Η δωδεκάδα μου για τη φετινή Euroleague!

 Μπορεί η σεζόν στην Euroleague να μην έχει ολοκληρωθεί, ωστόσο το κενό διάστημα της διακοπής μας δίνει την ευκαιρία να ασχοληθούμε με όσα είδαμε ως τώρα. Άλλωστε οι 28 αγωνιστικές που έχουν ήδη παιχτεί μας δίνουν το δικαίωμα να έχουμε ένα ασφαλές δείγμα που αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Επέλεξα λοιπόν σήμερα να φτιάξω την δική μου καλύτερη δωδεκάδα, καθώς και τον καλύτερο προπονητή της σεζόν. Φυσικά τα κριτήρια είναι υποκειμενικά και ο καθένας θα έχει τις ενστάσεις του, ωστόσο μέσα στο άρθρο επεξηγώ τους λόγους που επέλεξα τους συγκεκριμένους παίκτες αντί άλλων...

           Γκαρντ: Σέιν Λάρκιν, Φακούντο Καμπάτσο, Μάικ Τζέιμς, Σκότι Γουίλμπεκιν

  Ο Σέιν Λάρκιν αποτελεί ενδεχομένως την...ατραξιόν της φετινής διοργάνωσης. Για τους 49 πόντους και τα 10 στα 12 τρίποντα απέναντι στη Μπάγερν, για την δαιμονιώδη ταχύτητά του και την ικανότητά του να χρησιμοποιεί τα σπάνια χαρακτηριστικά του προς όφελος της ομάδας του. Ο ίδιος, επέδειξε σε όλη τη σεζόν αξιοθαύμαστη σταθερότητα, η ομάδα του σε 28 αγωνιστικές βρίσκεται...καβάλα στ' 'άλογο με μόλις 4 ήττες, συνεπώς ο...κοντορεβιθούλης Αμερικάνος δεν θα μπορούσε να λείψει από τη συγκεκριμένη κατηγορία. Άλλωστε, 8 στους 10 που θα ερωτηθούν για τον MVP της Euroleague, θα πουν ακριβώς το όνομα του κυρίου.

  Ο Φακούντο Καμπάτσο κατ' εμέ δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από την κορυφαία δωδεκάδα της Euroleague. Όσο...εκνευριστικός κι αν μοιάζει ειδικά όταν αγωνίζεται απέναντι στην ομάδα σου, πρόκειται για έναν ατσάλινο αμυντικό- εξολοθρευτή, με μαεστρικές ικανότητες στη δημιουργία του παιχνιδιού και σταθερές επιδόσεις στο σκοράρισμα. Αποτέλεσε τον ''εγκέφαλο'' της Ρεάλ Μαδρίτης σε όλη τη διάρκεια της σεζόν και ήταν ένας από τους λόγους που η ''βασίλισσα'' δεν κινδύνεψε σχεδόν ποτέ να βγει εκτός τετράδας. Να σημειώσουμε εδώ πως ο Αργεντίνος προερχόταν και από ένα τρομερό Μουντομπάσκετ, που ηγήθηκε στην πορεία της ''Αλμπισελέστε'' μέχρι τον τελικό...

  Για τον Μάικ Τζέιμς η φετινή σεζόν έμοιαζε με ένα μεγάλο στοίχημα. Για το αν μπορεί να ηγηθεί σε μια ομάδα με το βάρος της φανέλας της ΤΣΣΚΑ, που είναι και η πρωταθλήτρια Ευρώπης, ειδικά από τη στιγμή που τραυματίστηκε ο Κλάιμπερν είχε να σηκώσει πολύ βαρύ φορτίο. Παρά την αυστηρή κριτική, ανταπεξήλθε και με το παραπάνω, έδειξε πως μπορεί να στεριώσει, ακόμα και σε μια από τις πιο απαιτητικές και σκληρές ομάδες της Ευρώπης. Ο Ιτούδης τον ενέταξε για τα καλά στη φιλοσοφία του, ο ίδιος ο Τζέιμς συνδύασε με αρμονία σκοράρισμα και δημιουργία, παρουσιάστηκε πιο ώριμος από ποτέ και αυτό είχε αντίκτυπο και στην πορεία των ''λαβωμένων'' Ρώσων.

