Ροναλντίνιο: Ο μάγος που χαιρόταν το παιχνίδι και ζάλιζε τον αντίπαλο!

Ο Ροναλντίνιο στην πραγματικότητα δεν είναι ακόμη ένας ποδοσφαιριστής που πέρασε από τα γήπεδα μια συγκεκριμένη εποχή κι έγραψε τη δική του ιστορία.
Γράφει Δημήτρης Δημόπουλος

Για την ακρίβεια είναι λάθος να βάλουμε τον «Ρόνι» σ' αυτό το καλούπι.

Αρχικά η φτώχεια που έζησε ήταν ευχή και κατάρα για εκείνον. Κατάρα για τις δύσκολες στιγμές που πέρασε, ευχή γιατί τον ώθησε στο μοναδικό πράγμα που θα μπορούσε να του αλλάξει τη ζωή, το ποδόσφαιρο. Εξαιτίας των συνθηκών της ζωής του, δεν «πνίγηκε» το έμφυτο ταλέντο που είχε, κάνοντας κάτι άλλο για βιοπορισμό. Αντίθετα άπλωσε το ταλέντο του στα γήπεδα ολοκλήρου του κόσμου, τον οποίο και κατέκτησε στην πορεία.

Ο Ροναλντίνιο είχε τον τρόπο του και δεν ήταν δύσκολο να τον λατρέψεις. Σε μαγνήτιζε με την πρώτη κιόλας ματιά. Τον έβλεπες και τον ερωτευόσουν και μαζί μ' αυτόν ερωτευόσουν ακόμα περισσότερο το ποδόσφαιρο ή το ερωτευόσουν σκέτο.

Συνδύαζε την τέλεια τεχνική, το show, το απόλυτο ζογκλερικό κόλπο, με την ανεμελιά, την αθωότητα, την αγάπη γι' αυτό που έκανε. Ο Βραζιλιάνος έμπαινε στο γήπεδο για να παίξει ποδόσφαιρο και στο μυαλό του πίστευε ότι βρίσκεται μία απογευματινή βόλτα στην αλάνα της γειτονιάς του, για να βρεθεί με την παρέα του και να παίξουν μπάλα.

Οι λέξεις που χαρακτήριζαν τον Ροναλντίνιο ποδοσφαιρικά ήταν «ελευθερία και ανεμελιά», ενώ η καταλληλότερη για τον χαρακτήρα του ήταν η «αθωότητα». Λάτρευε απλώς να παίζει ποδόσφαιρο, λάτρευε την κάθε στιγμή μέσα στο γήπεδο και χαιρόταν που στο πλευρό του είχε άπειρους οπαδούς να τον στηρίζουν.

Όμως πέτυχε όσα πέτυχε γιατί ποτέ δεν είδε το άθλημα μέσα από τα αυστηρά κριτήρια του «πρέπει». Έκανε πάντοτε αυτό που του έλεγε η καρδιά του, αυτό που θεωρούσε εκείνος σωστό κι ας ξέφευγε τακτικά συχνά από τα θέλω του εκάστοτε προπονητή του.

Στα χρόνια που έπαιζε υπήρχε ιδιαίτερος πανζουρλισμός και τρελά για τον Ροναλντίνιο. Όπου πήγαινε να αγωνιστεί, όλοι έτρεχαν να δουν τις στιγμές που θα προσέφερε. Πάντοτε απρόβλεπτος στο παιχνίδι του, με ποικιλία κινήσεων και απόλυτη ποδοσφαιρική φαντασία που έκανε... χαζό τον οποιοδήποτε αντίπαλο αμυντικό που προσπαθούσε να του χαλάσει τα σχέδια. Ένας άνθρωπος δημιουργούσε την τέλεια ενορχήστρωση!

Την αρχή του έργου που θα έγραφε σε κάθε αγώνα δεν την ήξερες ποτέ, έκρυβε μέσα της κάτι καινούργιο, κάτι εντελώς καινοτόμο, που χαρακτηριζόταν από το άγνωστο. Έκρυβε κάτι μοναδικό κι εντελώς ακαταμάχητο. Άλλωστε ένας καλλιτέχνης δεν ξεκινάει ποτέ τα έργα του με τον ίδιο τρόπο, φροντίζει πάντα να είναι διαφορετικά.

Ο επίλογος όμως ενός πετυχημένου έργου ήταν ο ίδιος. Ήταν ουσιαστικά το σήμα κατατεθέν του Βραζιλιάνου που τον ανύψωσε στα μάτια πολλών. Μέσα του δεν έκρυβε την παραμικρή σκοπιμότητα, δεν προσποιήθηκε ποτέ κάτι για να λάβει αγάπη, όλα ήταν βγαλμένα από την καρδιά του. Αληθινά, αγνά συναισθήματα. Η επιτυχία συνδυαζόταν μ' εκείνο το αθώο χαμόγελο, πάντα!

Έτσι έμαθε το ποδόσφαιρο και αυτή τη φιλοσοφία δεν την εγκατέλειψε ποτέ. Δεν άφησε κανέναν προπονητή να του φυλακίσει την ελευθερία και να τον θέσει σε αυστηρά κριτήρια τακτικής. Και δεν το έκανε γιατί ήξερε ότι αν το επέτρεπε σε κάποιον αυτό, τότε θα τελείωνε ποδοσφαιρικά, θα σταματούσε να χαμογελάει κι αργά-αργά θα μαράζωνε.

Στο δικό μου μυαλό αλλά και σε πολλών άλλων, ο Βραζιλιάνος είναι ακριβώς αυτό. Κάτι διαφορετικό από έναν μεγάλο παίκτη και τον λατρέψαμε όσο έπαιζε ποδόσφαιρο γιατί μας δίδαξε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε όπως το αγαπάμε εμείς κι όχι όπως μας το επιβάλλουν κάποιοι άλλοι.

Τ' όνομά του μπορεί να σημαίνει «Μικρός Ρονάλντο», στην πραγματικότητα όμως μόνο μικρός δεν ήταν. Ήταν πολύ μεγάλος και η μπογιά του δε θα σβήσει όσα χρόνια κι αν περάσουν. Με μια φράση: «Ο Ροναλντίνιο μας έβαλε στο ρυθμό της δικής του samba κι εμείς δεν του αρνηθήκαμε αυτόν το χορό».