Εθνική σε...ΜΕΘ!

 

Πριν την αναμέτρηση της Εθνικής μας απέναντι στη Σλοβενία, είχα χαρακτηρίσει τον αγώνα ως τον σημαντικότερο της μετά Σάντος εποχής. Θυμίζω τελευταίος αγώνας του Πορτογάλου στον ελληνικό πάγκο ήταν εναντίον της Κόστα Ρίκα για τους ''16'' του Μουντιάλ. Το να έχεις φτάσει λοιπόν να παίζεις οποιουδήποτε είδους ''τελικό'' στη Γ' κατηγορία του Nations League απέναντι στη Σλοβενία 6 χρόνια μετά, σίγουρα είναι μια μικρή...κατάντια. Το να μην τον κερδίζεις είναι μια ακόμα μεγαλύτερη κατάντια. Το να μην...σε πειράζει στα δικά μου μάτια είναι ξεπεσμός όμως...

Ζητώ εκ προοιμίου συγγνώμη για όσα θα διαβάσετε, αλλά ανέκαθεν σιχαινόμουν να χαιδεύω αυτιά και να κατεβάζω τον πήχη των προσδοκιών, για να κάνω πιο ''εύπεπτη'' μια αποτυχία. Μιας και ανέφερα τη λέξη ''αποτυχία'' ας αποδεχτούμε τουλάχιστον ότι το να μην τερματίζεις πρώτος σε έναν όμιλο με τέτοιες ομάδες μπορεί να χαρακτηριστεί ως αποτυχία. Μια χαμένη ευκαιρία να αυξήσεις τις πιθανότητες σου να βρεθείς στα τελικά του Μουντιάλ του Κατάρ, μια χαμένη ευκαιρία να ανέβεις στη Β' κατηγορία, εκεί που θεωρητικά βάσει πρεστίζ, επιβάλλεται να ανήκεις (εκεί που παρεμπιπτόντως χθες ανέβηκαν η Αλβανία και η Αρμενία). Γυρνώντας στα...του ομίλου μας, υπενθυμίζω στους ''δεν πειράζει, τα παιδιά προσπάθησαν'', πως η Ελλάδα πριν από μια εξαετία σε έναν τέτοιο όμιλο θα είχαμε κάνει το απόλυτο των νικών, τα περισσότερα ματς θα τα είχαμε πάρει με το ''σβηστό'' 1-0 (άντε αν ήμασταν σε κέφια θα κερδίζαμε 2-0 τους Μολδαβούς) και θα γκρινιάζαμε γιατί δεν παίζουμε εντυπωσιακό ποδόσφαιρο. Είχα πει πως ούτως ή άλλως το να χρειαζόμαστε νίκη τελευταία στιγμή για να πάρουμε την πρωτιά δείχνει μια προβληματική εικόνα. Και δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν οι χειρότεροί μου φόβοι. Η Εθνική μας σε ακόμα ένα ματς που έπρεπε να το πάρει, δεν το πήρε. Απέναντι σε έναν υποδεέστερο αντίπαλο. Φταίει η παλιόμπαλα, φταίει το χορτάρι, φταίει ο κακός ο διαιτητής που μισεί την Ελλάδα, φταίει ο ανάδρομος Έρμης. Εσάς σας καλύπτουν αυτά; Εμένα όχι...

Και για να προλάβω κάποιους που θα σηκώσουν το γάντι εδώ μέσα, προφανώς και δε λέω ότι τα παιδιά δεν προσπάθησαν. Φυσικά και προσπάθησαν, όπως έκαναν και με τα Νησιά Φερόε και με το Λιχτενστάιν και με την Αρμενία και με την Εσθονία. Προσπάθησαν και φυσικά κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι έδειξαν πως είναι η καλύτερη ομάδα στον αγωνιστικό χώρο. Πίεσαν, έχασαν ευκαιρίες, ενδεχομένως ήταν και άτυχοι. Απέναντι όμως σε ομάδες πολύ μικρού βεληνεκούς, που έρχονται στο γήπεδό μας ακριβώς με έναν σκοπό, να μας...καταστρέψουν το παιχνίδι, να μας κάνουν να γίνουμε προβλέψιμοι και να φύγουν στο τέλος με το 0-0. Αυτό έκανε η Σλοβενία δύο φορές, σε δύο 90λεπτα απέναντι στην Ελλάδα ήταν όλη πίσω από τη μπάλα και δεν αξιωθήκαμε να της βάλουμε ένα γκολ, το ίδιο πέτυχε και το Κόσοβο (το οποίο Κόσοβο όταν εμείς παίζαμε στους ''16'' του Μουντιάλ ήταν ένα αμφιλεγόμενο κρατίδιο) και κάποιοι έσπευσαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, αποδίδοντας αυτές τις γκέλες στην γκίνια και την ατυχία. Σίγουρα υπάρχει και μια δόση αυτών, αλλά όταν μιλάμε για ένα σενάριο που επαναλαμβάνεται τρεις φορές και δε μπορείς να βρεις λύση, μάλλον η λέξη ''ανικανότητα'' περιγράφει καλύτερα την παρουσία σου στον όμιλο. Και γενικά δηλαδή τις τελευταίες παρουσίες της Ελλάδας, είτε σε Nations League, είτε σε ομίλους προκριματικών φάσεων.

