Γιάννης Κυλίτσης: «Το ελληνικό βόλεϊ περνάει δύσκολες στιγμές»

Ο Γιάννης Κυλίτσης ένας πιστός στρατιώτης του βόλεϊ εδώ και 50 χρόνια ανοίγει την καρδιά του σε μια άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη λέγοντας αλήθειες.
Μιλάει στον Παναγιώτη Αμανατίδη και το Sportsnewsgreece για τις δύσκολες στιγμές που περνάει το ελληνικό βόλεϊ, για το ατύχημα που παραλίγο να του στερήσει την ζωή αλλά και για τον αείμνηστο Νίκο Σαμαρά.

Αναλυτικά:

Πώς αντιμετωπίζετε την κατάσταση σχετικά με τον κορονοϊό:
«Τα σωματεία έχουν σταματήσει όλες τις δραστηριότητές τους από τον Μάρτιο, Δεν υπάρχει καμία ενημέρωση σχετικά με το τι μέλλει γενέσθαι. Παρακολουθώ κάποια σεμινάρια του ΣΕΠΠΕ(Σύνδεσμος Ελλήνων Προπονητών Πετοσφαίρισης). Το βασικό κομμάτι που μας απασχολεί είναι η υγεία των δικών μας ανθρώπων και ευχή όλων αυτή η περιπέτεια με τον κορονοϊό να τελειώσει».

Μιλήστε μας σχετικά με την ενασχόληση στα αναπτυξιακά τμήματα της Ελπίδας Αμπελοκήπων:
«Λήφθηκε από κοινού απόφαση με τη διοίκηση να μην ασχοληθώ άλλο με την αντρική ομάδα βόλεϊ της Ελπίδας, στην οποία υπήρξα προπονητής μία δεκαετία συνεχόμενα, ξεκινώντας από τις χαμηλές κατηγορίες και φτάνοντας ως την Α2.
Το πλήρωμα του χρόνου για εμένα ως προπονητής σε αυτή την ομάδα έφτασε και ο Πρόεδρος μου ζήτησε να παραμείνω αν ήθελα ως υπεύθυνος ανάπτυξης. Χρησιμοποιούμε δύο γήπεδα και διαθέτουμε πάρα πολλά τμήματα,υπάρχει οργάνωση σε όλους τους τομείς και διαρκής στήριξη από τον πρόεδρο σε ότι χρειαστούμε».

Σχόλια σχετικά με την κατάστασή του ελληνικού βόλεϊ:
«Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα αυτή τη στιγμή στο ανδρικό βόλεϊ. Τα λειτουργικά κόστη των ομάδων είναι τεράστια και αγωνίζονται αθλητές, οι οποίοι είναι μεγάλοι σε ηλικία εξαιτίας της έλλειψης ενδιαφέροντος από τα αγόρια για το άθλημα. Η διαφήμιση του αθλήματος πάντοτε είναι η κορυφαία κατηγορία και η εθνική ομάδα.
Το βόλεϊ είναι ιδιαίτερα απαιτητικό και δύσκολο άθλημα και χρειάζεται πάρα πολλά χρόνια προπόνηση έτσι ώστε να φτάσεις σε ένα καλό επίπεδο. Το ελληνικό βόλεϊ περνάει δύσκολες στιγμές και θα περάσει ακόμη δυσκολότερες διότι χρειάζονται πολλές επαναστατικές αλλαγές. Δυστυχώς δεν υπάρχουνε αρκετές ώρες στα γήπεδα. Διότι στην κρίσιμη ηλικία που βρίσκονται τα παιδιά οι συνολικές 6 ώρες προπόνηση στη βδομάδα είναι λίγες.
Η άποψή του για την φετινή volleyleague και για την πορεία της Ελπίδας Αμπελοκήπων:
Για την ομάδα μας ήταν μεγάλη χαρά και τιμή να λάβει μέρος στην φετινή volleyleague. Το σωματείο μας εκπροσωπεί μία ολόκληρη συνοικία τους Αμπελόκηπους, έγινε πολύ συνεπής προγραμματισμός και στον τομέα των οικονομικών χάρη στον Πρόεδρο της ομάδας τον κύριο Σταυρίδη. Οι παράγοντες αποφάσισαν τη συμμετοχή της ομάδας με σκοπό στο τέλος να μην δημιουργηθούν οικονομικά προβλήματα, αγωνιστικά ήταν δύσκολο η Ελπίδα να παρουσιαστεί δυνατή λόγω του μπάτζετ. Πιστεύω ότι στους αγώνες μπαράζ η ομάδα θα σωζόταν, δυστυχώς όμως στο φετινό πρωτάθλημα το επίπεδο δεν ήταν υψηλό. Τα γήπεδα ήταν άδεια και οι περισσότεροι φίλαθλοι περίμεναν τους ημιτελικούς και τους τελικούς του πρωταθλήματος».

