Βραδιά...καθιέρωσης!

 Ο Παναθηναικός επιβίωσε σε μια βραδιά που ενείχε άπειρους κινδύνους, προστάτεψε για δεύτερο σερί παιχνίδι το ΟΑΚΑ και ο Αντώνης Παναγόπουλος αναλύει τη σημασία της επικράτησης της ομάδας του Ρικ Πιτίνο και βάζει...φρένο στην τάση για ισοπέδωση.

  Στα δικά μου μάτια η νίκη απέναντι στη Ζαλγκίρις δεν αποτελεί μια απλή επικράτηση απέναντι σε μια ''αδύναμη'' ομάδα στο Ολυμπιακό Στάδιο. Ναι, αν κοιτάξει κανείς τη βαθμολογική θέση των δύο ομάδων, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως οι ''πράσινοι'' έπραξαν το αυτονόητο απέναντι στο σύνολο του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Ωστόσο, με μια δεύτερη και πιο ψυχρή ματιά, μπορεί κανείς να ανατρέξει στην πορεία της σεζόν και να δει πόσα ματς έχουν χαθεί για τους Λιθουανούς στο ένα σουτ ή στην παράταση ή σε πολύ μικρές λεπτομέρειες. Μπορεί κανείς να παρατηρήσει πόσο μαχητική είναι ομάδα από το Κάουνας, όπως προστάζει άλλωστε η Λιθουανική σχολή και πόσο διαβασμένη παρουσιάζεται απέναντι σε κάθε αντίπαλο. Μπορεί η ποιότητα κάποιων παικτών (σε συνδυασμό με τα προβλήματα τραυματισμών) να μην είναι εφάμιλλη άλλων ομάδων (και του Παναθηναικού εν προκειμένω), ωστόσο η συνοχή που παρουσιάζει στα παιχνίδια της και η έφεσή της να διαβάζει τον αντίπαλο ''ματσάρει'' τις αδυναμίες της και γι'αυτό σχεδόν κάθε αγώνας της είναι ντέρμπι.

  Συνεχίζοντας την παραπάνω σκέψη μου, ο αποψινός αγώνας ήταν με διαφορά ο πιο δύσκολος αυτής της φαινομενικά βατής τριάδας (Ζαλγκίρις, Μπάγερν και Βιλερμπάν) και παρόμοιας δυσκολίας με αναμετρήσεις σε δύσκολες έδρες. Μην ξεχνάμε πως το ''τριφύλλι'' έχασε πέρυσι στο ΟΑΚΑ και πρόπερσι νίκησε με buzzer beater του Καλάθη. Με όλα αυτά τα δεδομένα και με απαραίτητη συνθήκη την ήδη υπάρχουσα πορεία που έχει εδραιώσει την ομάδα του Ρικ Πιτίνο στην εξάδα (12-8), η αποψινή νίκη μπορεί να χαρακτηριστεί και ως νίκη καθιέρωσης, νίκη σφραγίδας στην πρώτη οχτάδα. Και αυτό γιατί, με απλά μαθηματικά, αν ο Παναθηναικός κερδίσει τη Βιλερμπάν την άλλη Παρασκευή στο ΟΑΚΑ, θα χρειάζεται στα εναπομείναντα 14 ματς, 5 νίκες για να είναι και μαθηματικά στην οχτάδα (ίσως και 4 γιατί το όριο έχει αρχίσει να κατεβαίνει).

  Το πώς ήρθε αυτή η νίκη έχει τη δικιά του ξεχωριστοί σημασία. Η μια ανάγνωση του παιχνιδιού είναι πως όταν δέχεσαι στο γήπεδο 94 πόντους από μια μέτρια επιθετικά ομάδα σαν την Ζαλγκίρις, όταν ο αντίπαλος θα είναι πιο ισχυρός δε θα έχεις τύχη.  Ωστόσο, αν και έχω τοποθετηθεί πολλές φορές για την κακή άμυνα των ''πρασίνων'', για τις εμφανείς αδυναμίες στο αμυντικό κομμάτι, θα ήθελα να σταθώ αυτή τη φορά στο σημείο της αντίδρασης των ''πρασίνων''. Από το 20' μέχρι το 35' λοιπόν οι ''πράσινοι'' έπαιξαν ίσως το καλύτερο μπάσκετ τους τη φετινή, σε παιχνίδια που νωρίτερα έχουν πάει να στραβώσουν (δε βάζω μέσα παιχνίδια όπως με τη Μπασκόνια που ήταν μονόλογος). Οι ''πράσινοι'' έβαλαν απίστευτη πίεση στη μπάλα, δέχτηκαν σε 15 λεπτά μόλις 23 πόντους, έγιναν τα...deflections που πάντα ψάχνει ο Πιτίνο και η Ζαλγκίρις που στο πρώτο ημίχρονο έβλεπε το καλάθι βαρέλι, σε αυτό το διάστημα έγινε νευρική και άστοχη. Ο Ράις απόψε πραγματοποίησε την πιο μεστή του εμφάνιση μετά το ματς με τον Ολυμπιακό, αφού για ενάμιση ήταν τρομερά ντεφορμέ. Δέχτηκε κριτική δικαιολογημένα, αλλά η αποψινή του εμφάνιση ήταν συγκλονιστική σε άμυνα και επίθεση. Το ίδιο και ο Ουέσλι Τζόνσον... Η συνύπαρξη αυτών των δύο στο παρκέ, μαζί με τον Παπαγιάννη που ''σκέπαζε'' το καλάθι και βέβαια τον τρομερά ανεβασμένο Καλάθη στο δεύτερο μέρος, έδωσαν στους ''πράσινους'' όλα τα στοιχεία που έλειπαν για να γυρίσουν το ματς, με τρόπο -και σχήμα- που έμοιαζε πολύ με αυτό που είχε χρησιμοποιήσει ο Πεδουλάκης για να νικήσει την Εφές. Ο Τζόνσον μπορεί να μην καταγράφονται όλα όσα έκανε στη στατιστική, ωστόσο όσο έπαιξε έδωσε πλάτος, έπαιξε σκυλίσια άμυνα και ίσως ήταν ένας εκ των παραγόντων που γύρισε τον διακόπτη.

