Η μνήμη θα σε λησμονεί, η ιστορία θα σε καταδιώκει

Το «πρώτο ημίχρονο» ολοκληρώθηκε επιτυχημένα την προηγούμενη Κυριακή, όπου η Εθνική μας ομάδα επικράτησε της Μολδαβίας με 2-0, και τώρα βρίσκετε μπροστά στην μεγαλύτερη πρόκληση αυτού του ομίλου, την Σλοβενία, για να πάρει την άνοδο από το Group C και να επιτρέψει στον εαυτό της να ονειρεύεται την επιστροφή της σε παλιές δόξες. 

Εποχές όπου η πρόκριση στην τελική φάση ενός Euro ή Μουντιάλ δεν έμοιαζαν σαν όνειρο και θαύμα αλλά μας είχε κακομάθει να τις θεωρούμε αυτονόητες απέναντι σε αντιπάλους όπως η Μολδαβία, το Λιχτενστάιν, η Ουγγαρία, η Μάλτα ή ακόμα και με αντιπάλους που πλέον φαντάζουν ανυπέρβλητοι όπως η Νορβηγία, η Βέλγιο, η Φινλανδία ή η Πολωνία.

Και χωρίς να υποτιμώ τους συγκεκριμένους αντιπάλους, αλλά και χωρίς να έχω αυταπάτες για τις (περιορισμένες) δυνατότητες της δικιάς μας Εθνικής ομάδας, όμως δεν μπορώ να θεωρήσω σοβαρούς και αξιόμαχους αντιπάλους για πρόκριση σε τελική φάση μιας μεγάλης διοργάνωσης όπως το Euro την Μάλτα ή την Μολδαβία. 

Και παρόλα αυτά βλέπουμε δυστυχώς την Εθνική μας ομάδα να μένει εκτός Euro για ακόμα μια φορά και ομάδες όπως οι Ουγγαρία, Σκωτία, Τσεχία και για πρώτη φορά στην ιστορία της η Βόρεια Μακεδονία. Εθνικές που μέχρι πριν λίγα χρόνια βρισκόταν κάτω μας στo FIFA World Ranking, και πλέον μας έχουν προσπεράσει και βλέπουν με περισσότερη αισιοδοξία το μέλλον τους σε αυτές τις διοργανώσεις. Ενδεικτικά η Εθνική μας ομάδα αυτή την στιγμή βρίσκεται στην 54η θέση του Ranking με τις Σκωτία, Τσεχία και Ουγγαρία να καταλαμβάνουν τις θέσεις 45-46-47 αντίστοιχα, ενώ η Βόρεια Μακεδονία είναι πλέον στην 65η θέση και μας πλησιάζει,

Τί μπορούμε όμως να κάνουμε εμείς γι' αυτό; Τι είναι εκείνο που έκαναν αυτές οι χώρες που τις επέτρεψαν να σκαρφαλώσουν στο World Ranking, ενώ εμείς κάθε χρόνο δείχνει πως κάνουμε ελεύθερη πτώση, με τα μεγαλεία των Euro 2012 και του Μουντιάλ 2014 να φαντάζουν πλέον σαν αρχαία ιστορία. Πολλά και ταυτόχρονα τίποτα. Αυτό που κάνουνε τα τελευταία χρόνια όλες οι Εθνικές ομάδες που θέλουνε να αναρριχηθούνε και να συμμετέχουνε σε μεγάλες διοργανώσεις. Επενδύσεις στα ταλέντα τους, σωστή στελέχωση από έμπειρους παίχτες και πάνω από όλα, τίποτα δεν θα αλλάξει εν μια νυκτί. 

Θα παραδεχτώ πως την εθνική του Φαν Σχίπ δεν την είχα παρακολουθήσει από την αρχή της. Λίγο ο φόρτος εργασίας, λίγο η απαξίωση που είχε μπει στην συνείδηση μου έπειτα από τα τόσα ανεπιτυχή αποτελέσματα αλλά περισσότερο επειδή πλέον έμοιαζε πως δεν ήταν ομάδα. Έλειπε αυτό που έβλεπες από την Εθνική Ελλάδος τα περασμένα χρόνια όπου είχαμε επιτυχημένες πορείες στις διοργανώσεις, όπου όποιον αντίπαλο και αν είχαμε απέναντι μας, πάντα μεταξύ των παιχτών υπήρχε μια λέξη που τους σύνδεε, ΟΜΑΔΑ. 

Σε όποιες ομάδες και εάν έπαιζαν, είτε ήταν αντίπαλοι εγχώρια σε Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, είτε στις μεγαλύτερες ομάδες του εξωτερικού, όταν φορούσανε την φανέλα με το εθνόσημο όλες οι αντιπαλότητες και οι εγωισμοί κάνανε στην άκρη για έναν και μόνο σκοπό. Το κοινό καλό της Εθνικής ομάδας. Αυτό ήταν που έμοιαζε να είχε εκλείψει στην μετά Σάντος εποχή, με τους παίχτες μας να εξαργυρώνουνε τις συνεχόμενες παρουσίες σε Euro και Μουντιάλ, αλλά και τις καλές εμφανίσεις απέναντι σε αξιόλογους αντιπάλους, με μεγάλες μεταγραφές σε κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, με αυτό να μπαίνει σαν προτεραιότητα. Και εκεί είναι που έγινε το κακό. Αντιπαλότητες μεταξύ ομάδων μεταφέρθηκαν και μέσα στην Εθνική, με το αποτέλεσμα να είναι γνωστό. Ήττες από τα Νησιά Φερόε και κατρακύλα στο FIFA World Ranking αλλά κυρίως απαξίωση στην συνείδηση του μέσου Έλληνα φιλάθλου.

Και όμως αυτό που είδα από την Εθνική του Ολλανδού είναι κάτι που μου δίνει ελπίδα. Ελπίδα στο όνειρο και σε αυτά που μπορώ να περιμένω από αυτήν την ομάδα. Είδα μια Εθνική που έπειτα από χρόνια ήξερε και αντιλαμβανόταν τις δυνατότητες της, είχε αφήσει στην άκρη προσωπικές βεντέτες και οπάδικά στερεότυπα και είχε επιλέξει να δείξει αυτά που ξέρει επιτέλους μέσα στις 4 γραμμές του γηπέδου. Είδα παίχτες να μην φοβούνται να παλέψουν για μια μονομαχία για ένα απλό πλάγιο άουτ, μια κατοχή ή μια κερδισμένη δεύτερη μπαλιά. Παίχτες που ήξεραν ότι βρίσκονταν εκεί για κάτι μεγαλύτερο και πιο σημαντικό από την προσωπική τους υστεροφημία και που είχανε καταλάβει επιτέλους ότι μια διάκριση και επιτυχία με την Εθνική τους ομάδα, θα βοηθούσε μελλοντικά και αυτούς.

Αύριο το βράδυ η Εθνική μας θα αντιμετωπίσει την αντίστοιχη της Σλοβενίας στο Γεώργιος Καμάρας στην Ριζούπολη, με έπαθλο όχι μια πρόκριση σε τελική φάση μιας μεγάλης διοργάνωσης, αλλά την νίκη και την επιστροφή της στην συνείδηση του Έλληνα φιλάθλου ότι τα δύσκολα πέρασαν και πως η Εθνική που όλοι αγαπήσαμε και ξεχυθήκαμε για πάρτι της σε δρόμους και πλατείες είναι πάλι εδώ, ενωμένη και έτοιμη να αντιμετωπίσει την μεγαλύτερη πρόκληση της, την επιστροφή στην κανονικότητα που τόσο μας είχε λείψει.