   Ο Σκότι Γουίλμπεκιν πραγματοποιεί μυθική σεζόν. Ειδικά μετά την τέταρτη περίοδο έμοιαζε πάντα να παίρνει φωτιά, έβαζε πολύ μεγάλα σουτ και έδωσε πολλές νίκες στη Μακάμπι Τελ Αβίβ. Τρομερά γρήγορος, απίστευτο spacing στην εκτέλεση, ίσως ο μοναδικός παίκτης στην Ευρώπη που όταν ζεσταίνεται μπορεί να μπει στην ίδια κουβέντα με τον Λάρκιν. Από την άλλη, βοήθησε και την ομάδα του να βρεθεί στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης μετά από 4 ολόκληρα χρόνια (για την Μακάμπι έμοιαζαν με αιώνα) και μάλιστα οι Ισραηλινοί μέχρι και την διακοπή διεκδικούσαν επί ίσοις όροις μια θέση στην τετράδα από την ΤΣΣΚΑ!

 Από τη συγκεκριμένη κατηγορία λείπουν παίκτες όπως ο καταπληκτικός Λορέντζο Μπράουν του πρώτου γύρου με τον Ερυθρό Αστέρα, που μέχρι τις γιορτές μας έκανε να τρίβουμε τα μάτια μας με τις εκπληκτικές του εμφανίσεις, αλλά δεν είχε ανάλογη συνέχεια, όπως ο Πιέρια Χένρι που για μεγάλο διάστημα της χρονιάς ήταν...όλη η περιφέρεια της Μπασκόνια σε άμυνα και δημιουργία, καθώς και οι Καλάθης και Σέρχι Ροντρίγκες, οι οποίοι ναι μεν δεν βρέθηκαν στα φόρτε τους για φέτος, ωστόσο ακόμα και έτσι σε πολλά σημεία της σεζόν κουβαλούσαν τις ομάδες τους και ίσως αν είχαν ευνοήσει λίγο οι συγκυρίες θα μπορούσα να τους τοποθετήσω στην κορυφαία ομάδα της φετινής Euroleague.

                   Φόργουορντ: Παπαπέτρου, Χάνγκα, Μίροτιτς, Σίκμα

 Ο Ιωάννης Παπαπέτρου βρίσκεται μέσα σε αυτή την ομάδα πρώτα απ'όλα για να μην...εκτεθώ, αφού πριν ενάμιση μήνα έγραφα πως είναι το καλύτερο τριάρι στην Ευρώπη. Ο ''Πάπι'' έχει επιδείξει αξιοπρόσεκτη βελτίωση από πέρυσι, αποτέλεσε για μια ολόκληρη σεζόν σημείο αναφοράς για την -κατά τ' άλλα σοφτ- άμυνα του Παναθηναικού, έχει φτιάξει ένα αρκετά σταθερό σουτ και είναι δυνατός τόσο κατά μέτωπο, όσο και στο ποστ. Χωρίς οπαδικά κριτήρια, αυτή τη στιγμή θεωρώ τον Ιωάννη Παπαπέτρου ως το πιο all around τριάρι αυτή τη στιγμή στα ευρωπαικά γήπεδα και αν πλαισιωνόταν πιο σωστά, θα είχε πιο θετικό αντίκτυπο στη μέτρια χρονιά του ''τριφυλλιού''

Άνταμ Χάνγκα: Εδώ, η αλήθεια είναι πως βρέθηκα σε δίλημμα μεταξύ του Ούγγρου φόργουορντ της Μπαρτσελόνα και του Κρούνοσλαβ Σιμόν. Ωστόσο επειδή είμαι λάτρης του αμυντικού παιχνιδιού διάλεξα τον Χανγκά. Ο Ούγγρος αποτελεί πραγματικό ''εξολοθρευτή'', ίσως το καλύτερο τριάρι της Ευρώπης σε αμυντικά skills, χωρίς να φαίνεται πολύ στη στατιστική, αποτέλεσε έναν ισορροπιστή του παιχνιδιού των ''μπλαουγκράνα'' γύρω από τα επιθετικά υπερόπλα που ομολογουμένως διέθετε η Ισπανική ομάδα. Οι σχετικά λίγοι πόντοι που δέχεται φέτος η ομάδα του Σβέτισλαβ Πέσιτς είναι ένα επίτευγμα που το οφείλει, μεταξύ άλλων, στον Άνταμ Χάνγκα.

Νίκολα Μίροτιτς: Ακόμα ένας ''μπλαουγκράνα'' στο ρόστερ μου. Ο πιο πολυδιαφημισμένος παίκτης και συνάμα πιο ακριβοπληρωμένος της διοργάνωσης έκανε άμεσα απόσβεση των χρημάτων που δαπάνησαν οι Καταλανοί. Κομβικός στα κρίσιμα, με αποκορύφωμα το εντυπωσιακό buzzer beater νίκης μέσα στη Μόσχα, συνεπέστατος σε άμυνα και επίθεση, με καταπληκτικά ranking, ίσως ο μοναδικός παίκτης που θα μπορούσε να αμφισβητήσει από τον Λάρκιν το βραβείο του MVP. Στα παραπάνω προσθέστε και το γεγονός πως ο Ισπανός αποτελεί ένα υπόδειγμα συμπαίκτη, καθώς παρά το γεγονός πως είναι ο ηγέτης της ομάδας, δρα με αλτρουισμό και δεν το...παραξηλώνει, παίζοντας με υψηλό δείκτη μπασκετικής ευφυίας.