Σχετικά με τα πρώτα του βήματα στο βόλεϊ:
«Το βόλεϊ το ξεκίνησα στο γυμνάσιο. Ήμουν παιδί της αλάνας και μου άρεσε ο αθλητισμός ανέκαθεν. Περισσότερο, όμως μέχρι να γνωρίσω το βόλεϊ μου άρεσε το ποδόσφαιρο. Ο γυμναστής του 6ου Γυμνασίου αρρένων Ξενοφών Καλογερόπουλος με έβαλε στον χώρο του βόλεϊ στην διάρκεια ενός αγώνα επίδειξης, με είδε ο Νίκος Αντωνιάδης αυτός ο μεγάλος παίκτης και μου ζήτησε να του κάνω μία πάσα για ζέσταμα. Με παρατηρούσε ο Ξενοφών Καλογερόπουλος από πάνω και με φώναξε στο γραφείο του. Εκεί μου έδωσε την αίτηση για δελτίο την οποία έπρεπε να την παραδώσω μαζί με ένα πιστοποιητικό γέννησης. Έτσι ξεκίνησε το βόλεϊ για εμένα».

Εμπειρίες από το πέρασμα από την ομάδα της Ορεστιάδας:
«Είναι μεγάλη ιστορία το πώς βρέθηκα στην Ορεστιάδα. Γύρισα από την Αθήνα όπου υπηρέτησα τη στρατιωτική μου θητεία. Είχα και ένα θέμα με την υγεία μου πολύ σοβαρό. Αγωνιστικά λίγο στο μακεδονικό για να δω σε τι κατάσταση βρισκόμουν και έπειτα στον Ηρακλή.
Και ενώ ετοιμαζόμουν να επιστρέψω στην Αθήνα ήρθε πρόταση από την Ορεστιάδα.  Ήταν οι συνθήκες οικονομικές καλές και πήγα. Το 1985 ενώ η ομάδα είχε αρχίσει να διακρίνεται και όλα πήγαιναν καλά έγινε ένα τροχαίο ατύχημα με τον κύριο Καμπερίδη οδηγό και εμένα και τον Μπάμπη τον Καλογιαννίδη στο αυτοκίνητο, από το οποίο τραυματιστήκαμε αρκετά σοβαρά. Η ζωή μου βρέθηκε σε κίνδυνο και οι γιατροί δεν ήταν αισιόδοξοι αλλά ευτυχώς τα κατάφερα και έπειτα από δύο μήνες επανήλθα. Το 1988 σιγά σιγά ξεκίνησαν και τα παιδιά της Ακαδημίας να αγωνίζονται στην ομάδα και να δείχνουν το ταλέντο τους δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο την ομάδα η οποία πρωταγωνίστησε τα επόμενα χρόνια».

Πείτε μας για το πέρασμα σας από την ομάδα του Παναθηναϊκού:
«Ήταν μεγάλη μου τιμή να παίξω στον Παναθηναϊκό. Είμαι ο πρώτος παίκτης που έφυγε από την Θεσσαλονίκη για να πάει να παίξει βόλεϊ στην Αθήνα. Βρέθηκα από τις φτωχογειτονιές Θεσσαλονίκης στην Αθήνα, όταν πήγα στην Αθήνα είχα την ευλογία να έχω συμπαίκτες οι οποίοι με αγκάλιασαν και με υποδέχτηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Στον Παναθηναϊκό βρήκα οικογένεια και παράγοντες φανταστικούς και όλοι τους εξαιρετικοί άνθρωποι. Με είχαν σαν παιδί τους και φρόντιζαν τα πάντα έτσι, ώστε να κυλούν όλα ομαλά. Όλη η κατάσταση στον Παναθηναϊκό ήταν ένα βίωμα το οποίο με ακολουθεί σε όλη μου τη ζωή».

Ποιος ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης που είχατε:
«Στον μακεδονικό ήμασταν όλοι ενωμένοι σαν μία γροθιά πραγματική οικογένεια. Γενικότερα η σχέση μου με τους συμπαίκτες μου ήταν πάρα πολύ καλή. Υπήρξαν συμπαίκτες μου στάθηκαν πάρα πολύ και μου δείξανε την ανθρωπιά που τους διακατέχει. Οι καλοί συμπαίκτες πρέπει πάντοτε να σε βοηθούν να σε καλύπτουν και να σε συμβουλεύουν έτσι ώστε να γίνεις καλύτερος και να μπορέσεις και εσύ αργότερα να κάνεις ακριβώς το ίδιο».

