.png){kind=small}
λίστα-κατάταξη του ESPN με τους 74 κορυφαίους παίκτες όλων των εποχών, το μυαλό μου έπεσε μέσα σε έναν κυκεώνα απόψεων που (κατ’ εμέ) πάντα δε βγάζουν καμία λογική. Η μόνη δυνατή εξήγηση που μπορώ να δώσω για να αιτιολογήσω τα παρακάτω είναι η επιλεκτική και παροδική, ανθρώπινη μνήμη που κρίνει εν τέλει τους πάντες και τα πάντα.
Ο τίτλος φυσικά κλεμμένος απ’ τα βάθη της ψυχής το αείμνηστου Κώστα Κοφινιώτη, στο τραγούδι που ερμήνευσε ο τρισμέγιστος Στράτος Διονυσίου. Κι αν πρόκειται περί ιεροσυλίας το παραπάνω μου λογοπαίγνιο, θα βρω παρηγοριά στην κρίση ενός Kobe-fan, που θεωρεί με τη σειρά του ιεροσυλία το πόσο γρήγορα ξεχνούνε όλοι τους…
Πώς μπορείς να πληγώσεις έναν οπαδό, έναν φίλαθλο, έναν θαυμαστή ; Μα φυσικά αποκρημνίζοντας την ομάδα ή το είδωλό του στα μάτια του. Προσπαθώντας να τον πείσεις δηλαδή πως το μεγαλείο που βλέπει είναι μια προσωπική, υποκειμενική εικόνα που έχει πλάσει ο ίδιος και δεν ισχύει. Σταδιακά προσπαθείς να «ρίξεις» το ίνδαλμα απ ‘ τον «θρόνο» του. Κάτι τέτοιο δε βιώνει κι ένας λάτρης του Kobe όταν ακούσει επανειλημμένα ότι ο αγαπημένος του παίκτης δεν ήταν ποτέ τόσο καλός, απλά και μόνο γιατί έτυχε να είναι συμπαίκτης του Shaq ; Για να φτάσουμε στο θέμα μας, η λίστα του ESPN έχει κατατάξει πρώτο τον Jordan, δεύτερον τον LeBron, τρίτο τον Jabbar και φτάνοντας στο κλείσιμο της δεκάδας, έχουμε στο νούμερο 8 τον Tim Duncan, στο 9 τον Kobe και στο 10 τον Shaq.
Έχω έναν φίλο από Κατερίνη που λέει το ρητό «Με λένε Ρίζο κι όπως θέλω τα γυρίζω».
Ή αυτό ή είμαστε τρελοί όλοι μας. Γιατί ; πώς γίνεται από παιδάκια να ακούμε από τους αναλυτές και τους σχολιαστές πως ο Shaq «κουβάλησε» τον Kobe στα τρία πρώτα του πρωταθλήματα και οι ίδιοι αναλυτές και σχολιαστές να τον κατατάσσουν στο 10, πίσω εν τέλει απ’ τον Kobe. Για να αντικρούσει κάποιος το ρητορικό αυτό ερώτημα ως επιχείρημα (που ξεκάθαρα δεν επαινώ και ειρωνεύομαι, αλλά προλαβαίνω και την απάντηση) θα πει το εξής: «Ο Kobe εν τέλει πήρε άλλα δύο πρωταθλήματα χωρίς τον Shaq, ο Shaq πήρε ένα με τον Wade, άρα ο Kobe ανήκει ψηλότερα». Το πρόβλημα είναι πως η λογική του αναλυτή-σχολιαστή που θεωρεί ότι ο Shaq «κουβάλαγε» τον Kobe είναι ότι δε θα σταματήσει στην παραπάνω απάντηση, καθώς εύλογα εδώ θα πει ότι, πήραν 3 μαζί (ο Shaq mvp των τελικών και στα τρία) και ο Kobe πήρε δύο μόνος, κερδίζοντας και το mvp των τελικών, άρα 3-2.
Το παράλογο της υπόθεσης φυσικά ξεκινάει απ’ τη θεωρία που λέει ότι, σε μια ομάδα δύο hall of famer, όποιος δεν ανακηρυχθεί mvp των τελικών, αυτομάτως «κουβαλήθηκε» απ’ τον άλλον για να φτάσει στο τρόπαιο.
