Εμβληματικός. Βιρτουόζος της μπάλας, πολυσύνθετο «δεκάρι», που ενίοτε αγωνιζόταν σαν εξτρέμ ή ακόμη και σαν σέντερ φορ και δεινός ντριμπλέρ. Δεν δίσταζε να επιχειρεί να περάσει και πέντε και έξι παίκτες
με επιτυχία. Και το αριστερό του πόδι… «φαρμάκι». Τεχνική που δύσκολα συναντάς ακόμη και σήμερα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που μεγάλοι παίκτες της εποχής, όπως π.χ. ο Μπεκενμπάουερ, τον αποθέωσαν.

Σαν χαρακτήρας είχε δύο πλευρές. Η μία ήταν αυτή του επαναστάτη, του ντόμπρου και ασυμβίβαστου.

Αυτή τον έφερε πολλές φορές σε κόντρα με τις εκάστοτε διοικήσεις αλλά και με ανθρώπους που προσπαθούσαν να τον βάλουν σε καλούπια. Η άλλη ήταν αυτή του ιδιόρρυθμου, του γλεντζέ αλλά και του «υπερευαίσθητου», πεισματάρη και εγωιστή. Αυτή που τον ανάγκασε να φύγει από τον αγαπημένο του Ολυμπιακό και να πάει στον Παναθηναϊκό, ενώ συχνά δεν «κατέβαινε» σε προπονήσεις και προσποιούταν τον τραυματία. Άλλωστε το παρατσούκλι «Έλληνας Τζορτζ Μπεστ» που τον συνοδεύει από την αρχή της καριέρας του, περιγράφει, σχεδόν τέλεια, το ταλέντο του αλλά και τον ιδιότροπο χαρακτήρα του.

Στην ομάδα της καρδιάς του

Γέννημα-θρέμμα του Πειραιά, ο Γιώργος Δεληκάρης ξεκίνησε την καριέρα του στον τοπικό Αργοναύτη που τότε αγωνιζόταν στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής. Εθνικός και Ολυμπιακός μπαίνουν το καλοκαίρι του 1969 στη μάχη για την απόκτηση του 18χρονου τότε (γεννημένος τον Ιουλίο 1951) Δεληκάρη, με τους ερυθρόλευκους να αποσπούν την υπογραφή του, πληρώνοντας 1.050.000 δραχμές τον Αργοναύτη, 150.000 δραχμές τον παίκτη και δίνοντας στην ομάδα του Χατζηκυριάκειου και έμψυχα ανταλλάγματα (Μιχάλης Τούντας, Μανώλης Λεβαντής, Αριστείδης Σταμάτης, Μιχάλης Καραγιάννης, Βαγγέλης Συρίγος).

Η πρώτη του εμφάνιση με την φανέλα του Ολυμπιακού έγινε σε ένα φιλικό με την πρώην ομάδα του, ενώ η πρώτη του επίσημη εμφάνιση ήρθε τον Σεπτέμβριο του 1969 εναντίον του ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Στη συνέχεια τραυματίζεται και επανέρχεται δύο μήνες αργότερα, αρχικά με την β’ ομάδα. Το τριήμερο 23-26 Νοεμβρίου 1969, ο Δεληκάρης πετυχαίνει τρία γκολ, δύο εναντίον του Εθνικού και 1 εναντίον της Καβάλας, κάνοντας το λιμάνι να παραμιλάει, αφού στο πρόσωπο του οι οπαδοί του Ολυμπιακού βλέπουν ένα νέο αστέρι να γεννάται. Ένα ακόμη εκπληκτικό παιχνίδι εναντίον του ΠΑΟΚ, αλλά και επιλογή του να αγωνιστεί για ένα ημίχρονο τραυματίας εναντίον του Ολυμπιακού Λευκωσίας, τον κάνουν έναν από τους πιο δημοφιλείς παίκτες στις κερκίδες του Καραϊσκάκης.

Ο Δεληκάρης ξεκινάει εξίσου εντυπωσιακά και την σεζόν 1970-71, όμως τα νυχτοπερπατήματα του με τον Αγανιάν παραμονή του αγώνα με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό, τον θέτουν εκτός ομάδας για δύο μήνες, ενώ υποπίπτει σε συνεχή πειθαρχικά παραπτώματα, εκνευρίζοντας την διοίκηση των «ερυθρόλευκων» που τον τιμωρεί με τσουχτερά πρόστιμα. Τον Ιανουάριο του ’71, ο Ολυμπιακός περνάει στα χέρια του Γουλανδρή και τεχνικός της ομάδας αναλαμβάνει ο Πετρόπουλος. Η ψυχολογία του Έλληνα «Τζορτζ Μπεστ» αλλάζει προς το καλύτερο, πραγματοποιεί εξαιρετικές εμφανίσεις, καλείται στην Εθνική Ανδρών και στον τελικό Κυπέλλου εναντίον του ΠΑΟΚ είναι από τους διακριθέντες κατακτώντας παράλληλα και το πρώτο του τρόπαιο.

