Είστε η αρχή της ελπίδας

Τελείωσαν σήμερα και επίσημα οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο μετά και την τελετή λήξης αφήνοντας μας μία πόρτα ανοιχτή , ώστε να την περάσουμε και να βρεθούμε στην κορυφή του αθλητισμού τα επόμενα χρόνια.

Αυτοί που περιμένουν απέχουν 4 μέτρα από την πόρτα όσα και τα χρόνια για την επόμενη Ολυμπιάδα που αυτή την φορά θα λάβει μέρος στο Τόκιο. Αυτοί που περιμένουν είναι οι αθλητές μας , οι Έλληνες αθλητές που θα κάνουν τα πάντα για να φθάσουν στην πόρτα και να την περάσουν.

Από την στιγμή που θα την περάσουν , θα ξεκινήσουν έναν αγώνα, τον αγώνα της ανάδειξης τους στους καλύτερους τρεις αθλητές του αγωνίσματος που αντιπροσωπεύουν .
Δεν είναι όμως εύκολο κάτι τέτοιο , ο λόγος προφανής . Υπάρχει μία γνωστή φράση '' Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της '' , η οποία δυστυχώς μέχρι και σήμερα δεν μπορεί να διαψευσθεί. Ζούμε σε μία χώρα η οποία γέννησε τον αθλητισμό αλλά συνάμα τον καταστρέφει κιόλας , αδιαφορώντας για το τι επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτό στην ψυχοσύνθεση των παιδιών , τα οποία χρειάζονται ένα έναυσμα για να ξεκινήσουν την απασχόληση τους με το συγκεκριμένο αντικείμενο. Ακούμε συνεχώς τους ανθρώπους που βρίσκονται στην ηγεσία της χώρας να δίνουν συγχαρητήρια σε αθλητές για τα επιτεύγματα τους . Δεν αναρωτήθηκαν ποτέ για ποιον λόγο η Ελλάδα έχει τόσα πολλά χρόνια να πρωταγωνιστήσει ; Σίγουρα θα αναρωτήθηκαν αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκαν πραγματικά , έτσι ώστε να υπάρξει μία νέα αρχή . Υπάρχουν βλέπετε συμφέροντα και πιο σημαντικά ζητήματα για τους εαυτούς τους .

Φέτος στο Ρίο της Βραζιλίας είδαμε πραγματικά την ελληνική ψυχή και πόσο δυνατή είναι , οδηγώντας μας στην κατάκτηση 6 μεταλλίων και ακούγοντας τον εθνικό μας ύμνο τρεις φορές. Αυτό που οδήγησε τους αθλητές μας στην κορυφή δεν ήταν ούτε το κράτος με τις '' βοήθειες '' που παρέχει αλλά ούτε και η κοινωνία που με την κάθε αναποδιά κατακρίνει τον αθλητή που παλεύει χρόνια για ένα καλό αποτέλεσμα. Ήταν η πίστη τους και τα θέλω τους .
Γυρνώντας τώρα πίσω στην αλληγορία της πόρτας, μεταξύ των νέων-παλιών αθλητών και της πόρτας υπάρχει ένας δρόμος και είναι φωτεινός. Ο δρόμος αυτός είναι η ελπίδα. Η ελπίδα που μας χάρισαν όχι μόνο αυτοί που κατέκτησαν τα μετάλλια αλλά και οι υπόλοιποι αθλητές που έφθασαν σε μία τόσο μεγάλη διοργάνωση ύστερα από επίπονη προσπάθεια. Ας είναι αυτό επομένως, το έναυσμα για μία νέα αρχή στον αθλητισμό της χώρας και να δούμε τα πράγματα με μία διαφορετική ματιά .