H...Nedomania, ο ''Πάπα'' και το χτίσιμο χαρακτήρα

  

 Περιμένοντας να ξεκινήσει η πρώτη ματσάρα μεταξύ Σέλτικς και Χιτ για τους τελικούς της Ανατολής και κοιτώντας ξανά τα Highlights της αναμέτρησης του Παναθηναικού στο Βίλνιους απέναντι στη Ρίτας, παραδέχομαι πως έκανα μια σκέψη που μου δημιούργησε νευρικό γέλιο. Δεν είναι δυνατόν, σε κανένα σύμπαν, ούτε σε αυτό που κατοικούμε, ούτε σε κάποιο παράλληλο, ο Nemania Nedovic να κοστολογείται στο ένα τέταρτο σχεδόν των χρημάτων που έπαιρνε ο Fredette. Ακόμα και ο επιρρεπής στους τραυματισμούς Nedovic. Έχω πλήρη επίγνωση του τι λέω και τι γράφω. Δύο σενάρια υπάρχουν στο τραπέζι, βλέποντας τα ''κασέ'' αρκετών παικτών που απαρτίζουν το φετινό ρόστερ του ''τριφυλλιού'' σε σχέση με αντίστοιχα των προηγούμενων χρόνων. Είτε η προηγούμενη διοίκηση κινούταν με επιπολαιότητα στο μεταγραφικό παζάρι και πλήρωνε υπεραξίες, είτε η τωρινή έχει κάνει τρομερά ''ριφιφί''...

Προσπερνώ τη σύγκριση με την προηγούμενη διοίκηση και γυρνάω ξανά στον Σέρβο shooting guard των ''πρασίνων''. Οι εμφανίσεις του με κάνουν να αισιοδοξώ πως αν δεν έχει πάλι θέματα τραυματισμών, έχει όλο το ''πακέτο'' να κάνει τη διαφορά. Όχι πως δεν το ξέραμε, απλώς μέσα από αυτά τα φιλικά στη Λιθουανία φάνηκε η πνευματική του ετοιμότητα, η διάθεσή του να πάρει τη...μπαγκέτα και να γίνει πρώτο βιολί, να διεκδικήσει, αν προτιμάτε, όλα αυτά που νωρίτερα στην καριέρα του, του είχε στερήσει η ατυχία. Το ζήτημα με τον Nedovic δεν είναι μόνο το εκτελεστικό, κάτι που άλλωστε γνωρίζαμε πως το κατέχει. Προσωπικά, στο πρόσωπο του 29χρονου γκαρντ βλέπω έναν παίκτη τρομερά ισορροπημένο, με ποικιλία στο σκοράρισμα, καλή δημιουργία και τρομερή ενέργεια. Ναι, ο Nedovic για τον οποίον πολλοί όταν αποκτήθηκε έγραφαν πως ''μπροστά βάζει, πίσω μπάζει'', θα τον καταρρίψει αυτόν τον μύθο, ο οποίος επ' ουδενί είχε σχέση με την πραγματικότητα. Και κλεψίματα έβγαλε σε αυτά τα φιλικά παιχνίδια, και μια ''clutch'' άμυνα πάνω στον Granger απέναντι στην Άλμπα, στέλνοντας το ματς στην παράταση και πολύ καλή αντίληψη στα πικ εν ρολ και αρκετά deflections. 