Η σεζόν 1971-72 είναι καταστροφική για τον ψιλόλιγνο μέσο, αφού στρατιωτική θητεία και τραυματισμοί του στερούν τη δυνατότητα να προπονηθεί σωστά, ενώ υποπίπτει εκ νέου σε πειθαρχικό παράπτωμα. Η ΕΠΟ εξαντλεί την αυστηρότητα της, αποκλείοντας τον δια βίου από την Εθνική ομάδα και παράλληλα του επιβάλλει πρόστιμο 30.000 δραχμών. Μόνο θετικό νέο, στην κατά τ’ άλλα αποτυχημένη χρονιά, η εμφάνιση που πραγματοποιεί με την Εθνική Ενόπλων εναντίον του Βελγίου.

Η καλοκαιρινή διακοπή τον βοηθάει να ανασυνταχθεί και κάνει ακόμη ένα διαβολεμένο ξεκίνημα τη σεζόν 1972-73, κερδίζοντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού, ενώ αναγκάζει την ΕΠΟ να αναστείλει τον ισόβιο αποκλεισμό του από την Εθνική ομάδα. Μέχρι τα μέσα του Μαρτίου κάνει μεστή και εντυπωσιακή χρονιά, όμως και πάλι με την συμπεριφορά του καταστρέφει την εικόνα του. Χρησιμοποιεί τον στρατό σαν δικαιολογία να μην πηγαίνει στις προπονήσεις, ενώ προφασίζεται και διάφορους μικροτραυματισμούς με αποτέλεσμα να χάσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Ωστόσο, ζητάει συγνώμη από την διοίκηση, η οποία την κάνει δεκτή, επιστρέφει στις καλές εμφανίσεις και βοηθάει σημαντικά τον Ολυμπιακό να κατακτήσει το ντάμπλ.

Σχέση αγάπης και μίσους

Απαλλαγμένος από την στρατιωτική του θητεία πραγματοποιεί ακόμη μία εκπληκτική χρονιά (1973-74)και ο Ολυμπιακός κατακτά ξανά το Πρωτάθλημα. Η γεμάτη χρονιά, χωρίς προβλήματα πείθουν τον Πετρόπουλο να δώσει και πάλι το περιβραχιόνιο του αρχηγού στον Δεληκάρη, στο ξεκίνημα της σεζόν 1974-75. Η μαγική του εμφάνιση στο παιχνίδι εναντίον της Σέλτικ, στη Σκωτία, για το Κύπελλο Πρωταθλητριών, αναγκάζουν τους Times του Λονδίνου να κάνουν ειδική μνεία στο όνομά του, ενώ αρχηγική ήταν η παρουσία του και στον επαναληπτικό αγώνα με τους «Κέλτες» που χάρισε την πρόκριση στον Ολυμπιακό.

Η τεράστια διαφορά ανάμεσα στις απολαβές των ξένων παικτών με αυτές των Ελλήνων αποτελούσε μεγάλο αγκάθι εκείνη την εποχή στις τάξεις των «ερυθρόλευκων» και ο Δεληκάρης αποφασίζει, στα τέλη του Οκτωβρίου, να απέχει από τις προπονήσεις της ομάδας. Η άρνηση του Ολυμπιακού και της Εθνικής να του δώσουν άδεια να παντρευτεί ρίχνει κι άλλο λάδι στη φωτιά, ενώ σε έναν αγώνα εναντίον του Ατρομήτου δέχεται έντονες αποδοκιμασίες από ορισμένους οπαδούς της ίδιας της ομάδας του.

