Tο La casa de papel αποτελεί μία εξαίρεση

Τις περισσότερες φορές αν όχι όλες έχουμε την πεποίθηση ότι μια ταινία ή μια σειρά η οποία έχει μονότονη πλοκή συνηθισμένη είναι και βαρετή.
Γράφει ο Παναγιώτης Φλεβάρης

Tο La casa de papel αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα,και αυτό γιατί αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο τις λεπτομέρειες, τα σκηνικά, τους πρωταγωνιστές έτσι ώστε όχι μόνο να ταιριάζουν με την πλοκή και να μην γίνεται βαρετή αυτή αλλά να ξετυλίγεται σιγά σιγά σαν ένα περιτύλιγμα ιντριγκών ανατροπών και εκπλήξεων.

To La casa de papel δίνει ξεχωριστή σημασία στο συναίσθημα τόσο των ομήρων όσο και τον ληστών καθώς ο ρόλος και τα κίνητρα αυτών αλλάζουν κατά την διάρκεια της σειράς. Αυτό που είναι ακόμα εντυπωσιακό είναι η μουσική επένδυση με επαναστατικά μουσικά κομμάτια όπως το Bella ciao ενισχύουν την πλοκή και τον σκοπό που γίνεται αυτή η ληστεία. Στις περισσότερες σειρές η αστυνομικοί είναι αυτοί οι οποίοι έχουν τον ρόλο του καλού του δικαίου του νόμιμου ενώ οι ληστές είναι οι κακοί οι παλιάνθρωποι και οι ανήθικοι. Στην ισπανική όμως αυτή ιδιοφυΐα όπως θα λέγαμε ο ηθικοί ρολόι αλλάζουν και γίνονται υποκειμενικοί από την μία είναι η αστυνομία που κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να διατηρηθεί η δικαιοσύνη από την άλλη είναι οι επαναστάτες απλοί πολίτες αγανακτισμένοι από την πολυπλοκότητα του κρατικού μηχανισμού της χώρας τους αναζητώντας δικαιοσύνη καταφεύγουν στην ρητή φράση ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και αφήνουν τον τηλεθεατή να ορίσει αυτός ποιος είναι ο δίκαιος και ο άδικος ο καλός και ο κακός.

Τέλος, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στην προσωπικότητα του καθηγητή. Βλέπουμε έναν άνθρωπο αποφασισμένο ο οποίος δίνει την λύση σε κάθε πρόβλημα  δίνοντας την εντύπωση ότι είναι τέλειος αλλά τα φαινόμενα απατούν κάνοντας έτσι τέλεια τελικά την σειρά. Ένα πραγματικό αριστούργημα.