Ένα όσκαρ ''αυτοκτονίας'' και ένα όσκαρ στο παιδί!

 

Η πρεμιέρα για τον Ολυμπιακό στο άδειο ΣΕΦ απέναντι στη Ζαλγκίρις του προσέφερε μια μοναδική ευκαιρία. Ποια ήταν αυτή; Να μπει στη νέα εποχή με ένα νικηφόρο αποτέλεσμα, να κερδίσει πολύτιμο χρόνο και να πάει ήρεμος την άλλη εβδομάδα στο ντέρμπι του ΟΑΚΑ, χωρίς μουρμούρες και απώλειες. Ας μη γελιόμαστε, καμία ομάδα δεν ήταν έτοιμη στην πρεμιέρα μετά από 7 μήνες απραξίας, κάτι που φάνηκε από το κακό μπάσκετ που είδαμε σε γενικές γραμμές σε όλα τα ματς της πρώτης αγωνιστικής, συνεπώς κανένας δεν είχε την απαίτηση από τους ''ερυθρόλευκους'' να πιάσουν υψηλά στάνταρ απόδοσης. Τουναντίον, αν η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα είχε βγάλει έστω την τελευταία άμυνα, θα μιλούσαμε σε μια εντελώς διαφορετική βάση και η όποια κριτική θα γινόταν πολύ πιο καλοπροαίρετα...από τη βάση του 1-0! 

Aυτό ωστόσο, οι Πειραιώτες με έναν παράξενο και μάλλον ανεξήγητο τρόπο έχασαν την ευκαιρία να το πετύχουν. Σε ένα ματς που για 35-36 λεπτά είχαν τον απόλυτο έλεγχο, σε μια αναμέτρηση που η Ζαλγκίρις από το ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου δεν έμοιαζε καν ικανή να απειλήσει. 58-47 το σκορ του τρίτου δεκαλέπτου, 9-21 το επιμέρους σκορ των Λιθουανών στο φινάλε και μια κατάρρευση άνευ προηγουμένου, για εντός έδρας αγώνα, ακόμα κι αν αυτός ήταν κεκλεισμένων των θυρών. 

Από τις φιλικές αναμετρήσεις φάνηκε πως ο Ολυμπιακός έχει έναν ξεκάθαρο αγωνιστικό προσανατολισμό, μια συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα, η οποία ξεκινάει από την άμυνα. Μέσω αυτής οι Πειραιώτες ''φουλάρουν'' με ενέργεια και βρίσκουν ρυθμό μπροστά, όταν αυτή δεν λειτουργεί ''βραχυκυκλώνουν'', παθαίνουν black out. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί και η μεγάλη διακύμανση μεταξύ των δεκαλέπτων. Ο Ολυμπιακός στις δύο ενδιάμεσες περιόδους που η άμυνά του ήταν φανταστική (δέχτηκε 11 και 13 πόντους αντίστοιχα), έτυχε να είναι και πολύ πιο παραγωγικός, σημειώνοντας συνολικά τους 40 από τους 67 πόντους του στο ματς. Στην πρώτη και την τελευταία περίοδο αντίθετα, όσο η Ζαλγκίρις έβρισκε λύσεις μπροστά, οι ''ερυθρόλευκοι'' έχαναν τις ευκαιρίες τη μία μετά την άλλη. Και ναι, απώλεσαν πάρα πολλές τέτοιες να ''καθαρίσουν'' το ματς πριν φτάσουμε στη λεγόμενη ''crunch'' στιγμή, όπου μίλησε το θράσος και το τσαγανό του Γιοκουμπάιτις. 

Αν πιάσουμε το ματς και το δούμε στο σύνολο, ο Ολυμπιακός σαν σύνολο αμύνθηκε εξαιρετικά. Περιόρισε αρκετά τους Γουόκαπ και Λεκάβιτσιους, δεν μπόρεσαν βέβαια οι ψηλοί να κάνουν το ίδιο με τον Λοβέρν (ειδικά ο Έλις ήταν σε πολύ κακό βράδυ, ο Μαρτίν βοήθησε), αλλά σημασία είχε πως η ομάδα του Σίλερ ορισμένες φορές έμοιαζε να ''ματώνει'' για να σκοράρει. Την ίδια στιγμή, η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα, ενώ έβρισκε ελεύθερα σουτ, χάρη στην ευστροφία κυρίως του Σλούκα, να διαβάζει πολλές άμυνες των φιλοξενούμενων και να δημιουργεί τις προυποθέσεις για να βγει ελεύθερος παίκτης, τα ποσοστά στα τρίποντα και τα midrange shots ήταν κάκιστα. Ενδεικτικό αυτού το γεγονός πως πλην του Χασάν Μαρτίν που ήταν ''οικονομικότατος'' με 6/6 σουτ, οι υπόλοιποι μαζί είχαν 12/31 δίποντα. Υπήρξαν κι άλλα ζητήματα που οδήγησαν στο κακό αυτό αποτέλεσμα. Ο Παπανικολάου ήταν παντελώς εκτός ρυθμού στην επίθεση, ο ΜακΚίσικ δεν είχε καμία σχέση με τον παίκτη που μας συστήθηκε προ καραντίνας, ο Πρίντεζης έδειχνε πιο βαρύς από ποτέ... 