Τα πράγματα ηρεμούν για ένα διάστημα, όμως στα μέσα Φεβρουαρίου και πάλι επαναστατεί εναντίον της νέας διοίκησης του Ολυμπιακού για χρωστούμενα χρήματα στους παίκτες της ομάδας. Απειλεί να μην κατέβει η ομάδα στον επόμενο αγώνα πρωταθλήματος, ενώ όταν βρίσκεται η λύση για τα χρωστούμενα, ζητάει εκ νέου να αυξηθούν οι απολαβές του στα επίπεδα των ξένων. Η διοίκηση του αφαιρεί το περιβραχιόνιο του αρχηγού και ο Δεληκάρης, στα μέσα του Απριλίου, εξαφανίζεται. Ταυτόχρονα οι φήμες για μεταγραφή σε ομάδα του εξωτερικού (Σέλτικ) οργιάζουν, όμως η εμφάνισή του, τρεις μήνες μετά, στην προετοιμασία των Πειραιωτών φέρνει και πάλι χαμόγελα και αισιοδοξία στις τάξεις των φιλάθλων.

Το ξεκίνημα του για την σεζόν 1975-76 είναι και πάλι το ιδανικό. Κορυφαίος στα δύο ματς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών με αντίπαλο τη Δυναμό Κιέβου, Κορυφαίος στο παιχνίδι της Εθνικής με την αντίστοιχη της Γερμανίας, όμως ένας τραυματισμός του, φέρνει και πάλι σύννεφα στη σχέση του με τον σύλλογο. Ο γιατρός επιμένει ότι ο Δεληκάρης δεν έχει απολύτως τίποτα και η διοίκηση αποφασίζει να τον αποκλείσει από την ομάδα.

Οι κακές εμφανίσεις του Ολυμπιακού καθιστούν αναγκαία την παρουσία του στην ενδεκάδα και η τιμωρία του από αποκλεισμός μετατρέπεται σε 6μηνη διακοπή συμβολαίου. Το τρίμηνο Φεβρουαρίου-Απριλίου δίνει πνοή στην μεσοεπιθετική γραμμή του Ολυμπιακού, αλλά ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του κάνει και πάλι την εμφάνισή του. Σε ένα παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ και ενώ οι «ερυθρόλευκοι» βρίσκονται πίσω στο σκορ με 2-1, έχοντας νωρίτερα προηγηθεί με 1-0, βγάζει την φανέλα του και αποχωρεί από το γήπεδο, θεωρώντας ότι οι συμπαίκτες του επίτηδες είχαν μειωμένη απόδοση. Μετά την απόφαση του αυτή βρίσκει μόνο εχθρούς στα αποδυτήρια και η διοίκηση φοβούμενη αναταραχές στο εσωτερικό τον θέτει εκτός ομάδας.

Τέλος εποχής

Παρά τα όσα προηγήθηκαν, ο σύλλογος συνεχίζει να του δείχνει εμπιστοσύνη και δεν το μετανιώνει. Ο Δεληκάρης εμφανίζεται στο γήπεδο, τη σεζόν 1976-77, πιο ώριμος από ποτέ και αναλαμβάνει και πάλι το ρόλο του αρχηγού. Πολυτιμότερος στα περισσότερα παιχνίδια του Ολυμπιακού, σκοράρει και δημιουργεί ακατάπαυστα, ενώ σε ένα παιχνίδι με αντίπαλο τον Ηρακλή αγωνίζεται τραυματίας και τον οδηγεί σε νίκη με 3-1.

Παρόμοιο το σκηνικό και το πρώτο τρίμηνο της επόμενης χρονιάς, όμως η γενική μετριότητα του Ολυμπιακού φέρνει γκρίνια στα αποδυτήρια της ομάδας. Ο Δεληκάρης τα βάζει με τον προπονητή Βεσελίνοβιτς αλλά και τον Αϊδινίου. Χάνει για ακόμη μία φορά το περιβραχιόνιο του αρχηγού, ενώ το παιχνίδι εναντίον της Καβάλας στις 8 Ιανουαρίου 1978 θα αποτελέσει το κύκνειο άσμα του με την φανέλα του «δαφνοστεφανομένου», ύστερα από 226 εμφανίσεις και 25 τέρματα στο ελληνικό πρωτάθλημα, αφού τιμωρείται με 2 χρόνια αποκλεισμό.

Αλλαγή στρατοπέδου και πρόωρο αντίο

Αποτέλεσμα της κόντρας του με την διοίκηση του Ολυμπιακού ήταν να μεταγραφεί στον αιώνιο αντίπαλο Παναθηναϊκό. Η μεταγραφή του χαρακτηρίστηκε ως «μεταγραφή του αιώνα» από τους δημοσιογράφους, ωστόσο η «μεταφορά» (!) της τιμωρίας του, στο ήμισυ, από την ΕΠΟ παρότι δεν αγωνιζόταν για τον Ολυμπιακό, που του στέρησε σχεδόν όλο το πρωτάθλημα της σεζόν 1978-79 (αγωνίστηκε σε 6 αγώνες από τους 34) και η εμφανής έλλειψη ενθουσιασμού του ίδιου του παίκτη για το ποδόσφαιρο, δεν βοήθησαν τον Δεληκάρη να δικαιολογήσει τους παχυλούς τίτλους των εφημερίδων.

