Αθήνα 2007: Ο Παναθηναικός στην κορυφή,το μπάσκετ στα...καλύτερά του!

 Το να κάνεις ένα flashback στην ιστορία εν μέσω καραντίνας είναι κάτι απολύτως θεμιτό. Άλλωστε, από τη στιγμή που δεν υπάρχει αγωνιστική δράση, ένα rewind σε μεγάλες αναμετρήσεις και μεγάλα γεγονότα του παρελθόντος μοιάζει μάλλον επιβεβλημένο. Από εκεί και πέρα είναι επιλογή σου από ποια σκοπιά θα δεις τα πράγματα, αν μετά από 13 ολόκληρα  χρόνια όμως αποφασίζεις να στάξεις την...χολή σου και να γίνεις τοξικός και ισοπεδωτικός, μάλλον κάτι δεν πάει καλά με σένα. Είτε θες να βγάλεις απωθημένα, είτε να τραβήξεις λίγο τα βλέμματα πάνω σου. Και για να σας πω την αλήθεια, δεν είχα κανένα λόγο να ασχοληθώ με ένα ματς που έχει περάσει πλέον στο...χρονοντούλαπο της ιστορίας, ωστόσο ο -ανυπόστατος- θεσμικός ρόλος μου με υποχρεώνει ηθικά να απαντήσω στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας.

  Ο Παναθηναικός τη σεζόν 2006-07 αγόρασε το final four, σε μια περίοδο που ο Θανάσης και ο Παύλος Γιαννακόπουλος έχτιζαν έναν πανευρωπαικό κολοσσό, μια ομάδα που παρέσυρε τα πάντα στο διάβα της. Σε μια σεζόν που οι ''πράσινοι'' λίγο πριν την έναρξη της σεζόν έχασαν τον Σπανούλη που επέλεξε την άλλη όχθη του Ατλαντικού και τον Λάκοβιτς που προτίμησε τη Μπαρτσελόνα, όχι μόνο δεν δυσκολεύτηκαν να ανασυνταχθούν, αλλά δημιούργησαν ένα σύνολο που στην κυριολεξία, έφτασε για πλάκα στο final four. Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε αν ο τελικός γινόταν σε άλλη χώρα, ωστόσο το ''τριφύλλι'' είχε καταθέσει διαπιστευτήρια, είχε αποδείξει πως μπορούσε να σηκώσει την κούπα. Διαμαντίδης, Αλβέρτης, Χατζηβρέττας, Ντικούδης, Τσαρτσαρής, Σισκάουσκας, Μπατίστ, Βούγιανιτς, Τομάσεβιτς, Μπετσίροβιτς, τι να πρωτοπείς για αυτό το ρόστερ.

   Το final four ήταν πραγματικά αντάξιο των προσδοκιών. Δεν ξέρω αν υπήρξαν 100 ή 200 υπεράριθμοι, πάντως καμία αναμέτρηση, είτε των ημιτελικών, είτε των τελικών δε σου έδινε την αίσθηση πως υπάρχει κίνδυνος για τη σωματική ακεραιότητα των φιλάθλων, κανένα περιστατικό -πλην κάποιων συνθημάτων κατά τα Παπαλουκά- δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ως ''ντροπιαστικό'', όπως μερικοί δημοσιογράφοι έχουν μεγάλη άνεση στο να χρησιμοποιούν τέτοιες βαρύγδουπες λέξεις. Η διαιτησία ήταν 50-50, ίσως να ήταν και 51-49 λόγω έδρας, μη φανώ και αχάριστος. Το ότι ο κόσμος διαμαρτυρόταν σε κάθε φάση, όπως με ακρίβεια μερικοί θυμούνται μετά από 13 χρόνια, είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται ακόμα και αν η διαιτησία είναι 100-0 υπέρ σου... Και δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο φυσικά αυτό, είναι η κουλτούρα του οπαδού, πόσο μάλλον δε όταν μιλάμε για τελικό Ευρωλίγκας, όπου έχεις βάλει τα...πράσινα ή τα κόκκινα γυαλιά και για 40 αγωνιστικά λεπτά νιώθεις πως από την έκβαση ενός αγώνα κρίνεται η ευτυχία ή η δυστυχία σου...

