Λατιναμερικάνικο ποδόσφαιρο,η αρχή του τέλους;

Ιούλιο πιάσαμε, το Μουντιάλ οδεύει προς το τέλος του και στα ημιτελικά έχουμε 4 Ευρωπαϊκές ομάδες που θα διεκδικήσουν το τρόπαιο.

Σπάνιο φαινόμενο να μην υπάρχει έστω μία από τις παραδοσιακές λατινοαμερικάνικες δυνάμεις του παγκόσμιου ποδοσφαίρου σε ημιτελική φάση του μουντιάλ. Το 2014 είχαμε την Βραζιλία και την Αργεντινή, το 2010 υπήρχε η Ουρουγουάη το 2006 είχαμε ημιτελικά ξανά με 4 ευρωπαϊκές ομάδες και το 2002 είχαμε την τελευταία κατάκτηση του τροπαίου απο λατινοαμερικάνικη ομάδα. Φέτος λοιπόν πάμε στα ημιτελικά με Αγγλία, Βέλγιο, Γαλλία και Κροατία, σε πρώτη ανάγνωση παρατηρούμε το εξής οι 3 εκ των 4 ομάδων στα ημιτελικά είναι εξαιρετικά νεανικές και η τέταρτη μία σκληροτράχηλη ομάδα με μεγάλη ποιότητα στον άξονα και χτυπητές αδυναμίες. Τι κοινό έχουν αυτές οι 4 ομάδες; Τακτική συνέπεια, το βασικότερο συστατικό για την επιτυχία στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Αυτή είναι και η διαφορά που εντοπίζεται σε σχέση με τις ομάδες της Λατινικής Αμερικής σε αυτό το μουντιάλ. Ας πάρουμε το πιο πρόσφατο παράδειγμα του αγώνα Βραζιλία - Βέλγιο. Αντιμέτωπες δύο ομάδες με πολύ ταλέντο και με τακτική προσέγγιση συγκεκριμένη, να θυμίσω πως μιλάμε για μία Βραζιλία με εκπληκτικό υλικό σε όλες τις γραμμές και με έναν προπονητή που έχει συμμαζέψει κατά πολύ τακτικές ανισορροπιες που υπήρχαν στην σελεσάο. Μέχρι εδώ όλα καλά, το πρόβλημα όμως εντοπίζεται όταν σκοράρει το Βέλγιο ξαφνικά, η τακτική συνέπεια της Βραζιλίας πάει περίπατο. Τότε, βλέπουμε μία ομάδα χωρίς αρχή μέση και τέλος η οποία παλεύει με ατομικά χαρακτηριστικά να νικήσει ένα οργανωμένο σύνολο που δουλεύει προσηλωμένο στο αρχικό του πλάνο.

Βέβαια στον αντίποδα θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν προημιτελικός μουντιάλ και θέλεις πάση θυσία να περάσεις, σωστό είναι αυτό αλλά πως θα περάσεις; Με άναρχο τρόπο ανάπτυξης και χωρίς τακτικό πλάνο; Όταν το Βέλγιο ήταν 2-0 πίσω στο σκορ με την Ιαπωνία, δεν άλλαξε την δομή του, δεν άλλαξε την προσέγγιση του, ούτε τον τρόπο παιχνιδιού του και τιμώρησε την Ιαπωνία όπως τιμώρησε δύο φορές και την Βραζιλία. Επιπλέον, πάνω σε όλα αυτά να συμπληρώσω πως δεν έχω δει σε αυτές τις ομάδες να υπάρχουν νεύρα και αχρείαστοι τσαμπουκάδες στο γήπεδο, ακόμα και όταν το ματς με την Κολομβία της Αγγλίας στράβωσε συνέχισαν την ίδια προσέγγιση σε αντίθεση με του Κολομβιανούς, που σε κάθε ευκαιρία έκοβαν οι ίδιοι τον ρυθμό τους, κάτι το οποίο παρατήρησα σε όσα ματς είδα με ομάδες της Λατινικής Αμερικής. Καλό το πάθος και το ζοριλίκι αλλά είναι λίγο κουραστικό, ειδικά όταν από την απέναντι πλευρά βλέπεις την ομάδα πχ του Southgate σε αντίστοιχες φάσεις να κοιτάει απλά να στήσει την μπάλα όσο πιο γρήγορα γίνεται στο χόρτο για να παιχτεί ποδόσφαιρ. Το κάνει αυτό, γιατί στην τελική αυτό θέλουν να παίξουν μπάλα.

Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να αποδεχθούμε πως “Ήρθε το τέλος του Λατινοαμερικάνικου ποδοσφαίρου”, για να μην παρεξηγηθώ δεν εννοώ την ποιότητα και το ταλέντο των ποδοσφαιριστών που υπάρχουν στην Λατινική Αμερική αλλά την τακτική προσέγγιση και την βελτίωση των ατομικών χαρακτηριστικών. Προφανώς και υπάρχουν ικανότατοι αθλητές, κάποιοι εξ αυτών σε κορυφαίο επίπεδο και θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Αντιλαμβάνομαι όμως, πως τα τελευταία χρόνια το ποδόσφαιρο στην Ευρώπη έχει κάνει άλματα προόδου και πλέον έχει αφήσει τις υπόλοιπες ηπείρους χιλιόμετρα πίσω. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Neymar, εκπληκτικός ποδοσφαιριστής με τρομερά προσόντα, χωρίς όμως καμία τακτική συνέπεια, ναι μεν είναι φανταστικό θέαμα να τον βλέπεις να ντριπλάρει, αλλά όταν θέλεις να κατακτήσεις τρόπαια ειδικά σε διοργανώσεις των 7 αγώνων θέλεις άριστη τακτική προσέγγιση γιατί κάθε λάθος πληρώνεται με πιθανό αποκλεισμό. 

Αν ρωτήσεις έναν προπονητή τι προτιμά, έναν παίκτη με εξαιρετικά ατομικά προσόντα και μέτρια τακτική αντίληψη ή έναν παίκτη με άριστη τακτική αντίληψη αλλά μέτριο σε ατομικά στοιχεία. Κατά πάσα πιθανότητα θα επιλέξει τον δεύτερο γιατί ατομικά ο παίκτης θα βελτιωθεί αν δουλευτεί και δουλέψει, το να είναι σε θέση όμως να αντιληφθεί και να αφομοιώσει άμεσα και σωστά το τακτικό πλάνο είναι κάτι που χρειάζεται χρόνια. Σε αυτόν τον τομέα είναι που η Ευρώπη έχει κάνει άλματα προόδου και ταυτόχρονα κοιτάει να “εκμεταλλευτεί” τα ταλέντα της Λατινικής Αμερικής φέρνοντας τα νωρίς στην Ευρώπη και μαθαίνοντας τα να είναι πρώτα τακτικά συνεπής.