Παράλληλα γίνεται κόκκινο πανί για τους οπαδούς του Ολυμπιακού που νιώθουν προδομένοι από το αγαπημένο τους παιδί. Ο απολογισμός με τη φανέλα των «πράσινων» πενιχρός. Μόλις 35 συμμετοχές και 5 γκολ στο ελληνικό πρωτάθλημα στα δυόμισι χρόνια παραμονής του στο «τριφύλλι». Για ανεξήγητους μέχρι και σήμερα λόγους, ο Γιώργος Δεληκάρης αποφασίζει στις 19 Οκτωβρίου του 1981, σε ηλικία 30 ετών, να αποσυρθεί από τους αγωνιστικούς χώρους, ξαφνιάζοντας την ελληνική ποδοσφαιρική κοινότητα. Με τη στρογγυλή θεά δεν ασχολήθηκε ξανά, ενώ οι δημόσιες εμφανίσεις του και οι συνεντεύξεις του είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, αφού αποφάσισε να κρατήσει μακριά τα φώτα της δημοσιότητας.

Παγκόσμια αναγνώριση με τα γαλανόλευκα

Το ντεμπούτο του Γιώργου Δεληκάρη με την φανέλα της Εθνικής έγινε τον Απρίλιο του 1971, με αντίπαλο την Αγγλία, ενώ το μεγάλο ξεπέταγμα το έκανε στα προκριματικά του Euro του ’76. Η Ελλάδα αντιμετώπιζε την κάτοχο του Παγκοσμίου Κυπέλλου και μετέπειτα φιναλίστ του Ευρωπαϊκού, Δυτική Γερμανία, με την Εθνική να χάνει την πρόκριση στα εκτός έδρας γκολ (2-2 στο Καραϊσκάκης, 1-1 στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου) και τον Δεληκάρη να κάνει άνω κάτω την Γερμανική άμυνα σκοράροντας και στις δύο αναμετρήσεις. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του Φρανς Μπεκενμπάουερ ότι «Δεν πίστευα ποτέ ότι υπάρχει τέτοιος παίκτης στη Ελλάδα. Μου άρεσε πολύ ο Δεληκάρης». Εναντίον της Ρουμανίας το 1977 φόρεσε για πρώτη φορά το περιβραχιόνιο του αρχηγού, ενώ αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι της ομάδας που προκρίθηκε στα τελικά του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου το 1980, χωρίς όμως να καταφέρει να βρεθεί στα γήπεδα της Ιταλίας αφού τραυματίσθηκε εκείνη την περίοδο. Την φανέλα της Εθνικής μας ομάδας, την οποία φόρεσε 32 φορές πετυχαίνοντας 7 γκολ, φόρεσε για τελευταία φορά στις 14 Οκτωβρίου 1981, με αντίπαλο τη Δανία.

Κατέκτησε 3 Πρωταθλήματα Ελλάδος με τον Ολυμπιακό (1972-73, 1973-74, 1974-75).
Κατέκτησε 3 Κύπελλα Ελλάδος με τον Ολυμπιακό (1971, 1973, 1975).
Είναι παντρεμένος και έχει δύο κόρες.
Από τότε που αγωνιζόταν, αλλά και μετά το τέλος της καριέρας του, ασχολήθηκε με διάφορες επιχειρηματικές δραστηριότητες (εμπόριο χρυσού, ψαροταβέρνα, μάντρα αυτοκινήτων κ.α), ενώ μία εξ’ αυτών (εμπόριο εμφιαλωμένων νερών στην Αλβανία) κόστισε σε αυτόν και άλλους δύο ποδοσφαιριστές (Λάκης Γκλέζος, Δημήτρης Δημητρίου) όλα τα χρήματα που κέρδισαν από το ποδόσφαιρο.
Πλέον εργάζεται ως οδηγός ταξί, ενώ παλαιότερα αρθρογραφούσε για τον «Πρωταθλητή».
Το 2009 είχε ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα, που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή.

ΠΗΓΗ: http://cobrasports.gr/index.php/faces/2287-2013-05-11-10-51-46