ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

6/recent/ticker-posts

Ad Code



 

Η εθνική δεν έπιασε πάτο, ίσως έπιασε ταβάνι

 


Ακόμη ένας όμιλος ολοκληρώθηκε για την Εθνική μας. Το αποτέλεσμα; Πικρία. Μετά και το πέρας της αναμέτρησης με την Σλοβενία ακόμη μία ευκαιρία διάκρισης χάθηκε. Ένα καλύτερο πλασάρισμα πλάι σε δυνατότερους αντιπάλους και περισσότερες πιθανότητες πρόκρισης σε τελικά διοργάνωσης χάθηκαν. Το ζήτημα είναι ότι φίλαθλοι δεν μπορούν να το εσωτερικεύσουν, μη ανατρέχοντας στο πρόσφατο παρελθόν. Το αντιπροσωπευτικό μας σύστημα έχει χάσει την αίγλη και την ισχύ του παρελθόντος και αυτό είναι πραγματικό. Τι συνέβη όμως στο τρίτο γκρουπ της τρίτης κατηγορίας του φετινού Nations League;

Η Ελλάδα πραγματοποίησε καλή προσπάθεια. Πραγματικά καλή. Οξύμωρο; Mία ομάδα η οποία έχει ταλαιπωρηθεί όσο καμία άλλη με διαδοχικές αλλαγές προπονητών, διαδοχικές αλλαγές ρόστερ και εσωτερικά προβλήματα, κατάφερε να δείξει χαρακτήρα σε σειρά αγώνων. Για την ακρίβεια η Επίσημη Αγαπημένη σε διάστημα έξι αναμετρήσεων συγκέντρωσε 12 βαθμούς. Τρεις νίκες, τρεις ισοπαλίες. Κατάφερε να δεχτεί μονάχα ένα τέρμα δείχνοντας αμυντική συνοχή, ενώ σκόραρε μόλις πέντε. Με μια πρώτη όψη καταλαβαίνει κανείς ότι απ' τους σημαντικότερους παράγοντες που της στέρησαν την πρόκριση ήτανε η δυστοκία. Παρ' όλα αυτά καμία ήττα και σε πέντε αναμετρήσεις ανέπαφη εστία. Το ζήτημα ωστόσο είναι και η δυναμική των ανταγωνιστών. Η Μολδαβία, το Κόσοβο με το οποίο ήρθε ισόπαλο και ο δυσκολότερος αντίπαλος του ομίλου η Σλοβενία η οποία προκρίθηκε. Εκ πρώτης όψεως το αποτέλεσμα δείχνει πάταγο, ωστόσο η προσπάθεια είναι αξιοπρεπέστατη βάση των αναλογιών. Ας μελετηθεί αμιγώς ποδοσφαιρικά το ζήτημα, με έναν έλεγχο στο ρόστερ.

Σε ανάλυση των επιλογών, άλλα και των διαθέσιμων διεθνών παρατηρείται το εξής. Υπάρχει υπεροπλία σε αρκετές θέσεις του γηπέδου και λειψανδρία σε άλλες. Αυτό όμως δεν είναι θέμα κλήσεων, αλλά του γεγονόντος που αποκαλούμε φουρνιά. Μέτρια φουρνιά. Για παράδειγμα στην θέση του αριστερού οπισθοφύλακα αγωνίζονται οι Γιαννούλης, Τσιμίκας, Κυριακόπουλος και Λυκογιάννης, αθλητές σε εξαιρετική ηλικία που αγωνίζονται στο υψηλότερο επίπεδο. Στην θέση 10 υπάρχουν άλλοι τέσσερις ποιοτικοί ποδοσφαιριστές. Ο Φορτούνης, ο Πέλκας, ο Μάνταλος και ο Μπακασέτας, οι οποίοι δημιουργούσαν κάθε φορά ευχάριστους πονοκεφάλους στον Φαν Σιπ για το ποιούς θα χωρέσει στο βασικό σχήμα. Ωστόσο τι γίνεται με τους ακραίους μέσους, την θέση του δεξιού οπισθοφύλακα, άλλα και του στράικερ; Την απάντηση όλοι την έχουμε συλλογιστεί. Η αναφορά ονομάτων και προσφοράς δεν έχει καν νόημα διότι οι ποδοσφαιριστές αν μη τι άλλο έδωσαν τα πάντα στο γήπεδο για την Γαλανόλευκη. Αλλά για τους λάτρεις συγκρίσεων των εποχών, δεν θα βρουν ανάμεσα τους τον Γκέκα, τον Σεϊταρίδη και όλους τους υπολοίπους που πλαισίωναν δύο χρυσές γενιές. Εδώ "κολλάει" και το ταβάνι. Παρ' όλα αυτά το αποτέλεσμα δεν έγκειται μονάχα στην ποιότητα των αθλητών.