Οι ομάδες πλέον έχουν κάνει τρομερές επενδύσεις στις υποδομές τους και στις σχολές ποδοσφαίρου έτσι ώστε τα παιδιά που έρχονται από χώρες της Λατινικής Αμερικής ή της Αφρικής να είναι σε θέση σε μία ηλικία των 20-23 ετών να μπορούν να σταθούν τακτικά σε τοπ επίπεδο. Ποιότητα ατομική και χαρακτηριστικά έχουν, αυτό είναι δεδομένο το θέμα είναι η τακτική συνέπεια και σε αυτό γίνεται  η επένδυση πλέον. Για μένα η πιο χαρακτηριστική περίπτωση που αποδεικνύει τα παραπάνω, είναι ο Fabinho της Monaco. Ήρθε στην Ευρώπη στα 18 του, έμαθε το ποδόσφαιρο στην Μαδρίτη και από τα 21 του χρόνια έως σήμερα στα 24 έχει γράψει 105 συμμετοχές στην Μονακό, με 3800 λεπτά συμμετοχής σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις και σε μία άκρως απαιτητική θέση. Παρόλα αυτά όμως, σε πρόσφατες δηλώσεις του ο Κλοπ ανέφερε πως ο Fabinho πρέπει να αφομοιώσει καλύτερα την τακτική της νέας του ομάδας (Πήρε μεταγραφή στην Liverpool με ένα ποσό κοντά στα 50 εκατομμύρια ευρώ) για να μπορεί να συνεισφέρει στο σύνολο σε αντίθεση για παράδειγμα με τον Keita (επίσης πήγε στην Liverpool από την Red Bull Leipzig) ο οποίος είναι τακτικά πιο έτοιμος. Ας αναλογιστούμε αυτό που είπε ο Κλοπ, ένας παίκτης που έχει αποδείξει την οξυδέρκεια του στο γήπεδο και αγωνίζεται σε τοπ επίπεδο στην Ευρώπη, μετά από 2 μήνες στην νέα του ομάδα δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει πλήρως την τακτική της. 

Ας μεταφερθούμε και στην ελληνική πραγματικότητα, γιατί όλα τα παραπάνω είναι δεδομένα που στο κορυφαίο επίπεδο είναι πιο απλά, ισχύουν όμως και στο στο ελληνικό ποδόσφαιρο; Ή λόγω του χαμηλού συνολικού επιπέδου τα ατομικά χαρακτηριστικά υπερισχύουν; Στην πράξη φαίνεται πως και στην Ελλάδα οι προπονητές θέλουν τους τακτικά συνεπείς ποδοσφαιριστές, παραδείγματα πολλά, στον Ολυμπιακό ήρθε φέτος ο Carsela ένας ποδοσφαιριστής με τρομερά ατομικά χαρακτηριστικά που δεν κατάφερε να αποδώσει γιατί πολύ απλά ο προπονητής του προτιμούσε παίκτες με τακτική συνέπεια. Στον ΠΑΟΚ ο Djalma Campos υστερούσε σαφέστατα σε ατομικά χαρακτηριστικά από τον Pedro Henrique παρόλα αυτά ο Lucescu τον προτίμησε αυτόν την προηγούμενη σεζόν για να στηριχθεί καθώς είχε άριστη τακτική αντίληψη των απαιτήσεων του προπονητή. Στην ΑΕΚ ο Pattito δεν κατάφερε να ενσωματωθεί στην τακτική ισορροπία του Jimenez. 

Κλείνοντας θα παραθέσω την προσωπική μου άποψη συνοψίζοντας τα παραπάνω, εγώ προσωπικά σαν Πέτρος, όπως και η πλειοψηφία των ανθρώπων που βλέπουν ποδόσφαιρο, λατρεύω να βλέπω παίκτες με άναρχα χαρακτηριστικά που γεμίζουν ατελείωτα video στο YouTube με τρίπλες. Παρόλα αυτά όμως, εκτιμώ πολύ περισσότερο τους ποδοσφαιριστές που είναι σε θέση να βάλουν την επιτυχία της ομάδας πάνω από τα ατομικά τους χαρακτηριστικά. Για αυτό και για όλους τους παραπάνω λόγους που ανέφερα φαίνεται πως το μοντέλο των ομάδων της Λατινικής Αμερικής αρχίζει να φθίνει. Κάτι που το αντιλήφθηκαν στην εθνική Βραζιλίας με την πρόσληψη του Tite ο οποίος έχει φέρει πλέον για τα καλά την τακτική συνέπεια στην σελεσάο, και φαίνεται να έχει βάλει τα θεμέλια, ώστε αυτό το εκπληκτικό ατομικό ταλέντο να το μετουσιώσει και σε ένα δυνατό και σταθερό τακτικά σύνολο.