Πάμε να ξετυλίξουμε και το κουβάρι που λέγεται Φαν Σχιπ. Σε πρώτη φάση ο Ολλανδός ανέλαβε μια καρικατούρα ομάδας και προσπάθησε να την σουλουπώσει. Αυτό το πέτυχε, δε μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει. Αν αναλογιστούμε το...σκορποχώρι που βλέπαμε στα τελευταία ματς του Σκίμπε και στα λίγα παιχνίδια του Αναστασιάδη, πρόοδος υπήρξε. Αυτό δεν τον μετατρέπει αυτόματα σε Λουίς Φαν Χάαλ. Είχε μια καλή παρουσία, έδειξε να μπορεί να επιβληθεί στα αποδυτήρια, τόλμησε αυτό που δεν έκανε κανείς από τους προκατόχους του, απομακρύνοντας παίκτες που θεώρησε πως χαλάνε το κλίμα και έδωσε μια λίγο διαφορετική αύρα σε μια ομάδα που ανέπνεε με...μηχανική υποστήριξη. Μέχρι εκεί όμως. Στο Nations League, έκανε τρανταχτά λάθη στο κοουτσάρισμα, είχε αρκετές φορές αργά αντανακλαστικά κατά τη διάρκεια των αγώνων, παρότι σε πρώτη φάση έστηνε καλά την ομάδα. Απέτυχε να οδηγήσει την ομάδα σε αυτό που όποιος Έλληνας έχει απαιτήσεις από την Εθνική θεωρούσε αυτονόητο (την πρώτη θέση), αυτό όμως δεν τον καθιστά και αποτυχημένο. Ας του δοθεί πίστωση χρόνου, ας δούμε τι έχει να παρουσιάσει στα προκριματικά του Μουντιάλ, εκεί που με μια καλή πορεία μπορεί να γυρίσει εντελώς το...χαρτί.

Υ.γ 1: Μέσα σε όλη αυτή την αποτυχία, βγήκε και κάτι ευχάριστο από χθες. Με τις ήττες της Φινλανδίας και της Βοσνίας ανεβήκαμε στο τρίτο γκρουπ δυναμικότητας εν όψει της κλήρωσης της 7ης Δεκεμβρίου. Πρακτικά, αυτό σημαίνει πως θα έχουμε δύο ομάδες καλύτερες από εμάς και πρέπει να κάνουμε μια μόλις υπέρβαση, για να βρεθούμε τουλάχιστον στα μπαράζ και να έχουμε ελπίδες πρόκρισης. Αυτό βέβαια θα συμβεί μόνο εάν αλλάξουμε ριζικά την εικόνα μας, γιατί με την εικόνα του Nations League, απέναντι σε οποιαδήποτε ομάδα της προκοπής δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα απολύτως.

Υ.γ 2: Σε όλες τις χώρες ο κόσμος, οι ομάδες, οι παράγοντες, οι λίγκες, οι ομοσπονδίες αγκαλιάζουν την Εθνική τους. Εδώ την έχουμε μετατρέψει σε έρμαιο μιας διαμάχης Ολυμπιακού- ΑΕΚ- ΠΑΟΚ, βλέπουμε παντού φαντάσματα (''γιατί πήρε αυτόν και έκοψε τον άλλον;'' κλπ), υπάρχουν κλίκες και ενδοοικογενειακοί τριγμοί, ενώ έχουμε φτάσει σε σημείο οι περισσότεροι φίλαθλοι να τη σνομπάρουν κιόλας. Ναι, οι ίδιοι που όταν νικήσαμε την Ακτή Ελεφαντοστού τρέχανε στις πλατείες και δήλωναν ''Περήφανοι ως Έλληνες''. Να μη μιλήσω για την ΕΠΟ που πήρε την ομάδα από το ''Καραισκάκης'' και την πήγε στο πιο κρύο γήπεδο της χώρας, αντί να στραφεί στην επαρχία, εκεί που ο κόσμος θα αγκάλιαζε την ομάδα. Να μη μιλήσω για το γεγονός πως πάλι 5 μέρες πριν το ματς δεν είχαμε έδρα και πήγαμε και παίξαμε στη Ριζούπολη... Τώρα που το καλοσκέφτομαι, ποιοι είμαστε και θέλουμε να νικάμε τη Σλοβενία και το Κόσοβο;