Το δεύτερο κομμάτι που εγώ ξεχώρισα από τις φιλικές αναμετρήσεις ήταν η αγωνιστική πρόοδος του Παπαγιάννη. Και όταν λέω αγωνιστική πρόοδος, δεν εννοώ φυσικά τα στατιστικά του, που μπορεί να είναι και ένα τυχαίο γεγονός (σε μεγάλο βαθμό είναι θέμα μέρας και πώς ματσάρεις με τον εκάστοτε αντίπαλο ψηλό), αλλά τον τρόπο που κινείται πλέον στο παρκέ. Σε πολλές περιπτώσεις έδινε την αίσθηση πως αγωνίζεται ως Play maker ρακέτας, μοίραζε πολύ καλά το παιχνίδι, κινούταν με πολύ μεγαλύτερη ευελιξία, ενώ συχνά πυκνά δοκίμαζε και το σουτάκι από μέση απόσταση. Βλέποντας την εξέλιξη του μόλις 23 ετών ''Big Papa'', θεωρώ πως δε θα αργήσει η στιγμή να τον δούμε σε κάποιες περιπτώσεις να σουτάρει και έξω από το τρίποντο, αν του δίνεται η ευκαιρία. Η αναβάθμιση του παίκτη δεν περιορίστηκε στο επιθετικό κομμάτι. Αμυντικά ο Παπαγιάννης έβγαλε επίσης πολλή ενέργεια, σε πολλές στιγμές του παιχνιδιού, γινόταν ο παίκτης που ''σκεπάζει'' τα καλάθια με πολύ μεγάλη αποτελεσματικότητα. Οι αντιδράσεις του σε καταστάσεις πικ εν ρολ του αντιπάλου ήταν ταχύτατες σε σχέση με τον περσινό βραδύρυθμο Παπαγιάννη και πραγματικά δε φάνηκε να αντιμετωπίζει τα προβλήματα που είχε πέρυσι. Ίσως επειδή συμπορευόταν με PF που τον προστάτευαν, σε αντίθεση με πέρυσι που οι αδυναμίες του Τhomas εξέθεταν και τον ίδιο. Είτε μιλάμε για τον Bentil, είτε για τον Μήτογλου, είτε για τον White, πρόκειται για παίκτες με αμυντικές περγαμηνές, ακριβώς δηλαδή αυτό που χρειάζεται ο Έλληνας center για να νιώσει ασφαλής και να αρχίσει να ξεχειλίζει από αυτοπεποίθηση. Κάτι το οποίο φάνηκε και με τον Auguste, ο οποίος επίσης ήταν θετικότατος στα δύο τελευταία τεστ (περισσότερα για τον ''Ζαχαρία'' θα πούμε στο επόμενο άρθρο). 

Τρίτο στοιχείο, αλλά εξίσου σημαντικό κατ' εμέ, είναι η διαχείριση που έκανε ο Βόβορας στην 4η περίοδο του παιχνιδιού με τη Ρίτας, το μήνυμα που πέρασε σε κάποιους παίκτες και το κέρδος από όλη αυτή την ιστορία. Ο Έλληνας τεχνικός με την Λιθουανική ομάδα να πλησιάζει επικίνδυνα στο σκορ το ''τριφύλλι'' επέλεξε να πορευτεί με μια πεντάδα που δεν θα συνυπάρξει ποτέ σε ''crunch times'' μέσα στη σεζόν στα επίσημα. Δίπλαρος (Μποχωρίδης), Καλαιτζάκης, Κασελάκης, White και Auguste. Γιατί επέλεξε αυτό το σχήμα; Για να αναγκάσει παίκτες που προορίζονται ως ρολίστες (ειδικά οι περιφερειακοί) να αναλάβουν ευθύνες, να μην κρύβονται σε δύσκολες καταστάσεις πίσω από τα...βαριά χαρτιά και να είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να...επέμβουν στη ροή ενός αγώνα. Αγωνιστικά και πνευματικά. Αυτή είναι ακριβώς και η επιτομή της έννοιας του ''θέλω 12 κομάντος, 12 παίκτες έτοιμους για όλα''. Και αυτή η εντελώς αδόκιμη πεντάδα σε γενικές γραμμές ανταποκρίθηκε, αν και αρχικά έχασε μια διαφορά 14-15 πόντων, ωστόσο εν τέλη το ''τριφύλλι'' έφτασε στη νίκη. Η οποία νίκη σε μια φιλική συνάντηση δεν είναι αυτοσκοπός. Σκοπός στις φιλικές αναμετρήσεις είναι να δοκιμάζουν σχήματα οι προπονητές, να εγκλιματίζονται οι παίκτες και να αφομοιώνουν τα συστήματα. Ο Βόβορας, αν και άπειρος ακόμα, φαίνεται πως το κατανοεί πλήρως, αδιαφορώντας για πιθανές κακόβουλες κριτικές. Άλλωστε στόχος της ομάδας δεν ήταν να κερδίσει τη Ρίτας, αλλά να κατακτήσει κατ' αρχήν το Super Cup και εν συνεχεία να κερδίσει τη Χίμκι στην πρεμιέρα της Euroleague.