Χρειάζονται γενναίες αποφάσεις, είναι διατεθειμένοι να τις πάρουν;

Είναι αυτονόητο πως στην πρωτόγνωρη εποχή της πανδημίας την οποία ζούμε τις τελευταίες εβδομάδες, οποιοδήποτε ζήτημα πέρα από τα σχετικά με το COVID-19 και την υγεία των ανθρώπων περνά σε δεύτερη μοίρα. Ακόμα και τους πιο φανατικούς ποδοσφαιρόφιλους, ελάχιστα τους ενδιαφέρει η τύχη των πρωταθλημάτων και των διασυλλογικών διοργανώσεων που βρίσκονταν σε εξέλιξη. Δεδομένα επικρατεί μια απογοήτευση για τη διακοπή των αγώνων αλλά και την αναβολή των επερχόμενων Ολυμπιακών Αγώνων και του Euro, ωστόσο αυτά ήταν επιβεβλημένα μέτρα και το μήνυμα που σε γενικές γραμμές περνάει από όλους τους φορείς είναι ίδιο: ας τελειώσει πρώτα ο εφιάλτης και θα δούμε τι θα γίνει με τις αθλητικές εκκρεμότητες.

Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά τη στιγμή που η παγκόσμια κοινότητα έχει δεχθεί ισχυρότατο χτύπημα από τον νέο ιό, με πολλούς χιλιάδες θανάτους και συνεχώς αυξανόμενα κρούσματα. Όταν οι χώρες που πρωταγωνιστούν στα ομαδικά αθλήματα, όπως οι Η.Π.Α., η Γαλλία, η Γερμανία, η Τουρκία, η Ισπανία, η Αγγλία και φυσικά η Ιταλία μετράνε κάθε μέρα ανθρώπινες απώλειες. Περισσότερο ως ανέκδοτο θα ακουστεί μια πρόταση για επανέναρξη των αγωνιστικών υποχρεώσεων το προσεχές διάστημα (παρότι στη Γερμανία έφτασαν ... κοντά, με αρκετές ομάδες να ξεκινούν προπονήσεις). Ακόμα κι αν μία από τις ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες λάμβανε μια τέτοια απόφαση, οι αγώνες θα διεξάγονταν χωρίς θεατές στα γήπεδα, κάτι που μπορεί στην Ελλάδα να είναι συνηθισμένο αλλά στο εξωτερικό που τους ενδιαφέρει η αξία του ποδοσφαιρικού προϊόντος, αυτή η λύση δεν θα ευδοκιμήσει.

Η UEFA δείχνει ευελιξία μπροστά σε αυτήν την πρωτόγνωρη συνθήκη που βιώνει όλη η Ευρώπη και δίνει περιθώριο στις λίγκες να ολοκληρώσουν τα πρωταθλήματα και τα Κύπελλα μέχρι τα τέλη Ιουλίου, ενώ για το Champions και το Europa League θα υπάρξει πρόβλεψη ώστε να τελειώσουν ακόμη και μέσα στον Αύγουστο. Κατά την άποψη του γράφοντος ωστόσο, οι ιθύνοντες πρέπει να βάλουν σε πρώτη μοίρα τους παίκτες, τα προπονητικά team και κατά συνέπεια τις ομάδες που απότομα διέκοψαν την καθημερινότητα τους (όπως όλος ο κόσμος), τις προπονήσεις και απώλεσαν το ρυθμό που είχαν. Ταυτόχρονα, οι περισσότεροι από αυτούς βρίσκονται σε κάκιστη ψυχολογική κατάσταση και αγωνιούν (είτε γιατί αρρώστησε κάποιος δικός τους άνθρωπος, είτε γιατί ενδεχομένως να βρίσκονται σε καραντίνα στη χώρα της ομάδας τους, μακριά από τις οικογένειες τους, είτε γιατί ανησυχούν για το τι μέλλει γενέσθαι). Ορισμένοι σύλλογοι έχουν οργανώσει προπονήσεις μέσω skype, ωστόσο αυτό το μέτρο δεν αναπληρώνει επ' ουδενί την κανονική προπόνηση.