Λιουκ Σίκμα: Μπορεί η Άλμπα Βερολίνου να βρίσκεται στα χαμηλά στρώματα της βαθμολογίας, ωστόσο θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τον Σίκμα ως την μεγάλη αποκάλυψη της διοργάνωσης. Απολαυστικός παίκτης σε άμυνα και επίθεση, παίζει τρομερά μυαλωμένα, είναι εγγύηση σε σκοράρισμα, δημιουργία (πασάρει σαν γκαρντ) και ριμπάουντ, ενώ προσφέρει τα μέγιστα και αμυντικά. Σε μια ομάδα πιο έμπειρη από την Άλμπα θα ήταν υπερπολύτιμο γρανάζι ακόμα κι αν είχε περιορισμένες αρμοδιότητες. Έκανε το step up σε ηλικία 31 ετών και αυτό που μας έκανε να αναρωτιόμαστε είναι...πού ήταν κρυμμένος τόσα χρόνια;

 Στην κατηγορία των φόργουορντ, ειδικά στο ''4'' θα γίνει...πόλεμος, αφού υπάρχουν πολλοί παίκτες που θα μπορούσαν να τοποθετηθούν έναντι άλλων. Λείπουν στο ''3'' Γκιεντράιτις και Σιμόν, με τον Λιθουανό και τον Κροάτη επιθετικά να πραγματοποιούν πολύ γεμάτη σεζόν. Στο ''4'' ίσως αδικώ τον Σενγκέλια, ο οποίος μου αρέσει τρελά, ωστόσο φέτος ήταν κάτω από τα στάνταρ του, θέση θα μπορούσε να έχει και ο Άντονι Ράντολφ της Ρεάλ, ο οποίος όμως έχασε ένα σημαντικό μέρος της σεζόν λόγω τραυματισμού. Πολύ ανεβασμένος και ο Ζακ Λε Ντέι με την Ζαλγκίρις, ενώ και ο Ντέρικ Ουίλιαμς σε ένα σημείο της σεζόν έμοιαζε να είναι...όλη η Front Line της Φενέρ, ωστόσο γενικά δεν ήταν σταθερός, με πολλά σκαμπανεβάσματα μέσα στη χρονιά...

            Σέντερ: Σίγκλετον, Ντούμπλιεβιτς, Ντέιβις, Χάντερ 

 Κρις Σίνγκλετον: Τον Αμερικανό τον έβαλα στο ''5'' και ίσως αυτό ξενίζει κάποιους, ωστόσο μετά τον τραυματισμό του Ντάνστον πέρασε αρκετό χρόνο εκεί. Μυθική σεζόν από τον Αμερικανό. Το pick and pop με τον Αμερικανό ήταν...σίγουρα λεφτά στην τράπεζα, αμυντικά ο Σίνγκλετον πραγματοποίησε την πιο μεστή σεζόν του. Γενικά μπορώ να πω πως δεν υπήρχε τομέας που να υστερούσε στο παιχνίδι του, πανίσχυρος εντός και εκτός ρακέτας, ενώ αξίζει να επισημανθεί και η κατακόρυφη βελτίωσή του σε σχέση με την κακή παρένθεση που είχε πέρυσι στη Βαρκελώνη. Για μένα, καλύτερο 4-5άρι φέτος και ταυτόχρονα ένας από τους πιο βελτιωμένους παίκτες της φετινής Euroleague.

 Μπόγιαν Ντούμπλιεβιτς: Αν υπάρχει ένας λόγος που η Βαλένθια από το αρχικό 0-6 έφτασε να αποτελεί μνηστήρα των Playoffs, αυτός δεν είναι άλλος από τον Μαυροβούνιο. Ένας εκ των πιο πιστών παικτών στην ιστορία της ισπανικής ομάδας, ζωντανός θρύλος για την πόλη, ανανέωσε πρόσφατα μέχρι το 2023, εξαργυρώνοντας ακόμα μια τρομερή σεζόν. Τρομερή πλαστικότητα στις κινήσεις του, μεγάλη ευχέρεια τόσο κοντά στο καλάθι, όσο και από την περιφέρεια. Από τη στιγμή που πήρε μπρος, η Βαλένθια μεταμορφώθηκε από τον...σάκο του μποξ της Euroleague σε μια άκρως ελκυστική ομάδα οχτάδας, η οποία με την επανέναρξη της διοργάνωσης θα διεκδικήσει μέχρι τέλους την πρόκριση.