Για να είμαστε όμως απόλυτα δίκαιοι και σωστοί, πρέπει να αποδώσουμε τα εύσημα στον παίκτη που ευθύνεται 100% για το διπλό της Ζαλγκίρις. Και δεν είναι άλλος από τον Ρόκας Γιοκουμπάιτις. Ο πιτσιρικάς, παρότι δεν έχει κλείσει καν τα 20 του χρόνια, έδειξε κάτι παραπάνω από έτοιμος, να πάρει την ομάδα στις πλάτες του και να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν. Πετυχαίνει γκολ- φάουλ για το 64-63, ανοίγει ολόκληρη την άμυνα του Ολυμπιακού και δημιουργεί για το τρίποντο του Γουόκαπ και το 67-66 και στην τελευταία φάση παίρνει ανάμεσα στα θηρία επιθετικό ριμπάουντ από το ''σκοτωμένο'' σουτ του Γκριγκόνις, κερδίζει φάουλ, βάζει και τις βολές και χαρίζει τη νίκη στους φιλοξενούμενους. Μεγάλη δουλειά και μεγάλη υπόθεση, για τη νοοτροπία που χτίζει ένας παίκτης, την ώρα που στην Ελλάδα θεωρούμε ακόμα ταλέντα παίκτες 22-23 χρονών και εκφραζόμαστε με διθυραμβικά σχόλια αν κάνουν μια στο τόσο κάνα καλό παιχνίδι στην Α1. Και δεν είναι θέμα ταλέντου, πιστέψτε με. Απλώς στη Λιθουανία βγάλανε έναν Γιοκουμπάιτις, στην Σλοβενία έναν Ντόνσιτς, και εδώ έχουμε παίκτες που είχαν τα φόντα για ανάλογα επιτεύγματα, μια γενιά που σάρωσε τα μετάλλια στις μικρές εθνικές και αντί να την καμαρώνουμε, βλέπουμε παίκτες όπως τον Κόνιαρη και τον Χαραλαμπόπουλο να έχουν φτάσει τα 23 και ακόμα να φοβούνται να πασάρουν, να μπουν δυναμικά σε φάσεις, να διεκδικήσουν αυτά για τα οποία κάποτε θεωρήθηκαν από τα μεγαλύτερα μπασκετικά ταλέντα της γενιάς τους. 

Υ.γ 1: Μεγάλο πλήγμα και ανασταλτικός παράγοντας για το παιχνίδι σήμερα ο τραυματισμός του Μαρτίν. Θεωρώ πως αν συνέχιζε στον αγώνα, ο Ολυμπιακός δεν θα έχανε. 

Υ.γ 2: Είναι εντελώς λάθος να τα ρίχνει κανείς στον Σλούκα για την τελευταία επίθεση και να αρχίσει η γκρίνια προς το πρόσωπό του και τα λεφτά που παίρνει από τον πρώτο αγώνα. Η ευθύνη ανήκει εξ ολοκλήρου στον Μπαρτζώκα που με 3,5 δευτερόλεπτά στο ρολόι σχεδίασε επίθεση, με hand off του Έλληνα γκαρντ με τον Βεζένκοφ, ενώ ο Χέιζ είχε τραβηχτεί ψηλά για να του...κρύψει τον ορίζοντα. Απονενοημένο και χωρίς λογική αυτό που διάλεξε ο Έλληνας τεχνικός, ενώ υπήρχε χρόνος για κάτι πιο ορολογικό. 

Υ.γ 3: Τα λεγόμενα... Τσάβι effects άρχισαν να φαίνονται από την πρώτη αγωνιστική, με το διπλό της Ζενίτ μέσα στην Εφές -κι ας έλειπε ο Λάρκιν- . Ο άνθρωπος ανέλαβε ένα πολύ ενδιαφέρον πρότζεκτ, απολαμβάνει στο 100% την εμπιστοσύνη των διοικούντων και την ελευθερία κινήσεων χωρίς παρεμβάσεις και ''λαικισμούς'' και ετοιμάζεται να...βουλώσει πάρα πολλά στόματα.

Υ.γ 4: Ένα κλικ πάνω από την ΤΣΣΚΑ η Μπαρτσελόνα αυτή τη στιγμή. Ο Καλάθης έχει αντιληφθεί τον νέο του ρόλο, να δημιουργεί χωρίς να εκβιάζει προσπάθειες, ο Μίροτιτς θα κάνει ξανά μυθική σεζόν (μέχρι να έρθουν τα κρίσιμα) και ο Σάρας προσθέτει συνεχώς ''πινελιές'' που θα φανούν πολύ χρήσιμες...