Klay>Ray ;

 Έχουμε μπει σε μια καινούρια μπασκετική εποχή
. Έχουμε μπει σε μια εποχή που το τρίποντο, από μπόνους, έχει γίνει δεδομένη αρχή του σύγχρονου μπάσκετ. Στα 80’s ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτο. Στα 90’ s ήταν η σπεσιαλιτέ κάποιων άρτιων καλλιτεχνών του σουτ, ως το «κερασάκι στην τούρτα». Φτάσαμε στα 2000’s όπου πλέον είχε υπέροχους και μεγάλους εκπροσώπους. Κάπου στα μέσα του 2000, κοντά στη χρονιά της απόσυρσής του δηλαδή, στο μυαλό των μπασκετόφιλων, ο Reggie Miller, έχει πια προσπεράσει τον Larry Bird και τον Rick Barry, ως ο νούμερο ένα (μακρινός) σουτέρ στην ιστορία του αθλήματος. 

Έρχεται λοιπόν η δεκαετία του 2000 και οι “Reggie Miller» του πρωταθλήματος πολλαπλασιάζονται και εκκολάπτονται σε κάθε γωνιά της λίγκας. Ray Allen, Jason Terry, Steve Nash, Mike Miller, Kyle Korver, Rashard Lewis, Peja Stojakovic, Paul Pierce, Kapono, Nowitzki κλπ. Τώρα πια, στη δεκαετία του 2000, έχουμε παίκτες που ξέρουμε ότι η ειδικότητά τους είναι το μακρινό σουτ, που θα προσφέρει τον έναν επιπλέον πόντο στην ομάδα. Δε σημαίνει πως δεν μπορούν απαραίτητα να προσφέρουν κάτι παραπάνω στο παιχνίδι και στην ομάδα, η πλειοψηφία των παραπάνω άλλωστε ήταν αστέρες του πρωταθλήματος, αλλά το τρίποντο αποτελεί τη νούμερο ένα απειλή όταν η μπάλα είναι στα χέρια τους. 

 Από τη νέα δεκαετία, και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και ακριβείς, απ’ τα μέσα αυτής –δηλαδή 2014-15, το τρίποντο παίρνει σταδιακά άλλη μορφή στο αμερικάνικο μπάσκετ. Εξισώνεται, αν μπορούμε να το προσδιορίσουμε με αυτόν τον τρόπο, με το mid-range, τη διείσδυση και το post ως τρόπος σκοραρίσματος. Και εν πορεία, τα νούμερα αρχίζουν να διπλασιάζονται, οι επιθέσεις «επιλέγουν» το τρίποντο ως βασικό τους στοιχείο και οι ομάδες αποτελούνται από ρόστερ που, περίπου το 80% των παικτών (τουλάχιστον),  μπορεί να σουτάρει πίσω απ’ τη γραμμή του τριπόντου. Και όχι μόνο, να πούμε σε αυτό το σημείο. Οι παίκτες πλέον σουτάρει με ιδιαίτερη ευκολία απ’ τα 8-9 μέτρα, από μακρινές αποστάσεις και το σουτ θεωρείται πια «τραβηγμένο», αλλά ρεαλιστικό. Σκεφτείτε έναν παίκτη να σουτάρει το 2000, όχι στην εκπνοή του χρόνου-στα καλά καθούμενα,  από τα 9 μέτρα.

Μου θυμίζει μια ιστορία απ’ όταν ήμουν στα κλιμάκια της Εθνικής (συγγνώμη για την πρωτοβουλία, αλλά είναι σχετικό) που μας έλεγε ένας προπονητής, για ένα παιδί σε εφηβικό τμήμα, που σούταρε από ιδιαίτερα μακρινή απόσταση με το που πάτησε το πόδι στο παρκέ. Ο προπονητής του, με ένα πολύ ήρεμο ύφος τον ρωτάει «τι κάνεις ;». Εκείνος απαντά «ήμουν μόνος». Με το ίδιο ήρεμο και φυσικό βλέμμα, ο προπονητής απαντά «πάνε στον πάγκο τώρα, κι εκεί μόνος θα’ σαι» και τον κάνει αλλαγή.

Τώρα, όμως, υπάρχουν κλιπάκια του Lamelo Ball στο Λύκειο, να σουτάρει απ’ το κέντρο, μετά το τζάμπολ και να ευστοχεί. Κι ο προπονητής πανηγυρίζει, αντί να τον διώξει, όχι απ’ το γήπεδο, αλλά απ’ όλη την πολιτεία.

Έτσι είναι, το τρίποντο πλέον, μπαίνοντας στη δεκαετία του 2020, έχει γίνει Α-ΠΑ-ΡΑΙ-ΤΗ-ΤΟ στοιχείο ενός καλαθοσφαιριστή. Εξετάζοντας το παράδειγμα του Ben Simmons, θα δούμε έναν εκπληκτικό άσσο, που αν έπαιζε σε άλλη εποχή θα ήταν μέσα στους 5 κορυφαίους playmaker όλων των εποχών. Σκεφτείτε το, ούτε ο Μάτζικ το 80 είχε ιδιαίτερα καλό τρίποντο, κι όμως αυτό δεν αποτέλεσε πρόβλημα. Πλέον όμως είναι. Ο Simmons μπορεί εύκολα να περιοριστεί, εφόσον δεν έχει τη λύση από έξω όταν αδυνατεί να διεισδύσει στο καλάθι.

