Η ομάδα της Θεσσαλονίκης!

Μία υπέρβαση ακόμα (δύο βασικά). Τίποτα παραπάνω. Ο Ηρακλής θέλει δύο προκρίσεις για να (ξανα)βρεθεί εκεί που ανήκει, σε ευρωπαϊκή, μπασκετική διοργάνωση. Η ομάδα «υπέρβαση» όλης της περσινής σεζόν, όχι απλώς εξασφάλισε την παραμονή της στην κατηγορία, αλλά έφτασε ένα βήμα παραπέρα, στην κατάκτηση  ενός ευρωπαϊκού εισιτηρίου. Ο Ηρακλής εκπροσωπεί του χρόνου την πόλη του, στο «κλουβί» Ιβανώφειο. Αξίζει να σημειωθεί και να προστεθεί στο γόητρο της περσινής χρονιάς, ότι ο Ηρακλής, δίχως τον κορονοϊό, θα μπορούσε να είναι η μόνη ομάδα της Θεσσαλονίκης στην Α1 για την επόμενη χρονιά. Καμία σημασία δεν έχει βέβαια αυτή η υποθετική σκέψη. Απλώς τιμά τον μπασκετικό, νεοφώτιστο στην Α1 μετά από χρόνια, Ηρακλή. Η λογική έλεγε πως  θα δώσει σκληρές μάχες για την παραμονή του τη κομβική χρονιά που μας πέρασε. Πλέον όμως, αφού πήδηξε δύο «σκαλοπάτια», καλείται να διατηρηθεί και να «χτίσει» πάνω στο έργο του.

 Πιθανοί αντίπαλος του Ηρακλή στα προκριματικά φαίνεται να είναι η πρωταθλήτρια Λευκορωσίας, Τσμόκι Μινσκ, ή η ρουμάνικη Κλουζ Ναπόκα, κυπελλούχος και πρωτοπόρος στο πρωτάθλημα. Ο Ηρακλής σε καμία περίπτωση δεν είναι ο φαβορί απέναντι στα πιθανά ζευγάρια, έχει όμως κάποια στοιχεία που ενδεχομένως και να ενισχύουν τις πιθανότητες.

 Το πρώτο από αυτά είναι η φανέλα. Δε θα σταθώ πολύ σε αυτό, γιατί είναι αυτονόητο. Ο Ηρακλής είναι μία απ’ τις ιστορικότερες ομάδες της Ελλάδας, το βάρος της φανέλας παραείναι μεγάλο, έναντι σε δυο, όχι και τόσο μπασκετικές, χώρες. Δεν υποτιμώ το παρελθόν τον δύο χωρών, αλλά ο Ηρακλής έχει διακρίθει σε ένα απ’ τα  μεγαλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης.

 Δεύτερον, ο Ηρακλής έχει πάντα τον λαό του. Και ο λαός του Ηρακλή έχει καταφέρει να μείνει συσπειρωμένος και κοντά στην ομάδα στα «πέτρινα» χρόνια της. Ο ενθουσιασμός είναι μεγάλος. Η ομάδα έχει πάρει αρκετή φόρα ήδη λόγω της εξαιρετικής επίδοσής της και ο κόσμος είναι ένα μεγάλο «boost». Και οι δυο μεριές νιώθουν «ευλογημένες», η μία απέναντι στην άλλη, αλλά και διψασμένες για να «πατσίσουν» τις άσχημες εποχές.

 Το ρόστερ διαθέτει ποικιλία, τόσο σε ταλέντο, σε εμπειρία, σε νεανικότητα, αλλά και σε «Ελλάδα». Χάνλαν, Τέπιτς, Καββαδίας, Όγκιλβι, Σούλερ και ο καθένας στην ομάδα είναι σίγουρο πως θα προσφέρουν πάθος και δύναμη. Σε συνδυασμό με άλλα δυνατά στοιχεία, όπως ύψος, αμερικανικό ταλέντο στο 1vs1, μακρινό σουτ.

 Και τέλος… το (άκρως αντιεπαγγελματικό, για τα σύγχρονα δεδομένα) Ιβανώφειο. Κανείς μας δε θα ήθελε, ως οπαδός, να έχει η ομάδα του ένα παλιό, μικρό, στενό γήπεδο. Μα πραγματικά, κανείς  αντίπαλος δε θα ήθελε να αντιμετωπίζει οποιαδήποτε ομάδα εκεί μέσα. Ένα «κακό» γήπεδο, από πολλές απόψεις, πάντα τίθεται ως ευνοϊκός παράγοντας υπέρ του γηπεδούχου. Του γηπεδούχου που έχει δουλέψει σε αυτό, έχει προπονηθεί σε αυτό, έχει φυσικό αβαντάζ απέναντι σε έναν αντίπαλο που δεν έχει συνηθίσει ούτε το παρκέ, ούτε τη στεφάνη… ούτε κάποιες χιλιάδες «τρελούς» κάτω απ’ την μπασκέτα και πίσω απ’ τη γραμμή.

 Καλή επιτυχία στον γηραιό !