 Το γιατί οι ''πράσινοι'' στο υπόλοιπα διάστημα (δηλαδή στα υπόλοιπα 25 λεπτά) δέχτηκαν 71 πόντους προφανώς και είναι κάτι που δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο. Ωστόσο έχει και εξήγηση. Ο Πιτίνο βρίσκεται ενάμιση μήνα στην ομάδα και δεν είναι εύκολο μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα να αφομοιώσουν οι παίκτες όσα ζητάει, καλά καλά δεν ξέρει και ο ίδιος τι ακριβώς μπορεί να πάρει από τον καθένα, είναι κάτι που και πέρυσι το βρήκε με την πάροδο του χρόνου. Γι΄αυτό βρίσκεται σε μια διαδικασία πειραμάτων και εξερεύνησης, θυσιάζοντας ενδεχομένως κάποια καλά διαστήματα της ομάδας, προκειμένου να δοκιμάσει πράγματα που σε μια προχωρημένη φάση της σεζόν μπορεί να αποδειχτούν ''χρυσάφι''. Στον αγώνα με την Μπάγερν ο Αμερικανός Hall of Famer χρησιμοποίησε μαζί στην πεντάδα τους Ράις, Ράουτινς, Ουάιλι, Τόμας και τον Παπαπέτρου σε ρόλο...ισορροπιστή, ίσως στη χειρότερη αμυντικά πεντάδα που έχει συνυπάρξει στον Παναθηναικό τα τελευταία χρόνια. Προφανώς και προξένησε απορίες, ωστόσο σαφώς δεν γίναμε ξαφνικά σοφότεροι από τον Πιτίνο, ώστε να βλέπουμε το οφθαλμοφανές και αυτός να το αγνοεί. Απλώς ψάχνει να βρει σχήματα που μπορεί να του δώσουν πράγματα, εξερευνεί και θέλει να βγάλει από τη...μύγα ξύγκι. Και αν σκεφτεί κανείς πως όσο βρίσκεται στον Παναθηναικό, οι ''πράσινοι'' έχουν πάρει όλα τα ''must'', τότε μάλλον η διαδικασία της εξερεύνησης, τουλάχιστον δεν έχει κοστίσει. Άλλωστε το ζήτημα είναι ο Παναθηναικός να παρουσιαστεί στο πικ του, όχι τώρα, αλλά μετά τον Μάρτη- Απρίλη...

- Το να βλέπεις έναν τέτοιο Παπαγιάννη, να κάνει αυτά για τα οποία τον έχει προορίσει η ίδια του η φύση, να παίζει με πάθος, να σπρώχνει, να ζει το παιχνίδι, είναι από μόνος του ένας λόγος για χαμόγελα. Όχι γιατί του έχω αδυναμία, αλλά επειδή αποτελεί ένα τεράστιο project που οποιαδήποτε ευρωπαική ομάδα θα ήθελε να έχει στα χέρια της. Ο ''Papa'' για όσους δεν έχουν μυρωδιά από το άθλημα, είναι ένα παιδί 22 χρονών, που προσπάθησε μετά την επιστροφή του από το NBA να δουλέψει το σώμα του, να βελτιώσει την τεχνική του και να δυναμώσει. Το γεγονός πως σωματικά (και πνευματικά κάποιες φορές λόγω ηλικίας) δεν μπορούσε κάποιες φορές να ανταποκριθεί, έκαναν πολλούς ''γνώστες'' να τον αποκαλούν...κρέας και καμένο χαρτί. Το αν αποτελεί τέτοια περίπτωση ο Παπαγιάννης μπορεί να απαντηθεί σε μια ερώτηση: Ποιος άλλος ψηλός Ευρωπαίος πλην των Ντίβατς και Σαμπόνις ήταν ολοκληρωμένος στα 22 του; Κανένας...

- Πολλά ακούω και διαβάζω για το μπασκετικό iq του Τόμας. Συμφωνώ σε όλα. Ο παίκτης αυτός δεν έχει κανένα υψηλό iq, δεν παίζει με το μυαλό, αλλά με τον ενθουσιασμό, τα σωματικά προσόντα του και τη δουλειά που έχει ρίξει. Έχω δει όμως παίκτες με μεγάλο μπασκετικό iq (Πάβλοβιτς, Ραντούλιτσα και πάει λέγοντας), που έπαιρναν ένα σκασμό λεφτά, ήξεραν καντάρια μπάσκετ, αλλά μέσα στο παρκέ δεν έβγαζαν ούτε το ένα χιλιοστό της μπασκετικής κ@ύλας του Αμερικάνου... Και σίγουρα κάθε προπονητής θέλει να έχει έναν τέτοιο παίκτη εργατικό και δουλευταρά που παίζει πάνω από το πικ των δυνατοτήτων του και βελτιώνεται συνεχώς τρυπώντας το ταβάνι του, κι ας βγάλει αφέλεια σε κάποιες περιστάσεις...