 Πώς άλλαξαν όμως τα πράγματα έτσι ; πώς από 20 τρίποντα που εκτελούσε μια ομάδα ανά αγώνα στα 2000’, έχουμε φτάσει στα 40 το 2020 ; Εάν θεωρήσουμε το τρίποντο ως μια «ανακάλυψη»-ή καλύτερα- μια εξέλιξη-ή καλύτερα- μια άποψη, θα φερθούμε αναλόγως και στους εκπροσώπους του. Κάθε ιδέα έχει έναν βασικό εκπρόσωπο. Το τρίποντο στο σύγχρονο μπασκετ, με αυτήν τη μορφή που έχει πάρει, το έφερε ο Stephen Curry. Ένας παίκτης που αμφισβήτησε τα όρια της γραμμής κι άρχισε να σουτάρει από πολύ πιο πίσω, αμφισβήτησε τα στατιστικά και άρχισε να ευστοχεί σε 10 ανά παιχνίδι και φυσικά ένας παίκτης που αρνήθηκε να σουτάρει μόνο πίσω από σκριν. Ενώ οι πιο αθλητικοί point guards, εκμεταλλευόμενοι  τα σωματικά τους προσόντα, χρησιμοποιούσαν τις κινήσεις τους και την ντρίμπλα για να προσπεράσουν τον αντίπαλο και να φτάσουν στο καλάθι, ο Curry επέλεξε να ξεμαρκαρίζεται και να ελευθερώνεται για να σουτάρει. Κάτι που στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία κι έπειτα το μιμήθηκαν όλοι.

 Ο τίτλος όμως του άρθρου κάνει αναφορά σε δυο άλλους παίκτες, που το παιχνίδι τους δεν είναι παρόμοιο τόσο με του Curry, αλλά πιο πολύ- θα λέγαμε- πως μοιάζει μεταξύ τους.

Ο λόγος για έναν εκ των κορυφαίων σουτέρ όλων των εποχών (αν δεν είναι ακόμη ο πρώτος δηλαδή), τον Ray Allen και τον αμέσως επόμενο ένοχο της «τριποντικής» αλλαγής, μετά τον Στεφ, τον Klay Thompson.  Ο δεύτερος κύριος «φρέναρε» την ανεξέλεγκτη παραγωγή τριπόντων έπειτα από κίνηση και διατήρησε τον ορισμό του «σουτέρ», όπως τον έχουμε στο μυαλό μας. Δηλαδή σουτ βγαίνοντας στο τρίποντο μετά από σκριν ή σκριν-μια τρίπλα-σουτ. Αυτός είναι και ο ορισμός του σουτέρ. Τον Στεφ πχ, εγώ δεν τον θεωρώ σουτέρ. Τον θεωρώ σκόρερ. Ασχέτως αν μπορεί να κάνει και τα δύο. Με την έννοια του spot-up shooter δεν τον θεωρώ σουτέρ. Το άρθρο δεν πραγματεύεται σύγκριση μεταξύ των δυο προαναφερθέντων παικτών που εμπλουτίζουν το ενδιαφέρον στον τίτλο. Πρόκειται για σύγκριση των «σουτέρ» ανά εποχή.

 Πάντως παίρνοντας για παράδειγμα δυο απ’ τους καλύτερους σουτέρ όλων των εποχών, ας τους συγκρίνουμε (κάτω και από ένα ευρύτερο, εξελικτικό, εποχιακό πρίσμα) ως σουτέρ.

Ο Ray, κοντύτερος και πιο αέρινος, ίσως να είχε την ευελιξία να σουτάρει με μεγαλύτερη ταχύτητα ή και σε γρηγορότερη κίνηση. Ίσως και με περισσότερη ευλυγισία και περισσότερο εκτός ισορροπίας. Απ’ την άλλη, o Klay , ψηλότερος, βαρύτερος, πιο σταθερός όμως, θεωρώ ότι κόβεται δυσκολότερα. Το shooting form του είναι, αν επιτρέπεται να το πω, αψεγάδιαστο, σουτάροντας από ψηλά, σε πλήρη ευθυγράμμιση χεριών και σώματος με το καλάθι (για όσους θυμούνται τον Ray, ο δεξής του αγκώνας ήταν αρκετά πιο ανοιχτός απ’ τις 90 μοίρες, που θεωρούνται η σωστή κλίση στο shooting hand). Παράλληλα, ο Klay σουτάρει το ίδιο καλά από μακρινότερες αποστάσεις κι έχει ένα πολύ γρήγορο «σήκωμα», το οποίο του επιτρέπει να σουτάρει μπροστά σε ψηλότερους αμυντικούς, δίχως να κόβεται και δίχως να χαλάει τη μηχανική του.

 Ο χρόνος θα δείξει. Θεωρώ ότι ο Klay, θα αποσυρθεί ως ο δεύτερος καλύτερος σουτέρ στην ιστορία του παιχνιδιού, αν συνεχίσει έτσι όπως τον μάθαμε ως τώρα. Εν τέλει όμως τι σημασία έχει ; Καμία. Και οι δύο ήταν εκπληκτικοί στην εποχή τους.