Ζητείται ελπίς!

Η σημερινή εμφάνιση του ΠΑΟΚ είναι η ακριβής αποτύπωση μιας κάκιστης σεζόν που  - δυστυχώς - τελειωμό δεν έχει.



«Τρία είναι τα θεμέλια σε τούτη τη ζωή, να κάνεις κάτι, να αγαπάς κάτι και να ελπίζεις σε κάτι» έλεγε ο Νίκος Καζαντζάκης, εγώ θα σταθώ στο τρίτο θεμέλιο αυτής της ζωής, που δεν είναι άλλο από την ελπίδα. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα απ' το να είσαι οπαδός μίας ομάδας - ανεξαρτήτως ποιας - και να ελπίζεις σε κάτι, είτε σε μια κατάκτηση ενός τροπαίου, είτε σε μια πορεία που θα σε ικανοποιεί. Στον αντίποδα, είναι τόσο «σκοτεινό» να μη μπορείς να σταθείς σε κάτι και να ψάχνεις μία αφορμή έτσι ώστε να αρχίζεις να ελπίζεις για ακόμα μία φορά.

Είναι τόσο δύσκολο να βρεις λόγια για να σχολιάσεις τη σημερινή εμφάνιση του ΠΑΟΚ. Δεν πρόκειται να σταθώ στο αποτέλεσμα, καθώς - πλέον - η σημασία του έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα. Ωστόσο θα σταθώ στην προσπάθεια, στην προσπάθεια η οποία αγνοείται από τον «Δικέφαλο του Βορρά». Στο νεύρο, το οποίο - ομοίως - αγνοείται και είναι πολύ πιο σημαντικό απ' ότι μπορούμε να φανταστούμε. Αν εξαιρέσεις τα πρώτα 5 λεπτά της αναμέτρησης και τα τελευταία 20, στα οποία είδαμε μερικές... εκλάμψεις από τους ποδοσφαιριστές του Φερέιρα, το υπόλοιπο παιχνίδι θέλεις - απλά και περιεκτικά - να το διαγράψεις από το μυαλό σου. Φυσικά και οφείλουμε να σταθούμε στον Μιχαηλίδη, ο οποίος ήταν ο λόγος που κάτι διασώθηκε - ό,τι κι αν είναι αυτό - από τη σημερινή αναμέτρηση για τον ΠΑΟΚ. Οι τοποθετήσεις του, οι μπαλιές του και φυσικά το πανέμορφο χτύπημα φάουλ για το 2-2, ήταν αυτά που άφησαν μια θετική «νότα» όσον αφορά το σήμερα και υπόσχεται πολλά όσον αφορά το αύριο.

Όπως ανέφερα και παραπάνω, δεν θα σταθώ στο αποτέλεσμα διότι, όσον αφορά τον ΠΑΟΚ δεν παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Δεν είσαι ΠΑΟΚ για το αποτέλεσμα, ούτε για το τρόπαιο, ασχέτως αν τα βρήκες στη διαδρομή. Ωστόσο, αναμένεις από τους ποδοσφαιριστές του «Δικεφάλου» να δίνουν το 120% κάθε εβδομάδα, να μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο και να «γυαλίζει» το μάτι τους, γιατί αυτά αντιπροσωπεύουν τον ΠΑΟΚ κι αυτά θα φέρουν την ζητούμενη ελπίδα και θα δημιουργήσουν την «κάψα» στον κόσμο και ενδεχομένως θα σε οδηγήσουν σε επιτυχίες. Αυτή είναι η «ταυτότητα» του «Δικέφαλου του βορρά», αυτή είναι η φιλοσοφία του. Οτιδήποτε λιγότερο δεν είναι αποδεκτό, πόσω μάλλον όταν μιλάμε για ένα αποτέλεσμα το οποίο είναι πολύ κατώτερο των περιστάσεων.

