογείται η εικόνα που παρουσίαζε σε Ελλάδα και Ευρώπη; Ως ένα βαθμό ναι. Έπρεπε να έχει λοιπόν πίστωση χρόνου ο Κασιμίρο; Αυτό είναι κάτι που θα αναλύσουμε στη συνέχεια.

Το πρόσημο έβγαζε μείον...

Όταν ένας προπονητής δουλεύει τέσσερις μήνες σε μια ομάδα, με ποια κριτήρια κάνεις τον πρώτο απολογισμό; Υπάρχει ένα τρίπτυχο, στο οποίο κοιτάζεις τα αποτελέσματα, τις εμφανίσεις και την εξέλιξη των παικτών. Τη σειρά των κριτηρίων βάλτε τη εσείς γιατί αναλόγως με τους στόχους μιας ομάδας οι προτεραιότητες ποικίλουν. Τα αποτελέσματα λοιπόν σε Ελλάδα και Ευρώπη ήταν μέτρια. Στην Ελλάδα, όσων αφορά το Super Cup η μεγάλη εικόνα είναι ότι ο Προμηθέας έφτασε στον τελικό της διοργάνωσης και έχασε τον τίτλο τον Παναθηναϊκό. Σε πρώτη όψη, φαίνεται πολύ πετυχημένη η παρουσία στο Super Cup. Σε δεύτερη όψη, θα αντιληφθεί κανείς πως ο Προμηθέας κέρδισε την ΑΕΚ, η οποία δε βλέπεται και στον τελικό, δέχτηκε 92 πόντους από τον πιο προβλέψιμο και μονοδιάστατο Παναθηναϊκό επιθετικά των τελευταίων ετών. Παρ' όλα αυτά η πορεία δεν κρίνεται σε καμία περίπτωση ως αποτυχημένη, αλλά το ότι ο Προμηθέας κέρδισε την «Ένωση», δεν ήταν και κάνα επίτευγμα για να...βγουν στους δρόμους οι οπαδοί της ομάδας. 

Επόμενη γραμμή: Πρωτάθλημα. 4-1 ρεκόρ, ήττα μόνο στο ΣΕΦ από τον Ολυμπιακό. Άρα σούπερ; Αμ δε... Στα παιχνίδια της Basket League οι Πατρινοί έβγαζαν μια νωθρότητα, μια χαλαρότητα, έπαιζαν ένα μπάσκετ όσα- φάμε κι όσα βάλουμε και οι νίκες του φαινόταν ότι έρχονταν περισσότερο λόγω της ατομικής ποιότητας, παρά επειδή υπήρχε κάποια σφραγίδα από τον πάγκο. Κακά τα ψέματα, ούτε η Λάρισα, ούτε ο Απόλλωνας είναι ομάδες που θα μπορούσαν να απειλήσουν επί της ουσίας τους «Προμηθείς». Παρ' όλα, παρακολουθώντας τα παιχνίδια του Προμηθέα καταντούσε στα όρια του εκνευριστικού η έλλειψη σκληράδας. Σκληράδα έβγαλαν οι Αχαιοί στην τελευταία περίοδο του αγώνα στο Περιστέρι (το οποίο μέχρι στιγμής παίζει το χειρότερο μπάσκετ στην Ελλάδα αναλογικά με το υλικό του), όταν μετέτρεψε το 77-72 σε 81-88 στο φινάλε. Αυτό. Τελεία και παύλα. Με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ μια τρύπα στο νερό (108-75 τελικό σκορ). Εκεί δεν υπήρχαν απαιτήσεις για διπλό, όμως και η εμφάνιση ήταν επιεικώς μέτρια. 

Το ευρωπαϊκό πρόσωπο επίσης προβλημάτισε. Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι στα δύο πρώτα παιχνίδια με Βαλένθια και Γκραν Κανάρια, οι Πατρινοί ήταν άκρως ανταγωνιστικοί και ίσως δικαιούνταν κάτι περισσότερο από το...μηδέν που εισέπραξαν. Έχασαν όμως και στα δύο παιχνίδια από την άμυνά τους. Από αυτό δηλαδή που δεν κατάφεραν να φτιάξουν και να βελτιώσουν στα...εύκολα παιχνίδια του πρωταθλήματος. Η συντριβή στην έδρα της Μπουργκ ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Εκεί δεν υπήρχε ούτε άμυνα, ούτε επίθεση, ούτε νεύρο, ούτε τίποτα. Μια ομάδα πνευματικά και αγωνιστικά παραδομένη στη μοίρα της, έχοντας αποδεχτεί από το πρώτο λεπτό ότι θα διασυρθεί γιατί δεν έχει όρεξη να παίξει. Και μέσα σε όλα αυτά, ο Κασιμίρο, που επί 4 μήνες έχει ένα ύφος...μπλαζέ, οπού αντί να...τραβήξει αυτιά κάθεται στη γωνία του και δεν αντιδράει, δε φωνάζει, δεν εκρήγνυται. Το έκανε σε ένα time out στη Γαλλία, αλλά στη σχέση παίκτη- προπονητή, αν ο προπονητής δεν μπορεί εξ αρχής να πάρει το πάνω χέρι και να επιβληθεί, μετά όσο και να ωρύεται, το ποτάμι δεν έχει γυρισμό. 