Σοβαρό μερίδιο ευθύνης διαθέτει και ο τεχνικός, δεν γίνεται αλλιώς άλλωστε, το άθλημα είναι ομαδικό και το αποτέλεσμα πάντα συλλογικό. Στο προηγούμενο άρθρο ανέφερα ότι ο Φαν Σιπ δεν είναι κακός και ότι είναι μπερδεμένος. Το δεύτερο του στοίχισε σίγουρα με τις συνεχείς διαφορετικές κλήσεις και επιλογές συνθέσεων, γεγονός το οποίο δεν κατάφερε να προσδώσει ούτε στο ελάχιστο μία ομοιογένεια, μια σταθερότητα. Εκτός από την αμυντική λειτουργία η οποία λειτούργησε περίφημα και χωρίς την παρουσία των Μανωλά και Σωκράτη. Μια απόφαση που σε πολλούς ξένισε, συμπεριλαμβανομένου και μένα, αλλά αποδείχθηκε μεγάλη μαγκιά του Ολλανδού που πήρε την ευθύνη πάνω του και το κατάφερε να λειτουργήσει. Αναφέρθηκα πάνω ότι δεν είναι κακός, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι είναι και καλός. Διότι στα δύο τελευταία παιχνίδια, τα πιο πρόσφατα ουσιαστικά, φάνηκε για ακόμη μία φορά ότι δεν υπάρχει επιθετικό πλάνο, γεγονός έκδηλο από την ανικανότητα δημιουργίας φάσεων και εκδήλωσης αντανακλαστικών απέναντι σε σφιχτές μεν, άλλα μη ποιοτικές άμυνες. Αποκορύφωμα της έλλειψης πλάνου οι σπασμωδικές αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν στο δεύτερο ημίχρονο με την Σλοβενία, με κεντρικούς και αμυντικούς να αποχωρούν και επιθετικογενείς παίχτες να μπαίνουν στο γήπεδο χωρίς σαφείς οδηγίες. Με τον υψηλόσωμο φουνταριστό Παυλίδης να δέχεται εντολή να αγωνίζεται κατά μήκος της αριστερής γραμμής για ένα δεκάλεπτο και τον εκρηκτικό Τζόλη να τοποθετείται ανάμεσα στα "θηρία" της άμυνα των αντιπάλων. Αυτή ήταν η εικόνα που μου άφησε ο αγώνας. Τα λόγια περιττά και η προσπάθεια χαμένη.

Κλείνοντας θα ήτανε ωφέλιμο να δούμε τα πράγματα από διαφορετική βάση. Η Εθνική μας είναι γεγονός ότι έχει απωθήσει μεγάλο μέρος του κοινού της, σε σχέση με μερικά χρόνια πίσω, ακριβώς λόγω της έλλειψης ουσιαστικών επιτυχιών. Ευθύνες θα μπορούσαν να δοθούν πολλές στις εκάστοτε ομοσπονδίες, αλλά εδώ είμαστε για να μιλάμε αμιγώς ποδοσφαιρικά. Οι εποχές δεν είναι πια ίδιες, η φουρνιά άλλαξε και οι ποδοσφαιριστές είναι οι υπάρχοντες. Διάθεση έχουνε και με το παραπάνω και αυτό φάνηκε στο πείσμα και τη αυταπάρνηση που βγήκε στον αγωνιστικό χώρο. Εδώ υπάρχουν δύο επιλογές. Είτε θα αποφασίσουμε να συνεχίσουμε να διατηρούμε το κλίμα τοξικότητας που υπάρχει με την μη στήριξή του κόσμου και την τοξικότητα των ΜΜΕ, είτε θα αγκαλιάσουμε την ομάδα, θα δείξουμε υπομονή και θα χτίσουμε από την αρχή. Η Επίσημη Αγαπημένη είμαστε όλοι μας και μόνο έτσι θα φτάσει εκεί που την ονειρευόμαστε.

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια

 




Ad Code