Όταν ο ΠΑΟΚ έχασε πριν από 2 σεζόν το πρωτάθλημα, μετά τα όσα συνέβησαν στην αναμέτρηση με την ΑΕΚ, ασχέτως αν ήταν ή δεν ήταν οφσάιντ το γκολ του Βαρέλα, μηδαμινή σημασία έχει, η μετέπειτα αντίδραση της ομάδας στον τελικό του κυπέλλου, που ήξερες - εκ των προτέρων - πως ασχέτως του ποια θα είναι η έκβαση του τελικού, θα ήξερες πως οι ποδοσφαιριστές θα έχουν δώσει όλο τους το είναι για να επιστρέψουν τα χαμόγελα στους φίλους του ΠΑΟΚ. Αυτή η προσπάθεια αντιπροσωπεύει ΠΛΗΡΩΣ τα «πιστεύω» του συλλόγου. Αυτό το «τσαγανό» που παρουσίασε πριν από 2 σεζόν το σύνολο του Ραζβάν Λουτσέσκου, είναι αυτό που απουσιάζει σήμερα. Έχεις χάσει 2 στόχους που έχουν τεθεί από την αρχή της σεζόν, δηλαδή να κατακτήσεις το πρωτάθλημα και φυσικά να ολοκληρώσεις το νταμπλ. Όσον αφορά το πρωτάθλημα, αφ' ενός λόγω της αγωνιστικής ανωτερότητας του Ολυμπιακού κι αφ' ετέρου λόγω της αφαίρεσης βαθμών από την ΕΕΑ βγήκες εκτός «κούρσας». Παρ' όλα αυτά, όχι απλά δεν είδαμε αντίδραση, αλλά λίγους μήνες αργότερα όταν βρέθηκες αντιμέτωπος 3 φορές με τους «ερυθρόλευκους» κέρδισες μονάχα μία φορά. Και μάλιστα το έκανες με... κατεβασμένα τα χέρια, πόσω μάλλον στον δεύτερο ημιτελικό του κυπέλλου του «Γ. Καραϊσκάκης».

Η εν λόγω κατάσταση μπορεί να οφείλεται σε αρκετούς παράγοντες. Ο πρώτος κι ο κυριότερος είναι η έλλειψη του απαραίτητου κινήτρου. Το οποίο «χρεώνεται» κατά κόρον στον Φερέιρα και εν συνεχεία στους ποδοσφαιριστές. Ο δεύτερος παράγοντας είναι ο οργανισμός ΠΑΟΚ. Κι όταν εννοώ τον οργανισμό ΠΑΟΚ, εννοώ φυσικά την κεφαλή της ομάδας, που δεν είναι άλλη από την οικογένεια Σαββίδη. Αυτή η ανεξήγητη «αδράνεια» στα καθημερινά ζητήματα της ομάδας και η σιγή ιχθύος που τηρείται εδώ και ορισμένον καιρό, είναι φυσικό να δημιουργεί μία αβεβαιότητα, ενώ παράλληλα να μην δίνει το έξτρα κίνητρο στους ποδοσφαιριστές του συλλόγου. Τρανό παράδειγμα η αναμέτρηση της Τετάρτης εναντίον της ΑΕΚ, στην οποία μαθαίνεις - εκ των υστέρων - πως ο ιδιοκτήτης της «Ένωσης» έχει μεταφέρει στους ποδοσφαιριστές του πως σε περίπτωση νίκης θα υπάρξει πριμ, ενώ από την πλευρά τη δική σου δεν συμβαίνει το παραμικρό. Και δεν ήταν ένα απλό ντέρμπι με την ΑΕΚ, αλλά παιζόταν «κορώνα-γράμματα» ο τελευταίος στόχος της ομάδας.

Όλα τα παραπάνω έχουν φτάσει τον ΠΑΟΚ από την κορυφή του ελληνικού ποδοσφαίρου, στο σημείο μηδέν. Εκεί που ουδείς περίμενε πως θα φτάσει. Ωστόσο, το σημαντικότερο δεν είναι αυτό, αλλά το γεγονός πως πλέον - μετά τις απανωτές αποκαρδιωτικές εμφανίσεις - έχει χαθεί η δυνατότητα στο να ελπίζεις στην ομάδα σου.