Το χρήμα ο Θεός τους

 

Το χρήμα ο Θεός τους. Αυτή η φράση γυρίζει στο μυαλό μου από χθες το βράδυ. Και αυτό διότι η νέα elite ποδοσφαιρική διοργάνωση είναι εδώ. Δώδεκα εκ των κορυφαίων και ιστορικότερων συλλόγων έβαλαν την υπογραφή τους για την ίδρυση της Super League. Μια κλειστή διοργάνωση συμβολαίων, όπου περιορισμένος αριθμός ομάδων θα αγωνίζονται κάθε χρόνο μεταξύ τους χωρίς προσθαφαιρέσεις. Ιδρυτικά μέλη οι Γιουβέντους, Μίλαν, Ίντερ, Λίβερπουλ, Γιουνάιτεντ, Τότεναμ, Σίτι, Άρσεναλ, Τσέλσι, Ρεάλ και Μπαρτσελόνα. Ακολουθούν στα κοντά οι Μπάγερν, Παρί και βλέπουμε. Απώτερος σκοπός; Μα φυσικά τα τεράστια έσοδα που θα 'ρθουν μέσω αστρονομικών εμπορικών συμφωνιών. Λίγες (ή πολλές) σκόρπιες σκέψεις στο μυαλό μου.

Against Modern Football

Πολλές φορές ακούγεται γραφικό, ωστόσο σαν motto φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ. Όντας γεννημένος στην δύση των 90's στάθηκα τυχερός στο να προλάβω να αποκομίσω κάποιες εικόνες και αξίες ανεκτίμητες. Αυτές μεταξύ άλλων με βοήθησαν στο να σχηματίσω την δική μου οπτική γωνία πάνω στα ιδανικά του αθλητισμού και κατ' επέκταση του ποδοσφαίρου. Της πρώτης αγάπης και παντοτινής.

Θυμάμαι τους περισσότερους φίλους μου να έρχονται σε πρώτη επαφή με την "μπάλα" στο πάρκο,  στο σχολείο, στην πλατεία και μετέπειτα στο σύλλογο της γειτονιάς τους. Εκεί που ξεκίνησαν όλα τα όνειρα. Μάθαμε το σπορ στην πιο αγνή του μορφή και κάποιοι από εμάς ερωτευτήκαμε τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Γυρίσαμε όλα τα "χωράφια" της επαρχίας για να αγωνιστούμε είτε για να παρακολουθήσουμε άλλους μεγαλύτερους να αγωνίζονται στα τοπικά πρωταθλήματα. Είδαμε από κοντά την αξία του ευ αγωνίζεσθε, το πάθος, την "μανούρα", τις αγκαλιές στα γκολ και τα δάκρυα στην ήττα. Όλα αυτά αφιλοκερδώς σε διοργανώσεις όπου δεν υπήρχαν μισθοί, συμβόλαια, παρά μόνο κάποιες μικρές χορηγίες από καφετέριες για να συντηρούνται οι οργανισμοί.

Παράλληλα μάθαμε και το "μεγάλο τόπι" από την τηλεόραση με ποδοσφαιριστές πρότυπα, οι οποίοι ζούσαν και ανέπνεαν για την "στρογγυλή θεά". Θαυμάσαμε αθλητές όπως οι Ροναλντίνιο, Γκιγκς, Τζέραρντ, Μαλντίνι και Νέντβεντ, αλλά και στην Ελλάδα τους Ζιοβάνι, Μετίν, Ζιλμπέρτο Σίλβα, Κόκε και Σκόκο. "Μπαλαδόφατσες" αλλά και "αρτίστες" οι οποίοι εκπροσωπούσαν στον υψηλότερο βαθμό τα ιδανικά του αθλήματος με το οποίο μάθαμε να ζούμε. 

Ντροπή στην Αγγλία

Στην χώρα την οποία δημιούργησε το "όμορφο παιχνίδι". Στην μητέρα του ποδοσφαίρου, στο ωραιότερο πρωτάθλημα μέχρι και σήμερα, στα ιστορικότερα club. Ασέβεια μέχρι αηδίας στον κόσμο με την μεγαλύτερη ποδοσφαιρική κουλτούρα, στους ανθρώπους που ζούνε και αναπνέουν για το Σαββατοκύριακο. Ντροπή στις ομάδες του Λονδίνου και του Northwest.

Ντροπή στους Glazers και στον όμιλο FSG που εκπροσωπούν δύο από τα μεγαλύτερα σύμβολα του αθλήματος, με τις παραδοσιακές έδρες του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Λίβερπουλ. Πως θα ξαναδεχθούν στα επίσημα του Όλντ Τραφορντ οι διοικούντες τους Φέρντιναντ, Σκόουλς και Σέρ Άλεξ; Με τί σθένος θα παίξουν ξανά στα ηχεία του Άνφιλντ το ανατριχιαστικό You'll never walk alone;

Ναι επιμένω στην Αγγλία. Από τους προσκυνημένους Ισπανούς δε περίμενα τίποτα παραπάνω, το προϊόν τους το έχουν ξεπουλήσει εδώ και χρόνια. Ούτε από τους διεφθαρμένους Ιταλούς, όση ιστορία και αν κουβαλάν οι σύλλογοι τους. Αλλά παρακολουθώντας από μικρός την ομάδα μου, τους "Κόκκινους" του Μέρσισαϊντ νιώθω προδομένος. Όπως και οι φίλοι μου που στηρίζουν τους "Κόκκινους Διαβόλους". Μπορώ να δεχθώ την ήττα, την απογοήτευση, τα "πέτρινα χρόνια", ακόμα και αδιάφορους ποδοσφαιριστές. Όλα αυτά τα έχουμε βιώσει. Την ντροπή όμως που φέρνει η συμμετοχή σε αυτό το εμπορικό πανηγύρι που καταλύει την έννοια του θεμιτού ανταγωνισμού, δεν την χωράει ο νους μου. Αλλά μικρό το κακό για εμένα. Εγώ παρακολουθώ από την μικρή και "νοσηρή" (εδώ και χρόνια) ποδοσφαιρικά Ελλάδα. Τους ανθρώπους που μια ζωή σπαταλούν  τις περιουσίες τους στα πανάκριβα διαρκείας, πως γίνεται να μην τους συνερίζεστε;