Θα ήθελα να μας πείτε για τον αείμνηστο Νίκο Σαμαρά:
«Ο Νίκος όταν έφυγε από τη ζωή ξαφνικά βρέθηκαν αρκετοί άνθρωποι από το χώρο του βόλεϊ που διαφημίστηκαν χρησιμοποιώντας τον πόνο από τον ξαφνικό χαμό του. Ο Νίκος Σαμαράς έφυγε διωκόμενος από την Ορεστιάδα, διότι κυκλοφόρησαν κάποιες ανυπόστατες φήμες και κατηγορίες που ουσιαστικά δεν υφίστανται περί μειωμένης απόδοσης του σε ορισμένους αγώνες εναντίον του Ολυμπιακού. Και επειδή την ιστορία την γράψαμε εμείς οι παίκτες, έκανα μία προσπάθεια να βρω όλους τους φίλους και τους παλιούς μου συμπαίκτες για να βρεθούμε στην Ορεστιάδα και να παίξουμε ένα φιλικό προς τιμήν του Νίκου. Επειδή, αυτό αν το διοργανώναμε κάθε χρόνο σιγά σιγά το γεγονός θα έχανε την αξία του, αποφασίσαμε κάθε τρία χρόνια να πραγματοποιούμε το φιλικό. Ο Νίκος προερχόταν από μία οικογένεια δύσκολη μεγάλωσε χωρίς πατέρα και με πολλές οικονομικές δυσκολίες.  Ήταν μεγάλο ταλέντο το οποίο μπορούσε να συμμετάσχει σε όλα τα αθλήματα με επιτυχία αλλά ήταν και πολύ ατίθασος χαρακτήρας, όταν βρήκαμε με τον κύριο Καμπερίδη στον Νίκο τον Σαμαρά του είπε ο κύριος Καμπερίδης να έρθει στο γήπεδο και να προπονηθεί, στην αρχή ήταν αρνητικός και χρειάστηκε αρκετός καιρός να τον φέρουμε στο γήπεδο. Το 1986 υπέγραψε δελτίο στην Ορεστιάδα και το 1987-1988 αγωνίστηκε βασικός στην Α1.  Ο αδελφός του βρίσκεται εν ζωή και λέγεται Κυριάκος Αθανασιάδης. Ο Νίκος ο  Σαμαράς όμως ξεπέρασε όλες τις δυσκολίες στάθηκε στο γήπεδο σαν ηγέτης και ήταν συνεπέστατος σε όλες τις αγωνιστικές υποχρεώσεις της ομάδας. Ήταν ασυμβίβαστος έλεγε πάντοτε τη γνώμη του και κατ επέκταση την αλήθεια. Την στιγμή που έμαθα ότι ο Νίκος απεβίωσε επειδή δεν έχω οικογένεια ένιωσα ότι έχασα το παιδί μου. Θα ήθελα όσοι έχουν αποδείξεις σχετικά με τις κατηγορίες που αποδίδονται στον Νίκο να βγούνε δημόσια και να φανερώσουν τα στοιχεία που διαθέτουν.  Φέτος σχεδιάζαμε αρκετές εκδηλώσεις για να τιμήσουμε τον Νίκο αλλά δυστυχώς ο κορονοϊός μας χάλασε τα σχέδια».

θα ήθελα να δώσετε κάποιες συμβουλές σε παιδιά που ξεκινούν το βόλεϊ και να μας αποκαλύψετε τα μελλοντικά σχέδια:
«Να ξεκινήσω από τις συμβουλές που δίνουν στα παιδιά. Συνήθως δίνω συμβουλές στους γονείς. Τα παιδιά πρέπει να αγαπήσουν τον αθλητισμό και δεν είναι αναγκαία η αθλητική εξειδίκευση τους εξ αρχής. Πρέπει να αγαπήσουν τον αθλητισμό. Προτρέπουν για αρχή να ασχοληθούν με το κολύμπι έπειτα να ακολουθήσει τον στίβο και έπειτα στα 12 έτη θα έρθει και το βόλεϊ ή οποιοδήποτε άλλο ομαδικό άθλημα. Ο αθλητισμός πρέπει να γίνει τρόπος ζωής. Αν οι γονείς δεν μπορούν να πληρώσουν κάποιο σωματείο να πάρουν τα παιδιά τους και να πηγαίνουν για άθληση στα πάρκα ή σε κάποιο στάδιο. Όσον αφορά τα μελλοντικά μου σχέδια βρίσκομαι 16 χρόνια στην Ελπίδα. Αυτή τη στιγμή υπεύθυνος ανάπτυξης στην Ελπίδα. Δεν υπάρχουν μελλοντικά σχέδια γιατί αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει βόλεϊ και γενικότερα δεν υπάρχει αθλητισμός. Αναμένουμε να δούμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα κι αν οι διοικήσεις των ομάδων αποφασίσουν περικοπές στις δαπάνες. Υπάρχουν και φήμες για αναστολή λειτουργίας αρκετών σωματείων διότι αν δεν λειτουργήσουν ακαδημίες με τη μορφή που ξέρουμε θα είναι τα πράγματα πολύ δύσκολα. Έχουν γίνει ανακοινώσεις για τον αθλητισμό σε επαγγελματικό επίπεδο, δεν υπάρχει καμία ανακοίνωση για τις ακαδημίες πράγμα που είναι απολύτως λογικό. Η ζωή μας θα αλλάξει εντελώς σε όλους τους τομείς».