Εξετάζοντας το θετικό σενάριο που έχουμε σήμερα, το οποίο προβλέπει σταδιακή επιστροφή στην καθημερινότητά μας κατά τον Μάιο - Ιούνιο (βεβαίως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχύσει σε όλες τις χώρες, αφού οι καταστάσεις διαφέρουν σημαντικά), πρέπει επίσης να αναλογιστούμε το χρόνο που θα χρειαστούν οι ποδοσφαιριστές για να επιστρέψουν σε αγωνιστικούς ρυθμούς, έπειτα από αποχή 2-3 μηνών. Μια αποχή η οποία πέρα από την ψυχολογική καταπόνηση που θα έχει αφήσει στους παίκτες, θα είναι αρκετά μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη περίοδο ξεκούρασης (συνήθως αυτή δεν ξεπερνά τις 25 μέρες). Στο σενάριο αυτό, προσπαθώντας να συμπεριλάβουμε συλλόγους που συμμετέχουν σε πρωταθλήματα με άλλη δομή, με δυσανάλογες υπολειπόμενες αγωνιστικές υποχρεώσεις και διαφορετικά ρόστερ, αναγνωρίζουμε ως κοινό σημείο ότι θα κληθούν οι ομάδες να προετοιμαστούν για έναν συγκεκριμένο αριθμό αγώνων που διαφέρει ανάλογα με τα πρωταθλήματα, ενώ μερικές από αυτές θα κληθούν να δώσουν κι ευρωπαϊκά ματς. Όλα αυτά φυσικά προβλέπονται να συμβούν τους καλοκαιρινούς μήνες, με το θερμόμετρο στα ύψη ακόμα και στην κεντρική Ευρώπη, ενώ η "σκιά" του κορωνοϊού θα είναι ακόμα πάνω από όλους.

Μια τέτοια εξέλιξη, κατά την άποψη μου, θα επιφέρει μεγαλύτερα προβλήματα από ότι θα λύσει. Για τους εξής λόγους: Πρώτον, η υπερφόρτωση των ποδοσφαιριστών για να αγωνιστούν με συμπυκνωμένο πρόγραμμα για τις υπολειπόμενες εγχώριες και σε ορισμένες περιπτώσεις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις των ομάδων κι αμέσως μετά η ανάγκη να προετοιμαστούν για την (καθυστερημένη) αφετηρία της επόμενης σεζόν, πιθανότατα θα προκαλέσει τραυματισμούς και μεγάλη κόπωση στους πρωταγωνιστές του ποδοσφαιρικού θεάματος. Άραγε περιμένει κανείς να επιστρέψουν οι αθλητές, σαν να μην πέρασε μια μέρα; Κι αν τους επιβαρύνεις με συνεχόμενα παιχνίδια μες στον καύσωνα κι έπειτα ακολουθήσει άλλη μια σεζόν με μεγάλο αριθμό αγώνων, πώς απαιτεί κανείς να εξελιχθούν τα πράγματα φυσιολογικά; Πώς περιμένει κανείς ανταγωνιστικά ματς και σπουδαίο θέαμα στο βάθος της χρονιάς; Είναι επιτακτικής σημασίας το ζήτημα, πρέπει να αντιμετωπισθεί η κατάσταση με επιείκεια προς τους αθλητές και τους προπονητές, προκειμένου να επανέλθουν σταδιακά σε κανονικούς ρυθμούς δουλειάς.

Ο δεύτερος λόγος συνδέεται άρρηκτα με τον πρώτο κι αφορά τις μειώσεις στους μισθούς πολλών ποδοσφαιριστών για τη σεζόν που διανύουμε. Προς τιμήν τους πολλοί τις δέχθηκαν ήδη, με κοινό σύνθημα τη βοήθεια προς τους υπαλλήλους των ομάδων, στα προπονητικά κέντρα και τα γήπεδα που έκλεισαν. Φυσικά οι ίδιες οι ομάδες χάνουν μεγάλο μέρος των φετινών εμπορικών εσόδων τους, λόγω της καραντίνας. Το θέμα των μειώσεων στους μισθούς τίθεται για να τονισθεί το παράλογο του πράγματος, εάν πρόκειται να συνεχιστούν οι διοργανώσεις εντός καλοκαιριού. Δηλαδή θα πληρωθούν οι παίκτες λόγου χάρη για το 70 % της σεζόν, αλλά θα κληθούν να την ολοκληρώσουν με βαρύ πρόγραμμα και μετά να συνεχίσουν για την επόμενη;