Η Νέα Τάξη

Αναφέρθηκαν τα χρήματα, η πληγωμένη τιμή του κόσμου και η γενικότερη δυσφήμιση του αθλήματος. Τι σημάνει όμως πραγματικά η εκκίνηση της νέας Super League;

Σημάνει το τεράστιο και οριστικό χάσμα μεταξύ των πλουσίων συλλόγων και των μικρομεσαίων. Ήδη τα υπέρογκα ποσά που "έπαιζαν" τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη είχαν δημιουργήσει χαώδη διαφορά, ο ανταγωνισμός περιορίστηκε κατά πολύ και οι πρωταγωνιστές έγιναν πολλοί λίγοι. Πλέον οι ομάδες με τα τεράστια μπάτζετ κυριαρχούν, καθώς τα ποσά μεταγραφών εκτοξεύτηκαν στον θεό και οι καλύτεροι αθλητές συσσωρεύονται σε δέκα ομάδες το πολύ. Αυτό έχει αντίκτυπο ουσιαστικό στο αγωνιστικό κομμάτι, αφού οι εγχώριες και πανευρωπαϊκές διοργανώσεις έγιναν παραστάσεις για τους πολύ λίγους.

Όλα αυτά όμως λίγο πολύ γνωστά. Η ουσιαστική αλλαγή αυτής της νέας λίγκας στερεί ολοκληρωτικά το δικαίωμα στο όνειρο, την ελπίδα του κάθε φιλάθλου να δει την ομάδα του στην κορυφή. Σε αντίθεση με το Champions League και το Europa, στην προκειμένη περίπτωση έχουμε ένα τουρνουά με συμβόλαια. Οι ομάδες πλέον είναι μέλη, αμετακίνητα και συμμετέχουν κάθε σεζόν ανεξαρτήτως κριτηρίων. Χωρίς να παλέψουν και να μοχθήσουν για ένα εισιτήριο, χωρίς απαραίτητα να χρειαστεί να βελτιωθούν, καταλύοντας αυτομάτως τον θεσμό του εγχώριου πρωταθλήματος. Πλέον η Premier League, η La Liga, η Serie A αλλά και όλες οι υπόλοιπες διοργανώσεις υποβαθμίζονται στο μέγιστο. Διότι το κίνητρο καταλύεται, πλέον καμία άλλη ομάδα δεν έχει την δυνατότητα να ανταγωνιστεί δίπλα στους "κορυφαίους".

Όπως ανέφερε και ο ξάδερφος μου τα θαύματα τελειώνουν για το ποδόσφαιρο. Το θαύμα της Πόρτο του Μουρίνιο, της Μονακό του Εμπαπέ, του Άγιαξ και της Λεβερκούζεν δεν πρόκειται να ξανασυμβούν. Επίσης στερείται το δικαίωμα εκπροσώπησης και συμμετοχής μεγάλων Ευρωπαϊκών ομάδων, με μόνιμες συμμετοχές στα μεγάλα σαλόνια. Όπως αυτές που προανέφερα, όπως η Σπόρτινγκ, η Μπενφίκα, η Μαρσέιγ, η Βαλένθια, η Σεβίλη, η Γαλατά, η Νάπολι, η Ρόμα, ο Ολυμπιακός, η Άντερλεχτ και η Σαχτάρ. Το ίδιο ισχύει και για νοικοκυρεμένους και ιστορικούς συλλόγους όπως η Λέστερ, η Γουέστ Χαμ, η Αταλάντα και η Λυόν. Το να παλεύουν με νύχια και με δόντια για διάκριση στα εσωτερικά απαιτητικά πρωταθλήματα τους, πλέον δεν έχει καμία απολύτως σημασία. 

(Στην φωτογραφία ο Ντιντιέ Ντρογγκμπά την στιγμή που σταμάτησε μόνος του τον εμφύλιο πόλεμο της πατρίδας του.)

Κλείνοντας και αυτό το κείμενο, γράφοντας γεμάτος οργή θα σταθώ και θα διαφωνήσω με μία λαϊκή ρήση. Το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί το όποιο του λαού. Αποτελεί την αγάπη και δημιουργεί την ενότητα του λαού, αλλά και κατ' επέκταση όλου του κόσμου ανεξαρτήτως κοινωνικής ομάδας. Πρεσβεύει όλα τα ιδανικά και περικλείει όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας μας. Είναι ουσιαστικά ο μικρόκοσμός της κοινωνίας στην οποία ζούμε, με όλα θετικά και αρνητικά που συνεπάγονται σε αυτό. Στο τέλος όμως έχει αποδειχθεί πολλές φορές ότι το καλό κερδίζει και ότι το άθλημα έχει βοηθήσει την ανθρωπότητα σε πολλές περιπτώσεις. Έτσι, όπως παλεύουμε και ζητάμε την κατάλυση της διαφθοράς στην καθημερινότητα μας, το ίδιο θέλουμε να συμβεί και με το ποδόσφαιρο. Ενάντια στο μοντέρνο, το παιχνίδι ανήκει στον κόσμο του.