 Μπράντον Ντέιβις: Το πουλέν μου εδώ και μια τριετία, δε θα μπορούσα να τον αφήσω εκτός δωδεκάδας. Πολύ καλός κοντά στο καλάθι, τρομερά αξιόπιστος στο mid range shot, και βέβαια πάρα πολύ καλός αμυντικός. Δεν πραγματοποίησε εφάμιλλη χρονιά με την περσινή στη Ζαλγκίρις, κυρίως επειδή λόγω του βάθους και της ποιότητας του ρόστερ των ''μπλαουγκράνα'' οι αρμοδιότητές του περιορίστηκαν, όμως παρόλα αυτά δεν έπαψε να είναι ένα πολύ αξιόλογο σέντερ, πολυδιάστατο με ξεκάθαρο ρόλο μέσα στο παιχνίδι της Μπαρτσελόνα, που όσα περνούσε ο καιρός ανέβαζε κατακόρυφα την απόδοσή του.

Οθέλο Χάντερ: Όλοι γνώριζαν πριν τη φετινή χρονιά την μπασκετική αξία του Χάντερ, ωστόσο η φετινή σεζόν είναι σίγουρα μια από τις καλύτερες στην καριέρα του. Ξεχώρισε μεταξύ μιας πανίσχυρης front line που διαθέτει η Μακάμπι, αμυντικά έμοιαζε με απροσπέλαστο τείχος και επιθετικά με πραγματικό οδοστρωτήρα, προσφέροντας ουσία και θέαμα. Θα έλεγα πως μαζί με τον Σκότι Γουίλμπεκιν αποτέλεσαν τους δύο ακρογωνιαίους λίθους στην εξαιρετική πορεία της Μακάμπι του Γιάννη Σφαιρόπουλου.

  Και στη θέση του σέντερ θα υπάρχουν ενστάσεις. Ακόμα δεν έχω κατασταλάξει αν έκανα καλά που έβαλα τον Ντέιβις και όχι τον Ταβάρες, ο οποίος επίσης πραγματοποιεί υπέροχη χρονιά με τη Ρεάλ. Για τον Μιλουτίνοφ, η απόφαση ήταν λίγο πιο εύκολη αν σκεφτεί κανείς πως ο Μιλουτίνοφ απουσίασε από αρκετά παιχνίδια, ειδικά στο διάστημα που ο Ολυμπιακός άρχισε να φορμαρίζεται με τον Μπαρτζώκα στον πάγκο. Ο Γκρεγκ Μονρό ήταν επίσης ένας εκ των κορυφαίων ψηλών φέτος, αλλά όχι επαρκής ώστε να αποφύγει τον πάτο της  βαθμολογίας η Μπάγερν, ενώ φέτος παρακολουθήσαμε τη σεζόν του step up για τον Κάρολ Ταρζέφσκι της Μιλάνο, ο οποίος θα μας απασχολήσει αρκετά στο μέλλον.

                             Προπονητής της χρονιάς: Εργκίν Αταμάν

 Όταν έχεις χτίσει ένα σύνολο που δεν σκαμπάζει από έδρες, έχει 24-4 ρεκόρ, παίζει τέτοιο απολαυστικό μπάσκετ και έχεις καταφέρει να εντάξεις τόσο αρμονικά κάποιες μικρές πινελιές στον εξαιρετικό περσινό κορμό (βλέπε Σίγκλετον, Σανλί) και να ξεπεράσεις κακουχίες, όπως ο τραυματισμός του καλύτερου ψηλού σου (Ντάνστον), τότε πολύ απλά κανένας άλλος δεν μπορεί να σου κλέψει τη δόξα και τον τίτλο του coach of the year.
  Επειδή όμως η επιλογή του κορυφαίου έμοιαζε αυτονόητη, επέλεξα να βρω και τον δεύτερο καλύτερο προπονητή της χρονιάς. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον Γιάννη Σφαιρόπουλο. Ανέλαβε πέρυσι μια Μακάμπι σε άθλια κατάσταση, λίγο έλειψε να την βάλει στα playoffs και φέτος ολοκλήρωσε το step up, βάζοντας την ''ομάδα του λαού'' πανηγυρικά στην οχτάδα, έχοντας βάσιμες ελπίδες να μπει στο final four. Να πω την αλήθεια, ήμουν εξ αυτών που απολάμβαναν να βλέπουν Μακάμπι φέτος, και αυτό συνδέεται βέβαια με το εκπληκτικό οικοδόμημα του Έλληνα προπονητή!