Οι λόγοι πίσω από την μετριότητα του Γκριεζμάν

Ο Γάλλος επιθετικός της Μπαρτσελόνα Αντουάν Γκριεζμάν, ξεχώρισε αισθητά με τις εμφανίσεις του για λογαριασμό της Ατλέτικο, αναγκάζοντας έτσι τους πρωταθλητές να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να τον αποκτήσουν.

Συγκεκριμένα έμεινε 5 χρόνια στην Μαδρίτη με 133 γκολ στο ενεργητικό του σε 257 συμμετοχές. 

Βοήθησε σημαντικά σε όλες τις διακρίσεις την ομάδα του, με κορυφαία την κατάκτηση του Europa League την σεζόν 2017-2018 (μαζί με την ατομική διάκριση του καλύτερου ποδοσφαιριστή της διοργάνωσης), η οποία έμελε να είναι η χρόνια του, αφού λίγο αργότερα ανέβηκε στη κορυφή του κόσμου με την εθνική του ομάδα.

Το αστρονομικό ποσό των 120 εκατομμυρίων ευρώ δαπάνησαν οι Μπλαουγκράνα για την αντικατάσταση του κενού που δημιουργήθηκε από συγκυρία πραγμάτων. Αρχικά η αποχώρηση του Νεϋμάρ για το Παρίσι αλλά και το γεγονός ότι επί της ουσίας αυτό το κενό δεν καλύφθηκε ποτέ επάξια, ούτε από τον Κουτίνιο αλλά ούτε και από τον Ντεμπελέ. 

Πάμε να εξετάσουμε λοιπόν τους λόγους, για τους οποίους ο 29χρονος περιφερειακός σέντερ φορ δεν εντυπωσιάζει στην νέα του ομάδα. 

Μεγάλη βαρύτητα για το αποτέλεσμα, φαίνεται να έπαιξε η μεγάλη διαφορά φιλοσοφίας των 2 κλάμπ. Αναλύοντας, οι Καταλανοί έχουν αρκετές αυξημένες απαιτήσεις στο δημιουργικό κομμάτι από τους ποδοσφαιριστές τους, αντιμετωπίζοντας κατά κύριο λόγο ιδιαίτερα κλειστές άμυνες. Εν αντιθέσει στον τρόπο παιχνιδιού της Ατλέτικο με τις κόντρα επιθέσεις και τα όχι και τόσο υψηλά ποσοστά κατοχής της μπάλας, ο Γκριεζμάν είχε τον χώρο να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο, δημιουργώντας έτσι περισσότερες επικίνδυνες καταστάσεις για την αντίπαλη άμυνα.

Η διαφορά ιδιοσυγκρασίας, βέβαια, συνδυάζεται και με την αλλαγή προπονητή και τις απαιτήσεις του καθενός. Ο Τσόλο Σιμεόνε έδωσε ελευθερία κινήσεων στον άλλοτε παίχτη του, τοποθετώντας τον εκεί ακριβώς που του ταιριάζει! Περιφερειακός επιθετικός στην δυάδα, στο 4-4-2, αφήνοντας έτσι τον παρτενέρ του στο δίδυμο των μπροστινών να πέσει πάνω στους αμυντικούς των αντιπάλων. Με αυτόν τον τρόπο ο Αντουάν έβρισκε τους απαραίτητους χώρους να δράσει κατευθυνόμενος κυρίως στον άξονα και λιγότερο στις πτέρυγες.

Όπως καταλαβαίνουμε το σύστημα έπαιξε έναν ακόμα σπουδαίο ρόλο... Το 4-3-3 και το 4-4-1-1, που λίγες φορές χρησιμοποιήθηκε από τον Βαλβέρδε μέχρι την απομάκρυνση του, θεωρώ πως εγκλώβισε αρκετές φορές τον ποδοσφαιριστή μιας και τα πιο δημιουργικά του χαρίσματα περιορίστηκαν στις γραμμές του γηπέδου και κυρίως στην αριστερή. Ακόμα και τις φορές που χρειάστηκε να παίξει στην κορυφή της επίθεσης έμοιαζε μόνος και αυτό ακόμη έγινε σε ελάχιστα αγωνιστικά λεπτά.

Στην εποχή Σετιέν λίγες αλλαγές υπήρξαν. Ναι μεν ο Ισπανός κόουτς έπαιξε 4-4-2 σε ρόμβο σε αρκετές περιπτώσεις και λόγω έλλειψης του Λουίζ Σουάρεζ, όμως ο Λιονέλ Μέσσι ήταν αυτός που είχε περισσότερο τον ρόλο του κρυφού επιθετικού, με τον Γάλλο να είναι πιο προωθημένος. Ακόμα και όταν υπήρχε η τριάδα Μέσσι-Σουάρεζ-Γκριεζμάν, πάλι ο τελευταίος βρέθηκε στα αριστερά της επίθεσης.

Τα στατιστικά μιλούν από μόνα τους, αφού ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής με την Γαλλία μετράει μόλις 1 τέρμα σε 10 αγώνες πρωταθλήματος, επί Σετιέν, ενώ σημείωσε άλλο 1 στο Κύπελλο Ισπανίας.

Κλείνοντας, φυσικά και είναι σπουδαίος και ταλαντούχος ποδοσφαιριστής, από μόνος του όμως ο σύλλογος της Βαρκελώνης απαιτεί προσαρμογή σε νέα δεδομένα σε αυτό το ξεχωριστό ποδόσφαιρο που μας έχει μάθει. Σίγουρα φέρει μερίδιο ευθύνης και ο ποδοσφαιριστής για την μέτρια αγωνιστική του εικόνα, αλλά μήπως τελικά το να πάρεις το 100% από έναν τέτοιο παίκτη απαιτεί και κάποιες θυσίες στο τακτικό κομμάτι;