Ένα μετέωρο «γιατί» θα μας βασανίζει

Ήταν πρωί Δευτέρας όταν η είδηση πως υπάρχει φωτιά στη Κινέτα κάνει το γύρο των ενημερωτικών
μέσων.
Λίγες ώρες μετά κανένας δε φανταζόταν τη τραγωδία που θα ακολουθούσε. 88 νεκροί (μέχρι την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο), δεκάδες τραυματίες και εκατοντάδες αγνοούμενοι. Τις πρώτες πρωινές ώρες της Τρίτης και αφού η φωτιά έχει κάνει στάχτη τη Κινέτα, το Νέο Βουτζά και το Μάτι, οι ρεπόρτερ των τηλεοπτικών καναλιών μας μεταφέρουν εικόνες από το δρόμο-νεκροταφείο στο Μάτι, με απανθρακωμένα αυτοκίνητα και απανθρακωμένους ανθρώπους,ανάμεσά τους και μικρά παιδιά. Ο αριθμός των νεκρών αυτόματα ανεβαίνει στους 25, όμως το πρώτο φως του ήλιου θα φέρει μια συγκλονιστική τραγωδία στην επιφάνεια: 28 άνθρωποι βρέθηκαν απανθρακωμένοι και αγκαλιασμένοι μεταξύ τους  μέσα σε ένα οικόπεδο. Εγκλωβίστηκαν εκεί και δε μπορούσαν ούτε στη θάλασσα να πάνε, λόγω γκρεμού, ούτε πουθενά αλλού. Φρίκη,απελπισία,αγανάκτηση.

Αγανάκτηση γιατί κάθε χρόνο είμαστε θεατές στο ίδιο έργο. Δάση, περιουσίες και άνθρωποι καίγονται, ενώ η Πολιτεία είναι απούσα,ανεξαρτήτως ποιος κυβερνά. Τα μέτρα πρόληψης είναι ανύπαρκτα, ενώ πάντα υπάρχουν οι προειδοποιήσεις για πυρκαγιά στις περιοχές που καταστρέφονται μετά. Και σα να μη φτάνει αυτό, όλοι βρίσκουν ευκαιρίες για να κερδίσουν μερικές ψήφους παραπάνω, χωρίς να σέβονται καν τους ανθρώπους που τόσο βίαια και άδικα οδηγήθηκαν στο θάνατο. Χωρίς να σέβονται αυτούς που μείνανε πίσω, έχοντας χάσει όμως συγγενείς,περιουσίες, τον κόπο μιας ζωής. Είναι αργά για να λέμε τι θα έπρεπε να γίνει.Κενά λόγια που πραγματικά δεν αφορούν κανέναν. Γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι δε θα γυρίσουν πίσω με μερικά ψεύτικα δάκρυα και μεγάλες κουβέντες. Σημασία έχει πως κάτι έπρεπε να γίνει και πάλι έγινε το απόλυτο μηδέν. Πόσες ακόμη ζωές πρέπει να θρηνήσουμε για να ληφθούν κάποιες αποφάσεις επιτέλους; Πόσοι πρέπει να θυσιαστούν στο βωμό της αρρώστιας μερικών και του κέρδους των υπολοίπων;

Αλήθεια, αναρωτήθηκε κανείς από αυτούς που ευθύνονται για αυτή την ανείπωτη τραγωδία πώς μπορεί να ένιωθαν εκείνοι οι άνθρωποι, τα αθώα παιδάκια, μπροστά στο μαρτυρικό τους τέλος; Ειλικρινά,τόσες μέρες προσπαθώ έστω και στην ιδέα να καταλάβω τι σκέφτονταν και πως ένιωθαν οι συμπολίτες μας μερικά χιλιόμετρα νοτιότερα, στην πύρινη κόλαση που ζούσαν ,αλλά πραγματικά είναι αδύνατον. Και πώς να μην είναι; Άλλο είναι να βρίσκεσαι στην άνεση και την ασφάλεια του σπιτιού σου και άλλο να ζεις τον εφιάλτη με τα ίδια σου τα μάτια... Μια λέξη όμως με βασανίζει από τη Δευτέρα και φυσικά όχι μόνο εμένα: ΓΙΑΤΙ; Γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί σε πέντε λεπτά να χαθούν περιουσίες και άνθρωποι; Γιατί κανείς δεν έδωσε εντολή εκκένωσης από την πρώτη στιγμή; Γιατί οι εγκληματίες που ευθύνονται για αυτόν τον όλεθρο να μη τιμωρηθούν όπως τους αξίζει; Πραγματικά,εύχομαι τα γεγονότα της Αττικής και τα θύματα αυτών, να είναι τα τελευταία σε αυτή τη χώρα...