Το τρίτο στοιχείο που προκαλεί προβληματισμό αφορά τη διάρθρωση της επόμενης αγωνιστικής χρονιάς. Εάν αποφασιστεί επανεκκίνηση των πρωταθλημάτων και των Champions και Europa League, θα πρέπει να αναμένουμε την ολοκλήρωση τους για να γνωρίζουμε τις συμμετέχουσες ομάδες στις επόμενες διοργανώσεις. Άλλωστε οι νικητές των ευρωπαϊκών διοργανώσεων επηρεάζουν κατά κάποιον τρόπο και τη δομή των επόμενων προκριματικών γύρων αλλά και τα ευρωπαϊκά εισιτήρια στα πρωταθλήματα τους, όπως αντίστοιχα και οι Κυπελλούχοι, επομένως εύκολα γίνεται αντιληπτό πως όλα αποτελούν ένα ντόμινο. Κατά συνέπεια, θα επέλθει μεγάλη καθυστέρηση στην εκκίνηση της σεζόν 2020-2021, η οποία μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με σημαντική συρρίκνωση της. Κι αναρωτιέμαι, εύλογα νομίζω, αξίζει την ταλαιπωρία να έρθουν τα πάνω κάτω, να αργήσουν (ακόμα περισσότερο γιατί κανείς δεν ξέρει πότε θα ξεμπερδέψουμε από τον ιό) τα πρωταθλήματα, να παραλειφθούν προκριματικοί γύροι στην Ευρώπη, μόνο και μόνο για να γίνουν "μισοί" νοκ άουτ γύροι στο προηγούμενο Champions και Europa League; Γίνεται κατανοητό πως η επικύρωση των βαθμολογιών ως έχουν και η παύση των διασυλλογικών διοργανώσεων είναι μέτρα που θα πλήξουν τα οικονομικά συμφέροντα αρκετών ομάδων και ίσως δημιουργήσουν αίσθημα αδικίας, ωστόσο διαφαίνεται ως η καλύτερη λύση δεδομένων των συνθηκών.

Βεβαίως τονίζεται στο σημείο αυτό πως υπάρχουν αντικειμενικοί λόγοι υπέρ της ολοκλήρωσης της σεζόν 2019-2020, με βασικότερους εξ αυτών την απονομή των τίτλων, την παραμονή στις κατηγορίες και τα ευρωπαϊκά εισιτήρια. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στους βαθμολογικούς πίνακες των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, θα δει ανόμοιες καταστάσεις, περιπτώσεις δηλαδή όπως στα πρωταθλήματα Αγγλίας ή Γαλλίας (και η δική μας Superleague) που ο πρωταθλητής έχει ουσιαστικά κριθεί αλλά τα υπόλοιπα ακόμα διακυβεύονται, ενώ στον αντίποδα τα πρωταθλήματα Ιταλίας, Ισπανίας και Γερμανίας μεταξύ πολλών άλλων ήταν εντελώς ανοικτά. Δεν είναι παράλογο να διατυπώσει κάποιος το επιχείρημα πως η επικύρωση της τωρινής βαθμολογίας είναι άδικη και γι' αυτό πρέπει να διεξαχθούν όλοι οι αγώνες για να έχουμε μια ολοκληρωμένη χρονιά. Η απάντηση κατ΄εμέ σε αυτό είναι πως ακόμα κι αν γίνει επανεκκίνηση των πρωταθλημάτων ή των Champions και Europa League τόσες εβδομάδες μετά, είναι αδύνατο να αποτυπωθεί η δυναμική και το φορμάρισμα των ομάδων, όπως ήταν προτού εξαπλωθεί στην Ευρώπη ο κορωνοϊός. Δυστυχώς, καμία απόφαση δεν είναι απόλυτα δίκαιη για κανέναν, δεν θα μπορέσουμε να μάθουμε δηλαδή εάν για παράδειγμα η Ρεάλ είχε τον χαρακτήρα να ανατρέψει το 1-2 της Σίτυ στο Champions League, εάν ο Ολυμπιακός μπορούσε να αποκλείσει την Γουλβς και να συνεχίσει την εντυπωσιακή πορεία του ή αν η Λάτσιο θα έκανε την έκπληξη του αιώνα στο Καμπιονάτο. Με την άρον άρον διεξαγωγή των αγωνιστικών το μόνο που θα γίνει είναι η καταγραφή των αποτελεσμάτων και η ανακήρυξη των νικητών και των ηττημένων, θα έχει χαθεί όμως η δυναμική και η μαγεία του αθλήματος. Κι ο μόνος τρόπος να παραμεριστεί κάπως η φετινή συμφορά και να επέλθει η ανανέωση, είναι με μια καινούρια αρχή.