Δώστε μας πλάνο και τα υπόλοιπα αφήστε τα πάνω μας

 Όλη την εβδομάδα που μας πέρασε προσπαθούσα να συντάξω ένα κείμενο με μια σειρά, που να βγάζει νόημα και να μπορεί να εξηγήσει με ακρίβεια τις σκέψεις μου για τις εξελίξεις. Οι προσπάθειες μου έπεσαν στο κενό. Θα μπορούσα να το αποδώσω στην απέχθειά μου να γράφω άρθρα καταστροφολογίας, στη συναισθηματική φόρτιση υπό τον φόβο της πλήρους κατάρρευσης της σύγχρονης ιστορίας των ''πρασίνων'', την υποστολή σημαιών που έχουν αφήσει μεγάλα αποθέματα κληρονομιάς και υπερηφάνειας σε πολλές γενιές Παναθηναικών.

Δε χρειάζεται νομίζω να αναφέρω πόσο καταστροφική θα ήταν μια φυγή του Αλβέρτη στην παρούσα φάση από τους ''πράσινους'', πόσο αρρωστημένο θα ήταν για το ''τριφύλλι'' να αποχωρήσει ο εμβληματικός αρχηγός της ομάδας από το staff στην παρούσα φάση, δεδομένων των ιδιαιτεροτήτων της επόμενης σεζόν. Για τον ίδιο τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, ο οποίος μέσα σε μια εβδομάδα, μόνο και μόνο από την φήμη της απόλυσης του ''Φράγκι'' κόντεψε να αποδομηθεί από την συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών των ''πρασίνων''. Υπό την πίεση όσων γίνονταν το τελευταίο διάστημα, ο κόσμος έκανε ''μπαμ'', στην επιφάνεια βγήκαν όλα τα λάθη της θητείας του ΔΓ και η κριτική έγινε πιο έντονη και καθολική από ποτέ. Και ήταν απόλυτα δικαιολογημένη, απόλυτα σωστή, για έναν λαό που πάντοτε στο μπασκετικό τμήμα έβλεπε το καμάρι του συλλόγου, στήριζε στα δύσκολα, έβαζε πλάτη και αγκάλιαζε την ομάδα. Και την ίδια ως οντότητα, και τα πρόσωπα που την περιέβαλαν. Και για να πούμε την αλήθεια, καμία κόντρα με την Θύρα 13 ή με μια μερίδα της, δεν δίνει το δικαίωμα σε κάποιον να διαλύσει όσα πέτυχαν μαζί διοίκηση, ομάδα και κόσμος τα τελευταία 30 χρόνια. Έστω και από τα Social Media, έστω και με ανορθόδοξο τρόπο, ο κόσμος του Παναθηναικού άσκησε πρωτοφανή πίεση στην διοίκηση. Και η διοίκηση, η αλήθεια είναι πως έδειξε αντανακλαστικά. Όχι μόνο με την παραμονή και την αναβάθμιση καθηκόντων του Αλβέρτη, αλλά και από την ενεργοποίηση Διαμαντίδη. Δε σβήνονται έτσι απλά τα λάθη του παρελθόντος, ωστόσο μιλάμε για μια κίνηση συσπείρωσης του κόσμου, ο οποίος βλέποντας δύο ανθρώπους καθολικά αποδεκτούς στον σύλλογο, θα στηρίξουν το πρότζεκτ πολύ πιο ζεστά, σε σχέση με την ύπαρξη μιας διοίκησης ατόμων αμφίβολου αξίας.