   Για όποιον επίσης ισχυρίζεται πως από το 2007 μέχρι το 2013, όπου 5 στις 7 κούπες κατέληξαν σε ελληνικά χέρια, η διαιτησία έδινε τα...σπόρια στις ελληνικές ομάδες, ας γυρίσει πλευρό και να μην ξανασχοληθεί με τη ''σπυριάρα''. Ή τουλάχιστον, να μας απαντήσει πρώτα τι έγινε στον τελικό του Βερολίνου 2 χρόνια αργότερα, που οι διαιτητές γλίτωσαν την ΤΣΣΚΑ από το διασυρμό και έκαναν τον αγώνα ντέρμπι, ας μας πει για την τρομακτική αβάντα που είχε η ρωσική ομάδα στον ημιτελικό της Κωνσταντινούπολης το 2012 με τον Παναθηναικό, καθώς και στο πρώτο ημίχρονο του τελικού με τον Ολυμπιακό. Το ότι οι δύο ''αιώνιοι'' δεν γνώριζαν με τέτοια συχνότητα σφαγές σαν αυτές που συνηθίζουμε τα τελευταία χρόνια, δε σημαίνει πως ήταν και οι ευνοημένοι της διοργάνωσης.

  Αντί κανείς να σταθεί στα υβριστικά συνθήματα κατά του Παπαλουκά, θα μπορούσε να ασχοληθεί με το τι έκανε ο Θοδωρής σε εκείνο το παιχνίδι. Βλέπετε, ο τότε αρχηγός της Εθνικής ομάδας κυνηγούσε μόνος του την ανατροπή, ήταν με διαφορά ο καλύτερος παίκτης των Ρώσων, και μέσα στην πατρίδα του, απέναντι σε μια ελληνική ομάδα και κόντρα στους συμπαίκτες του στην εθνική ομάδα, έδωσε μια από τις κορυφαίες παραστάσεις της καριέρας του. Θα μπορούσε κανείς να μνημονεύσει αυτή την εμφάνιση του Έλληνα παίκτη (ο οποίος ένα χρόνο αργότερα δικαιώθηκε και οδήγησε την ΤΣΣΚΑ στην κούπα), αντί να χαλάσει...μελάνι για τους γνωστούς ανεγκέφαλους που έβρισαν τον Παπαλουκά, δίνοντάς τους αξία 13 χρόνια αργότερα.  Όπως την βρίσκει κανείς βέβαια!

  Τελειώνοντας, να διευκρινίσω πως εκείνη η εποχή ήταν μια από τις καλύτερες στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, αν όχι η καλύτερη, σίγουρα πάντως όχι η χειρότερη, εκτός αν κάποιοι βγάζουν το ψωμί τους από την...φαγούρα και την εσωστρέφεια. Η Ελλάδα ήταν απερχόμενη πρωταθλήτρια Ευρώπης και ασημένια στο παγκόσμιο, ο Παναθηναικός ήταν πρωταθλητής Ευρώπης, ακόμα και ομάδες όπως ο Άρης και ο Μακεδονικός ένα χρόνο νωρίτερα είχαν παίξει σε ευρωπαικούς τελικούς, ο Ολυμπιακός είχε ξεκινήσει να ακμάζει και να πρωταγωνιστεί και πάλι, οι μισές ομάδες της Α1 έβγαιναν στην Ευρώπη...Αν αυτό ήταν το ελληνικό μπάσκετ στα χειρότερά του, τότε εύχομαι τα χειρότερα να επιστρέψουν άμεσα, όσο είναι καιρός.