Πάμε και στο τελευταίο κομμάτι, που προσωπικά θεωρώ και το σημαντικότερο όλων και το άφησα για το τέλος. Το κομμάτι της εξέλιξης κάποιων παικτών, το πόσο τους εμπνέεις και το πόσο καλά τους διαχειρίζεσαι. Όχι μόνο τους νεαρούς, αναφέρομαι σε κάθε «γρανάζι» που διαθέτεις. Εξαιρώντας λοιπόν τον Ρογκαβόπουλο, ο οποίος δείχνει τρομερά ορεξάτος και τον Ρέι, ο οποίος γνωρίζουμε όλοι με τι περγαμηνές ήρθε και απλά ως τώρα επιβεβαιώνει την αξία του, οι υπόλοιποι κινούνταν σε μια μετριότητα, με κάποιες εκλάμψεις. Μιλάω από την περίοδο των φιλικών και όχι μόνο για τα επίσημα. Ο Γκίκας και ο Γκάντι κάνουν μαζί έναν καλό γκαρντ, σχεδόν ποτέ δεν τους έχουμε δει να παίζουν και οι δύο καλά σε ένα παιχνίδι, ενώ πολλές είναι οι φορές που και οι δύο είναι κακοί. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο «5» με τους Χαντ και Γκραντ. Σημειωτέον, στη θέση του σέντερ υπάρχει και ο Τανούλης, αλλά πέρα από κάτι δίλεπτα σε αγώνες που είχαν ήδη κριθεί, δεν πήρε καθόλου χρόνο συμμετοχής. Στην περιφέρεια υπάρχει και ο Λόικ Σβαρτζ, ο οποίος ήρθε μεν για συμπληρωματικός, με εξαιρετικές συστάσεις δε από το Βέλγιο. Στα δικά μου μάτια, όταν αποκτήθηκε, φαινόταν ως ένας παίκτης που θα μπορούσε να αποτελέσει τον «X Factor» του φετινού Προμηθέα. Σχεδόν δίμετρος περιφερειακός, καλός αμυντικός παίκτης, θα μπορούσε να γίνει ένας game changer, ένας υπερπολύτιμος 6ος παίκτης. Αντί αυτού, μέχρι στιγμής είναι παίκτης- φάντασμα, χωρίς ξεκάθαρο ρόλο στο παιχνίδι του. Έμπαινε για να μπει, έβγαινε για να βγει. Και δε συζητάμε καν για Γιαννόπουλο και Αγραβάνη, οι οποίοι είναι ένα επίπεδο κάτω από πέρυσι. 

Ξεσπάθωσε και ο Κανιθάρες για την «άδικη» απόφαση να απολυθεί ο Κασιμίρο και ως ένα βαθμό έχει λογική η κριτική του. Ο Προμηθέας που πριν 6-7 χρόνια δεν υπήρχε στον μπασκετικό χάρτη να απολύσει Νοέμβρη μήνα έναν προπονητή που έχει κατακτήσει Πρωτάθλημα Ισπανίας; Πόσο ουτοπικό και σουρεαλιστικό έμοιαζε κάτι τέτοιο; Το θέμα όμως στον Προμηθέα ήταν πιο βαθύ απ' όσο μπορεί να κρίνει και να σχολιάσει ο παλαίμαχος Ισπανός γκολκίπερ. Αν το πρόβλημα ήταν ένας ή δύο παίκτες ή μια έλλειψη στο ρόστερ, ο Κασιμίρο θα είχε μείνει στη θέση του. Το πιο πιθανό θα ήταν να γίνουν μία- δύο ανακατατάξεις στο ρόστερ, όπως γίνεται πάντα στο μπάσκετ. Με την προσθήκη του Λο και του Ντόρσεϊ το 2012 ο Ολυμπιακός από ομάδα που με το ζόρι πέρασε όμιλο με την Νανσί και την Καντού, έγινε πρωταθλητής Ευρώπης. Ο Παναθηναϊκός το 2019 με την προσθήκη του Κιλπάτρικ από ομάδα- ανέκδοτο στην περιφέρεια απέκτησε σκληράδα και από 13ος τερμάτισε 6ος στην κανονική διάρκεια. Ήταν όμως ομάδες με βάσεις. Είχαν κάπου να πατήσουν. Κάτι τέτοιο δε συνέβαινε στον Προμηθέα. Ο Κασιμίρο κάνοντας rotation 8-9 παικτών ήθελε να πηγαίνει τα παιχνίδια σε πολλές κατοχές και στους 85-90 πόντους. Ο Κασιμίρο σε παιχνίδια που ο Προμηθέας ήταν απλά υποφερτός στην άμυνα δήλωνε «σήμερα ήμασταν aggressive», αγνοώντας την έννοια της λέξης. Και κυρίως, ο Κασιμίρο σε τέσσερις μήνες παρουσίας, δεν κατάφερε να βελτιώσει κανέναν παίκτη, πλην του Ρογκαβόπουλου. Βιαστική απόφαση η απομάκρυνσή του λοιπόν, αλλά μήπως ήταν αναγκαία;