                           Το μπαλάκι στα χέρια τους

 Και αν το πρώτο επικοινωνιακό παιχνίδι, αφού πρώτα πέρασε από χίλια κύματα, κερδήθηκε από τους ανθρώπους της διοίκησης, το δεύτερο θα είναι το πιο σημαντικό, το πιο ουσιαστικό για την επόμενη μέρα. Ο κόσμος των ''πρασίνων'' δεν έχει ανάγκη να δει μεγάλο μπάτζετ για να στηρίξει, νομίζω κάτι τέτοιο έχει αποδειχτεί έμπρακτα στο παρελθόν. Το βασικό που χρειάζεται να δει ο κόσμος είναι η ύπαρξη ενός πλάνου, στιβαρού, αποφασιστικού, το οποίο θα στηριχτεί ακόμα κι αν υπάρξουν αποτυχίες, με σκοπό να φτάσει η ομάδα εκεί που ήταν κάποτε. Και όχι πασσαλήματα και ημιτελή έργα όπως π.χ με την ελληνοποίηση του 2015, που ξεχαρβαλώθηκε και εξασθένισε μέσα σε ένα χρόνο. Με ανθρώπους σαν τον Διαμαντίδη και τον Αλβέρτη στην πρώτη γραμμή, ο κόσμος μπορεί να δεχτεί πολύ εύκολα εποχές ''Σπόρτινγκ'' και ''Τάφου του Ινδού'', οι ίδιοι οι πρώην αρχηγοί θα έχουν πολύ μεγαλύτερη υπόσταση για να προσελκύσουν παίκτες και η μετάβαση σε μια περίοδο που ίσως οι ''πράσινοι'' δεν θα έχουν την δυναμική του παρελθόντος θα γίνει πιο ομαλά. Το βασικό συστατικό που θα κάνει καθολική την στήριξη θα είναι η ύπαρξη ενός τέτοιου πλάνου. Να βγουν, να μιλήσουν στον κόσμο καθαρά και ξάστερα για την επόμενη μέρα, να ακούσουμε τους πραγματικούς λόγους που το μπάτζετ θα μειωθεί και να υπάρχει ένας ξεκάθαρος ορίζοντας. Τότε, η στήριξη θα είναι όχι απλά μαζική, αλλά δεν θα έχει προηγούμενο.

 Όσων αφορά τον μεγαλομέτοχο της ομάδας, η πραγματικότητα είναι πως το γυαλί με τον κόσμο έχει ραγίσει. Υπάρχουν σημεία που έχει αδικηθεί, ωστόσο έχει κάνει και πάρα πολλά λάθη. Δεν μπορώ να ξέρω αν θα μπορέσει ποτέ ξανά -και αν το θέλει και ο ίδιος- να γίνει καθολικής αποδοχής, ωστόσο για να συμβεί κάτι τέτοιο, πρέπει και αυτός και οι οπαδοί να βάλουν νερό στο κρασί τους. Ο ίδιος να αφήσει το νέο σχήμα διοίκησης να δουλέψει και να μην παρεμβαίνει, παρά μόνο οικονομικά -αν επιθυμεί να ξαναρίξει χρήμα-, οι οργανωμένοι -κυρίως- να σταματήσουν να ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Αν θέλετε να το κάνω πιο λιανά, ο ένας χρωστάει μια ''συγγνώμη'' στον άλλον. Γιατί ούτε τιμάει έναν παράγοντα να...σπάει σουβλατζίδικα, ούτε ένα οπαδικό κίνημα να κάνει επιθέσεις στο σπίτι του παράγοντα, όπου εκεί βρίσκεται με την οικογένειά του. Βάζω βέτο και στα δύο και δεν το διαπραγματεύομαι.

- Μια μικρή παρένθεση με το αγωνιστικό. Ο Παναθηναικός έχει αργήσει πάρα πολύ, έχει κολλισιεργήσει σε περιπτώσεις αθλητών που άξιζαν να αποκτηθούν και θα μπορούσε με αυτούς να δημιουργηθεί μια πολύ αξιόλογη ομάδα, δεν πρέπει να χαθεί άλλος χρόνος γιατί θα έχουμε θέμα...

- ''Το πρίπτυχο διοίκηση- ομάδα- κόσμος δε θα σπάσει ποτέ και σύντομα θα καταλάβετε τι εννοούμε-, καταλήγει η ανακοίνωση της διοίκησης. Ανατριχίλα και λύτρωση μαζί, με όσα παράλογα ζούσαμε όλες αυτές τις μέρες. Ελπίζουμε να φανεί και στην πράξη, πλέον είναι το ζητούμενο, αλλά αισιοδοξώ πως και οι δύο πλευρές θα δείξουν καλή θέληση και το χάσμα θα γεφυρωθεί. Μιλάμε για μια φράση- σταθμό, που σηματοδοτεί καλά μαντάτα...

- Τουλάχιστον αστείο κάποιοι να αναφέρουν ως φραγκοφονιά τον Μάνο Παπαδόπουλο. Ακόμα κι αν έφυγε πράγματι για τα λεφτά, η αποδόμηση ενός ανθρώπου που επί 33 χρόνια έδωσε ψυχή και σώμα στον ΠΑΟ είναι τουλάχιστον ανήθικη