Για να επιστρέψουμε στους φίλους μας τους «Ρίζους», τους πολυαγαπημένους μάλιστα, γιατί αυτά τα ντιμπέιτ είναι υπέροχος τρόπος ψυχαγωγίας και συντροφιάς, ερχόμαστε στο ερώτημα που προκύπτει: πώς απ’ τη μία ήταν δεύτερο γρανάζι στους Lakers και οφείλει στον Shaq το μεγαλύτερο ποσοστό της επιτυχίας του κι απ’ την άλλη κατατάσσεται ψηλότερα στη λίστα τον κορυφαίων ; η απάντηση είναι απλή: δεν ξέρω.
Το νόημα του παραπάνω παραδείγματος είναι να υπογραμμίσει την αστάθεια που επικρατεί σε κάτι τέτοιες λίστες, σε κάτι τέτοια κανάλια. Το γεγονός πως ο Kobe κατατάχθηκε πάνω απ’ τον Shaq, δεν αναιρεί σε καμία των περιπτώσεων την υποτίμηση και την υποβάθμιση που εισπράττει συνεχώς. Τα μόνα συμπεράσματα που βγάζουμε είναι ότι, πρώτον, μάλλον υποτιμήθηκε κι ο Shaq, και δεύτερον , πως μάλλον δεν πρέπει να παίρνουμε και τόσο στα σοβαρά τις γνώμες των αναλυτών. Μάλλον, διότι ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι είναι όλα θέμα marketing ; κανείς. Τις προάλλες(όταν λέω προάλλες εννοώ πριν έναν χρόνο βέβαια) ο Max Kellerman, ο οποίος μου είναι εξαιρετικά συμπαθής και συμφωνώ σε πάρα πολλά απ’ όσα λέει, έθεσε την εξής προκείμενη ως αρχή του ντιμπέιτ της ημέρας, με τους Stephen A και Jay Williams (εάν δε με απατά η μνήμη μου) :
«ο Kawhi είναι πιο clutch απ’ τον Kobe»
Δε θα σταθώ στο γιατί και πόσο λάθος πιστεύω ότι είναι η παραπάνω φράση, άλλωστε δε συμφώνησε και κανείς μαζί του στο πλατό. Ναι, ο καθένας δικαιούται να έχει τη γνώμη του, Δημοκρατία έχουμε, αλλά τέτοιες αντιλήψεις, οι οποίες αυξάνονται συνεχώς, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι προφανώς και έχουν ξεχάσει τι ήταν ο Kobe. Και αυτό είναι και το νόημα αυτού του άρθρου. Δε νομίζω πως-όπως λένε και στα σχόλια οι Kobe-fans στα αγγλικά «the amount of hate Kobe gets is ridiculous (μτφρ: το μίσος που εισπράττει ο Kobe είναι εξωφρενικό)-δε νομίζω ότι είναι επιτηδευμένη αυτή η υποβάθμιση. Το πολύ-πολύ να το πει κάποιος οπαδός των Celtics, αλλά σε γενικές γραμμές θεωρώ ότι έχει να κάνει με το τι θυμάται ο κόσμος. Και ο κόσμος θυμάται έναν Kobe στα τελευταία του χρόνια να κουτσαίνει, να τραυματίζεται, να είναι μακριά απ’ τις εμφανίσεις που τον έκαναν θρύλο και να αποσύρεται. Οι άνθρωποι έχουν, όπως και να το κάνουμε, τη νοοτροπία του «είσαι τόσο καλός όσο την τελευταία φορά». Και είναι λογικό εν μέρει.
Αυτό όμως που δεν είναι λογικό, ως μπασκετόφιλος ή ως ειδήμων, αναλυτής του μπασκετ είναι να ξεχνάς και να αναιρείς όλα όσα έχει προσφέρει στο άθλημα, επειδή απλώς δεν τα βιώνεις στο παρόν.
Για να περάσω και την , όσο πιο αντικειμενική γίνεται, προσωπική μου άποψη πάνω στη λίστα, το top10 είναι γενικότερα λανθασμένο. Και ειδικότερα για τον Kobe, η θέση 9 είναι πολύ χαμηλή. Δε θυμάμαι κανέναν, όσο έπαιζαν και οι δύο, να θεωρεί τον Tim καλύτερο παίκτη. Και όσο κι αν μου αρέσει ο Larry, η μέση του δεν του επέτρεψε να παίξει όσο και όπως θα ήθελε. Κάποτε, κοντά στο 2010, όταν έπαιρνε το 5ο του δαχτυλίδι, ο Kobe ήταν για την πλειοψηφία του κόσμου μέσα στου 5 κορυφαίους όλων των εποχών.
Αλλά είπαμε… πόσο εύκολα ξεχνούν.
RIP Mamba.
0 Σχόλια